i jałowa nuda — oto, co można znaleźć w wydawnictwach noszących pieczęć katolicyzmu. Dlatego nasza prasa się nie rozwija; nie interesują się nią nawet katolicy, nie mówiąc już o ludziach spoza Kościoła.

„Gdybyż katolicy takimi byli! — właśnie takimi jak protestanci, jak ci, którzy sprzedają La Atalaya, jak szermierze innych religii, jak ci wszyscy, którzy nie zrobili ze swojej wiary kultu prywatnego i samolubnego, jak to się u nas dzieje.

„Gdybyśmy odrzucili zbyteczny ciężar świeckich spraw, niedorzecznego samolubstwa, negacji moralnej, gdybyśmy usunęli duchową ciemnotę, w której tkwimy, gdybyśmy się w końcu po dwóch tysiącach lat nauczyli być aktywnymi katolikami, naśladowcami nauki Jezusa Chrystusa — wtedy los katolicyzmu — którego niepowodzenie alarmuje dzisiejszy świat, byłby zupełnie inny.”

To wszystko zredagowała dziennikarka, która stwierdza: „Jestem katoliczką i dlatego wiem, gdzie jest i czym jest Prawda.”

Piorun — niezwykły środek użyźniający

Nauka przekonała się obecnie, że piorun jest wielkim dobrodziejstwem, gdyż wyświadcza nam bezpośrednią przysługę: użyźnia glebę. Czasopismo Science Digest opisując ten proces stwierdza: „Piorun jest największym na świecie producentem związków azotowych, to znaczy tego składnika gleby, bez którego nie może się obejść większość roślin ziemi. Każdy piorun, gdy przeszywa z łoskotem powietrze, wywołuje niesłychanie wysoką temperaturę, w której dochodzi do chemicznego połączenia się azotu z tlenem, w wyniku czego powstaje tlenek azotu; ten łączy się potem z dalszymi atomami tlenu i z wodą, przekształcając się w kwas azotowy i różne azotany. Związki te spadają następnie z deszczem na ziemię w bardzo rozcieńczonym roztworze. Ocenia się, że wskutek działania piorunów powierzchnia całej ziemi zostaje rokrocznie zasilona związkami azotowymi w ilości do 100 milionów ton. Jest to ilość wielokrotnie większa niż produkcja wszystkich fabryk nawozów sztucznych całego świata. Uważa się za prawdopodobne, że bez piorunów prawie wszelkie życie roślinne na ziemi by zwiędło i zamarło.” Podobnie jak wiele innych faktów, które nauka teraz poznaje, tak też odkrycie, że pioruny użyźniają glebę, potwierdza Biblię. Dowodzi ono, że jest księgą prawdziwej nauki i że jej Autor, Jehowa, jest wszechmądrym Stwórcą. Właśnie Jehowa zadał Ijobowi pytanie: „Kto dał bieg bardzo gwałtownemu deszczowi, i drogę grzmiącemu gromowi, (...) aby napełnił bezdroża i pustynie, i wywiódł trawę zieloną?” — Ijoba 38:25, 27, Wu.

Pytania czytelników

● Czy to jest stosowne, żeby partner małżeński jakiejś osoby, który jest pozbawiony społeczności, ale nadal przychodzi do Sali Królestwa i zachowuje się spokojnie, siedział podczas zebrania obok tej osoby?

Mając na uwadze pomoc dla okazującego szczerą skruchę, aby z powrotem zajął właściwe stanowisko wobec Jehowy Boga i Jego organizacji, Towarzystwo pozwala osobom pozbawionym społeczności przychodzić na wszystkie zebrania w Sali Królestwa, na które zapraszana jest publiczność. Jeżeli chodzi o osoby związane węzłem małżeńskim, Jezus dał nam właściwy pogląd, gdy powiedział: „Czy nie czytaliście, że Stwórca na początku stworzył mężczyznę i niewiastę i że powiedział: Dlatego opuści mężczyzna ojca i matkę i złączy się z żoną swoją, i ci dwoje będą jednym ciałem? Tym sposobem nie ma już dwojga, lecz są jednym ciałem. Niechaj więc człowiek nie rozłącza tego, co Bóg złączył.” (Mat. 19:4-6, Kow) Wdaje się, że ta reguła znajduje zastosowanie tak w Sali Królestwa, jak gdzie indziej. Dlatego byłoby niestosowne, gdyby żądano rozłączenia męża i żony, nawet choćby któreś z nich było pozbawione społeczności. Nie oznacza to, żeby wierny współmałżonek utrzymywał duchową społeczność z pozbawionym społeczności. Byłoby jednak rzeczą opaczną, gdyby wierna strona próbowała narzucić towarzystwo swego wyłączonego współmałżonka innym braciom i siostrom w zborze, usiłując ich skłonić do uznania go i obcowania z nim.