„Chrystusa” (imię poprzedzone rodzajnikiem) od członków jego ciała. — Mat. 16:16; Obj. 20:4, NW.

Określenie „Chrystus” poprzedzone rodzajnikiem rzeczywiście nigdy nie obejmuje członków ciała Chrystusowego. „Chrystus”, z rodzajnikiem czy bez, dotyczy Jezusa Chrystusa. Rodzajnik określony służy jedynie do uwypuklenia czy podkreślenia jego stanowiska Mesjasza. Chrystus jest Głową i Oblubieńcem 144 000, to znaczy jego ciała lub oblubienicy. Dlatego powiedziano o nich, że są „w jedności z Chrystusem”, ‚należą do Chrystusa’ i są „ciałem Chrystusowym”. — Rzym. 12:5; 1 Kor. 3:23; 12:27, NW.

Jeśli się mówi o chrześcijanach, że są „w jedności z Chrystusem”, to nie znaczy, że można o nich powiedzieć, iż są „Chrystusem”. Byłoby to tak samo niestosowne, jak gdyby zastosowano do nich wyrażenie „Pan”, ponieważ dzieciom polecono: „Bądźcie posłuszne swym rodzicom w jedności z Panem.” — Efez. 6:1, NW.

Jak należy jednak rozumieć 1 Kor. 12:12 (NT)? Ten tekst brzmi: „Albowiem jak ciało jest jedno, a członków ma wiele, ale wszystkie członki ciała jednego, choć ich wiele jest, są jednym ciałem, tak i [hol] Chrystus.” Czy w tym przypadku wyrażenie „Chrystus” poprzedzone rodzajnikiem nie obejmuje także członków jego ciała? Nie, na pewno nie, gdyż Paweł omawia tutaj ciało Chrystusowe z wyjątkiem jego Głowy. Dlatego w wierszu 27 mówi on pod koniec: „Lecz wy jesteście ciałem Chrystusowym, a z osobna członkami.” (1 Kor. 12:27, NT) W zwrocie „tak i Chrystus” w wierszu 12 mamy tu niewątpliwie do czynienia z pewnego rodzaju elipsą, spotykaną w Biblii formą wyrażania myśli. A zatem słowa Pawła według 1 Kor. 12:12 moglibyśmy przepisać następująco: Tak jak ciało ma wiele członków, chociaż tworzy jedną całość, tak też rzecz się ma z ciałem Chrystusowym, to znaczy z tymi, którzy są związani z Jezusem Chrystusem, czyli do niego należą.

Innymi słowy: pisarze Chrześcijańskich Pism Greckich nie dokonują rozróżniania pomiędzy „Chrystusem” poprzedzonym w języku greckim rodzajnikiem a „Jezusem Chrystusem”. Wynika to wyraźnie również ze słów w Efezjan 2:13 (NT). „Ale teraz, w jedności z Chrystusem Jezusem wy, którzy niegdyś byliście dalekimi, staliście się bliskimi przez krew Chrystusa.” Porównaj Efez. 1:10, 12, 20.

Co jednak miał na myśli Paweł, gdy powiedział, że Mojżesz uważał „za większe bogactwo zniewagi Chrystusowe niż skarby Egiptu”? (Hebr. 11:26, NDb) Do kogo względnie do czego odnosi się w tym wypadku wyrażenie „Chrystus” poprzedzone rodzajnikiem? Ponieważ Mojżesz nie wiedział, że był obrazem „Chrystusa”, który miał jeszcze przyjść, więc nie mógł tego przywileju uważać za tak wielkie bogactwo. Najprawdopodobniej był to raczej przywilej służby pomazańca [po grecku: christos] Bożego oraz pośrednika i wybawcy, który miał dla niego o wiele większą wartość niż skarby Egiptu.

Jak więc widzimy w odniesieniu do Jezusa Chrystusa i członków jego ciała używa się różnych określeń. Niektóre dotyczą wyłącznie Jezusa, podczas gdy inne, jak np. wyrażenie „nowe niebiosa”, obejmują swym znaczeniem zawsze Jezusa Chrystusa i jego ciało, 144 000. Jeszcze inne odnoszą się tylko do 144 000, mimo że najczęściej wskazują także na ich stosunek do ich Głowy, Jezusa Chrystusa. Przykładem tego są wyrażenia „ciało Chrystusowe”, „oblubienica”, „małe stadko” i „Nowe Jeruzalem”. Jednak stwierdziliśmy również, że pewne określenia mają czasem szersze, rozleglejsze znaczenie, to znaczy obejmują całą klasę 144 000, a często także Chrystusa, podczas gdy innym razem są używane w bardziej ściślejszym, ograniczonym znaczeniu. Dobrym przykładem tego jest słowo „zbór”. A zatem rzeczą ważną jest, aby brać zawsze pod uwagę tekst towarzyszący, jeśli chcemy dokładnie wiedzieć, jaką myśl chciał wyrazić pisarz. Nazwy są wiele mówiące. Właściwie zrozumiane i odpowiednio użyte rzucają światło na znaczenie rzeczy lub osób i stanowią nieodzowną pomoc w osiągnięciu dokładnego zrozumienia Słowa Bożego.

