Czy potrzebne jest nam kapłaństwo?
1-3. (a) Czy ludzie potrzebują dzisiaj pomocy? (b) Czy kapłani w religiach tego świata zapewnili tę niezbędną pomoc?
LUDZIE niewątpliwie potrzebują wielostronnej pomocy. Obfite żniwo przecież zbierają choroby. Coraz większym niebezpieczeństwem zagraża nasilająca się fala przestępczości. Niemoralność nie tylko przyczynia się do szerzenia chorób wenerycznych, ale także prowadzi do rozmaitych innych nieszczęść, jak również wyzwala stosowanie przemocy. W tej sytuacji mnóstwo osób popada w przygnębienie, traci wszelką nadzieję, nie wie, co ze sobą począć. — Łuk. 21:25, 26.
2 Szeregi kapłanów liczy się dzisiaj na tysiące. Są to oczywiście przedstawiciele różnych organizacji religijnych. Ma swoich księży kościół katolicki; nie ustępują mu różne jego odgałęzienia, jak kościół anglikański, episkopalny i inne; podobnie w buddyzmie, sintoizmie i pozostałych religiach niechrześcijańskich działają liczne zastępy kapłanów. Czy owi kapłani przynieśli ludzkości ulgę w cierpieniach i powstrzymali zalew przestępstw, niemoralności, chorób i śmierci?
3 Niejeden z tych kapłanów, zwłaszcza w wyznaniach uchodzących za chrześcijańskie, zdobył się na odwagę i na powyższe pytanie odpowiedział: Nie! Porzucili oni stan kapłański i zajęli się czymś, co uważali za bardziej pożyteczne lub dające więcej zadowolenia. Zresztą i każdy z nas może osobiście rozejrzeć się w sytuacji panującej na świecie i odpowiedzieć sobie, czy w tym świecie kapłaństwo naprawdę jest dla ludności dobrodziejstwem.
4. Co kapłan może uczynić dla ludzi, którym usługuje?
4 Czego właściwie można oczekiwać od kapłana? Czy wolno się spodziewać, że się upora z wszelkim złem panującym wśród ludzi? Żaden kapłan na ziemi nie jest w stanie tego uczynić, jeśli jednak jest kapłanem w należytym znaczeniu tego słowa, może ludziom, którym usługuje, pomóc w zachowaniu dobrych stosunków z Bogiem. Może przyczynić się do przekształcenia ich osobowości i całego trybu życia, aby nabrali pokojowego usposobienia, odnosili się do bliźnich z szacunkiem oraz w obcowaniu z drugimi stosowali zasady uczciwości. Może dopomóc im w usunięciu z ich życia wielu przyczyn tych udręk, które trapią ogół ludzkości. Może im zaszczepić nadzieję i nadać ich życiu głębszy sens.
5. Gdzie znajdujemy przykład tego, co kapłaństwo jest w stanie uczynić dla narodu?
5 Obserwacje ograniczone do kapłanów religii tego świata nie dadzą nam właściwego wyobrażenia o tym, jaki powinien być prawdziwy kapłan Boży. Jeżeli jednak przyjrzymy się kapłaństwu, które w czasach starożytnych ustanowił nad Izraelem sam Bóg, stwierdzimy, iż rzeczywiście było ono temu ludowi pomocą. Kapłani ci wstawiali się za nim u Boga. Pouczali go, jakie należy wieść życie. W dużym stopniu chronili zdrowie narodu, czuwając nad tym, by przestrzegano w nim zasad moralności, a także by nie zaniedbywano czystości ciała. — Księga Kapłańska, rozdziały 11-15.
6, 7. Dlaczego sprawy wyżej omówione nie mieszczą się całkowicie w kompetencjach rządów? W jakim celu więc potrzebne jest kapłaństwo?
6 Ktoś być może wtrąci w tym miejscu: Czyż to wszystko nie należy do obowiązków rządu? — W pewnej mierze tak, ale istnieją sprawy, których żaden ustrój ludzki samodzielnie nie uporządkuje. Między innymi właśnie dlatego rząd nie uwzględniający istnienia Boga nigdy nie zdoła zapewnić ludności pokoju i szczęścia. Starożytny Izrael miał właściwą formę władzy, miał rząd ustanowiony przez Boga; kiedy panowali dobrzy królowie, ściśle przestrzegano praw Bożych. Mimo wszystko Bóg dla tego narodu przewidział także kapłaństwo. Dlaczego?
