BEZPOŚREDNIO po daniu uczniom pouczenia, że podczas modlenia się mają unikać obłudnego zwracania uwagi na swoją osobę, Jezus wyłuszczył znaną Modlitwę Wzorcową. Wprowadził ją następującymi słowami: „Wy zatem tak się módlcie” (Mat. 6:8b).

Słowo „wy” odnosiło się do słuchaczy Jezusa, przeciwstawionych obłudnikom, o których wspomniał przed chwilą (Mat. 6:5). Natomiast wyraz „tak” wskazał, że chodzi o coś przeciwnego szeroko rozpowszechnionemu zwyczajowi powtarzania „wiele razy tego samego” (Mat. 6:7, NW). Stąd jasno wynika, że Jezus nie miał na myśli, by słuchacze zaczęli po prostu odmawiać z pamięci modlitwę, którą właśnie zamierzał im podać.

Modlitwa Wzorcowa składa się z siedmiu próśb. Pierwsze trzy dotyczą działania Boga na rzecz uświęcenia Jego imienia; pozostałe cztery uwzględniają potrzeby ludzkie. Rozważmy każdą z nich po kolei.

(1) „Ojcze nasz, który jesteś w niebie, niech się święci imię Twoje” (Mat. 6:9). Ponieważ Bóg jest Stworzycielem ludzkości, a mieszka daleko od ziemi, więc słusznie każde stworzenie może się zwracać do Niego słowami: „Ojcze nasz, który jesteś w niebie” (Dzieje 17:24, 28; 2 Kron. 6:21; Izaj. 66:1). W pierwszym stuleciu naszej ery ten sposób zwracania się do Boga był odpowiedni szczególnie dla Żydów, gdyż przez wyprowadzenie tego ludu z niewoli egipskiej i zawarcie z nim przymierza w dość ścisłym sensie został On jego „Ojcem” (Powt. Pr. 32:6, 18; Wyjścia 4:22; Izaj. 63:16). Używając liczby mnogiej „nasz”, modlący się uznaje, że obok niego także inni wchodzą w skład rodziny czcicieli Boga, związanych z Nim bliską zażyłością.

Wyraz „imię” oznacza niekiedy w Piśmie Świętym samą osobę. Na przykład w Apokalipsie 3:4 czytamy: „Masz i w Sardach nieco imion [osób], które nie pokalały szat swoich” (Michałowski; porównaj z tym Księgi: Izajasza 30:27 i Malachiasza 3:16). Zwrot: „niech się święci imię Twoje” (albo: „niech będzie uświęcone imię Twoje”, Romaniuk; NW), należy rozumieć jako prośbę, żeby Bóg przedsięwziął odpowiednie działanie na rzecz uświęcenia siebie, a to przez oczyszczenie swego pamiętnego imienia Jehowa z zarzutów nagromadzonych począwszy od buntu pierwszej pary ludzkiej w ogrodzie Eden (Ps. 135:13; Oz. 12:6). Bóg wysłucha tę modlitwę, gdy usunie zło z powierzchni ziemi. W nawiązaniu do tego czasu czytamy o Jehowie: „Okażę się wielkim i świętym. Dam się poznać licznym narodom i poznają, że Ja jestem Jahwe” (Ezech. 38:23, Poz; zobacz również 36:23).

(2) „Niech przyjdzie królestwo Twoje” (Mat. 6:10a). „Królestwem” jest zwierzchnia władza Boga znajdująca wyraz w mesjańskim rządzie z siedzibą w niebiosach, spoczywającym w rękach Chrystusa Jezusa i towarzyszących mu „świętych” (Izaj. 9:5, 6; 11:1-5; Dan. 7:13, 14, 18, 22, 27). Modląc się o ‛przyjście’ Królestwa Bożego, prosimy zarazem, by wystąpiło przeciw wszystkim wrogom Boskiego panowania na ziemi. Zgodnie z Księgą Daniela „zetrze i zniweczy ono wszystkie te [ziemskie] królestwa, samo zaś będzie trwało na zawsze” (Dan. 2:44). Potem rząd Boży przekształci ziemię w jeden ogólnoświatowy raj, w którym zapanuje sprawiedliwość i pokój (Ps. 72:1-15; 2 Piotra 3:13; Apok. 21:1-5).

(3) „Niech Twoja wola spełnia się na ziemi, tak jak i w niebie” (Mat. 6:10b). Powyższa prośba nie dotyczy spełniania woli Bożej przez ludzi, jak ją w niebie wykonują aniołowie — chociaż z pewnością stanie się to w słusznym czasie (Ps. 103:19-22; 148:1-14). Odnosi się raczej do tego, by sam Bóg działał stosownie do swej woli, jaką powziął względem ziemi. Można z tym porównać stwierdzenie psalmisty:

„Cokolwiek Jahwe się spodoba, to uczyni na niebie i na ziemi, na morzu i na wszystkich głębinach. (...). Poraził pierworodnych w Egipcie, od człowieka aż do bydlęcia. W tobie, kraju egipski, zdziałał znaki i cuda przeciw faraonowi i wszystkim jego sługom. Poraził wiele narodów i zgładził królów potężnych” (Ps. 135:6, 8-10).

