Jeruzalem „powodem do radosnego uniesienia”

„Oto bowiem stwarzam nowe niebiosa i nową ziemię; a rzeczy dawne nie będą wspominane ani nie wstąpią do serca. Unoście się wszakże radością i weselcie się na zawsze tym, co stwarzam; Jeruzalem jako przyczynę wesela, a jego lud jako powód do radosnego uniesienia. Ja też chcę się weselić z Jeruzalem i unosić radością z mego ludu” (Izaj. 65:17-19).

1. (a) Dlaczego słowa z proroctwa Izajasza 65:17-19 powinny dla ludu Bożego brzmieć porywająco? (b) Jakie jednak powstają pytania co do Jeruzalem?

JAKŻE porywające są te słowa wszechwładnego Pana Jehowy, wypowiedziane za pośrednictwem proroka! Mówią o niezmiernej radości. Czy nie chciałbyś jej przeżywać? Z pewnością tak! Może jednak zapytasz: O jakie Jeruzalem właściwie tu chodzi? Czy ma ono związek z dzisiejszym miastem o tej samej nazwie, miejscem gwałtownego ścierania się sprzeczności religijnych i politycznych? Czy „Jeruzalem” spełni kiedyś rolę odpowiadającą znaczeniu jego miana: „Posiadłość [albo: Grunt] podwójnego pokoju”? Jaka jest zależność między Jeruzalem występującym w tym proroctwie a „nowymi niebiosami i nową ziemią”? Spróbujmy to bliżej zbadać.

NAJDAWNIEJSZE JERUZALEM

2. Jakie były najdawniejsze dzieje rejonu Jeruzalem?

² Obszar, na którym leżało Jeruzalem, przez długie wieki korzystał ze szczególnych względów Jehowy. Niewątpliwie właśnie tutaj przeszło 3900 lat temu król i kapłan imieniem Melchizedek udzielił błogosławieństwa Abrahamowi. Następnie wychwalał Jehowę jako „Boga Najwyższego, Stwórcę nieba i ziemi” (Rodz. 14:18, 19, Biblia Tysiąclecia). Jednakże z biegiem czasu Salem — jak nazywano wówczas to górskie miasto — stało się warownią Jebuzytów, oddających cześć demonom.

3. Co czytamy w Biblii o Jeruzalem za czasów Jozuego i bezpośrednio po tym okresie?

³ Ponad 400 lat później w Biblii pojawia się po raz pierwszy nazwa „Jeruzalem” w 10 rozdziale Księgi Jozuego, gdzie czytamy, że król Adonizedek z Jeruzalem wezwał czterech sąsiednich królów, by przyłączyli się do niego w wojnie przeciw Izraelowi. Ale po stronie Izraelitów walczył Jehowa. Zatrzymały się nawet słońce i księżyc, żeby można było doszczętnie rozgromić Kananejczyków. Zabito wszystkich pięciu królów. Nie jest jednak powiedziane, że Jozue zajął wtedy Jeruzalem. W sprawozdaniu czytamy: „Nie mogli jednak potomkowie Judy [obejmujący te tereny w posiadanie] wypędzić Jebuzytów, którzy mieszkali w Jeruzalem” (Joz. 10:1-27; 15:63; Sędz. 1:21, Biblia poznańska).

JERUZALEM ZA CZASÓW DAWIDA I SALOMONA

4. Jakich błogosławieństw zaznało Jeruzalem pod panowaniem Dawida i Salomona?

⁴ Znowu upłynęło 400 lat, kiedy królem nad całym Izraelem został Dawid. W roku 1070 przed naszą erą zdobył on „twierdzę Syjon, która jest odtąd Miastem Dawidowym” w Jeruzalem. I właśnie, tam na górze Syjon, zaczął panować jako władca namaszczony przez Jehowę. Jego syn Salomon również zasiadł „na tronie Jehowy jako król”. W czasie swych pokojowych rządów wzniósł na górze Moria w Jeruzalem wspaniałą świątynię. Stała się ona ośrodkiem wielbienia Jehowy oraz nauczania Jego słowa i Prawa (1 Kron. 11:5, Bp; 1 Kron. 29:23; 2 Kron. 7:12-16).

5. Jak Księga Psalmów opisuje Jeruzalem i jego „wielkiego Króla”?

⁵ Piękno Syjonu i Jeruzalem opiewają liczne psalmy. Synowie Koracha śpiewali o nim jako o „mieście naszego Boga, na Jego świętej górze”. Tak, „śliczna w swej wyniosłości, pobudzająca do radosnego uniesienia całą ziemię — taka jest góra Syjon w odległych stronach północnych, gród wielkiego Króla [Jehowy Boga]”. Sam Dawid opisał to miejsce następującymi słowami: „Stopy nasze istotnie stawały w obrębie twoich bram, o Jeruzalem. Jeruzalem — zbudowano je jako miasto, które jest zespolone w jedną całość; do niego schodzą się szczepy, szczepy należące do Jah, co jest przypomnieniem dla Izraela, by złożyć podziękowania imieniu Jehowy”. O tym „wielkim Królu” powiedziano, że „mieszka w Jeruzalem” i że jest miłościwym Obrońcą swego ludu. „Jeruzalem — jak zewsząd otaczają je góry, tak Jehowa zewsząd otacza swój lud, odtąd aż po czas niezmierzony” (Ps. 48:1, 2; 122:2-4; 135:21; 125:1, 2).

ZBURZENIE I ODBUDOWA

6. (a) Czego symbolem stało się później Jeruzalem? (b) Jaki wyrok został wykonany na tym mieście? Dlaczego?

