Czy można przeżyć rozpad odwiecznych instytucji?

KIEDY niepokój ogarnia ducha panującego wśród ludzi, potrafi to wstrząsnąć rządami, instytucjami kulturalnymi, religiami oraz od dawna ustalonymi metodami działania i obyczajami. Bez względu na okoliczność, jak odwieczne i szanowane byłyby dotąd, ulegają poważnym zmianom lub nawet rozpadają się w gruzy.

² W poprzednich wydaniach Strażnicy wyjaśniono, że duch świata to usposobienie, skłonność umysłu, przeważająca tendencja, jaka panuje w świecie ludzkim. Duch ten pobudza świat do określonego, charakterystycznego trybu postępowania, ludzie pod jego wpływem mówią, myślą, kształtują swe poglądy czy punkt widzenia oraz decydują i działają w sposób odpowiadający ustalonemu wzorowi.

³ Według Biblii duch ten pochodzi od Diabła, a temu z kolei nadaje ona miano „ducha, który działa teraz w synach buntu”, i wykazuje, że właśnie ten władca mocarstwa powietrza pobudza ludzi do nieposłuszeństwa wobec Boga. (Efez. 2:2, BT) Władca ów opisany jest również jako „bóg świata tego”, jako niegodziwiec, w którego mocy leży cały świat oraz jako Diabeł i Szatan, który zwodzi całą zamieszkaną ziemię. — 2 Kor. 4:4; 1 Jana 5:19; Obj. 12:9.

JAKIE OWOCE WYDAJE DUCH TEGO ŚWIATA

⁴ Nie ulega wątpliwości, że ogarnięty niepokojem duch tego świata ostatnio wywołuje ogromne zmiany. Odbiciem jego stanu jest duch niepewności, duch niewiary i buntu, duch czynienia po prostu tego, co ktoś sobie życzy, bez żadnego pohamowania lub uwzględniania cudzych praw. Według Donalda Thormana, wydawcy czasopisma National Catholic Reporter, postawa współczesnych rzymskokatolików dopuszcza zaprzeczanie doktrynie Kościoła lub ignorowanie jej, a mimo to uważają się za dobrych katolików; dziennikarz ten oświadczył, że dożyliśmy „wieku niewiary, który w końcu odczuł Kościół także w Ameryce”. Filozof Michael Novak uważa, że Kościół rzymskokatolicki stanął w obliczu „kryzysu kulturalnego pierwszego rzędu wielkości”. Na naszych oczach podobną postawę zajmują studenci uniwersytetów i akademii, jak również profesorowie i nauczyciele; widzimy, że wzrasta bezprawie — o wiele szybciej niż by to usprawiedliwiał przyrost ludności; widzimy, jak często upadają lub zmieniają się rządy, niemal w ciągu nocy. Stare, ustalone mierniki moralności tracą moc oddziaływania, ustępując miejsca rozluźnieniu obyczajów. Zamachy stanu, to znaczy sprzeczne z konstytucją zmiany rządów albo nawet ustrojów, zdarzają się gdzieś prawie co miesiąc.

⁵ Bogu oczywiście nie podoba się duch tego świata. Biblijna księga Objawienia ukazuje, że swe oburzenie wyraża On przez wylanie na niego jednej z siedmiu plag, czyli czasz swego gniewu. Miało to pobudzić Szatana oraz ducha tego świata do większej aktywności, do jeszcze bardziej gwałtownych i niszczycielskich wystąpień, w wyniku których jaśniej i wyraźniej wystąpi na jaw ich wrogość wobec Boga. Plaga ta pozwala się zorientować, jak Bóg zapatruje się na ludzi pozostających pod wpływem ducha tego świata, oraz przedstawia namacalne skutki wywarcia na nich Jego gniewu.

⁶ W Objawieniu 16:17-21 czytamy: „A siódmy [anioł] wylał czaszę swoją w powietrze; i rozległ się ze świątyni od tronu donośny głos, mówiący: Stało się! I nastąpiły błyskawice i donośne grzmoty, i wielkie trzęsienie ziemi, jakiego nie było, odkąd człowiek istnieje na ziemi; tak potężne było to trzęsienie. I rozpadło się wielkie miasto na trzy części i legły w gruzach miasta pogan. I wspomniano przed Bogiem o wielkim Babilonie, że należy mu dać kielich wina zapalczywego gniewu Bożego. I znikły wszystkie wyspy, i gór już nie było. I spadły z nieba na ludzi ogromne centnarowe kawały gradu; a ludzie bluźnili Bogu z powodu plagi gradu, gdyż plaga ta była bardzo wielka.”

