Jednakże w odniesieniu do dawania jałmużny Jezus polecił swoim uczniom: „Nie trąb przed sobą”. Innymi słowy, nie rozgłaszaj o tym dookoła. Zazwyczaj czynili to faryzeusze, których Jezus nazwał „obłudnikami”, a więc ludźmi podającymi się za takich, jakimi w istocie nie byli. Na temat rozgłaszania swego miłosierdzia „w synagogach i na ulicach” czytamy w książce Theological Dictionary of the New Testament (Słownik teologiczny Nowego Testamentu):

„Pisma rab[inistyczne] dostarczają licznych dowodów teatralnego charakteru faryzejskiej sprawiedliwości. (...) Środki na społeczne wsparcie biednych gromadzono przez daninę, natomiast jałmużna pozaobowiązkowa wyrażała się w dobrowolnych datkach. Powiadamiano o nich gminę w synagogach, a podczas nabożeństw postnych — na otwartych ulicach” (Tom III, str. 974). „W synagogach, a zwłaszcza na nabożeństwach postnych, które w chwilach zagrożenia odbywały się na placach miejskich (...), różne osoby często publicznie przyrzekały dać określone sumy do kasy ubogich (...). Powiada się też, że ofiarodawców większych sum wyróżniano zaszczytem siedzenia w czasie nabożeństw obok rabinów” (Tom VII, str. 86).

O takich obłudnikach Jezus oświadczył: „Prawdziwie mówię wam: Odbierają już całą swą nagrodę” (Mat. 6:2b, NW). Papirusy z I wieku n.e. wskazują, iż greckie słowo przetłumaczone przez „odbierają (...) całą” (apecho) często występowało na pokwitowaniach i oznaczało pełne objęcie w posiadanie jakiegoś przedmiotu lub sumy pieniężnej. G. Adolf Deissmann w swojej książce Bible Studies stwierdza, że wobec tego słowa Jezusa „nabierają bardziej cierpkiego, ironicznego znaczenia: kwitują odbiór swojej nagrody; ich prawo do otrzymania nagrody zostało zrealizowane, tak jak gdyby już dali na to pokwitowanie”. Oklaski ludzkie, ewentualnie pierwsze miejsce w synagodze obok wybitnych rabinów — oto cała nagroda, na jaką mogli liczyć ci obłudnicy. Bóg niczego im nie doda (Porównaj z tym Ewangelię według Mateusza 23:6).

„Kiedy zaś ty dajesz jałmużnę”, rzekł Jezus do swych słuchaczy, „niech nie wie lewa twoja ręka, co czyni prawa” (Mat. 6:3). Prawa i lewa ręka są sobie bardzo bliskie, ponieważ znajdują się po obu stronach tułowia i na ogół współpracują ze sobą. Niekiedy jedna ręka może działać niezależnie od drugiej. Wypowiedź: „Niech nie wie lewa twoja ręka, co czyni prawa”, ma więc znaczyć, żeby nie rozgłaszać swoich miłosiernych czynów nawet osobom, które są komuś tak bliskie, jak lewa ręka prawej.

Jezus uzasadnił, dlaczego należy unikać chełpliwego rozgłaszania swego miłosierdzia: „Niech twoja dobroczynność pozostanie w ukryciu, a twój Ojciec, który widzi i to, co ukryte, wynagrodzi cię” (Mat. 6:4, Benedyktowicz). Z uwagi na to, że Stwórca mieszka w niebie i jest niewidzialny dla oczu ludzkich, rzeczywiście „widzi i to, co ukryte” (Jana 1:18; 1 Jana 4:20). „Wynagrodzi” swych pokornych czcicieli między innymi w ten sposób, że dopuści ich do bliskich kontaktów ze sobą, przebaczy im grzechy oraz udostępni życie wieczne w doskonałych warunkach (Prz. 3:32; Efez. 1:7; Apok. 21:1-5). Ileż więcej jest to warte niż sam podziw i pochwała bliźnich!

Niesienie pomocy w Ameryce Środkowej

Po wielkim trzęsieniu ziemi w Gwatemali zaznaczyło się ożywienie gospodarki. W stolicy kraju wznosi się nowe budynki, znacznie też wzrosły ceny kawy. Niewiele jednak zmian przeniknęło do biedniejszych stron kraju. Pełnoczasowi działacze z ramienia Świadków Jehowy, zwani pionierami specjalnymi, nadal prowadzą tam bezpłatne studia biblijne u licznych chętnych do tego mieszkańców.

Pewna para małżeńska usługująca w tym charakterze w bardzo odległej okolicy sięgnęła do niewielkiej sumy przeznaczonej na wydatki osobiste, aby kupić tym ludziom lampę benzynową do