⁶ Jeruzalem i góra Syjon słusznie stały się z czasem symbolami Izraela jako państwa oraz mieszkającej tam ludności. Ale przed upływem pięciu następnych stuleci naród ten popadł w odstępstwo, a niegodziwi królowie ‛napełnili Jeruzalem niewinną krwią’ (2 Król. 24:4, Nowy Przekład). Lekceważono proroków Bożych, toteż Sedekiaszowi, ostatniemu monarsze, jaki panował w tym mieście, wszechwładny Pan Jehowa obwieścił wyrok, mówiąc: „Zrzuć koronę. (...) W ruinę, w ruinę, w ruinę to obrócę. Poza tym stanowczo będzie to niczyje, aż przyjdzie ten, który ma słuszne prawo, i jemu to dam” (Ezech. 21:26, 27 [31, 32, NP]). W roku 607 p.n.e. chaldejski władca Nabuchodonozor (Nebukadnezar) zburzył Jeruzalem wraz ze świątynią, a tych, co pozostali przy życiu, uprowadził w niewolę do Babilonu.

7. (a) Jakiej odbudowy doczekało się Jeruzalem i dlaczego była ona czymś zdumiewającym? (b) Czym to miasto różniło się od Jeruzalem sprzed roku 607 p.n.e.? Co stało się możliwe dzięki odbudowaniu miasta?

⁷ Prorocy Jehowy przepowiedzieli jednak budzącą podziw odbudowę Jeruzalem, a Jeremiasz oznajmił nawet, iż nastąpi ona po upływie 70 lat (Izaj. 44:24 do 45:7; Jer. 25:11, 12; 29:10). Wypowiedziane przez Izajasza proroctwo Jehowy spełniło się w zdumiewający sposób, gdy Babilon upadł, a jego zdobywca, perski król Cyrus, wydał dekret zezwalający bogobojnym Żydom na powrót do dawnej stolicy i wznowienie tam wielbienia Jehowy. Stało się to akurat w 537 roku p.n.e. Stosownie do zapowiedzi Izajasza w Judzie i Jeruzalem ponownie zajaśniała „chwała Jehowy, wspaniałość naszego Boga”. Tym razem na tronie jeruzalemskim nie zasiadł żaden król. Ale Jehowa znowu darzył owo miasto życzliwością, ponieważ spoczęło tam Jego imię, a ostatek Jego ludu okazał się wierny. Co więcej, stanowiło to pierwowzór o wiele większych rzeczy, które miały zaistnieć w przyszłości. Miasto zostało odbudowane, dzięki czemu mógł się w nim pojawić przepowiedziany Mesjasz (Izaj. 35:2; 62:1-7).

DOM W JERUZALEM OPUSZCZONY

8. (a) Dlaczego Jeruzalem nie przyjęło Mesjasza? (b) Jakie proroctwo Jezusa spełniło się na Jeruzalem? W jaki sposób?

⁸ Przeszło 500 lat po odbudowaniu Jeruzalem istotnie Mesjasz pojawił się wśród Żydów. Wydarzenie to również nastąpiło w czasie wyznaczonym przez Jehowę, mianowicie w 33 roku n.e., zgodnie z proroctwem Daniela 9:24-27. Czy Jeruzalem przyjęło Mesjasza? Nie, uchwyciło się bowiem nadziei politycznych. Odstąpiło od nauk Słowa Jehowy, a przywódcy żydowscy dopuścili się niewybaczalnej zbrodni przez zamordowanie Syna Bożego! Trzy dni przed bezlitosnym przybiciem do pala męki Jezus Mesjasz rzekł do tego ludu: „Jeruzalem, Jeruzalem, które zabija proroków i kamienuje posłanych do niego — jakże często chciałem zebrać twe dzieci niby kokoszka, która zbiera pod skrzydła swe pisklęta! Ale nie chcieliście tego. Oto wam dom wasz zostaje opuszczony” (Mat. 23:37, 38). W roku 33 n.e. Jehowa osądził i odrzucił ziemskie Jeruzalem. W roku 70 n.e. wojska rzymskie zrównały je z ziemią i wytraciły większość jego mieszkańców, burząc także świątynię oraz niszcząc znajdujące się tam rodowody i inne dokumenty dotyczące żydowskiego systemu rzeczy.

9. Czy dzieje ziemskiego Jeruzalem w nowszych czasach odpowiadały znaczeniu jego nazwy?

⁹ Czy odbudowane ziemskie Jeruzalem doznało od tego czasu jakichś błogosławieństw Bożych? Odpowiedź na to pytanie stanowi jego burzliwa historia w ciągu minionych 1900 lat. Dzisiejsza Jerozolima wciąż jest podzielona pod względem religijnym. Niczym nie przypomina „posiadłości podwójnego pokoju” i nie ma w niej chwały Jehowy. Nie spełnia już żadnej roli w zamierzeniu Bożym.

PIERWOWZÓR ODSTĘPSTWA

10. (a) Co zostało trafnie zobrazowane przez odstępcze Jeruzalem? (b) Jak do tego współczesnego „Jeruzalem” można odnieść słowa z Ewangelii według Mateusza 7:20?

¹⁰ Jeruzalem, które dwukrotnie popadło w odstępstwo i zostało ukarane przez Jehowę najpierw rękami najeźdźców babilońskich, a później rzymskich legionów, dobrze obrazuje inny odstępczy twór — systemy religijne nominalnego chrześcijaństwa. Jak obłudni przywódcy żydowscy uchylali się od rzeczywistego przestrzegania Prawa Jehowy, tak i dziś kler jedynie udaje, iż reprezentuje Boga, o którym mówi Biblia. Jezus Chrystus powiedział jednak: „Rozpoznacie tych ludzi po ich owocach” (Mat. 7:20). A jakie „owoce” wydało współczesne chrześcijaństwo? Czy zdołano dzięki nim założyć jakiś „Grunt podwójnego pokoju”? Niestety! Wynikiem jego działalności są natomiast dwie straszliwe wojny światowe, które wybuchły na obszarze jego wpływów i którym błogosławiło po obu stronach frontu. Do dzisiejszego duchowieństwa można więc jeszcze celniej odnieść prorocze słowa, skierowane przez Jehowę do odstępczego Jeruzalem: „Na skraju twoich szat znajduje się krew niewinnych ubogich, (...) [którą znalazłem] u tych wszystkich” (Jer. 2:34, NP).

