„Nie bójcie się tych, którzy zabijają ciało”

1-3. (a) Jakie pytanie można słusznie postawić o mówcy, który wypowiedział słowa z Mateusza 10:28? (b) Co kapłan lewicki był zobowiązany uczynić, gdy żołnierze narodu żydowskiego wyruszali do bitwy?

„A NIE bójcie się tych, którzy zabijają ciało, lecz nie mogą zabić duszy; ale bójcie się raczej tego, który może tak duszę, jak i ciało zgładzić w Gehennie.”a

² Silne musiały być powody, jakimi się kierował człowiek, który wypowiedział powyższe słowa. Czy przemawiał do żołnierzy ustawionych w pełnym wyposażeniu bojowym i mających wyruszyć do walki z nieprzyjacielem, który dysponował bronią zdolną do uśmiercenia ciała ludzkiego? Faktycznie szereg stuleci wcześniej, gdy lud tego mówcy zbierał się do bitwy, wtedy kapłan z rodu Lewitów, specjalnie wyznaczony do takiego zadania, występował przed oddziałami ze słowami dodającymi im otuchy i odwagi. Stosował się w tym do rozkazu wydanego na piśmie przez proroka Mojżesza w piętnastym wieku przed naszą erą:

³ „Jeśli ruszysz na wojnę przeciw nieprzyjaciołom twoim, a ujrzysz jezdnych i wozy, i większe, niż ty masz, mnóstwa nieprzyjacielskiego wojska, nie będziesz się ich bał: bo Pan, Bóg twój, jest z tobą, który cię wywiódł z ziemi egipskiej. A gdy się już przybliżać będzie potyczka, stanie kapłan przed wojskiem uszykowanym i tak będzie mówił do ludu: ‚Słuchaj, Izraelu! Wy dziś z nieprzyjaciółmi waszymi bitwę stoczyć macie; niechże się nie lęka serce wasze, nie bójcie się, nie ustępujcie ani się ich nie strachajcie, bo Pan, Bóg wasz, jest wpośród was, i za was przeciw nieprzyjaciołom będzie walczył, aby was wyrwać z niebezpieczeństwa.’” — 5 Mojż. 20:1-4, Wk.

4. Kto wypowiedział słowa z Mateusza 10:28? Do kogo? Przy jakiej okazji?

⁴ Jezus Chrystus nie był kapłanem z rodu Lewitów. Kiedy wypowiadał słowa zapisane w Ewangelii według Mateusza 10:28, nie przemawiał do żołnierzy żydowskich, którzy próbując zabić nieprzyjaciół sami też mogli zostać zabici. Jezus Chrystus występował z nową nauką, bo nawet gdy jego własne życie znalazło się w niebezpieczeństwie, orzekł: „Wszyscy, którzy miecz biorą, od miecza poginą.” (Mat. 26:52) Radę, żeby się nie bać tych, którzy zabijają ciało, skierował Jezus Chrystus do dwunastu pokojowo usposobionych ludzi. Było to grono jego dwunastu najbliższych uczniów, których nazywał apostołami i którzy nie służyli w żadnej armii. To prawda, że ich ciała wystawione były na niebezpieczeństwo zabicia, ale nie przez wrogą armię w czasie działań wojennych. Wyruszali właśnie w drogę z misją pokojową, z misją, za którą naprawdę nie zasługiwali na zabicie. Niemniej jednak w przemówieniu do tych samych dwunastu apostołów Jezus Chrystus powiedział nieco wcześniej:

5. Co Jezus zgodnie ze słowami z Mateusza 10:28 powiedział nieco wcześniej w tym samym przemówieniu do apostołów?

⁵ „Oto Ja posyłam was jak owce między wilki, bądźcie tedy roztropni [ostrożni, NW] jak węże i szczerzy [niewinni, NW] jak gołębie. I strzeżcie się ludzi, albowiem będą was wydawać sądom i biczować w swoich synagogach. I z mego powodu zawiodą was przed namiestników i królów, abyście złożyli świadectwo przed nimi i poganami. (...) A wyda na śmierć brat brata i ojciec syna, i powstaną dzieci przeciwko rodzicom, i będą ich zabijali. I będziecie w nienawiści u wszystkich dla imienia mego, ale kto wytrwa do końca, ten będzie zbawiony. A gdy was prześladować będą w jednym mieście, uciekajcie do drugiego.” — Mat. 10:16-23, NP.

