Posłuszeństwo wobec dobrej nowiny drogą życia
„Czego żąda Jahwe od ciebie, jeśli nie pełnienia sprawiedliwości, umiłowania życzliwości i pokornego obcowania z Bogiem twoim?” — Mich. 6:8.
1. Jak dzisiejsi ludzie często się zapatrują na swoją religię?
W DOBIE dzisiejszej na każdym kroku spotyka się ludzi, którzy wprawdzie twierdzą, że wyznają jakąś religię, ale w życiu codziennym bynajmniej nie trzymają się jej nauk. Często uważają religię za coś, do czego się „należy”, lecz obca im jest myśl, iż miałaby ona wywierać wpływ na ich postępowanie w rodzinie, zakładzie pracy lub w obcowaniu z innymi.
2. Dlaczego chrystianizm w pierwszym stuleciu nazwano „drogą”?
2 Prawdziwy chrystianizm nie jest jednak sprawą zewnętrznych pozorów. W gruncie rzeczy już od pierwszych lat swego istnienia zwany był „drogą”, ponieważ był czymś więcej niż tylko formą nabożeństwa (Dzieje 19:9, 23). Był DROGĄ ŻYCIA wypełnionego wielbieniem Boga, życia, którym kierował Jego duch (Jana 4:23, 24; 1 Kor. 2:11-13). Z licznych tekstów Pism Chrześcijańskich wynika wyraźnie, że Bogu nie można służyć połowicznie, sercem podzielonym. Kto pragnie stać się naprawdę chrześcijaninem, ten musi ‛przeobrazić swój umysł’, ‛odnowić się w sile pobudzającej jego umysł’ i ‛przyodziać nową osobowość’ (Rzym. 12:2; Efez. 4:22-24, NW). Podkreślono w nich wielokrotnie, że ważne jest nie tylko gorliwe świadczenie, ale także odpowiedni tryb życia. — 1 Piotra 1:15; 2:12; 3:16; 5:12.
3. Jak dalece prawdziwy chrystianizm oddziaływa na nasze życie?
3 Zatem prawdziwy chrystianizm sięga do wszystkich przejawów życia osobistego i rodzinnego. Chrześcijanin ma miłować Boga i służyć Mu „całym swoim sercem, całą swoją duszą, całym swoim umysłem i całą swoją mocą” (Marka 12:30). Obejmuje to całe jego ciało, życie i całą jego osobowość. — Mat. 22:37-39.
CZY CHRYSTIANIZM PRZEKRACZA LUDZKIE MOŻLIWOŚCI?
4, 5. (a) Czy Bóg wymaga od chrześcijanina rzeczy bardzo trudnych bądź nierozsądnych? (b) Czy utrudnienia w tym świecie przesłaniają chrześcijaninowi dodatnie strony jego życia?
4 Czy więc jest rzeczą nader trudną być chrześcijaninem? Czy Bóg wymaga więcej, niż to dyktuje zdrowy rozsądek, albo żąda czegoś „wielkiego”, czegoś ponad ludzkie możliwości? Nie; swemu starożytnemu ludowi, Izraelowi, oświadczył: „Powiedziano ci, człowiecze, co jest dobre. I czego żąda Jahwe od ciebie, jeśli nie pełnienia sprawiedliwości, umiłowania życzliwości i pokornego obcowania z Bogiem twoim?” — Mich. 6:8.
5 Co właściwie jest trudne lub nie do przyjęcia w tym żądaniu? W istocie Bóg chce, aby ludzie żyli normalnie, stosownie do tego, do czego zostali stworzeni i jak powinni żyć — to wszystko. Prawda, że takie postępowanie w świecie, który odstąpił od mierników Bożych, napotyka sprzeciw i trudności (Jana 16:33; 2 Tym. 3:12). Ale faktem pozostaje, iż kto żyje podług norm Bożych, ma sumienie nieobciążone i większy spokój w sercu, a na dodatek posiada cel w życiu i nadzieję na przyszłość. — 1 Tym. 4:8; 6: 6-8.
6. Jaką możliwość otworzył Bóg, żebyśmy mimo naszej niedoskonałości zdołali z powodzeniem kroczyć drogą życia chrześcijańskiego?