11. Jak spełniły się na chrześcijaństwie słowa Jezusa z Mateusza 24:11, 12 i Marka 7:6-8?

¹¹ Chrześcijaństwo zbiera dziś obfite plony w postaci niemoralności, rozwodów, rozbitych rodzin, narkomanii i wszelkiego rodzaju przestępczości. Religie jego okazały się bezsilne wobec narastającego bezprawia (Mat. 24:11, 12). Do ich przywódców dobrze pasują słowa Jezusa: „Izajasz trafnie prorokował o was obłudnikach, jak napisano: ‛Lud ten okazuje mi szacunek wargami, lecz jego serce jest bardzo dalekie ode mnie. Na próżno mi wciąż oddają cześć, ponieważ jako doktryn uczą nakazów ludzkich’. Zaniedbując przykazanie Boże, mocno trzymacie się ludzkiej tradycji”. Toteż chrześcijaństwo, dzisiejsze odstępcze „Jeruzalem”, oraz wszyscy inni nazwani „antychrystami” muszą się liczyć z tym, że Bóg sprowadzi na nich „ucisk”, gdy z nieba objawi się Pan Jezus Chrystus, aby wywrzeć pomstę na nieposłusznych (Marka 7:6-8; 1 Jana 2:18, 19; 2 Tes. 1:6-9).

ODBUDOWA KRÓLESTWA

12. Jaki okres ‛deptania’ zapowiedziano w Łukasza 21:24?

¹² Czyż jednak Jezus nie zapowiedział odbudowy ziemskiego Jeruzalem? Wszak rzekł: „Jeruzalem będzie deptane przez narody, aż się dopełnią czasy wyznaczone narodom” (Łuk. 21:24). Owszem, w 607 roku p.n.e. Jeruzalem zostało podeptane przez Babilończyków; i pomimo chwalebnej odbudowy miasta nie rządził w nim odtąd żaden król z linii rodowej Dawida. W I wieku n.e. zdeptali je Rzymianie, którzy w oczach politycznie nastrojonych Żydów byli wręcz obrzydliwością. Do chwili obecnej w ziemskiej Jerozolimie nie zostało odbudowane królestwo teokratyczne. Nigdy też do tego nie dojdzie.

13. (a) Co w Ewangelii według Łukasza 21:7-11, 24-26 przepowiedziano w związku z zakończeniem „czasów wyznaczonych narodom”? (b) Co potwierdzają wydarzenia, które mają miejsce od roku 1914?

¹³ Ale przecież „czasy wyznaczone narodom” już się dopełniły! Wyraźnie na to wskazuje reszta proroctwa Jezusa zanotowanego w 21 rozdziale Ewangelii według Łukasza. Czy nie dostrzegamy dziś wszędzie wokół siebie właśnie tego, co przepowiedział: ‛narodu powstającego przeciw narodowi’ bądź to w literalnej, bądź w zimnej wojnie, ‛trzęsień ziemi, epidemii, braków żywności, strasznych widoków, udręczenia narodów nie znających drogi wyjścia’ oraz ‛ludzi mdlejących ze strachu i w oczekiwaniu tego, co przyjdzie na zamieszkaną ziemię’? Tak, te doniosłe wydarzenia, które od roku 1914 wstrząsają światem, wiążą się z końcem „czasów wyznaczonych narodom” (Łuk. 21:7-11, 24-26). Wcale nie przypadkowo przez 35 lat przed rokiem 1914 lud Jehowy kierował uwagę na tę datę. Zrozumiał, iż w tymże roku upłynie „siedem czasów” z 4 rozdziału proroctwa Daniela, co położy kres niezależnemu od Boga panowaniu nad ziemią narodów pogańskich.

14. Dlaczego słowa z Łukasza 21:24 nie mogą się odnosić do ziemskiego miasta?

¹⁴ Zatem w roku 1914 narody miały zaprzestać ‛deptania Jeruzalem’. O jakie „Jeruzalem” tu chodzi? Nie o ziemskie miasto, które w roku 1917 zostało zdobyte przez brytyjskiego generała Allenby, po czym weszło w skład terytorium mandatowego Wielkiej Brytanii, podlegając jej aż do roku 1948, kiedy utworzono państwo Izrael — nie królestwo jednak, lecz republikę. Jakie „Jeruzalem” miał więc na myśli Jezus?

15. Dlaczego można przyjąć, że w roku 1914 n.e. ‛potomstwo Dawida’ objęło tron w „Jeruzalem”?

¹⁵ Jak wiadomo, Jehowa ustanowił w Jeruzalem królestwo teokratyczne, z Dawidem jako królem. Właśnie jemu dał wówczas następującą obietnicę: „Raz przysiągłem na świętość moją, że nie skłamię Dawidowi. Potomstwo jego trwać będzie na wieki, a tron jego jak słońce przede mną, jak księżyc, ustanowiony na wieki, wierny świadek na niebie” (Ps. 89:36-38, NP). Odkąd w 1914 roku n.e. zakończyły się „czasy wyznaczone [pogańskim] narodom”, ‛potomstwo Dawida’ miało pełne prawo objąć na nowo władzę „Jeruzalem”, inaczej mówiąc na Syjonie. Ale już nie na ziemi!