Modląc się o to, żeby Bóg spełnił swą wolę na ziemi, prosimy Go o wprowadzenie w życie Jego wspaniałego zamierzenia względem naszej planety, włącznie z usunięciem raz na zawsze wszystkich przeciwników, jak to już czynił na mniejszą skalę w czasach starożytnych (Apok. 19:19-21; Ps. 83:10-19).

(4) „Chleba naszego powszedniego daj nam dzisiaj” (Mat. 6:11). W sprawozdaniu ewangelicznym Łukasza prośba ta wyrażona jest słowami: „Daj nam chleb nasz na ten dzień według potrzeby dnia” (Łuk. 11:3, NW). Zwracanie się do Boga o zapewnienie tego, co niezbędne „na ten dzień”, wymaga wiary; trzeba być przekonanym, że potrafi On na co dzień zadbać o potrzeby swoich wielbicieli. Nie chodzi przy tym o sute zaopatrzenie na zapas, ale jedynie o zaspokojenie potrzeb w miarę tego, jak się wyłaniają. Przypomina to jeden z Bożych nakazów danych Izraelitom, aby zbierali cudownie zsyłaną mannę nie więcej niż „według potrzeby dziennej” (Wyjścia 16:4).

(5) „Przebacz nam nasze winy, jak i my przebaczamy [przebaczyliśmy, NW] tym, którzy przeciw nam zawinili” (Mat. 6:12). Łukasz wskazuje, że mówiąc o „winach”, Jezus miał na myśli „grzechy” (Łuk. 11:4). Człowiek może dostąpić przebaczenia od Boga tylko pod warunkiem, że uprzednio już ‛przebaczył’ osobom, które coś przeciwko niemu zgrzeszyły. (Zobacz również Ewangelię według Marka 11:25). Dla jeszcze lepszego uwypuklenia tej myśli Jezus dodał za chwilę: „Jeśli bowiem przebaczycie ludziom ich przewinienia, i wam przebaczy Ojciec wasz niebieski. Lecz jeśli nie przebaczycie ludziom, i Ojciec wasz nie przebaczy wam waszych przewinień” (Mat. 6:14, 15). Bóg przebacza tylko tym, którzy sami chętnie przebaczają. (Porównaj to z Listami: do Efezjan 4:32 i do Kolosan 3:13).

(6) „I nie dopuść, abyśmy ulegli pokusie” (Mat. 6:13a). Szereg przekładów podaje te słowa w brzmieniu: „I nie wódź nas na pokuszenie” (NP; Gd; Kow; Db). Nie można ich jednak rozumieć w ten sposób, jakoby Bóg kusił ludzi do popełniania nieprawości, ponieważ Biblia stwierdza: „Bóg bowiem ani nie podlega pokusie ku złemu, ani też nikogo nie kusi” (Jak. 1:13). Nikczemnym „kusicielem”, który się stara tak pokierować ludźmi, by grzeszyli przeciwko Bogu, jest Szatan Diabeł (Mat. 4:3; 1 Tes. 3:5). Jednakże pisarze Biblii niekiedy wypowiadali się, jak gdyby Bóg coś czynił lub powodował, chociaż w gruncie rzeczy jedynie dopuszczał do tego (Rut 1:20, 21; Kohel. 7:13; 11:5).

Zwracając się do Boga przytoczonymi słowami prosimy, aby nie pozwolił swoim wiernym czcicielom załamać się i upaść w obliczu nacisku mającego ich skłonić do nieposłuszeństwa wobec Jehowy. Apostoł Paweł napisał w związku z tą sprawą: „Dotąd nie przyszło na was pokuszenie, które by przekraczało siły ludzkie; lecz Bóg jest wierny i nie dopuści, abyście byli kuszeni ponad siły wasze, ale z pokuszeniem da i wyjście, abyście je mogli znieść” (1 Kor. 10:13, NP).

(7) „Ale nas zachowaj od złego” (Mat. 6:13b). Prośba ta wyraża myśl, żeby Diabłu nie było dane przemóc wiernych wielbicieli Boga. (Porównaj z tym Psalm 141:8, 9). Uczniowie Jezusa mogą spokojnie ufać, iż Bóg potrafi odpowiedzieć na taką prośbę. Apostoł Piotr pisze: „Umie Pan wyrwać pobożnych z pokuszenia” (2 Piotra 2:9, NP; zobacz też Księgę Apokalipsy 3:10).