6, 7. (a) Dlaczego ze wskazówek danych przez Jezusa apostołom wynika, że nie mieli urządzać napaści i grabieży? (b) Jakiemu losowi mieli pozostawić nieprzyjaznych i jak Jezus wspomniał o tym w Mateusza 10:15?

⁶ Czy dwunastu apostołom potrzebne było do pracy wyposażenie wojskowe? Czy mieli przemocą wdzierać się do domów i plądrować je? Bynajmniej; Jezus Chrystus powiedział im przecież: „Nie bierzcie z sobą złota ani srebra, ani miedzi w trzosy swoje, ani torby podróżnej, ani dwu sukien, ani sandałów, ani laski; albowiem godzien jest robotnik wyżywienia swego. A do któregokolwiek miasta lub wioski wejdziecie, wywiadujcie się, kto by w nim był godzien, i tam pozostańcie aż do swego odejścia. A wchodząc w dom, pozdrówcie go! A jeśliby dom ten był godzien, niech zstąpi nań pokój wasz [którego mu życzycie, NW], a jeśliby nie był godzien, niech pokój wasz wróci do was. I ktokolwiek by nie przyjął i nie usłuchał słów waszych, wychodząc z domu lub z miasta onego, strząśnijcie proch z nóg swoich.” (Mat. 10:9-14, NP) Tak więc nie mieli iść do ludzi z krucjatą popartą ogniem i mieczem. Nie mieli wojować z nikim, ani nawet z nieprzyjaznymi. Jedynie przez otrząśnięcie kurzu ze swoich nóg obutych w sandały mieli dać wyraz temu, że opuszczają nieprzychylny dom lub miasto, pozostawiając je losowi zgotowanemu dla takich z innego, wyższego źródła — z nieba.

⁷ Jezus pozwolił się zorientować co do tego losu, dodając: „Zaprawdę powiadam wam, lżej będzie w dzień sądu ziemi sodomskiej i gomorskiej, niż miastu onemu.” — Mat. 10:15, NP.

DLACZEGO NIEPRZYJACIELE CHCIELI ZABIĆ CIAŁO

8. Co musiało być przyczyną znienawidzenia ich przez wszystkich tak dalece, że im nawet groziło zabicie?

⁸ Skoro apostołowie Jezusa Chrystusa wystąpili z tak pokojową działalnością, to dlaczego mieli stać się przedmiotem powszechnej nienawiści, do tego stopnia, żeby nawet wzbudzać w ludziach chęć zabicia ciał apostołów? Przyczyną musiało być poselstwo, które mieli głosić rozesłani przez Jezusa. O treści tego poselstwa dowiadujemy się z Ewangelii Mateusza 10:5-8: „Tych dwunastu posłał Jezus, rozkazując im i mówiąc: Na drogę pogan nie zachodźcie i do miasta Samarytan nie wchodźcie. Ale raczej idźcie do owiec, które zginęły z domu Izraela. A idąc, głoście wieść: Przybliżyło się Królestwo Niebios. Chorych uzdrawiajcie, umarłych wskrzeszajcie, trędowatych oczyszczajcie, demony wyganiajcie; darmo wzięliście, darmo dawajcie.” (NP) Poselstwo ich opiewało, że się przybliżyło Królestwo Niebios, Królestwo Boże.

9. Czym apostołowie mieli potwierdzać zbliżanie się Królestwa i na jakiej podstawie? Co więc trzeba przypisać poselstwu królestwa?

