Radosne wytrwanie czy nieszczęsna rezygnacja?
„My nie jesteśmy z tych, którzy się cofają i giną, lecz z tych, którzy wierzą i zachowują duszę.” — Hebr. 10:39.
1. Dlaczego tak dużo ludzi nie dąży wytrwale do obranego celu?
ŻYJEMY w czasach szybkich zmian i trudno jest teraz człowiekowi wytrwać przy jakimkolwiek obranym dążeniu. Musi stawić czoło zażartemu współzawodnictwu, zwalczyć liczne przeciwności, musi wykonać wiele ciężkiej pracy i uporać się z niejednym kłopotem. Temu i owemu zaczyna brakować sił do wytrzymania takiego tempa; nie znają przy tym źródła, skąd można by zaczerpnąć świeżej otuchy. Inni dochodzą do przekonania, że obrany zamiar lub cel nie wart jest tylu trudów, że wysiłki się nie opłacą. Tacy wolą zrezygnować.
2. Dlaczego ci, którzy odpadają, są nieszczęśliwi?
2 Człowiekowi wrodzone jest pragnienie dokonania czegoś. Nic mu nie zdoła zastąpić tej bezmiernej radości, którą daje osiągnięcie przedsięwziętego zamierzenia. Z natury rzeczy człowiek chciałby też, żeby przez swe życie przyczynić się w jakiejś mierze do pomyślności społeczeństwa. Kto dzięki wytrwałości w końcu osiąga swój cel, ten jest szczęśliwy. Ci, którzy rezygnują, mogą przejściowo odczuwać ulgę, pozbywszy się obowiązków i trosk, z jakimi muszą się borykać trwający przy swych dążeniach, ale w istocie rezygnacja wywołuje nastrój niezadowolenia — utratę zaufania do siebie, wyrzuty sumienia i brak poczucia własnej godności. Dzieje się tak zwłaszcza wtedy, gdy przedsięwzięcie, którego się dana osoba kiedyś podjęła, było słuszne i chlubne, natomiast po rezygnacji życie okazało się fiaskiem.
3. Jakie kwestie należy wziąć pod uwagę przy rozpoczęciu obranego postępowania, aby można było przy nim wytrwać?
3 Każdy, kto chce w swym życiu czegoś dokonać i nie poddawać się łatwo rezygnacji, musi się odpowiednio nastawić, wziąwszy przy tym pod uwagę cztery podstawowe sprawy. Po pierwsze musi ustalić, czy cel, do którego zmierza, jest słuszny, czy w końcu przyniesie jemu samemu i jego otoczeniu szczęście. Po drugie musi dokładnie zbadać i się upewnić, czy środki, którymi się chce posłużyć do osiągnięcia obranego celu, są rzetelne, uczciwe i sprawiedliwe. Po trzecie musi mieć właściwy pogląd na wytrwałość. Po czwarte, będąc już pewnym tego wszystkiego, musi zdecydowanie postanowić sobie parcie naprzód. — Porównaj Ewangelię według Łukasza 14:28-33.
4. Co trzeba czynić, gdy się rozpocznie bieg w kierunku wytkniętego sobie celu?
4 Ustaliwszy kierunek działania, człowiek powinien zdać sobie sprawę, że będzie trzeba zmobilizować wszelkie dostępne środki, które by mu mogły dostarczyć sił niezbędnych do skutecznego stawienia czoła przeszkodom i do pomyślnego zakończenia biegu. (Filip. 3:12-16) Powinien ciągle sam siebie sprawdzać, aby być pewnym, że podąża prostą drogą do wytkniętego celu, dokładnie przy tym zważając, by nie zboczyć w jedną lub drugą stronę. Od czasu do czasu wypadnie skorygować swój bieg, aby naprowadzić się z powrotem na właściwy kierunek. Stałe dążenie naprzód według wytyczonego kursu udoskonala wytrwałość. — 2 Kor. 13:5.