16. (a) Gdzie zatem od roku 1914 panuje Mesjasz? (b) Co dowodzi, że Chrystus już rozpoczął panowanie?

¹⁶ Wspomniane „potomstwo” panuje obecnie w tym Jeruzalem (na tym Syjonie), o którym Jehowa powiada słowami Psalmu 2:6: „Ja, właśnie ja ustanowiłem już swego króla na Syjonie, świętej mojej górze”. Dawid nawiązuje do tego miasta w Psalmie 110:1, 2, prorokując o Panu Jezusie Chrystusie: „Oto wypowiedź Jehowy do mego Pana: ‛Siądź po prawicy mojej, aż położę twych nieprzyjaciół jako podnóżek pod stopy twoje’. Laskę twej mocy pośle Jehowa z Syjonu, mówiąc: ‛Wyrusz na podbój między swoich nieprzyjaciół’”. Tak, mesjański Król, Jezus Chrystus, objął już tron na niebiańskiej górze Syjon, czyli w Jeruzalem, aby panować wśród nieprzyjaciół. Strącił swego największego wroga, Szatana Diabła, w pobliże ziemi. Ten — wiedząc, że mało ma czasu — ‛wzburzył’ narody, jak to trafnie wyraził psalmista (Ps. 2:1; Obj. 12:7-12).

17. Dlaczego można oczekiwać, że „wzburzenie” narodów wkrótce się skończy?

¹⁷ Czy jednak wszechmocny Pan Jehowa pozwoli narodom wciąż zuchwale się ‛burzyć’ przeciwko Jego Królestwu, które powierzył swemu Synowi? Nie zapominajmy, że pierwszych chrześcijan oskarżano o to, iż ‛napełnili Jeruzalem swoją nauką’, oraz że po ostrzeżeniu wystosowanym w ramach tej kampanii gorliwego głoszenia od domu do domu Jehowa wykonał na tym mieście swój wyrok (Dzieje 5:28, 41, 42; 4:16). Podobnie i dziś Świadkowie Jehowy obwieścili już na obszarze całego nominalnego chrześcijaństwa dzień pomsty Bożej.

18. Dlaczego z ufnością wyglądamy triumfu „wieczystego zamierzenia” Jehowy?

¹⁸ Czy Jehowa zrezygnuje teraz z tego, by ową najdonioślejszą proklamację w historii ludzkości przypieczętować egzekucją w Har-Magedonie? Czy zaniecha „wyniszczenia tych, którzy niszczą ziemię”? W żadnym wypadku! Ci, którzy złożyli nadzieję w obietnicach Bożych, ufnie wyczekują triumfu Jego „wieczystego zamierzenia” (Obj. 11:18; Efez. 3:10-12). Przez Królestwo pod panowaniem Mesjasza, który już obecnie sprawuje rządy w niebiańskim „Jeruzalem”, nasz „wielki Król”, Jehowa Bóg, przywróci należną cześć swemu najwyższemu Imieniu. Obdarzając ludzkość doskonałym, wiecznym życiem na rajskiej ziemi wykaże, że „jest naszym Bogiem po czas niezmierzony, na zawsze”, i że „nie stworzył jej [ziemi] po prostu na nic” (Ps. 48:14; Izaj. 45:18, 22-24; 46:9-11; 55:11; Jer. 25:31).

Jak odpowiesz na to:

● Jakie jest znaczenie nazwy „Jeruzalem”?

● Czy dzieje tego miasta pasują do znaczenia jego nazwy?

● Jaki odpowiednik niewiernego Jeruzalem można dostrzec w dzisiejszych czasach?

● Na co zwraca uwagę Ewangelia według Łukasza 21:24-26, jeśli chodzi o zakończenie „czasów wyznaczonych narodom”?

● Które „Jeruzalem” wtedy przestało być „deptane”?

„Weselcie się na zawsze”

1. (a) O jakim „mieście” jest mowa w Liście do Hebrajczyków 11:10? (b) Do jakiej chwili „wielka rzesza” musi czekać na „spełnienie obietnicy”?

DOPRAWDY powinniśmy się niezmiernie radować z tego, że mesjański Król, Chrystus Jezus, już panuje w niebiańskim „Jeruzalem”. O tym mieście „przynależnym do nieba” wspomina 11 rozdział Listu do Hebrajczyków, gdzie powiedziano, iż ‛sięgali’ po nie Abraham, Izaak i Jakub. „Publicznie wyznawali, że są obcokrajowcami i tymczasowymi mieszkańcami” w ziemi Kanaan, natomiast usilnie zdążali do „miasta mającego realne fundamenty, którego budowniczym i twórcą jest Bóg”. Mimo wszystko ci starożytni mężowie wiary, podobnie jak „wielka rzesza” mająca dziś nadzieję życia wiecznego na ziemi, muszą czekać na „spełnienie obietnicy”, aż chrześcijanie namaszczeni duchem świętym odziedziczą Królestwo w niebie (Hebr. 11:8-16, 39, 40; Obj. 7:9).

„JERUZALEM NIEBIAŃSKIE”

2. (a) Jak tekst Listu do Hebrajczyków 12:1, 2 zwraca uwagę na nadzieję związaną z mesjańskim Królestwem? (Ps. 110:1, 2). (b) Jakie wydarzenie przy górze Synaj proroczo zobrazowało nadejście tego Królestwa?