⁹ ‚Owce z domu Izraela’ modliły się były o to Królestwo i wyglądały jego nadejścia. Fakt, że ono się przybliżyło, miał znajdywać potwierdzenie w zadziwiających cudach dokonywanych przez głosicieli Królestwa, uzdrawiających ludzi chorych, wskrzeszających osoby zmarłe, oczyszczających trędowatych i uwalniających tych, których opętały demony. Wszystko to miało się odbywać bez jakiejkolwiek opłaty i bez zbierania datków w podawaną dookoła tacę lub puszkę. Dlatego właśnie poselstwo Królestwa Bożego musiało wywoływać nienawiść i przeciwdziałanie sięgające aż do użycia przemocy.

10. Co apostołowie mieli nadać poselstwu? Czego to wymagało od nich?

¹⁰ Apostołowie mieli nie obawiać się głoszenia tego, co im Jezus kazał głosić, choć mogli być pewni, że ludzie będą się sprzeciwiali ich poselstwu. Mieli nadać temu poselstwu jak najszerszy rozgłos. Jezus zapowiedział im: „Przeto nie bójcie się ich; albowiem nie ma nic ukrytego, co by nie miało być ujawnione, ani nic tajnego, o czym by się dowiedzieć nie miano. Co mówię wam w ciemności, opowiadajcie na świetle, a co słyszycie na ucho, głoście na dachach. I nie bójcie się tych, którzy zabijają ciało, ale duszy zabić nie mogą; bójcie się raczej tego, który może i duszę i ciało zniszczyć w piekle [w Gehennie, NW].” (Mat. 10:26-28, NP) Apostołom potrzebna więc była nieustraszoność wobec ludzi, jeśli mieli wytrwać w głoszeniu poselstwa Królestwa Bożego.

11. Jak apostołowie wykazali potrzebną nieustraszoność i z jakim wynikiem?

¹¹ Apostołowie wykazali wówczas potrzebną nieustraszoność. W Ewangelii według Łukasza 9:6 podano: „Wyszedłszy tedy, obchodzili wioski, zwiastując dobrą nowinę i wszędzie uzdrawiając.” (NP) Nie ma doniesienia o tym, by podczas tej kampanii głoszenia ktokolwiek usiłował ich zabić. Łukasza 9:10 stwierdza: „Apostołowie, powróciwszy, opowiedzieli mu o wszystkim, czego dokonali. I wziąwszy ich z sobą, wycofał się na pustkowie koło miasta zwanego Betsaidą.” (NP) A zatem wszyscy wrócili bezpiecznie.

12. Co ponad rok później kosztowało Jezusa głoszenie Królestwa? Z czyich rąk i pod jakim zarzutem?

¹² Jednak niecałe dwa lata później, to znaczy w r. 33 n.e., ogłaszanie Królestwa Bożego kosztowało samego Jezusa Chrystusa jego własne życie ludzkie. Ciało jego zabili religijni przywódcy miasta Jeruzalem, stolicy Izraela. Przy przekazywaniu Jezusa w ręce namiestnika rzymskiego w Jeruzalem, oskarżali go za nauczanie, mówiąc: „Podburza lud, nauczając po całej Judei, i to począwszy od Galilei, aż dotąd.” Wywierali nacisk na tego namiestnika, aby kazał uśmiercić Jezusa przez przybicie jego ciała do pala poza murami Jeruzalem. Rzymski namiestnik jednak polecił umieścić nad głową Jezusa napis: „Ten jest Królem Żydowskim.” (Łuk. 23:1-6, 38, NP) Namiestnik rzymski nie wiedział, że Bóg niebios namaścił Jezusa Chrystusa na Króla nad całą ludzkością, nie tylko nad Żydami.

13. Jakie traktowanie zapowiedział Jezus uczniom? Czy według sprawozdania biblijnego apostołowie faktycznie spotkali się z takim traktowaniem?

