stanowiska ani nie zażywa sławy, jego słowa najczęściej bywają ignorowane. Nikt nie przywiązuje do nich wielkiej wagi. W sytuacjach wyjątkowych, gdy nie ma innego wyjścia, nieraz uwzględnia się mądre rady biedaka, ale po przezwyciężeniu kryzysu nie spotyka go należne uznanie. — Porównaj to z Listem 1 do Koryntian 1:26, 27; 2:8-11.

Mądrość mimo wszystko posiada wielką wartość i oczywiście nie zawsze bywa lekceważona tylko dlatego, że pochodzi z niepokaźnego źródła. Salomon ciągnie dalej: „Słowa mędrców wypowiedziane spokojnie mają większą wagę niż krzyk władcy pośród głupców. Więcej znaczy mądrość niż oręż wojenny, a jeden jedyny grzesznik wiele dobrego niszczy”. — Kohel. 9:17, 18, Poz.

Jak wskazuje tu mędrzec, znacznie lepiej i rozsądniej jest posłuchać spokojnych, dostojnych wypowiedzi osoby mądrej, choć skromnej, niż okrzyków władcy zyskujących mu popularność wśród poddanych, którzy swoją postawą i działaniem zdradzają niedorzeczny pogląd na życie. Z powyższego przykładu człowieka biednego, ale mądrego, wyraźnie wynika, że mądrością można więcej osiągnąć niż orężem wojennym. Jednakże ledwie jeden grzesznik lub głupiec przysporzyć może niesłychanych kłopotów. Opacznym swym rozumowaniem, ewentualnie głośno wyrażonym, lub swym niestosownym zachowaniem potrafi pokrzyżować najlepsze plany, zepsuć opinię całej grupy lub zmarnować znaczne siły i środki. (Porównaj z tym List 3 Jana 9-11). Doprawdy, mądrości należy dawać pierwszeństwo, nawet gdyby nie doceniano tych, których głosem ona przemawia.

BEZPOŚREDNIO po przedstawieniu w Kazaniu na Górze dziewięciu warunków szczęścia Jezus wyjaśnił, jaki wpływ mieli wywrzeć jego naśladowcy na ród ludzki. Oświadczył bowiem z kolei: „Wy jesteście solą ziemi”. — Mat. 5:13, Kow; porównaj z tym Ewangelię według Marka 9:50 i według Łukasza 14:34, 35.

Sól była dobrze znana słuchaczom Jezusa. Nie tylko poprawiała smak potraw, lecz ponadto zapobiegała ich rozkładowi. Zapewne właśnie fakt, że sól stanowi ochronę przed psuciem się i gniciem, leżał u podstaw wydania przez Boga polecenia, aby „każdy dar” składany w ofierze na Jego ołtarzu był uprzednio posolony (Kapł. 2:13). Za czasów Jezusa kapłani pełniący obowiązki w jeruzalemskiej świątyni Jehowy posypywali solą wszystkie