² W rozdziale 12 tego samego listu Paweł zachęca namaszczonych chrześcijan do wzorowania się na wiernych świadkach z dawnych czasów, a także do pilnego wpatrywania się w „Głównego Pośrednika i Udoskonaliciela naszej wiary, Jezusa”, który — gdy wytrwał — „zasiadł po prawicy tronu Bożego”, aby tam doczekać się końca „czasów wyznaczonych narodom” (Hebr. 12:1, 2). Następnie dla podkreślenia znaczenia ich nadziei co do Królestwa apostoł przypomina im jak to Jehowa z okazji zawarcia przymierza Prawa z cielesnym Izraelem w sposób budzący grozę ukazał swoją chwałę przy górze Synaj. Wtedy też Bóg zapowiedział Izraelitom: „Jeśli będziecie ściśle posłuszni memu głosowi i naprawdę będziecie się trzymać przymierza ze mną, (...) właśnie wy staniecie się dla mnie królestwem kapłanów i narodem świętym” (Wyjścia 19:5, 6).

3. W jakim sensie duchowi Izraelici ‛przybliżyli się’ do czegoś budzącego jeszcze większą grozę?

³ Z drugiej strony Izraelici duchowi, czyli dzisiejsi namaszczeni chrześcijanie, są objęci „nowym przymierzem” (Hebr. 8:8-11). ‛Przybliżyli się’ do czegoś, co przejmuje jeszcze większą grozą. Do czego? Paweł odpowiada na to w Liście do Hebrajczyków 12:22: „Wyście się przybliżyli do góry Syjon i do miasta Boga żywego, Jeruzalem niebiańskiego”. Owo ‛przybliżanie się’ rozpoczęli dziedzice Królestwa żyjący za dni Pawła, będąc „budowani w dom duchowy”, którego fundamentem założonym na Syjonie jest Chrystus Jezus (1 Piotra 2:4-9). Kolejni pomazańcy mieli w odpowiednim czasie przystępować do Jeruzalem niebiańskiego, aż u Baranka zgromadzi się pełna liczba 144 000, by stać wraz z nim na niebiańskiej górze Syjon (Obj. 14:1-5).

4. Do jakich jeszcze rzeczywistości związanych z mesjańskim Królestwem ‛przybliżyli się’ namaszczeni chrześcijanie?

⁴ W Liście do Hebrajczyków 12:22-24 apostoł opisuje jeszcze inne elementy tego, do czego ‛przybliżyli się’ chrześcijanie; mają one tak samo związek z mesjańskim Królestwem i jego zadaniami. Mówi na przykład o „miriadach aniołów”, którzy w myśl Księgi Daniela 7:9-14 i Ewangelii według Mateusza 25:31 są obecni przy przekazywaniu Królestwa komuś „podobnemu do syna człowieczego”. Wspomina też o „zborze pierworodnych”, którzy dziedziczą Królestwo. Wysławia wielkość Boga jako „Sędziego wszystkich”, którego orzeczeniem ci ‛pierworodni synowie’ zostają uznani za sprawiedliwych, czyli prawych, wobec czego mogą zostać objęci nowym przymierzem zawartym za pośrednictwem Jezusa na mocy jego drogocennej krwi (Hebr. 9:13-15; Rzym. 5:1, 9). Ponadto nadmienia o ‛duchowym życiu tych sprawiedliwych’, a więc dziedziców Królestwa chodzących teraz w „nowości życia” (Rzym. 6:4; 8:16).

5. (a) W jaki sposób List do Hebrajczyków 12:28, 29 potwierdza, że „Jeruzalem niebiańskie” to Królestwo Mesjasza? (b) Jak w Liście do Hebrajczyków 13:14, 15 wskazano na to miasto, należące wówczas jeszcze do przyszłości?

⁵ Okoliczność, że „Jeruzalem niebiańskie” z Listu do Hebrajczyków 12:22 odpowiada mesjańskiemu Królestwu, do którego ‛przybliżyli się’ namaszczeni chrześcijanie, znajduje potwierdzenie w dalszych wersetach, mianowicie 28 i 29, gdzie Paweł zachęca: „Skoro więc mamy otrzymać królestwo, które nie może być wstrząśnięte, trwajmy dalej w życzliwości niezasłużonej, dzięki niej pełniąc dla Boga miłą Mu świętą służbę ze zbożną bojaźnią i grozą. Bóg nasz jest bowiem także ogniem trawiącym”. Takie napomnienia wzywające do gorliwości w trakcie ‛przybliżania się’ do Jeruzalem niebiańskiego, czyli mesjańskiego Królestwa, spotykamy do samego końca omawianego listu Pawła. Na przykład w ostatnim rozdziale czytamy jeszcze: „Nie mamy tutaj miasta trwałego, lecz pilnie szukamy tego, które ma nadejść” (Hebr. 13:14). Królestwo to już nastało — w przełomowym roku 1914! Jakże gorliwie przebywający jeszcze na ziemi pomazańcy powinni więc ‛szukać wpierw Królestwa’, stale składając Jehowie „ofiarę wysławiania, to jest owoc warg publicznie wyznawających Jego imię”! (Mat. 6:33; Hebr. 13:15).

„NOWE JERUZALEM”

6. (a) Czym jest „Nowe Jeruzalem” opisane w Księdze Objawienia? (b) Dlaczego „wielka rzesza” powinna być żywo zainteresowana tym „Jeruzalem”?

⁶ Czym w takim razie jest „nowe Jeruzalem”, wspomniane po raz pierwszy w Księdze Objawienia 3:12, gdzie wyniesiony do chwały Jezus mówi o „zwycięzcy”: „Tego chcę uczynić filarem w świątyni Boga mojego (...); i chcę wypisać na nim imię mego Boga oraz nazwę miasta mego Boga, nowego Jeruzalem, które zstępuje z nieba od Boga mego”. Później według Objawienia 21:1, 2, 10 Jan oglądał takich zwycięzców w „nowym niebie” i opisał ich zbiorowo jako „święte miasto, Nowe Jeruzalem, zstępujące z nieba od Boga i przygotowane jak oblubienica przyozdobiona dla swego małżonka”, dla Chrystusa występującego tu w roli oblubieńca. Tym „Nowym Jeruzalem” posługuje się Bóg, aby udostępniać posłusznym ludziom „wodę życia”, która im przywraca zdrowie i pozwala podążać ku doskonałemu życiu tutaj na ziemi. W ten sposób Bóg, który jest Autorem owego wspaniałego przedsięwzięcia, faktycznie „otrze wszelką łzę z ich oczu, i nie będzie już śmierci, nie będzie też żałoby ani krzyku, ani bólu”. Jakaż to radosna perspektywa dla „wielkiej rzeszy”, towarzyszącej ostatkowi klasy „oblubienicy”! (Obj. 22:1, 2; 21:4).