¹³ Jeżeli Jezus cierpiał w ten sposób za głoszenie Królestwa Bożego, to czego mogli się spodziewać jego uczniowie? Tuż przed tym, zanim im powiedział, żeby się nie bali zabijających ciało, oświadczył im: „Nie jest uczeń nad mistrza ani sługa nad pana swego; wystarczy uczniowi, aby był jak jego mistrz, i słudze, aby był jak jego pan; jeśli gospodarza Belzebubem [nazwa określająca Szatana Diabła] nazwali, o ileż więcej domowników jego!” (Mat. 10:24, 25, NP) Tym samym dał apostołom do zrozumienia, że muszą się spodziewać takiego traktowania, z jakim i on się spotkał za głoszenie Królestwa Bożego. Faktycznie traktowano ich w ten sposób zarówno we własnym narodzie żydowskim, jak też wśród narodów nieżydowskich, czyli wśród pogan. Apostoł Jakub, brat apostoła Jana, poniósł śmierć od miecza egzekucyjnego króla jeruzalemskiego Heroda Agrypy I. Król ten uknuł także zabicie w ten sam sposób apostoła Piotra, lecz anioł Boży pokrzyżował te plany. — Dzieje 12:1-11.

14, 15. (a) Który zbór w szczególności był w ten sposób prześladowany i który członek tego zboru okazał się męczennikiem specjalnie godnym pamięci? (b) Co pewien Żyd odpowiedzialny za jego śmierć powiedział później o swoim prześladowaniu chrześcijan?

¹⁴ Prześladowano tak nie tylko apostołów, ale także pozostałych uczniów Jezusa Chrystusa, w szczególności ze zboru w Jeruzalem. Najbardziej godnym uwagi spośród tych męczenników był uczeń Szczepan, którego Żydzi ukamienowali na śmierć. Do odpowiedzialnych za śmierć Szczepana należał między innymi żydowski faryzeusz Saul z Tarsu; szereg lat później, stanąwszy przed królem Herodem Agrypą II, opowiedział on o wszczętym przez siebie prześladowaniu:

¹⁵ „Kiedyś uważałem sobie za obowiązek wrogo występować wszelkimi sposobami przeciwko imieniu Jezusa Nazareńskiego, co też czyniłem w Jerozolimie. Ja to wtrąciłem wielu świętych do więzienia na podstawie pełnomocnictw, które od arcykapłanów otrzymałem. A gdy miano ich stracić, głosowałem za ich skazaniem. Po wszystkich synagogach starałem się przy pomocy kar przymusić ich do bluźnierstwa; nad miarę srożyłem się przeciw nim i ścigałem, prześladując ich nawet po miastach zagranicznych.” — Dzieje 26:1-11, Kow.

16. Za co ten nawrócony żydowski faryzeusz sam cierpiał prześladowania? W jaki sposób wykonywał znaczną część tej pracy?

¹⁶ Ten żydowski faryzeusz został w cudowny sposób nawrócony i sam stał się członkiem zboru Jezusa Chrystusa. Z biegiem czasu dał się poznać jako apostoł Paweł. (Dzieje 9:1-25) Odtąd też za głoszenie Królestwa Bożego zaczął się spotykać z prześladowaniem w miastach Azji oraz Europy. Znaczna część tego głoszenia odbywała się po domach; dlatego to powiedział pewnego razu mieszkańcom miasta Efezu w Azji Mniejszej: „Nie wstrzymywałem się od opowiadania wam czegokolwiek z tego, co jest pożyteczne, ani od nauczania was publicznie i od domu do domu. Ale dokładnie dawałem świadectwo zarówno Żydom, jak i Grekom, o skrusze wobec Boga i o wierze w naszego Pana Jezusa. (...) A oto teraz wiem, że wy wszyscy, wśród których chodziłem głosząc królestwo, nie zobaczycie już mego oblicza.” — Dzieje 20:17-25, NW.