7 Gdyby nikt nie grzeszył przeciwko żywemu Bogu, na pewno nie byłby potrzebny żaden kapłan. Doskonały Adam w Edenie obywał się bez kapłana, ponieważ Bóg Jehowa stworzył go człowiekiem bezgrzesznym (Rodz. 2:7, 8; Kohel. 7:29). Jednakże my wszyscy dziś żyjący jako potomkowie Adama, który rozmyślnie wdepnął w grzech, odziedziczyliśmy po nim skłonność do grzechu. ‚Nie dostaje nam chwały Bożej’, którą ludzie w gruncie rzeczy powinni odzwierciedlać (Rzym. 3:23, NT). Grzech to zarazem pogwałcenie prawa Bożego (1 Jana 3:4). W związku z tym kapłan jest niezbędny do złożenia ofiary, która by zmazała ów grzech, czyli wyjednała przebaczenie go; ponadto może on pomóc błądzącemu w odnalezieniu właściwego sposobu postępowania i w powrocie do łaski u Boga. — Hebr. 5:1.
KAPŁAŃSTWO W IZRAELU
8. Jakie między innymi obowiązki spoczywały na barkach arcykapłana w Izraelu?
8 W Izraelu postacią pierwszoplanową w całym kapłaństwie był tak zwany arcykapłan. On to właśnie raz w roku, w Dniu Przebłagania, składał za cały naród ofiarę mającą mu zjednać przebaczenie (Kapłańska, rozdział 16). On też zanosił do Boga błagania na rzecz ludu i przedkładał Mu do rozstrzygnięcia kwestie o znaczeniu ogólnonarodowym. Bóg udzielał odpowiedzi za pośrednictwem świętych losów: urim i tummim (co znaczy dosłownie: „światło” i „doskonałość”, w sensie spotęgowanym przez użycie liczby mnogiej). Arcykapłan był także czołowym nauczycielem prawa Bożego. — Wyjścia 28:30; Liczb 27:21; Neh. 7:65.
9. Skąd wiemy, że arcykapłan Izraela także potrzebował pomocy?
9 Arcykapłan starożytnego Izraela niósł więc swemu ludowi ogromną pomoc, sam jednak też nie był doskonały, czyli bez grzechu. W Liście do Hebrajczyków 5:1-3 Biblia powiada o nim: „Każdy bowiem arcykapłan, z ludzi brany, dla ludzi bywa ustanawiany w sprawach odnoszących się do Boga, aby składał dary i ofiary za grzechy. Może on współczuć z tymi, którzy nie wiedzą i błądzą, ponieważ sam podlega słabościom. Powinien przeto jak za lud, tak i za samego siebie składać ofiary za grzechy.”
LEPSZE KAPŁAŃSTWO
10. Jakie lepsze kapłaństwo przewidział Bóg?
10 Jak stąd widać, arcykapłani, którzy przez długie lata służyli Izraelowi — sami potrzebowali pomocy. Bóg postarał się jednak o kapłaństwo, które zarówno pod względem duchowym, jak i fizycznym, będzie dokonywało rzeczy, jakich dotąd jeszcze żadne kapłaństwo nie było w stanie uczynić. Biblia zapowiada, że kapłani ci będą mieli do dyspozycji nieprzerwany okres tysiąca lat na przywiedzenie ludzi z powrotem do doskonałości. Czytamy o nich: „Będą kapłanami Boga i Chrystusa, i tysiąc lat z Nim będą królować” (Apok. 20:6). Kogo Bóg powoła do tego grona kapłanów i jakie dobrodziejstwa sprawi to kapłaństwo?
11, 12. Kto jest wielkim Arcykapłanem Bożym? Czym góruje on nad innymi?
11 Podobnie jak w starożytnym Izraelu najważniejszą rolę odgrywał arcykapłan, tak i teraz postacią najbardziej nas interesującą jest wielki Arcykapłan, u którego boku inni usługują w roli podkapłanów, spełniając jego polecenia i rozdzielając cenne dobrodziejstwa wynikające z jego ofiary. W jaki sposób został wybrany na to stanowisko i jakimi musiał się wykazać kwalifikacjami, aby piastować tak wysoki urząd? Dlaczego ludzkość może do niego odnosić się z pełnym zaufaniem?
12 Arcykapłanem tym jest nie kto inny, jak sam Jezus Chrystus. Nazwano go „ostatnim Adamem”, ponieważ na mocy swej ofiary może wywieść „dzieci” z grzesznego rodu ludzkiego przez oczyszczenie ich, odrodzenie i udostępnienie im życia. Urodził się wśród grzeszników, ale sam był bez grzechu i w przeciwieństwie do innych kapłanów nie potrzebował pomocy żadnego kapłana, ponieważ wydała go na świat dziewica, imieniem Maria, a jego życie pochodziło bezpośrednio od Boga. Pozostał bez grzechu aż do chwili swej ofiarnej śmierci. — 1 Kor. 15:45-47; Hebr. 7:26; 1 Piotra 2:21-24.