BÓG OBWIESZCZA SWÓJ GNIEW

⁷ Świadkowie Jehowy nie mają udziału w sprowadzaniu skutków tych plag, czyli w wykonywaniu wyroków Bożych; tym zajmuje się Bóg sam. Niemniej uczestniczą oni w ogłaszaniu albo obwieszczaniu tych plag. Na zgromadzeniu ludu Bożego w Detroit, odbytym w sierpniu roku 1928, dobitną deklaracją oznajmiono o wylaniu tej plagi na ducha świata.a Księga Objawienia 16:18 powiada, że w związku z siódmą plagą „nastąpiły błyskawice i donośne grzmoty”. Nie chodzi tu oczywiście o literalne, lecz o symboliczne błyskawice i odgłosy niebieskie. W dniu 1 sierpnia prezes Towarzystwa wygłosił na zgromadzeniu w Detroit wykład biblijny pod tytułem „Błyskawice Boże”. Od tamtego czasu nastąpiły dalsze błyskawice oświecenia duchowego, dalsze grzmoty sędziowskich wyroków Bożych oraz dalsze donośne proklamacje, czyli obwieszczenia prawdy biblijnej.

⁸ Szczególnie wyraźnie zaznaczyło się to w dniu 23 lipca 1953 roku na międzynarodowym zgromadzeniu świadków Jehowy, zorganizowanym w Nowym Jorku na stadionie „Yankee”, kiedy to do 112-tysięcznego audytorium wygłoszone zostało przemówienie na temat: „Społeczeństwo Nowego Świata zaatakowane z dalekiej północy.” W przemówieniu tym wyjawiono, że „Gog z krainy Magog”, przepowiedziany w rozdziałach 38 i 39 proroctwa Ezechiela, to sam Szatan Diabeł. Od chwili wyrzucenia go z niebios, o czym jest mowa w Objawieniu 12:5-10, duch jego gwałtownie oddziałuje na ducha całego świata. Ma jeszcze możność walczenia z Bogiem przez zwalczanie tych, którzy na ziemi reprezentują Jego Królestwo. Zapowiedziano o nim, że przypuści końcowy atak na pokojowo usposobionych świadków Jehowy, zebranych w Społeczeństwo Nowego Świata, a to z kolei wywoła zdecydowane wystąpienie niewidzialnych zastępów Bożych przeciw organizacji Szatana na ziemi; wojska niebieskie przydzielone do ochrony ludu Bożego całkowicie wytracą przeciwników. Szatan bardzo zabiega o szerzenie swego ducha wśród narodów, aby je poprowadzić do walki, która okaże się dla nich tak zgubna.

NAJSTRASZLIWSZY WSTRZĄS ZIEMIĄ

⁹ Opis skutków plagi brzmi dalej: „I [nastąpiło] wielkie trzęsienie ziemi, jakiego nie było, odkąd człowiek istnieje na ziemi; tak potężne było to trzęsienie.” Trzęsienia ziemi to najbardziej pustoszące klęski żywiołowe, jakie spadają na człowieka, a w naszych czasach ich częstotliwość wzrasta. Jedno z nich, o nieprzeciętnym nasileniu, miało miejsce w południe, dnia 1 września 1923 roku w Japonii, a obróciło w gruzy Tokio oraz sąsiednie miasta. Liczba ofiar śmiertelnych sięgnęła 100 000, a 43 000 ludzi zaginęło. Gwałtowność wstrząsów była tak wielka, że na niektórych polach nawet ziemniaki zostały powyrzucane z ziemi. Głębokość zatoki Sagami zwiększyła się miejscami o jakieś 210 metrów, zaś w innych miejscach zmalała aż blisko o 260 metrów. Trzęsienie ziemi, które w roku 1903 zburzyło Lizbonę w Portugalii, objęło swym zasięgiem szacunkowo obszar czterokrotnie większy niż Europa.

¹⁰ Cóż więc pozostałoby z dzieł człowieka, gdyby jakieś trzęsienie ziemi ogarnęło cały nasz glob? Trzęsienie opisane w księdze Objawienia jest wszakże wstrząsem symbolicznym, chociaż literalne trzęsienia ziemi mogą być zastosowane przez Jehowę w końcowej fazie tego wstrząsu. Wizja z Objawienia w każdym razie przedstawiła w sposób symboliczny kolosalny wstrząs, jaki niesie przyszłość. Chodzi o coś potężniejszego niż tylko zachwianie instytucjami ludzkimi, spowodowane wzrostem aktywności ducha tego świata. Chodzi o wstrząs pochodzący od Boga Wszechmocnego, będący wyrazem Jego gniewu skierowanego przeciwko temu duchowi władającemu dzisiejszymi ludźmi.