Pytania czytelników

● Dlaczego tekst 1 Kronik 2:13-15 mówi o siedmiu synach Jessego, podczas gdy księga 1 Samuelowa mówi o Dawidzie jako o ósmym?

Doniesienie biblijne z 1 Kronik 2:13-15 podaje, że „Jesse miał jako swego pierworodnego Elizaba, drugiego Abinadaba, trzeciego Szimeę, czwartego Netaneela, piątego Raddaja, szóstego Osema, siódmego Dawida”. Sprawozdanie z 1 Samuelowej 16:10, 11 brzmi natomiast: „Kazał Jesse przejść przed Samuelem siedmiu swoim synom, lecz Samuel oświadczył Jessemu: ‚Nie ich wybrał Jahwe.’ Samuel spytał się więc Jessego: ‚Czy to już wszyscy młodzieńcy?’ Odrzekł: ‚Pozostał jeszcze najmniejszy, lecz on pasie owce.’” W następnym rozdziale 1 Samuelowej, w wierszu 12, sprawozdanie donosi: „Dawid był synem Efratejczyka, tego, który pochodził z Betlejem judzkiego. Nazywał się on Jesse. Miał ośmiu synów.” — Brzmienie tekstów według BT.

Z powyższych doniesień zdaje się wynikać, że jeden ze synów przedstawionych Samuelowi nie żył dostatecznie długo, by się ożenić i mieć dzieci, wskutek czego w drugim rozdziale 1 Kronik, gdzie podany jest rodowód Jessego i innych, imię jego zostało pominięte. Dobrze jest przy tym pamiętać, że księga 1 Samuelowa została napisana przez Samuela oraz Gada i Natana, a skompletowano ją około roku 1077 p.n.e. Kroniki natomiast zostały zredagowane przez kapłana Ezdrasza około roku 460 p.n.e. Pisząc tekst 1 Kronik 2:13-15, Ezdrasz opuścił imię tego syna Jessego, który najwidoczniej zmarł bezdzietny.

● Co za „rzeka” wspomniana jest w Psalmie 72:8?

Psalm ten dotyczy rozległego, pokojowego panowania króla Salomona; między innymi znajdujemy w nim obietnicę: „Będzie panował od morza aż do morza, i od rzeki aż do kończyn ziemi.” — Ps. 72:8.

Jaką granicę wyznacza określenie „rzeka”, o tym się zorientujemy, gdy sobie przypomnimy obietnicę Jehowy daną Abrahamowi. Żył on niegdyś „po drugiej stronie” rzeki Eufrat i tam ojciec jego służył innym bogom. (Joz. 24:2, 15, BT) Kiedy jednak przybył do ziemi Kanaan, Bóg obiecał, że potomkowie jego posiądą tereny „od rzeki Egipskiej” na południowym skraju Kanaanu „aż do rzeki wielkiej, rzeki Eufrates”. (1 Mojż. 15:18) A więc Eufrat uważany był za jedną z granic Ziemi Obiecanej. (Porównaj z 2 Mojżeszową 23:31 i 5 Mojżeszową 11:24) Za panowania króla Salomona władza państwa izraelskiego rzeczywiście sięgała aż do Eufratu. — 2 Kron. 9:26.

Ciekawa jest okoliczność, że żydowskie Targumy, zawierające parafrazę, czyli opisowe tłumaczenie części Pism Hebrajskich na język aramejski, podają w Psalmie 72:8 „Eufrat” w miejsce „rzeki”.

W wypadku królów Izraela posiadanie poddanych od morza do morza i od rzeki Eufrat aż do krańców ziemi wskazywało na doprawdy rozległe panowanie. Większy Salomon, Jezus Chrystus, będzie sprawował władzę na obszarze całej ziemi, co stanowić będzie wspaniałe spełnienie tego proroczego psalmu.