szczęście, ustąpi smutek i wzdychanie.” — Izaj. 35:4-6, 8, 10.

21. Jaką mamy nadzieję? Jak to powinno się na nas odbijać?

²¹ Wszystkie te cuda dokonane w sferze duchowej wkrótce powtórzą się również w sensie dosłownym. Kiedy? Pod panowaniem nadchodzącego tysiącletniego Królestwa Bożego, z władzą złożoną w ręce Jego Syna, Jezusa Chrystusa. Już dziewiętnaście stuleci temu, gdy przebywał na ziemi, Jezus dokonywał tego rodzaju literalnych cudów. Będąc teraz Królem dokona takich dzieł ponownie w raju przywróconym na ziemi (Łuk. 23:43, NW). Co za wspaniała nadzieja! A spełniające się obecnie proroctwa pozwalają się zorientować, że stoimy u progu tego radosnego okresu. Zatem jest teraz wielki czas, żeby wytężyć wszystkie swoje siły w utrzymywaniu na należytym poziomie naszej przyjaźni z Bogiem zbawienia, dzięki czemu zdołamy przeżyć „wielki ucisk” i doznamy wiecznych błogosławieństw, jakie czekają za tym progiem. — Łuk. 13:24.

Czy się kwalifikujesz do podjęcia odpowiedzialności za zbór?

JAKI jest twój stosunek do kwestii odpowiedzialności? W dzisiejszym świecie wielu ludzi uchyla się od wszelkiej odpowiedzialności lub przynajmniej stara się jej unikać, gdyż bywa połączona z powinnościami i obowiązkami. Drudzy natomiast usilnie zabiegają o odpowiedzialne stanowiska, spodziewając się zdobyć w ten sposób rozgłos, wpływy i władzę nad innymi oraz zapewnić sobie specjalne przywileje.

W zborze chrześcijańskim nie ma miejsca ani na jedno, ani na drugie (Mat. 20:25-27; 1 Piotra 5:2, 3). Oczywiście w zborze potrzebni są mężczyźni, którzy byliby gotowi wziąć na siebie odpowiedzialność. Muszą oni jednak zapatrywać się na tę kwestię zupełnie inaczej niż liczni ludzie w świecie. Owszem, powinni ‚ubiegać się’ o odpowiedzialność, ale pobudzani pragnieniem służenia innym — przede wszystkim Bogu, a następnie bliźnim, zwłaszcza członkom zboru. Słusznie starają się przynieść cześć Bogu i otoczyć szacunkiem oraz rozsławić Jego imię, a nie swoje własne. — 1 Tym. 3:1, NW; Gal. 6:10; Prz. 8:13.

We wczesnochrześcijańskich zborach z I wieku pewni mężczyźni byli wyznaczani na odpowiedzialne stanowiska, czy to w charakterze „starszych” (po grecku: presbyteroi), czy też „sług pomocniczych” (diaʹkonoi) (Tyt. 1:5; Filip. 1:1, NW). Starsi mieli sprawować duchowy nadzór nad zborem, usługując w roli pasterzy trzody Bożej (Dzieje 20:28, NW). Słudzy pomocniczy wspierali ich w tej pracy troszcząc się o „sprawy potrzebne”, które jednak nie dotyczyły bezpośrednio duchowego nadzorowania. — Dzieje 6:1-6, NW.

Bez względu na to, czy są starszymi, czy jedynie sługami pomocniczymi, tacy ludzie powinni z usposobienia przypominać Syna Bożego, który wziął na siebie największą odpowiedzialność, jaką kiedykolwiek dźwigał człowiek, a jednak „nie przyszedł, aby Mu służono, lecz żeby służyć” (Marka 10:45).