wtedy za kierownicą i wyładowują złość w sposobie prowadzenia pojazdu.

Jednakże dawanie upustu gniewowi rzadko bywa konstruktywne. Profesor Gary Schwartz z Uniwersytetu Yale twierdzi, że gwałtowny gniew „wywiera gorszy i trwalszy wpływ na serce niż każde inne uczucie — nawet strach”. Dr Redford B. Williams, junior, z Uniwersytetu Duke powiedział: „Jak wynika z niedawno przeprowadzonych badań, niezwykle dużo wypadków przedwczesnych zgonów ma bezpośredni związek z uczuciem nienawiści”. Wybuchanie gniewem z byle powodu z pewnością nie służy zdrowiu. Bardzo stare przysłowie głosi: „Spokojne serce jest życiem cielesnego organizmu” (Prz. 14:30).

Poza tym niepohamowany gniew zazwyczaj jeszcze wszystko pogarsza. Przypomnij sobie sprawozdanie biblijne o dwóch braciach imieniem Symeon i Lewi, których siostra została zgwałcona. Jest zrozumiałe, że gdy się o tym dowiedzieli, byli oburzeni. A jak wywarli swój gniew? Biblia mówi, iż wymanewrowali sytuację, w której mogli wymordować bez litości nie tylko sprawcę, lecz także mężczyzn z jego rodziny i z całego miasta (Rodzaju, rozdz. 34).

Po latach ich ojciec Jakub przypomniał na łożu śmierci to okropne zajście. Czy pochwalił obu synów za dokonanie takiej zemsty? Przeciwnie, przeklął ich gniew, „gdyż jest okrutny, i szał ich, gdyż działa brutalnie” (Rodz. 49:7). To, co zrobili w gniewie, było gorsze niż postępek, który ich tak oburzył. Nie zdziałali nic budującego i do tego zepsuli sobie opinię.

Nic więc dziwnego, że przysłowie biblijne mówi: „Prędki do gniewu popełni głupstwo” (Prz. 14:17). Człowiek oburzony rzadko kiedy potrafi rozsądnie myśleć lub działać. Rzadko też ktoś rozwścieczony stara się znaleźć chrześcijański sposób naprawienia zła. Toteż pisarz biblijny Jakub trafnie zauważa: „W gniewie nigdy nie czyni człowiek tego, co sprawiedliwe w oczach Boga” (Jak. 1:20, Romaniuk). Napady złości, miotanie obelg i dąsanie się prowadzą donikąd.

Co prawda po obsypaniu gradem obelg kogoś, kto wyrządził nam krzywdę, można się chwilowo poczuć lepiej. Potem jednak najczęściej żałuje się takiego kroku, zwłaszcza gdy chodzi o pracodawcę, nauczyciela, ojca lub matkę (por. Kaznodziei 10:4). Dlatego w Księdze Przysłów 29:11 powiedziano: „Całemu duchowi swemu daje upust nierozgarnięty [unosząc się gniewem], lecz kto jest mądry, utrzymuje go w spokoju do ostatka”.

Przerywanie ciąży a „źródło życia”

DZIĘKI nowoczesnej technice lekarze z łatwością określają dzisiaj płeć płodu. Ale kto potrafi przewidzieć jego usposobienie? Kto potrafi wcześniej rozpoznać, co się w nim kryje jako w żyjącej duszy ludzkiej? (Rodz. 2:7). Tylko Jehowa Bóg, ponieważ On jest „źródłem życia” (Ps. 36:9). Zwróćmy uwagę na poniższe przykłady biblijne:

W czasach patriarchalnych prawo spadkowe dawało pierworodnemu pewne przywileje. Mimo to Bóg powiedział Rebece, żonie Izaaka, która miała urodzić bliźniaki: „Starszy będzie służył młodszemu”. Koleje życia obydwu chłopców, Jakuba i Ezawa, stanowią dowód, że Jehowa znał ich osobowość, zanim przyszli na świat (Rodz. 25:22, 23).