¹¹ Wstrząs ten jest większy od zaniepokojenia wywołanego przez ogłaszanie poselstwa Królestwa. Obwieszczanie ustanowionego Królestwa Bożego nie burzy tego świata. Wywołuje wprawdzie przerażenie, szczególnie w Babilonie Wielkim, wstrząsając jego organizacjami członkowskimi i wytrząsając z narodów „rzeczy pożądane”; dzieło głoszenia pomaga wydostać się ze świata i przejść do organizacji Jehowy ludziom, którzy miłują Boga, boją się Go oraz pragną Jemu służyć; Bóg jest zainteresowany utrzymaniem ludzi przy życiu, a te osoby o właściwie usposobionych sercach są w oczach Bożych czymś naprawdę wartościowym i pożądanym. (Agg. 2:6, 7, 21, 22, NW) Ale opisane tutaj trzęsienie ziemi poruszy miastami narodów, doprowadzając je do upadku i ruiny, a rządy tego świata zostaną wstrząśnięte od podstaw i zginą wraz z nimi. Nienaruszone pozostanie jedynie niebiańskie Królestwo Boże oraz interesy tego Królestwa na ziemi. Zatem trzęsienie to obrazuje ostateczną klęskę świata, punkt kulminacyjny wielkiego ucisku, jakiego nie było od początku świata do chwili obecnej ani już nigdy więcej nie będzie. — Mat. 24:21; Hebr. 12:20-28.

BABILON WIELKI NIEODWRACALNIE ZDRUZGOTANY

¹² „Rozpadło się wielkie miasto na trzy części i legły w gruzach miasta pogan [narodów, NW; BT]. I wspomniano przed Bogiem o wielkim Babilonie, że należy mu dać kielich wina zapalczywego gniewu Bożego.” Określenie „wielkie miasto” odnosi się niewątpliwie do tegoż samego Babilonu Wielkiego; tekst Objawienia 17:18 podaje, że jest to „wielkie miasto, które panuje nad królami ziemi”. Panowanie jego obejmuje dziedzinę religijną, a więc owo wielkie miasto samo przez się wyobraża ogólnoświatowe imperium religii fałszywej. Liczba trzy występuje w Biblii wielokrotnie i zaznacza położenie szczególnego nacisku. Rozpad Babilonu na trzy części symbolizuje bardzo poważny, całkowity rozpad tego miasta.

¹³ Widzimy stąd, jak straszliwemu wstrząsowi ulegnie ogólnoświatowe imperium religii fałszywej i jak zostanie ono rozdarte na części, po czym już nie wydźwignie się z upadku i pozostanie nieodwracalnie zburzone. Chociaż z Biblii wynika, że do zniszczenia religii fałszywej przyczynią się władcy, to jednak zagładę jej w gruncie rzeczy sprowadzi Jehowa Bóg, gdyż Objawienie powiada, że właśnie Bóg daje jej kielich wina swej zapalczywości. Kielich zapalczywości najpierw ją obnaży, a potem spowoduje jej zgubę. Tak się za jego sprawą upije niedolą i wstydem, że już nigdy się z tego nie uwolni ani nie oprzytomnieje. Bóg nie przeoczył jej wielowiekowej niegodziwości. Widział i pamięta wszystko. Wszelkie zło, jakiego się dopuściła, działo się „przed Bogiem”, a teraz odpłaca jej za to wykorzenieniem.

¹⁴ „I znikły wszystkie wyspy, i gór już nie było.” Zlikwidowanie góry lub wyspy to zadanie poważniejsze niż zburzenie miasta, lecz nadchodzący wstrząs w postaci ucisku, sprawiony ręką Bożą, niesłychanie dotkliwie odbije się na ziemi i morzu. Nic nie będzie w widzialnej organizacji Szatana zbyt odległe czy odizolowane, jak wyspa na morzu, ani zbyt wyniosłe i masywne, jak góra, by uniknąć zniszczenia. Wiek poszczególnych instytucji nie będzie miał żadnego znaczenia. Niektóre urządzenia ludzkie potrafiły przez setki lat stawiać czoło niespokojnym czasom oraz rozszalałym atakom morza elementów rewolucyjnych, radykalnych czy nihilistycznych. Ale od tego trzęsienia ziemi nie będzie ucieczki, nikt nie przetrwa wstrząsu dokonanego ręką Bożą. Ocaleją jedynie ci, którzy się opowiadają za Jego Królestwem. — Ps. 46:2-4.

