Izraelitów. Dlaczego? Ponieważ ów Izrael duchowy jest „narodem świętym”, o którym tak czytamy w Księdze Jeremiasza 31:35, 36, tuż po obietnicy Bożej co do nowego przymierza: „To mówi Jahwe, który ustanowił słońce, by świeciło w dzień, fazy księżyca i gwiazdy, by świeciły w nocy, który spiętrza morze, tak że huczą jego bałwany [przeciw Egipcjanom ścigającym Izraelitów], imię Jego Jahwe Zastępów! ‛Jeśliby zabrakło tego ustalonego porządku z mojej strony — wyrocznia Jahwe — wtedy przestałoby także pokolenie Izraela być dla Mnie narodem na zawsze’”.

26. Z czym porównano trwałość istnienia duchowego Izraela w obrębie wszechświatowej organizacji Bożej? Skąd będzie Jezus Chrystus sprawował władzę nad ludźmi żyjącymi na rajskiej ziemi?

²⁶ Jehowa tak samo nie pozwoli duchowemu Izraelowi zniknąć z szeregów swej wszechświatowej organizacji, jak nie dopuści do zniknięcia ciał niebieskich, które dostarczają światła naszej ziemi. Izrael duchowy będzie w niebiosach Nowym Jeruzalem, z którego Jezus Chrystus będzie królował nad ocalałą „wielką rzeszą” i wszystkimi zmarłymi powołanymi do życia na rajskiej ziemi (Apok. 21:2-14).

Psalmy

„Służcie Jehowie z radością”

NASZ Stwórca, Jehowa, jest nazwany „szczęśliwym Bogiem”; pragnie On również, by Jego słudzy znajdowali przyjemność w wiernym spełnianiu Jego przykazań (1 Tym. 1:11, NW; Jak. 1:25; Apok. 1:3, Biblia poznańska). Przykazania te opierają się na miłości, a „miłość nie wyrządza zła bliźniemu” (Rzym. 13:8-10). Tym sposobem przez posłuszeństwo wobec Stwórcy przyczyniamy się do szczęścia innych, a także sobie samym zapewniamy radość i zadowolenie z życia.

Czy zatem wszystkie narody nie powinny się radować w Jehowie? Owszem, i do tego właśnie zachęcał psalmista, śpiewając w natchnieniu: „Wykrzykujcie triumfalnie przed Jehową, wszyscy ludzie na ziemi. Służcie Jehowie z radością. Przybądźcie przed niego z wesołym wołaniem” (Ps. 100:1, 2, NW). W myśl tego wezwania nie powinniśmy wychwalać Boga ledwo dostrzegalnie, lecz z siłą i stanowczością dającą się przyrównać do ‛triumfalnego wykrzykiwania’ wojska, które odniosło zdecydowane zwycięstwo. Słudzy Boży nie muszą przypominać zastraszonych, płaszczących się niewolników. Służba dla Boga nie jest ciężkim, przytłaczającym brzemieniem, którego dźwiganie nastrajałoby nader poważnie, wręcz posępnie (1 Jana 5:3). Przeciwnie, jest pokrzepieniem, dodaje otuchy i sił; słusznie więc powinna jej towarzyszyć radość. Z tego też względu psalmista nalegał, żeby ludzie przybywali przed oblicze Boga „z wesołym wołaniem”.

U podstaw pragnienia człowieka, by pełnić świętą służbę, leży