Co o tym sądzić?

KOŚCIÓŁ A TOTALIZM

W dodatku do gazety „New York Times”, omawiającym nowości wydawnicze, zamieszczono niedawno recenzję nowej książki, której autorem jest J. Derek Holmes, wykładowca historii kościoła w jednym z seminariów katolickich na terenie Anglii. Książka nosi tytuł „The Papacy in the Modern World” (Papiestwo we współczesnym świecie). Oczywiście jako historyk kościelny Holmes przychylnie ocenia politykę papieską w okresie drugiej wojny światowej. Rzecz ciekawa, że w recenzji znalazła się następująca szczera wypowiedź: „Kiedy we Włoszech dochodzili do władzy faszyści, główną troską Watykanu było utrzymanie wpływu na młodzież przez ruch Akcji Katolickiej, a pośrednio przez Kościół. Ojciec Holmes ujmuje to krótko: ‛Pius XI dla dobra Kościoła gotów był pertraktować z każdym rządem bądź reżimem bez względu na jego zabarwienie polityczne lub ideologię’”!

Wspomniany historyk, broniąc kościoła przed zarzutem sprzyjania bardziej państwom „osi” niż aliantom, zaznaczył, iż neutralny ton wypowiedzi Watykanu, odczuwalny od roku 1940, „pozwala wnioskować, że władze kościelne straciły zaufanie do możliwości aliantów co do pokonania lub choćby zatrzymania marszu nazistów; doszły do przekonania, że Stolica Apostolska musi nauczyć się żyć w Europie opanowanej przez faszyzm i narodowy socjalizm”.

Na zakończenie recenzent „Timesa” pisze: „Całymi latami papiestwu udawało się występować ostrzej przeciw komunizmowi niż przeciw faszyzmowi, niemniej jednak kościół, który próbuje wchodzić w układy z każdym systemem totalitarnym, naraża na niebezpieczeństwo swe podstawowe roszczenia. Ostatnią rzeczą, której kościół mógłby się zrzec na korzyść państwa, jest przecież wpływ na umysły ludzi, a właśnie tego domaga się totalizm. Pełne wyrozumiałości stanowisko tego wielebnego historyka rzuca sporo światła na działalność Watykanu przed wybuchem drugiej wojny światowej i po jej zakończeniu, lecz nie przyczynia się do zatarcia bolesnych wspomnień z tamtego okresu”.

PORYWCZY NARAŻAJĄ SIĘ NA ATAK SERCA

„Złość, którą wyładowujemy na drugich, zdaje się wracać i godzić w nasz mięsień sercowy”, powiedziano w niedawnym wydaniu czasopisma „American Health”. „Gniew, którym w wirze normalnego życia szafujemy przy błahostkach, podczas zatoru w ruchu ulicznym, w kolejce po bilety, oraz ‛chęć pozabijania’, która tak często i bez potrzeby potrafi się w nas zagotować, najprawdopodobniej skrupia się na najmniej spodziewanych ofiarach — na nas samych”. Zdaniem kardiologa z San Francisco, dra Raya H. Rosenmana, skutki niepohamowanego gniewu i wrogości działają jak bumerang i wydają się główną przyczyną choroby wieńcowej. Stwierdził on wraz z trzema innymi odkrywcami, że właśnie gniew jest wspólnym mianownikiem wszystkich śmiercionośnych czynników związanych z dolegliwościami serca.

Z artykułu tego dowiadujemy się też, że panowanie nad emocjami może w zapobieganiu atakom serca być tak samo ważne jak gimnastyka lecznicza lub właściwa dieta. Gromadzi się więc coraz więcej dowodów z dziedziny medycyny na poparcie przysłowia: „Życiem dla ciała jest serce spokojne” (Prz. 14:30, Biblia Tysiąclecia).

A co z poglądem, że dawanie upustu gniewowi wychodzi na zdrowie? W artykule tym podano: „Nie ma więcej przesłanek przemawiających za tym, że folgowanie gniewowi redukuje jego złe skutki, niż za tym, że tłumienie go odbiera mu siłę”. Ponadto gniew, złość i wrzaski — cechy charakterystyczne osób porywczych — nie tylko rujnują zdrowie, ale, co ważniejsze, nie mogą mieć miejsca wśród prawdziwych chrześcijan (Efez. 4:31).