7. Czym „Nowe Jeruzalem” różni się od „Jeruzalem niebiańskiego”?

⁷ Istnieje jednak pewna różnica pomiędzy „Nowym Jeruzalem”, przedstawionym w Księdze Objawienia, a „Jeruzalem niebiańskim” z Listu do Hebrajczyków. „Nowe Jeruzalem” składa się ze 144 000 zaręczonych z Oblubieńcem, natomiast do „Jeruzalem niebiańskiego” zalicza się 144 001 osób, przy czym tą „jedną” jest Oblubieniec, sam Król. A zatem biblijna Księga Objawienia oraz List do Hebrajczyków niemal identyfikują „Jeruzalem niebiańskie” z „Nowym Jeruzalem”.

„JERUZALEM GÓRNE”

8, 9. (a) Kim lub czym jest „Jeruzalem górne”? (b) Jak Paweł, powołując się na 54 rozdział Izajasza, naświetla jego rolę „małżonki”?

⁸ W Liście do Galatów 4:26 jest mowa jeszcze o innym „Jeruzalem”. Czytamy tam o „Jeruzalem górnym”. A co ono wyobraża? Apostoł Paweł pisze o nim: „Jeruzalem górne jest wolne i to jest naszą matką”. (Zobacz proroctwo Izajasza 54:13).

⁹ „Jeruzalem górnym” jest przyrównana do niewiasty niebiańska organizacja Jehowy. Tworzą ją zastępy lojalnych aniołów, łącznie z wyniesionym teraz do chwały archaniołem, Jezusem Chrystusem (Obj. 12:7). Wspólnie pełnią oni służbę w charakterze „małżonki” swego wszechwładnego Pana. Paweł tak mówi dalej o tej „niewieście”: „Napisano bowiem [w Księdze Izajasza 54:1]: ‛Wesel się, niepłodna niewiasto, która nie rodzisz; wybuchnij krzykiem i wołaj głośno ty, która nie masz bólów porodowych, ponieważ więcej jest dzieci osamotnionej niż mającej męża’” (Gal. 4:27; Izaj. 54:6).

10. Jak doszło do tego, że „Jeruzalem górne” mogło ‛wołać głośno’ z radości?

¹⁰ „Małżonka” Jehowy, Jego wspaniała niebiańska organizacja stworzeń duchowych, musiała zgodnie z tym proroctwem radośnie wykrzykiwać w 29 roku n.e. na widok chrztu Chrystusa Jezusa, który to akt był równoznaczny z jego narodzinami jako czołowego przedstawiciela obiecanego „nasienia”. Tym większa ogarnęła ją radość, gdy w 33 roku n.e. Jezus po wykazaniu swej niezłomnej prawości został zbudzony ze śmierci i wyniesiony na prawicę Bożą w niebie. A jakże była szczęśliwa, widząc rozrost wspomnianego „nasienia”, gdy do grona jej duchowych dzieci zaczęli przybywać również uczniowie Jezusa Chrystusa! Wszystko to było spełnieniem obietnicy, w której Bóg przyrzekł Abrahamowi, że ‛rozmnoży jego nasienie’, aby przez nie zaznały błogosławieństwa wszystkie narody ziemi (Rodz. 22:15-18; Gal. 3:29).

11. Z czego „Jeruzalem górne” raduje się w czasach nowożytnych?

¹¹ W roku 1914 n.e. w niebiosach ponownie zapanowała radość, gdy „niewiasta” Boża „urodziła syna, potomka męskiego”, symbolizującego mesjańskie Królestwo. A kiedy Chrystus (nazwany też Michałem, co znaczy: „Któż jest jak Bóg?”) już jako Król podjął wyzwanie rzucone przez Szatana i strącił go z nieba wraz z jego aniołami, wtedy zastęp posłusznych aniołów niewątpliwie z wielką radością zareagował na „donośny głos” mówiący: „Dlatego bądźcie dobrej myśli, niebiosa i wy, którzy w nich przebywacie!” Aniołowie cieszyli się też od roku 1919, obserwując, jak pozostali jeszcze na ziemi „synowie” „Jeruzalem górnego” ostatecznie odcinali się od religii babilońskiej (Obj. 12:1-12; 18:4, 5). A teraz, w końcowej fazie przyłączania się tych odkupionych do „Jeruzalem niebiańskiego”, do mesjańskiego Królestwa, jakaż radość musi panować wśród rzesz lojalnych aniołów, tworzących „Jeruzalem górne”! (Izaj. 62:11; Obj. 19:7).

„NOWE NIEBIOSA I NOWA ZIEMIA”

12. (a) O które „Jeruzalem” chodzi w proroctwie Izajasza 65:17, 18? (b) Jaki związek zachodzi między „Nowym Jeruzalem” a „nowymi niebiosami”? Do czego przyczynia się to symboliczne miasto?