13. Z jakiej racji jednorodzony Syn Boży dysponował właściwą ofiarą?
13 Jezus Chrystus już w swoim bycie przedludzkim był jednorodzonym Synem Jehowy i brał udział w stwarzaniu wszystkiego innego, co istnieje we wszechświecie (Jana 1:3; Kol. 1:15, 16). Jego Ojciec, Bóg Jehowa, przeniósłszy życie tego Syna do łona Marii sprawił, że urodził się jako człowiek. W ten sposób Bóg ‚przysposobił dla niego ciało’. Tym samym otrzymał on coś, co mógł złożyć w ofierze — swe doskonałe życie ludzkie, takie jakie miał niegdyś Adam, zanim je wskutek grzechu utracił (Hebr. 10:5; 8:3, NP). Stąd też wartość oddanego na ofiarę życia Jezusa mogła stanowić okup za potomstwo Adama. Ofiara, którą jako Arcykapłan złożył za grzech, nie była namiastką w postaci zwierzęcia, lecz jego własnym życiem ludzkim. Wystarczała jednorazowa taka ofiara. — Hebr. 7:26, 27.
„NA WZÓR MELCHIZEDEKA”
14. Jak Jezus doszedł do godności kapłańskiej?
14 Jezus nie należał jednak do pokolenia Lewiego — pokolenia kapłanów — ani do rodziny Aarona, którego potomkowie właśnie pełnili funkcje kapłańskie w Izraelu. Dlaczego więc został kapłanem? Czy sam mianował siebie na to stanowisko? Nie, coś takiego nie jest możliwe. Sprawę tę wyjaśniono w Liście do Hebrajczyków 5:4-6: „Nikt sam sobie nie bierze tej godności, lecz tylko ten, kto jest powołany przez Boga, jak Aaron. Podobnie i Chrystus nie sam siebie okrył sławą przez to, iż stał się arcykapłanem, ale uczynił to Ten, który powiedział do Niego: ‚Ty jesteś moim Synem, jam Cię dziś zrodził’, jak i w innym miejscu: ‚Tyś jest kapłanem na wieki na wzór Melchizedeka’.”
15. Jakim sposobem Jezus stał się „kapłanem na wieki na wzór Melchizedeka”?
15 Wszechmocny Bóg spełnił przytoczone wyżej słowa Psalmu 2:7, napisanego w swoim czasie przez Dawida, kiedy wzbudził Jezusa Chrystusa spośród umarłych. W ten sposób Bóg stał się wiekuistym Ojcem zmartwychwstałego Jezusa Chrystusa, a ten — będąc wskrzeszony do życia bez końca — stał się na zawsze Synem niebiańskiego Dawcy życia, Boga Jehowy. Syn nie podlegający odtąd żadnemu skażeniu mógł słusznie stać się „kapłanem na wieki”, który nie potrzebuje następcy, a zatem kapłanem „na wzór Melchizedeka”. — Dzieje 13:33-37; Ps. 110:4.
16. Czego jeszcze, poza dostarczeniem doskonałej ofiary, mógł dokonać Jezus w odróżnieniu od wszystkich innych kapłanów?
16 Będąc po zmartwychwstaniu nagrodzony niezniszczalnym życiem w niebie, Chrystus mógł uczynić coś, czego nigdy nie był w stanie dokonać żaden inny kapłan, mianowicie stanąć przed obliczem samego Boga. Musiał to zrobić, aby złożyć przed Nim cenę okupu za ród ludzki, to jest wartość swego doskonałego, dobrowolnie oddanego życia człowieczego. — Hebr. 9:24; 4:14; 1 Kor. 7:23.
17, 18. Kiedy Melchizedek ukazał się na widowni dziejów? Co podaje o nim sprawozdanie biblijne?
17 W Biblii znajdujemy jedynie krótką wzmiankę o Melchizedeku. Nie był on ani Hebrajczykiem, ani Izraelitą, ani tym bardziej Lewitą. Sługa Boży „Abram Hebrajczyk” spotkał go wracając z wyprawy wojennej, w której z rąk grabieżców odbił swego bratanka Lota. Wydarzenie to miało miejsce pomiędzy rokiem 1943 a 1933 p.n.e., a więc na długo przed powstaniem narodu izraelskiego i jego kapłaństwa. Sprawozdanie donosi:
18 „Gdy Abram wracał po zwycięstwie odniesionym nad Kedorlaomerem i królami, którzy z nim byli, wyszedł mu na spotkanie do doliny Szawe, czyli Królewskiej, król Sodomy. Melchizedek zaś, król Szalemu, wyniósł chleb i wino; a ponieważ był on kapłanem Boga Najwyższego, błogosławił Abrama, mówiąc: ‚Niech będzie błogosławiony Abram przez Boga Najwyższego, Stwórcę nieba i ziemi! Niech będzie błogosławiony Bóg Najwyższy, który w twe ręce wydał twoich wrogów!’ Abram dał mu dziesiątą część ze wszystkiego.” — Rodz. 14:13, 17-20.