6 Ze względu na naszą niedoskonałość może się nam wydawać, iż ciężko jest stosować się do zasad biblijnych, a potem doczekać się pożądanych owoców takiego postępowania. Prawda, że niedoskonali ludzie popełniają wiele błędów, niektóre nawet poważne, ale właśnie z tej racji złożona była przebłagalna ofiara Chrystusa. Pozwala ona chrześcijaninowi przejętemu skruchą zbliżyć się do Boga, aby otrzymać przebaczenie, a duch Boży pomaga mu przeobrazić dawniejszą osobowość i coraz lepiej dopasować swe życie do dróg Bożych (Hebr. 4:15, 16; 2 Kor. 3:17, 18). Apostoł Jan napisał na ten temat do współchrześcijan: „Dzieci moje, piszę wam to dlatego, żebyście nie grzeszyli. Jeśliby nawet ktoś zgrzeszył, mamy Rzecznika wobec Ojca — Jezusa Chrystusa sprawiedliwego. On bowiem jest ofiarą przebłagalną za nasze grzechy, i nie tylko za nasze [namaszczonych chrześcijan], lecz również za grzechy całego świata [wszystkich innych ludzi]”. — 1 Jana 2:1, 2.
ROLA BIBLII JAKO PRZEWODNIKA W ŻYCIU
7. Jak prawdziwi chrześcijanie zapatrują się na Biblię i jaki czynią z niej użytek?
7 Chrześcijanie doceniają potrzebę kierownictwa Bożego dla należytego stosowania Jego sprawiedliwych zasad. Stąd też uważają, że niezbędnym składnikiem ich życia musi być studiowanie Biblii. Obstają mocno przy oświadczeniu apostoła Pawła: „Całe Pismo jest natchnione przez Boga i użyteczne do nauczania, do napominania, do prostowania rzeczy, do karcenia w sprawiedliwości, aby człowiek Boży był w pełni zdatny, całkowicie wyposażony do wszelkiego dzieła dobrego”. — 2 Tym. 3:16, 17, NW.
8. Czy uznając Biblię za natchnioną, musimy całą jej treść brać dosłownie? Podaj przykłady.
8 Zatem cała Biblia — zarówno Pisma Hebrajskie, zwane „Starym Testamentem”, jak i Pisma Greckie, czyli „Nowy Testament” — składa się w sumie na kompletne Słowo Boże; jest ono pod każdym względem prawdziwe i w pełni natchnione przez Boga, a chrześcijanin może spokojnie kierować się nim na wszystkich swych drogach. Nie oznacza to jednak, iż wszystko, co napisano w Biblii, należy rozumieć literalnie, jak twierdzą niektórzy fundamentaliści. Prawdą jest, że zawiera ona wiele bezpośrednich nakazów. Ale duża część jej treści to materiały historyczne, a ponadto sporo fragmentów napisano językiem symboli, czyli obrazów. Na przykład rządy światowe są w niej czasami przedstawione pod postacią dzikich zwierząt (Dan. 8:1-8, 20-22; Apok. 17:3, 9-12). A „dzień” może być dniem dwudziestoczterogodzinnym albo też oznaczać okres złożony z szeregu lat (Rodz. [1 Mojż.] 2:4, NP; Jana 8:56). Tekst towarzyszący oraz inne, pokrewne stwierdzenia występujące w Biblii ułatwiają studiującemu odróżnienie, które wersety należy rozumieć dosłownie, a które symbolicznie i proroczo.
9. Dlaczego dla chrześcijanina wartość ma cała Biblia?
9 Patrząc na Biblię w ten sposób, słudzy Boży gorliwie studiują zarówno Chrześcijańskie Pisma Greckie, zawierające niemało wyraźnych przykazań i praw, jak też Pisma Hebrajskie, w których podano liczne zasady, ilustracje, proroctwa oraz doniesienia o wydarzeniach historycznych, naświetlające Boży pogląd na sprawy życia (1 Kor. 10:11). W całej Biblii zanotowano wiele zdarzeń i wypadków, które ukazują Boży sposób postępowania w różnych sytuacjach i okolicznościach. Dzięki temu wszystkiemu chrześcijanin poznaje bliżej osobowość Boga i łatwiej mu posiąść ‛zmysł Chrystusa’, który lepiej zna Boga niż ktokolwiek inny. — 1 Kor. 2:16, Kow; Mat. 11:27.