17. Co Paweł będąc w więzieniu czynił, jeśli chodzi o głoszenie Królestwa? Skąd pisał swój ostatni list?

¹⁷ Niedługo później apostoł Paweł został uwięziony; jednak pozbawienie go wolności nie sprawiło, iż się bał głosić Królestwo Boże. Podczas swego pierwszego uwięzienia w Rzymie „przyjmował wszystkich, którzy przychodzili do niego, głosząc o królestwie Bożym i nauczając o Panu Jezusie Chrystusie z całą śmiałością, bez przeszkody.” (Dzieje 28:30, 31, NT) Ostatni list apostoła Pawła najwidoczniej został napisany podczas jego powtórnego uwięzienia w Rzymie, krótko przed straceniem go przez tych, którzy zabijają ciało. — 2 Tym. 4:16-18.

18, 19. (a) Co niezaprzeczalnie pomagało tym pierwszym uczniom do nieustraszoności w obliczu gwałtownej śmierci? Komu jeszcze miało to być taką samą pomocą? (b) Co takiego przewidział i zapowiedział Jezus na nasze dni, że to wymaga i dla nas podobnej pomocy?

¹⁸ Wierni naśladowcy Jezusa Chrystusa sprzed dziewiętnastu wieków nie mieszali się do światowej polityki. Nie ma wątpliwości co do tego, że ogłaszali Królestwo Boże za jedyną nadzieję ludzkości. W obliczu gwałtownej śmierci pomocą do zachowania nieustraszonej postawy było im przypominanie sobie słów Jezusa. Jego słowa do dnia dzisiejszego nic nie straciły na wartości. Wypowiadał je z myślą, by o nich pamiętali głosiciele Królestwa doby obecnej, ponieważ na nasze dni przewidywał czas ustanowienia w niebie Królestwa Bożego w pełni władzy. Jezus Chrystus był największym ze wszystkich proroków Bożych na ziemi, bo żaden z pozostałych nie podał tak dokładnych przepowiedni co do naszych znamiennych dni, jak właśnie Jezus Chrystus. Między innymi przewidział i zapowiedział na te dni największą kampanię wszystkich czasów: dokonywane przez jego wiernych naśladowców dzieło ogłaszania ustanowionego Królestwa Bożego.

¹⁹ Przepowiadając ją w swoim proroctwie o zakończeniu tego świeckiego systemu rzeczy, Jezus rzekł: „Będziecie przedmiotem nienawiści wszystkich narodów z powodu mego imienia. (...) Ale kto wytrwa aż do końca, ten będzie zbawiony. I ta dobra nowina o królestwie będzie kazana po całej zamieszkanej ziemi na świadectwo wszystkim narodom; a wtedy nadejdzie koniec.” (Mat. 24:9-14, NW) Czyż to proroctwo się nie sprawdziło? W całej rozciągłości!

20, 21. (a) Kiedy zaczęto głosić to poselstwo, lecz jakie organizacje nie wystąpiły z nim? (b) Czego poselstwo to nie popiera, ale przeciwnie, co ono demaskuje?

²⁰ Dzisiaj poselstwo Królestwa Bożego jest głoszone pośród wszystkich narodów tak, jak je głosił sam apostoł Paweł, to znaczy „publicznie i od domu do domu”. Sprawozdania historyczne dowodzą, że to poselstwo zaczęto głosić w roku 1919, a więc w roku bezpośrednio następującym po pierwszej wojnie światowej. Nie wystąpiły z nim Kościoły nominalnego chrześcijaństwa, gdyż narody chrześcijaństwa były głównymi uczestnikami tej światowej wojny o panowanie i nadal dążyły do panowania nad ziemią. Poselstwo to nie popierało Ligi Narodów, którą wówczas organizowano i którą liczni duchowni w Stanach Zjednoczonych Ameryki nazwali w r. 1919 „politycznym wyrazem Królestwa Bożego na ziemi”. Następczynią tejże Ligi Narodów stała się dzisiejsza Organizacja Narodów Zjednoczonych, jednak ten nowy wysiłek na rzecz międzynarodowego pokoju i bezpieczeństwa zupełnie tak samo nie okazał się „politycznym wyrazem Królestwa Bożego na ziemi”, jak obecnie już martwa Liga Narodów.