NA KONIEC PUSTOSZĄCA BURZA GRADOWA

¹⁵ Wszystko to będzie wynikiem siódmej plagi, wylanej na powietrze, czyli na ducha tego świata, ale skutków tych będzie jeszcze więcej, ponieważ ogarną one również samą atmosferę. Objawienie 16:21 przecież podaje dalej: „I spadły z nieba na ludzi ogromne, centnarowe kawały gradu; a ludzie bluźnili Bogu z powodu plagi gradu, gdyż plaga ta była bardzo wielka.” Tak więc z atmosfery spaść miały na ludzi bryły gradowe, jakby głazy ogromnych rozmiarów, ważące po centnarze, czyli po pięćdziesiąt kilogramów. Spadają z wielka szybkością i powodują potworne zniszczenia. Grad to zamarznięta woda, wobec tego owa burza gradowa obrazuje, że Niebo zarzuci ludzi w świecie nawałnicą twardych prawd biblijnych. W chwili obecnej świadkowie Jehowy ogłaszają poselstwo wyzwolenia i zbawienia, z którego korzyść osiągnąć mogą wszyscy szukający ucieczki w Królestwie, niedostępnym dla żadnych wstrząsów. Gradobicie nie obrazuje jednak poselstwa wyzwolenia, lecz twarde, nieustępliwe obwieszczanie pomsty Bożej na widzialnej organizacji Szatana. Świadkowie Jehowy będą na koniec głosić to dojmujące poselstwo, zapowiadając zniszczenie ludzi, na których spada grad.

¹⁶ Ludzie poszkodowani przez burzę gradową to ci, którzy nie wzywali imienia Jehowy, nie ubiegali się o wybawienie, lecz bluźnili Mu, słysząc poselstwo o Jego sędziowskich wyrokach oraz o ich wykonywaniu. W przeszłości nie chcieli słuchać poselstwa, które oznaczałoby dla nich zbawienie, a teraz zawzięcie nienawidzą wiadomości o potępieniu. (Joela 2:32; Rzym. 10:13) Okoliczność, że plaga była niesłychanie wielka, wskazuje z góry na to, iż przy końcu świadkowie Jehowy przeprowadzą niezwykle potężne obwieszczenie pomsty Bożej.

¹⁷ Z obrazu tu przedstawionego w Objawieniu wynika również potwierdzenie, iż siódma plaga rzeczywiście zakończy wyrażanie gniewu Bożego na świat. Wskazuje on bowiem, że kto przeżyje symboliczne trzęsienie ziemi, niechybnie zginie trafiony celnie przez bryły gradowe spadające z niebios. Nie znaczy to, jakoby zabijały same prawdy, ale dokona się to na skutek wyroków, które Bóg będzie wykonywał zgodnie z ogłoszonymi prawdami. — Ijoba 38:22, 23; Ps. 148:7, 8; Izaj. 28:2-17.

CZY COŚ SIĘ OSTOI?

¹⁸ Czy jednak istnieje możliwość ocalenia? Czy można dożyć lepszych czasów? Prawdą jest, że omawiany sąd będzie bardzo surowy dla wszystkich, którzy bluźnią Bogu i Go nienawidzą, lecz wyjdzie na dobre tym, którzy Boga miłują i pragną na ziemi oglądać sprawiedliwość. Takie osoby unikną ostatniej plagi przez studiowanie Jego Słowa. Muszą się teraz przyłożyć do rozwijania w sobie ducha Bożego, aby wydawać owoce tego ducha, które przyczyniają dobra w życiu ludzkim. Owocami tymi są: „miłość, radość, pokój, wielkoduszność, życzliwość, dobroć, wiara, łagodność, panowanie nad sobą”. (Gal. 5:22, 23, NW) Są to cechy wprost przeciwne uczynkom ciała, które wydaje duch tego świata, a które nikomu nie przynoszą nic dobrego, mianowicie: „wszeteczeństwo, nieczystość, rozpusta, bałwochwalstwo, czary [spirytyzm, NW] wrogość, spór, zazdrość, gniew, knowania, waśnie, odszczepieństwo, zabójstwa, pijaństwo, obżarstwo i tym podobne”. — Gal. 5:19-21.

¹⁹ Każdemu, kto słyszy obwieszczane poselstwo oraz czyta je i rozumie, nasuwają się do rozstrzygnięcia następujące pytania: Jakie owoce chcę wydawać? Czy wolę żyć przez krótki czas w świecie pełnym uczynków ciała i potem umrzeć na zawsze, czy raczej pragnę wiecznotrwałego życia w świecie obfitującym we wspaniałe owoce ducha Bożego? A przecież teraz, kiedy jest wylewana siódma i ostatnia plaga, pozostał już tylko mocno skrócony czas, w ciągu którego istnieje możliwość zapewnienia sobie przetrwania trzęsienia ziemi i niezwykle potężnego gradobicia. Działaj szybko, by uniknąć ostatecznej zagłady. Choćbyś dotąd pokładał nadzieję w jakiejś religii, rządzie, instytucji lub ideologii, ufając jej wielowiekowej trwałości, opuść ją natychmiast i chwyć się jedynej rzeczywistej ostoi, jaką jest Królestwo Boże pod panowaniem Chrystusa! (B-63)

[Przypis]