CZY CHRZEŚCIJANIN MA PROWADZIĆ ŻYCIE ASCETY?
10. Jak ziemskie życie Jezusa ukazuje, że nie kładł nacisku na ascezę ani na rytuały?
10 Życie chrześcijanina zatem nie polega na przestrzeganiu pewnego zbioru reguł lub obrzędów. Chrystus pokazał w swoim życiu, jakiego ducha i jaką miłość chrześcijanin musi starać się rozwijać u siebie (Mat. 5:44; 1 Jana 5:3). Jezus był człowiekiem, który podobał się Bogu pod każdym względem (Jana 8:29). Nigdy nie popełnił żadnej nieprawości. Ale chociaż był doskonały, nie usiłował być ascetą. Chodził na wesela i uczty, cenił dobre rzeczy, które oferuje życie (Jana 2:1-10; Łuk. 5:29; Mat. 11:18, 19). We wszystkim potrafił zachować umiar i nie żądał od siebie ani od innych więcej niż to wymagał zdrowy rozsądek (Marka 6:31; Jana 4:6). Jezus cieszył się życiem oraz pracą, którą wykonywał, a która polegała na pomaganiu innym do poznania Boga (Jana 4:34). Nie przeprowadzał stale porównań między swoją sprawiedliwością a cudzymi uchybieniami. Współczuwał ludziom i litował się nad nimi (Mat. 9:36; Marka 1:41). Niemniej jednak potępiał złe czyny i demaskował obłudę. — Mat. 15:1-9; 23:23-32.
11. (a) Czy dzisiejsi świadkowie Jehowy powinni usprawiedliwiać grzech niedoskonałością ludzką lub ewentualnie chełpić się swą sprawiedliwością? (b) Jaką walkę musi toczyć każdy chrześcijanin zgodnie ze słowami apostoła Pawła?
11 Chrześcijanie w tych rzeczach stawiają sobie Jezusa za wzór. Oczywiście zdają sobie sprawę z faktu, że w odróżnieniu od niego nie są doskonali, lecz mimo to szczerze dążą do naśladowania jego przykładu. Starają się unikać wszelkiego zła, ale świadomi są tego, że jakąkolwiek swoją sprawiedliwość zawdzięczają miłosierdziu Bożemu i że jest ona rezultatem zastosowania się do Biblii. Nie przypisują jej własnym zasługom. Uznają to samo, co psalmista, który powiedział: „Jeśli zachowasz pamięć o grzechach, Jahwe, Panie, któż się ostoi?” (Ps. 130:3). Wiedzą, że są grzesznikami i czasami popełniają błędy, co zresztą wyznał o sobie również apostoł Paweł:
„Stwierdzam w sobie to prawo, że gdy chcę czynić dobro, narzuca mi się zło. Albowiem wewnętrzny człowiek we mnie ma upodobanie zgodne z Prawem Bożym. W członkach zaś moich spostrzegam prawo inne, które toczy walkę z prawem mojego umysłu i podbija mnie w niewolę pod prawo grzechu mieszkającego w moich członkach. Nieszczęsny ja człowiek! Któż mnie wyzwoli z ciała, co wiedzie ku tej śmierci? Dzięki niech będą Bogu przez Jezusa Chrystusa, Pana naszego! Tak więc umysłem służę Prawu Bożemu, ciałem zaś — prawu grzechu”. — Rzym. 7:21-25.
12, 13. (a) Jak chrześcijanie unikają ‛przesadnej sprawiedliwości’ i ‛zbytniej mądrości’? (b) Co robi chrześcijański świadek Boży, gdy przytrafi mu się grzech? (c) Dlaczego ci świadkowie zanoszą innym „dobrą nowinę”?