²¹ Poselstwo od r. 1919 wychodzące od Boga demaskuje zarówno Ligę Narodów, jak i Organizację Narodów Zjednoczonych jako twory ludzkie, które są jedynie namiastką Królestwa Bożego, a wobec tego oszustwem!

22. Czym poselstwo zapowiedziane przez Jezusa różniło się od popierających namiastki ludzkie? Czym odznaczał się rok 1914 n.e.?

²² Prawdziwe poselstwo Królestwa, zapowiedziane przez Jezusa Chrystusa w Ewangelii Mateusza 24:14, ma inną treść. Powiadamia ono wszystkie narody, że przy zakończeniu „czasów pogan” w r. 1914 n.e. zostało w niebie ustanowione Królestwo Boże, aby objąć rządy nad całą ziemią. (Łuk. 21:24) Właśnie w r. 1914 dobiegło końca 2520 lat, podczas których Jehowa Bóg pozwalał pogańskim (tj. nieżydowskim) narodom deptać Jego prawo do rządzenia ziemią za pomocą Królestwa złożonego w ręce mesjańskiego Potomka króla Dawida z Jeruzalem. Okres 2520 lat nieistnienia na ziemi królestwa Dawidowego rozpoczął się w r. 607 p.n.e., gdy Babilończycy zburzyli ziemskie Jeruzalem i obalili królewski tron rodu Dawida, który już nigdy nie miał być przywrócony na ziemi w mieście Jeruzalem. Dlatego w r. 1914 n.e. nadszedł czas ustanowienia na nowo Królestwa Bożego, lecz nie na ziemi, tylko w niebie, z zapowiedzianym Potomkiem króla Dawida, Jezusem Chrystusem na czele. — Ezech. 21:24-27.

23. (a) Co można powiedzieć o widzialnych dowodach ustanowienia Królestwa, z góry podanych przez Jezusa, i jakie ostrzeżenie niesie to poselstwo narodom? (b) Jakie następstwa miało to dla głosicieli Królestwa?

²³ Jezus Chrystus sam przepowiedział widzialne dowody mające dla nas dziś być świadectwem tego, że w niebie zostało niewidzialnie ustanowione Dawidowe Królestwo Boga. Zaczęły się one pojawiać od r. 1914, kiedy to wybuchła pierwsza wojna światowa, która zapoczątkowała erę stosowania na całej ziemi przemocy, trwającą po dziś dzień i coraz bardziej się pogarszającą. Poselstwo Królestwa ostrzegało odtąd wszystkie narody i rządy świata, że dalsze ignorowanie ustanowionego Królestwa Bożego i uchylanie się od przekazania mu ich narodowej suwerenności skończy się dla nich całkowitą zagładą w walce „wielkiego dnia Boga Wszechmocnego” na miejscu zwanym z hebrajskiego Har-Magedon (albo Armagedon). (Mat. 24:7-14) Nic więc dziwnego, że głosiciele tak szczególnego poselstwa Królestwa stali się tym, co Jezus Chrystus zapowiedział w Mateusza 24:9: „przedmiotem nienawiści wszystkich narodów”. Nowożytna historia zanotowała liczne prześladowania tych głosicieli Królestwa w skali międzynarodowej.

„NIE BÓJCIE SIĘ ICH”

24. Dlaczego dobra nowina o Królestwie była nadal głoszona mimo prześladowań? Jaki specjalny artykuł został opublikowany w r. 1933 i w szczególności dla kogo?

