orędzie to miało gorzki posmak. Dla kogo? Apostoł usłyszał następujące wyjaśnienie: „Musisz znowu prorokować odnośnie do ludów i narodów, i języków, i wielu królów” (Objawienie 10:11).

21. (a) Jakie działanie namaszczonych duchem chrześcijan w roku 1919 przypominało zjedzenie zwoiku przez Jana i jaki to dało rezultat? (b) Jak to się odbiło na chrześcijaństwie i reszcie ludzkości?

²¹ Jak to wszystko spełniło się w okresie dnia Pańskiego? Fakty historyczne potwierdzają, że już w roku 1919 wierni chrześcijanie tak ochoczo przyjęli słodki dla nich przywilej służenia Jehowie, że stał się on częścią ich samych. Ale dla drugich — zwłaszcza dla kleru chrześcijaństwa — ten zaszczyt i związane z nim błogosławieństwa okazały się goryczą. Dlaczego? Otóż wierni pomazańcy odważnie głosili całe orędzie Jehowy skierowane do ludzkości. Nie poprzestawali na obwieszczaniu „dobrej nowiny o Królestwie”, lecz obnażali stan duchowej martwoty, w jakim się znajduje chrześcijaństwo i reszta obecnego świata (Mateusza 24:14; Objawienie 8:1 do 9:21; 16:1-21).

22. (a) W jaki wspaniały sposób Jehowa posługiwał się pomazańcami w minionym okresie dnia Pańskiego? (b) Co dzień Pański przyniósł do tej pory światu podległemu Szatanowi, a co ludowi Bożemu?

²² Jehowa posłużył się tym lojalnym gronem chrześcijan do zgromadzenia pozostałych ze 144 000 mających otrzymać pieczęć oraz do rozpoczęcia zbierania wielkiej rzeszy osób żywiących nadzieję ziemską (Objawienie 7:1-4, 9, 10). W zamierzeniu Jehowy co do naszej planety rzesza ta odgrywa doniosłą rolę, a jej pojawienie się wywołało wielką radość zarówno w niebie, jak i na ziemi (Objawienie 7:11-17; Ezechiela 9:1-7). Tak więc „dzień największy ze wszystkich dni” już teraz przysporzył cierpień szatańskiemu światu, lecz ludowi Jehowy przyniósł obfite błogosławieństwa. Zobaczmy, jak się to będzie potwierdzać w dalszym ciągu dnia Pańskiego.

Jakie znaczenie będzie miał dzień Pański dla ciebie?

„Wyrusz na podbój między swoich nieprzyjaciół” (PSALM 110:2).

1-3. (a) Dlaczego początek dnia Pańskiego był porą walki? Wymień niektóre sukcesy Jezusa. (b) W jaki sposób Jezus ‛dopełni swego zwycięstwa’?

W ROKU 1914 Jezusowi powierzono władzę w Królestwie Bożym i tak rozpoczął się dzień Pański. Zaraz po objęciu tronu Król napotkał gwałtowny sprzeciw ze strony Szatana Diabła i jego ziemskich popleczników (Psalm 2:1-6). Pierwsze lata dnia Pańskiego okazały się więc okresem konfliktu, w którym Jezus ‛wyruszył na podbój między swoich nieprzyjaciół’ (Psalm 110:2).

² Nowo obwołany Król odniósł szereg wspaniałych zwycięstw. Po roku 1914 Szatan usiłował „pożreć” dopiero co narodzone Królestwo, został jednak sromotnie pokonany i wyrzucony z nieba (Objawienie 12:1-12). Potem zaczął „toczyć wojnę” z ostatkiem pomazańców, ale nie zdołał im przeszkodzić w ‛stanięciu na nogach’ w roku 1919 ani w przejęciu „zwoiku” z ręki Jezusa Chrystusa (Objawienie 10:8-11; 11:11, 12; 12:17). Równie bezskutecznie próbował nie dopuścić do zebrania pozostałych z grona 144 000 oraz do zgromadzenia wielkiej rzeszy (ze wszystkich narodów), ‛dniem i nocą pełniącej świętą służbę’ w świątyni Jehowy (Objawienie 7:1-3, 9-15).

³ A zatem w roku 1914 Jezus rzeczywiście „wyruszył, aby zwyciężać”. Niemniej jest jeszcze wiele do zrobienia. Jezus musi „dopełnić swego zwycięstwa”. Musi podjąć działania mające na celu doszczętne usunięcie ogólnoświatowego systemu rzeczy, podległego Szatanowi (Objawienie 6:1, 2; 19:11-21). A co te doniosłe wydarzenia będą oznaczać dla każdego z nas?

Publiczne obnażenie Babilonu Wielkiego

4. Jak w Objawieniu opisano religię fałszywą?

⁴ Zagłada szatańskiego świata rozpocznie się od położenia kresu religii opartej na kłamstwie. W Księdze Objawienia przedstawiono całe ogólnoświatowe imperium religii fałszywej — w którego skład wchodzi także chrześcijaństwo — jako kobietę lekkich obyczajów, noszącą miano Babilonu Wielkiego. Utrzymuje ona stosunki z królami ziemi i upija ludzkość swą rozpustą. Sama również jest pijana: opiła się do obrzydliwości krwią, krwią sług Bożych (Objawienie 17:1-6). Ponadto Jan opisał w Objawieniu koniec tej odrażającej, starej ladacznicy. Aby lepiej zrozumieć, co to będzie oznaczać, zastanówmy się nad losem innej religijnej nierządnicy, która istniała w siódmym stuleciu przed naszą erą.

5, 6. Dlaczego niewierne Jeruzalem przyrównano do ladacznicy i jaki wyrok spotkał je za to z ręki Jehowy?

⁵ Rozpustnicą tą było miasto Jeruzalem. Uchodziło ono za ziemskie centrum wielbienia Jehowy, ale Bóg rzekł do niego: „Przez twoją krew, którąś wylało, tyś popełniło winę” (Ezechiela 22:4, Biblia Tysiąclecia). Oczekiwano od niego, że będzie czyste pod względem duchowym, a tymczasem oddawało się prostytucji, związawszy się z okolicznymi narodami. Jehowa oświadczył tej stolicy: „O jak bardzo gniewam się na ciebie — wyrocznia Pana, Jahwe — że ty dopuściłaś się tego wszystkiego, czynów wyuzdanej kobiety rozpustnej”! (Ezechiela 16:30, Biblia poznańska; 23:1-21; Jakuba 4:4).

⁶ Popatrzmy teraz, jaki wyrok wydał Jehowa na tę ladacznicę: „Zgromadzę wszystkich twoich kochanków [obce narody], w których miałaś upodobanie, i wszystkich tych, których miłowałaś (...), rozbiorą cię z twoich szat, zabiorą ci twoje klejnoty i pozostawią cię nagą i odkrytą. (...) Następnie domy twoje spalą w ogniu” (Ezechiela 16:37, 39, 41, BT; 23:25-30). Wiadomo z historii, co się wydarzyło. W roku 607 p.n.e. do Jeruzalem wkroczyli Babilończycy, którzy doszczętnie je ogołocili. Jego ludność i bogactwa zabrano do Babilonii. Samo miasto zostało zburzone, świątynia spalona, a kraj pozostawiono całkowicie opustoszały (2 Kronik 36:17-21).

7. Jaki będzie kres Babilonu Wielkiego?

⁷ Podobny los czeka Babilon Wielki. Księga Objawienia ostrzega: „Królowie ziemi [czyli współcześni władcy, z którymi się dopuszczała duchowego nierządu] (...) znienawidzą rozpustnicę i zostawią ją zrujnowaną oraz