NAJWAŻNIEJSZE POLE DZIAŁALNOŚCI
5. Jaki jest jedyny cel godny wszelkich starań i dlaczego?
5 Istnieją rozmaite pola działania, w które można się zaangażować z mniejszym czy większym pożytkiem dla ludzkości i dla siebie samego. Ale sytuacja dziś panująca na świecie sprawia, że wszystko to prowadzi w końcu jedynie do niezadowolenia i rozczarowania. W gruncie rzeczy wszelkie wysiłki w najlepszym wypadku dają tylko chwilową poprawę, ponieważ ludzkość i tak podlega śmierci. Jeżeli istnieje droga, na której można by osiągnąć życie wieczne — nie tylko dla siebie, ale i dla innych — byłby to najlepszy kierunek, jaki by warto było obrać. Byłby to jedyny godny cel, któremu warto by było poświęcić całe życie, ponieważ bez życia nie można kontynuować żadnego działania, ani użytecznego, ani służącego rozrywce. W samej rzeczy istnieje taka droga, wiodąca do najwznioślejszego celu, jedynego celu wartego zachodu w naszych czasach; przy tym jest to jedyna droga, na której można skutecznie wytrwać aż do osiągnięcia mety. Drogą tą jest służenia Jehowie Bogu i Jego Królestwu pod rządami Chrystusa Jezusa. Stworzyciel nasz jest zarazem Sprawcą wszelkich dobrodziejstw, z jakich korzysta ludzkość, i w tym charakterze obiecał On zaprowadzić przez swe Królestwo sprawiedliwy, trwały, nowy porządek na ziemi, w którym człowiek będzie mógł w całej pełni przejawiać zalety wszczepione mu przez Boga, żyjąc w sprawiedliwych warunkach i ciesząc się życiem bez końca. — Izaj. 9:6, 7; 25:7, 8.
CHRZEŚCIJAŃSKA WYTRWAŁOŚĆ
6. Opisz świecki pogląd na wytrwałość.
6 Zastanówmy się nad sprawą właściwego poglądu na wytrwałość. W świecie słowo „wytrwałość” wywołuje przykre skojarzenia. Świecki pogląd na wytrwałość można trafnie zobrazować przeżyciami człowieka płynącego na tratwie ratunkowej. Człowiek taki został wtrącony w aktualną sytuację wbrew swej woli. Zdany jest na łaskę żywiołów. Bywa, że wytrwa, mając nieustępliwe pragnienie życia. Zdarza się, że przeżyje dłuższy okres dotkliwego braku pożywienia i wody pitnej, a po pewnym czasie zostanie wyratowany, lecz jest wtedy tak słaby, że wymaga nakarmienia i niekiedy długiej, troskliwej opieki innych ludzi. Sam nie może nikomu pomóc. Doświadczenie tego rodzaju nie zalicza się do radosnych; wymaga po prostu zdeterminowanego poddania się cierpieniom, czekania, aż nadejdzie koniec próby.
7. Poglądowi świeckiemu przeciwstaw chrześcijański pogląd na wytrwałość.
7 Kto służy Bogu jako chrześcijanin, ten znajduje się w odmiennej sytuacji. Prawda, że musi trwać. Wytrwałość ta obejmuje borykanie się ze sprawami życia codziennego, jak też stawienie czoła rozmaitym przeciwnościom, cierpieniom i prześladowaniu. Czym w takim razie wyróżnia się wytrwałość chrześcijanina? Otóż w przeciwieństwie do rozbitka na łodzi ratunkowej chrześcijanin rozpoczyna swój bieg życia dobrowolnie, wiedząc, dokąd zmierza i dlaczego musi to wszystko znosić. Wie również, że wspiera go Jehowa Bóg. Nie traci nadziei; nie przymiera po drodze głodem, ponieważ karmi się duchowo. Zamiast stopniowo słabnąć, jak rozbitek na morzu, nabiera coraz więcej sił, świadomy faktu, że podoba się Bogu. Pomaga innym do wytrwania. Do tego stopnia jest zainteresowany dobrem drugich, że niewiele myśli o trudach, jakie być może na niego spadają. Jest duchowo zdrowy. W miarę trwania staje się coraz silniejszy, a nie słabszy. Jest pewny celu, do którego zdąża, nie ma co do niego wątpliwości, i jest szczęśliwy. Ponieważ wie, dokąd zmierza i dlaczego, potrafi trwać z radością, gdyż wszystko, co go spotyka, świadczy najwyraźniej o tym, że znajduje się na właściwej drodze, i bierze to za dowód uznania Bożego. Apostoł Paweł zachęcał chrześcijan z Tesalonik, wyłuszczając im właśnie tę prawdę:
8. Czego dowodem według słów Pawła jest wytrwałość w prześladowaniu i ucisku? Dlaczego wytrwały chrześcijanin nie będzie miał zasmuconej twarzy?