¹² „Jeruzalem górne”, czyli przyrównana do żony organizacja Boża, weseli się wszystkim, czego dokonuje jej wszechwładny Pan, Jehowa. Ale wróćmy teraz do proroctwa Izajasza 65:17-19. Jest w nim mowa o tym, że Jehowa stwarza coś nowego. W takim razie wspomnianym tutaj „Jeruzalem” musi być „Nowe Jeruzalem”, zrodzone jako „córka Syjonu” przyrzeczona królewskiemu oblubieńcowi, Jezusowi Chrystusowi (Izaj. 62:11). Jehowa powiada o tej „oblubienicy”: „Oto stwarzam Jeruzalem jako przyczynę wesela, a jego lud jako powód do radosnego uniesienia”. Ta niebiańska „oblubienica” jest niezmiernie uradowana dopełnianiem się liczby jej członków do 144 000 oraz tym, że na jej oczach Bóg stwarza także „nową ziemię” — zjednoczone, teokratycznie zorganizowane społeczeństwo ludzkie (Obj. 21:1-5).

13, 14. (a) Dlaczego rozbrzmiewa teraz zaproszenie, aby się ‛unosić radością’? (b) Jaki wspaniały widok ukazano w Objawieniu 21:9-27? (c) Dlaczego możemy uznawać „Nowe Jeruzalem” za „przyczynę wesela”?

¹³ Do całego ludu Bożego skierowane jest zaproszenie: „Unoście się (...) radością i weselcie się na zawsze tym, co stwarzam”. Mamy wszelkie powody do takiej radości. Już wkrótce Jehowa przywróci cześć swemu chwalebnemu imieniu, niszcząc wszystkich przeciwników (Ps. 83:18, 19, Nowy Przekład). „Nowe niebiosa” obejmą wtedy pełnię władzy! A jak wspaniale Księga Objawienia 21:9-27 (NP) przedstawia „miasto święte, Jeruzalem [oblubienicę Baranka, Jezusa], zstępujące z nieba od Boga, mające chwałę Bożą”! To Nowe Jeruzalem w sensie symbolicznym połyskujące wszelkiego rodzaju drogocennymi klejnotami i rozświetlone chwałą samego Boga, w zadziwiający sposób spełnia swe zadanie: dostarcza „narodom” ziemi „wodę życia”, która płynie „od tronu Boga i Baranka” (Obj. 22:1, 2, 17).

¹⁴ Logiczny jest więc wniosek, że właśnie o tej „oblubienicy, małżonce Baranka”, wprowadzonej wraz z Chrystusem, jej oblubieńcem, do sprawujących władzę „nowych niebios”, Jehowa mówi: „Oto stwarzam Jeruzalem jako przyczynę wesela, a jego lud jako powód do radosnego uniesienia” (Izaj. 65:18). Ale jak uczestniczy w tej radości „nowa ziemia”?

ROZRADOWANA „NOWA ZIEMIA”

15. Jak zostały założone fundamenty „nowej ziemi”?

¹⁵ Jehowa sprawił, że nie tylko niebo, lecz także ziemia ma „powód do radosnego uniesienia”. Założył przecież fundamenty „nowej ziemi”, czyli oddanej Mu społeczności ludzkiej, która będzie się rozrastać, aż w odpowiednim czasie ku Jego chwale ogarnie cały nasz glob (Izaj. 11:9). Jeszcze w 1919 roku Bóg spowodował, że nazwane Jego małżonką „Jeruzalem górne” zrodziło pewien „kraj” — teren bardzo urodzajny — do którego został wprowadzony ostatek duchowego Izraela, przebywający dotąd na ziemi (Izaj. 66:8, 10, 22). „Kraj” ten okazał się duchowym rajem i właśnie w nim zaczął się gromadzić lud Jehowy, tworzący zalążek „nowej ziemi”. Z wejściem do tego duchowego raju nie trzeba czekać, aż przeminie końcowy ucisk. Istnieje on już teraz!

16. Jakim sposobem chwalebnie spełniło się proroctwo Izajasza 62:1, 6, 7?

¹⁶ Obecnie, gdy Jehowa przyjął swój lud do tego żyznego „kraju”, spełnia się doniosłe proroctwo z 62 rozdziału Księgi Izajasza, odnoszące się do Syjonu, czyli „Jeruzalem górnego”: „Wzejdzie jak jasność jego sprawiedliwość”. A odzwierciedla ją wszystkim narodom Jego lud, o którym Izajasz pisze: „Na twoich murach, Jeruzalem, postawiłem stróżów: przez cały dzień i przez całą noc, nigdy nie umilkną. Wy, którzy wyznajecie Pana, nie milczcie! (...), dopóki nie odbuduje Jeruzalemu i dopóki nie uczyni go sławnym na ziemi!” Niebiańska organizacja Jehowy naprawdę stała się ‛sławną na ziemi’, gdyż wszędzie prowadzą na niej działalność Jego świadkowie. A większą część tej pracy wykonują teraz towarzyszący namaszczonym „stróżom” członkowie „wielkiej rzeszy (...) ze wszystkich narodów”, którzy stojąc przed tronem Boga, „dniem i nocą pełnią dla Niego świętą służbę” (Izaj. 62:1, 6, 7, NP; Obj. 7:9, 14, 15).

17. (a) W jaki sposób służba pełniona „dniem i nocą” stała się cechą charakterystyczną Świadków Jehowy? (b) Co okazało się w roku 1982 specjalnym powodem do radości? (c) W jakim okresie najbardziej przejawia się ta radość i dlaczego jest to stosowne?