²⁴ Gdyby głosiciele Królestwa się poddali bojaźni przed ludźmi, którzy mogą zabić ciało, to w warunkach ciężkich prześladowań ustałoby głoszenie ‚dobrej nowiny o Królestwie’. Ponad trzydzieści lat temu w roku 1933, czasopismo Strażnica opublikowało w wydaniu (angielskim) z 1 listopada artykuł główny pt. „Nie bójcie się ich”. Zawierał on specjalne omówienie tekstu Ewangelii według Mateusza 10:26-28, tak samo jak niniejszy artykuł. Napisany był z myślą o tych, dla których nadeszła wtedy pora szczególnych niebezpieczeństw, mianowicie dla „ostatka”, dla „klasy świątyni”; widać to choćby z tego, że „ostatek” jest w tym artykule wielokrotnie wspomniany, począwszy od paragrafu drugiego i dalej aż do czterdziestego drugiego, a zarazem ostatniego z nich. (Obj. 12:17) Nie ma w nim natomiast żadnej wzmianki o „drugich owcach”, które Godny Pasterz, Jezus Chrystus, zgromadza do swej owczarni z nadzieją wiecznego życia wśród rajskich warunków na ziemi. (Jana 10:16) Tamten artykuł o nieustraszoności był bardzo na czasie dla pozostających jeszcze wśród nas członków „ostatka”, to jest wiernych naśladowców, którzy mają wespół z Jezusem Chrystusem królować w jego niebiańskim Królestwie. — Rzym. 8:16, 17.

25, 26. (a) Jaką akcję przedsięwzięła hierarchia rzymskokatolicka w owym roku? (b) Dlaczego rok ten był jednak krytyczny?

²⁵ Rok 1933 był rokiem krytycznym. Wprawdzie papież rzymski ogłosił go w Watykanie Rokiem Świętym dla upamiętnienia faktu zabicia dokładnie przed dziewiętnastoma wiekami ciała Jezusa Chrystusa. Hierarchia rzymskokatolicka dała w ten sposób wyraz nadziei, że ‚podniesie się fala religijności, która porwie narody w kierunku pokoju i dobrobytu’. Jednak w Niemczech został kanclerzem Adolf Hitler, wódz nazistów, który po głosowaniu w niemieckim Reichstagu w dniu 23 marca objął władzę dyktatorską. We Włoszech Benito Mussolini już był dyktatorem i właśnie utrwalał rządy faszystów nad swym narodem; ponadto zdążył też zawrzeć konkordat z rzymskim papieżem, na którego podstawie papież stał się suwerennym Władcą miasta Watykanu.

²⁶ Japonia była wówczas w kleszczach militarystów, rozpieranych przez zaborcze ambicje, i kierowała się ku przyłączeniu do „osi” nazistowskich Niemiec i faszystowskich Włoch. W dniu 27 marca cesarz Japonii ogłosił wystąpienie swego kraju z Ligi Narodów, za podstawę podając obrazę. Zatem sytuacja na świecie nie przeobrażała się w kierunku międzynarodowego „pokoju i dobrobytu”, lecz zmierzała ku wybuchowi drugiej wojny światowej i zadaniu Lidze Narodów śmiertelnego ciosu. W związku z takim rozwojem polityki Akcja Katolicka, nawet w krajach „demokratycznych”, współpracowała z rzymskokatolickimi dyktatorami Europy.

27. Czyja wiara i odwaga została pokrzepiona przez artykuł „Nie bójcie się ich”? Co potem przeżywali?

²⁷ Artykuł Strażnicy „Nie bójcie się ich” pokrzepił wiarę i odwagę głosicieli królestwa, a zwłaszcza świadków Jehowy w nazistowskich Niemczech oraz innych krajach, które się dostały pod władzę Trzeciej Rzeszy. Byli to pierwsi, przeciw którym wystąpiła hitlerowska dyktatura. Zostali wrzuceni do więzień i straszliwych obozów koncentracyjnych, ponieważ odmówili wyrzeczenia się Królestwa Bożego oraz podjęcia kultu nazistowskiego państwa. Prócz tego na całej ziemi, nie wyłączając „krajów demokratycznych”, świadkowie Jehowy zaczęli odczuwać wzmagające się zwalczanie i prześladowanie za nieustraszone trwanie przy głoszeniu Królestwa Bożego.