19. Dlaczego Biblia nie wymienia rodowodu ani nie wspomina o śmierci Melchizedeka?
19 Biblia nie przytacza rodowodu Melchizedeka ani nie wspomina o jego śmierci. Miało to niewątpliwie unaocznić fakt, że Jezus Chrystus, wielki Król i Arcykapłan Boży, nie otrzyma swego urzędu kapłańskiego drogą dziedzictwa jak kapłani z linii Aarona, lecz będzie zamianowany bezpośrednio przez Jehowę. Ponadto Chrystus żyje wiecznie i nie potrzebuje następców. Chrystus jako Arcykapłan też nie jest następcą Melchizedeka; jest jedynie kapłanem „na wzór” tamtego króla-kapłana z Szalemu. — Hebr. 7:1-3, 15-17.
CO DLA NAS OZNACZA KAPŁAŃSTWO CHRYSTUSA
20. Jak Biblia wykazuje w Liście do Hebrajczyków 7:11-14, że potrzebujemy takiego arcykapłana, jakim jest Jezus Chrystus?
20 W osobie Jezusa Chrystusa mamy więc doskonałego Arcykapłana. Będąc wszyscy niedoskonałymi, grzesznymi ludźmi, pilnie potrzebujemy takiego Arcykapłana. Wyjaśniono to trafnie w Liście do Hebrajczyków 7:11-14: „Gdyby (...) doskonałość została osiągnięta przez kapłaństwo lewickie, lud bowiem otrzymał Prawo oparte na nim, to po co było potrzeba ustanawiać jeszcze innego kapłana na wzór Melchizedeka, a nie na wzór Aarona? Ze zmianą bowiem kapłaństwa musi też nastąpić zmiana Prawa. Ten zaś, o którym się to mówi, należał do innego pokolenia z którego nikt nie służył ołtarzowi. Wiadomo przecież, że nasz Pan wyszedł z pokolenia Judy.” — BT, wyd. III.
21. Co może Jezus uczynić dla swych podkapłanów?
21 Ten doskonały Arcykapłan jest w stanie zapewnić doskonałość również swoim podkapłanom. Pisarz przytaczanego już Listu do Hebrajczyków ciągnie dalej: „Prawo nie dawało niczemu pełnej doskonałości, było jednak wprowadzeniem (...) lepszej nadziei, przez którą zbliżamy się do Boga.” Następnie ten pisarz mówi o Jezusie, że „stał się poręczycielem lepszego przymierza”. Właśnie mocą tego nowego przymierza cały poczet jego współkapłanów może osiągnąć podobną doskonałość. — Hebr. 7:19-22.
22, 23. Jakie to ma znaczenie dla ogółu ludzi żyjących na ziemi obecnie lub w przeszłości?
22 Jakie to ma znaczenie dla ogromnej większości ludzi żyjących na ziemi, a także dla tych, którzy pomarli? Oznacza to sposobność uzyskania ludzkiej doskonałości. Jezus, nabywca rodu ludzkiego, uważa życie każdego człowieka za tak drogocenne, że ofiarował za nie swe własne życie ludzkie. Dlatego troskliwie i z miłością zajmuje się ludźmi, a usunie jedynie tych, którzy nie chcą uznać jego służby kapłańskiej ani przestrzegać zasad Bożych z miłości do Boga i bliźnich oraz którzy nie wykazują żadnego przywiązania do prawości. Nie musimy się obawiać, że nie potrafi on doprowadzić nas do doskonałości podczas swego tysiącletniego panowania, ponieważ „doskonale zbawić może tych, którzy przezeń przystępują do Boga, zawsze żyjąc, aby orędował za nimi”. — Hebr. 7:25, NT.
23 Czy pragniesz żyć na ziemi w doskonałym zdrowiu i z widokami na życie wiecznotrwałe? Skoro tak, to na pewno zechcesz dowiedzieć się więcej o owym kapłaństwie oraz o tym, jak się możemy zbliżyć do Boga za pośrednictwem Jego Arcykapłana. Temat ten będzie jeszcze omawiany w następnych wydaniach Strażnicy.
(TK-9)