¹⁷ Dzieło wykonywane „dniem i nocą” przez „stróżów” i towarzyszącą im „wielką rzeszę” robi szybkie postępy! Wierni nadzorcy podróżujący i ich żony, misjonarze, pionierzy stali i specjalni oraz pracownicy Domów Betel zawsze byli zajęci takim usługiwaniem z całej duszy. W ostatnich czasach tysiące ofiarnych Świadków Jehowy, młodych i starszych wiekiem, gorliwie zasilało szeregi pionierów pomocniczych; udawało się im przez miesiąc lub dłużej spędzać przeciętnie po dwie godziny dziennie w pracy od domu do domu i w innych gałęziach służby polowej. W roku 1982 osiągnięto w tej ogólnoświatowej kampanii wyniki tak świetne jak nigdy dotąd — radosne sprawozdania nadesłało ogółem 305 778 pionierów, skutecznie wspieranych przez ponad 2 000 000 innych lojalnych świadków na rzecz Królestwa. Jehowa naprawdę uczynił ‛Jeruzalem przyczyną wesela, a jego lud powodem do radosnego uniesienia’. Radość ta tryska rokrocznie ze szczególną siłą w okresie, gdy zgodnie z nakazem Pana Jezusa jest obchodzona Pamiątka jego śmierci (1 Kor. 11:23-26).

„NIE BĘDZIE JUŻ SŁYSZANY (...) ODGŁOS PŁACZU”

18. Jaka obietnica spełnia się na „wielkiej rzeszy” pomimo istniejących jeszcze trudności? W jaki sposób?

¹⁸ Dopóki wolno Szatanowi sprowadzać nieszczęścia na ziemię, trzeba się liczyć z przeciwnościami i prześladowaniami, niemniej jednak „wielka rzesza” gorliwych chwalców Boga nie potrzebuje się już obawiać „dokuczliwej spiekoty” Jego niełaski. Ci oddani Jehowie, ochrzczeni głosiciele dobrej nowiny o Królestwie, którzy prosili Go o „czyste sumienie” i zostali wysłuchani, służą Mu teraz z radością, a Baranek, Chrystus Jezus, prowadzi ich „do źródeł wód życia”. W duchowym raju już teraz spełnia się na nich obietnica: „A Bóg otrze wszelką łzę z ich oczu” (1 Piotra 3:21; Obj. 7:16, 17).

19. (a) Dlaczego w „Jeruzalem” nie słychać „zawodzenia”? (b) Na co wskazuje proroctwo Izajasza 65:21-25 w powiązaniu ze znaczeniem nazwy „Jeruzalem”?

¹⁹ Bardzo zbliżona do tego ostatniego wersetu jest wypowiedź Jehowy z proroctwa Izajasza 65:19: „Ja też chcę się weselić z Jeruzalem i unosić radością z mego ludu; i nie będzie już słyszany w nim odgłos płaczu ani odgłos zawodzenia”. Przebywający jeszcze na ziemi pomazańcy, którzy spodziewają się wejść do „Nowego Jeruzalem” przez zmartwychwstanie, pierwsi zaznali tej radości, a teraz Jehowa zsyła podobne błogosławieństwa na „wielką rzeszę” tak zwanych „drugich owiec” (Jana 10:16). Jakże pięknie opisano dalej w Księdze Izajasza 65:21-25 rajski stan ludu Bożego, zgromadzonego jako zaczątek „nowej ziemi”! Z całą pewnością mamy tu do czynienia z „Gruntem podwójnego pokoju” — tego, który istnieje już obecnie wśród czcicieli Jehowy i który przeniesie się do literalnego Raju, gdy na całej ziemi będzie się dziać wola Boża (Obj. 21:3-5; Mat. 6:10).

20. Jakie pytania słusznie powinniśmy sobie zadać?

²⁰ Czy pragniesz po wieczne czasy wysławiać Jehowę na rajskiej ziemi, dziękując Mu za wszystko, czego dokonuje przez swą wierną organizację, przez przyrównane do niewiasty „Jeruzalem górne”? Czy chciałbyś widzieć, jak „Jeruzalem niebiańskie” na czele z Większym Dawidem, Chrystusem Królem, odnosi triumf nad wszelką niesprawiedliwością? Czy spodziewasz się zobaczyć, jak symboliczna oblubienica, „Nowe Jeruzalem”, działając w niebie z upoważnienia Boga i Jego Chrystusa, otrze z ludzkich oczu wszelką łzę?

21. Jak możemy dać wyraz docenianiu tego wszystkiego, co symbolizuje wierne Jeruzalem?

²¹ Jeżeli tego pragniesz, to w dalszym ciągu lojalnie pełnij „świętą służbę”, popierając wszystko, czego obrazem było wierne Jeruzalem w czasach starożytnych, owo miasto „wielkiego Króla”, wszechwładnego Pana Jehowy (Obj. 7:15). Będziesz mógł wtedy przyłączyć swój głos do radosnej pieśni z Psalmu 87:3, śpiewając w zachwycie: „Chwalebne rzeczy mówi się o tobie, mieście prawdziwego Boga”.

Jak po przestudiowaniu tego artykułu rozumiesz określenia:

◼ „Jeruzalem niebiańskie” (Hebrajczyków 12:22)?

◼ „Nowe Jeruzalem” (Objawienie 21:2)?

◼ „Jeruzalem górne” (Galatów 4:26)?

◼ „Nowe niebiosa i nowa ziemia” (Izajasza 65:17, 18)?

[Ilustracja na stronie 17]

Nowe Jeruzalem — „przyczyna wesela”

Księga Rodzaju tchnie wiarą, nadzieją i odwagą

JEHOWIE podobają się tylko ci, którzy pokładają w Nim bezgraniczną wiarę. Z całą pewnością mają podstawy do ufania Mu, gdyż jest On „Bogiem, który daje nadzieję”, a Jego wspaniałe obietnice nigdy nie zawodzą. Owszem, wierzący mogą w trakcie oczekiwania na ich spełnienie spotkać się z trudnościami i być poddani próbom. Wszyscy jednak ‛wyczekujący Jehowy’ powinni się odznaczać nieustraszoną odwagą,