28. Ilu głosicieli Królestwa poniosło śmierć do końca drugiej wojny światowej w r. 1945, lecz czemu się nie poddali?

²⁸ Pod koniec drugiej wojny światowej w r. 1945, kiedy rozsypywały się w gruzy dyktatury nazistów i faszystów oraz zaborczych militarystów japońskich, liczba głosicieli Królestwa Bożego uśmierconych przez tych, „którzy zabijają ciało”, sięgała już w tysiące. W nazistowskich Niemczech z liczby dziesięciu tysięcy świadków Jehowy wtrąconych do więzień i obozów koncentracyjnych pozostało przy życiu tylko osiem tysięcy. Ci mimo wszystko nie poddali się bojaźni ludzkiej.

29. Wobec jakiej sytuacji stoją głosiciele Królestwa, potrzebując przypomnienia słów z Mateusza 10:28?

²⁹ Dzisiaj, ponad trzydzieści lat po opublikowaniu na łamach Strażnicy jakże aktualnego wezwania „Nie bójcie się ich”, stoimy w obliczu jeszcze groźniejszej sytuacji. Działalność Organizacji Narodów Zjednoczonych okazała się chybiona, jeśli chodzi o założenie niewzruszonej podstawy upragnionego pokoju i bezpieczeństwa świata. Wszystkie narody drżą przed groźbą trzeciej wojny światowej z użyciem bomb wodorowych i innych środków masowej zagłady. Dyktatury nazistowska i faszystowska przeminęły, lecz kwitną inne, nie wyłączając jawnie ateistycznych; niebezpieczna gorączka samolubnego nacjonalizmu szerzy się jak zaraza. Rozprzestrzenia się kult suwerenności narodowej i państwa, przybierający w dodatku wciąż nowe oblicza. Narody, przeciwstawiając się suwerenności niebiańskiego Królestwa Bożego, w zdwojonym tempie maszerują w kierunku Armagedonu. Zwolennicy i głosiciele Królestwa Bożego jak nigdy dotąd potrzebują przypomnienia słów Jezusa do apostołów, zapisanych w Ewangelii Mateusza 10:28.

30. Które teksty Objawienia, nawołujące do wiary i wytrwałości, mają dziś zastosowanie? Do kogo jeszcze się teraz odnoszą?

³⁰ Doba dzisiejsza, charakteryzująca się usiłowaniem zmuszenia całej ludzkości do kultu symbolicznego „dzikiego zwierza” światowej polityki i do kultu jej obrazu, Organizacji Narodów Zjednoczonych, jest okresem, do którego trafnie stosują się słowa z księgi Objawienia 13:10: „Tu święci winni okazać wytrwałość i wiarę!” (Kow); podobnie też słowa z Objawienia 14:12: „Tu okazuje się wytrwałość świętych, którzy zachowują przykazania Boże i wiarę w Jezusa.” (Kow) Co więcej, dziś te teksty odnoszą się nie tylko do „ostatka” owych „świętych”. Przyłącza się do nich coraz bardziej wzrastająca „wielka rzesza” „drugich owiec”, które ochoczo podejmują głoszenie Królestwa. Przeobrażenia dokonujące się na arenie międzynarodowej wymagają od tej wielkiej rzeszy „drugich owiec” wiary i wytrwałości, aby nie utracić chrześcijańskiej nienaganności. Nie udałoby się to „drugim owcom”, jeśliby jednocześnie bały się tych, którzy mogą zabić.

[Przypis]