12 A zatem kto naprawdę trzyma się omawianej „drogi”, ten stara się nie być „przesadnie sprawiedliwym” ani nie uważa się za „zbyt mądrego”, to znaczy nie roztacza wokół siebie pozorów człowieka sprawiedliwego i nie przybiera miny mędrca, który stale wyszukuje u innych jakieś braki i omyłki (Kohel. 7:16). Natomiast szczerze stawia sobie za cel postępowanie prawe. Nie poddaje się bezwolnie złym pragnieniom i nie ulega naciskom zmierzającym ku skłonieniu go do poważnych wykroczeń, które równałyby się naruszeniu wierności wobec Boga. Niemniej jednak niedoskonałość sprawia, że niekiedy popełni błąd lub zgrzeszy. Jeżeli dopuści się grzechu, to przyznaje się do niego i okazuje skruchę, w modlitwie prosząc Jehowę o przebaczenie w imię Chrystusa (Dzieje 10:43). Pokłada ufność w doskonałej ofierze Chrystusa, wierząc, że stanowi podstawę do zmazania grzechów (1 Tym. 2:5, 6). Następnie wytęża wszystkie siły, by tego grzechu nie powtórzyć. Wie, że gdyby obrał drogę grzechu, straciłby łaskę u Boga. „Dobrą nowinę”, którą znalazł, z miłości przekazuje dalej, do innych. Będąc gorliwym głosicielem „dobrej nowiny”, stara się pomóc ludziom, by dostrzegli potrzebę wiary i dostosowania swego życia do zasad biblijnych. Bierze sobie przykład z Jezusa Chrystusa i innych osób, których życie w wierze opisano w Biblii. — Hebr. 11:1 do 12:3.
13 Skoro posłuszeństwo wobec „dobrej nowiny” obejmuje też zachowanie się chrześcijanina w różnych okolicznościach, omówimy teraz niektóre z podstawowych mierników, jakie Bóg ustanowił dla wszystkich pragnących być chrześcijanami.
PRAWDOMÓWNOŚĆ W ŻYCIU CHRZEŚCIJANINA
14, 15. (a) Dlaczego trzeba Jehowę czcić „prawdą”? (b) Co może zdziałać „prawda” w gronie rodzinnym?
14 Skoro Bóg Jehowa stworzył człowieka i zna jego potrzeby, ludzie muszą dla własnego dobra postępować zgodnie z miernikami moralnymi, które Bóg przedłożył w Biblii. Przede wszystkim sam Jehowa jest „Bogiem prawdy” (Ps. 30:6, Wk; w BT Ps. 31). Cześć Mu oddawać należy „w duchu i w prawdzie” (Jana 4:24, NP). Przywiązanie do prawdy jest zresztą potrzebne nie tylko dla zachowania pokoju z Bogiem, ale również do współżycia w pokoju z innymi ludźmi. Apostoł Paweł radzi chrześcijanom: „Odrzuciwszy kłamstwo, niech każdy z was mówi prawdę do bliźniego”. — Efez. 4:25.
15 Pomyśl przez chwilę, czytelniku, co „prawda” może zdziałać w gronie rodzinnym. Jeżeli w domu zawsze mówi się „prawdę”, członkowie rodziny mają do siebie zaufanie. Mąż i żona okazują sobie nawzajem szacunek i czują się ściśle ze sobą związani. Bez zakłóceń odbywa się wymiana myśli. Dzieci chętnie opowiadają rodzicom o swych przeżyciach, ponieważ są pewne, że ich sprawom będzie poświęcona uwaga i okaże się im pomoc w rozwiązywaniu problemów. Wiedzą również, że rodzice nie mówią inaczej, a robią inaczej. Mogą liczyć na ich wsparcie w każdej sytuacji.
16. Jak słowa Jezusa z Ewangelii według Jana 14:6 uwydatniają potrzebę prawdomówności ze strony chrześcijanina?
16 Jezus Chrystus oświadczył: „Jestem drogą i prawdą, i życiem” (Jana 14:6). „Droga” wytknięta chrześcijaninowi wymaga, żeby myślał, odczuwał i działał tak, jak Jezus. W tym celu musi stosować się do „prawdy” we wszystkich jej przejawach, jak i Chrystus spełnił wszystko, co mu wyznaczył Bóg. W następnym artykule omówiono jeszcze kilka innych wymagań, którym należy sprostać, aby kroczyć naprzód wskazaną „drogą”.
[Ilustracje na stronie 4]
Jezus podobał się Bogu; umiał współczuć drugim, ale nie był ascetą
Nie przybierał też zarozumiałej i świętoszkowatej postawy faryzeuszy