8 „Sami chlubimy się wami w zborach Bożych, waszą wytrwałością i wiarą we wszystkich prześladowaniach waszych i uciskach, jakie znosicie; jest to dowodem sprawiedliwego sądu Bożego i tego, żeście zostali uznani za godnych Królestwa Bożego, za które też cierpicie.” (2 Tes. 1:4, 5) Tego typu wytrwanie przysparza korzyści trwającemu, jak również tym, którzy obserwują jego postępowanie. Ponieważ ma uznanie Boże, nic nie powstrzyma go od uczucia szczęścia. Widzi, że sprawy przybierają taki obrót, jakiego oczekiwał, to znaczy dokładnie tak jak przepowiadało Słowo Boże — a wobec tego nie ma powodu ani żadnej skłonności do narzekania. Na obliczu jego nie maluje się smutek, jak gdyby wytrwałość była mu ciężarem.
9. Jaką wartość Pismo święte przypisuje wytrwałości?
9 Pismo Święte wysoko ceni wytrwałość i wykazuje, że należy ona do cech bezwzględnie koniecznych u chrześcijanina. Sam Jezus nadmienił kiedyś, że przez wytrwałość chrześcijanie, zyskają swe dusze [życie]. (Łuk. 21:19) Apostoł Paweł pochwalał chrześcijan z Tesalonik za wytrwałość, którą zawdzięczali nadziei pokładanej w Panu Jezusie Chrystusie. (1 Tes. 1:3) Apostoł Piotr napominał chrześcijan, by dodali do innych przymiotów chrześcijańskich ważną cechę: właśnie wytrwałość. (2 Piotra 1:6) Biblia święta bezustannie ostrzega przed wycofaniem się z chrześcijańskiego biegu, przed porzuceniem go lub odpadnięciem z zawodów. — Hebr. 10:38, 39; 2 Tym. 4:10; Mat. 24:13; Hebr. 6:4-6; Obj. 2:10.
DZISIEJSZA SYTUACJA
10. Jaka sytuacja panuje w chrześcijaństwie, jeśli chodzi o wytrwałość?
10 Jaką to wytrwałość można dziś zaobserwować wśród ludzi, którzy utrzymują, że poszli śladami Chrystusa? W chrześcijaństwie całe miliony zrezygnowały z tej drogi, masowo też szerzy się brak poszanowania prawa i porządku, a kościoły chrześcijaństwa najbardziej ze wszystkiego zatrwożył przerażający wzrost liczby duchownych wyrzekających się powołania duszpasterskiego. Jezus przewidział taki stan rzeczy i oświadczył: „Z powodu wzrostu bezprawia miłość u większości oziębnie.” (Mat. 24:12, NW) Stan ten nie dziwi więc badaczy Biblii, tym bardziej, że według Słowa Bożego chrześcijaństwo jest częścią składową Babilonu Wielkiego, ogólnoświatowego imperium religii fałszywej, które jest przeciwnie Bogu; toteż ci duchowni nie są ludźmi naprawdę oddanymi Jehowie Bogu przez Jezusa Chrystusa. Nie posiadają Jego ducha ani wsparcia, a bez tego nie da się wytrwać. Nawet nie można się dziwić, że rezygnują. — Obj. 18:2, 21; Jer. 51:58; Izaj. 40:30, 31.
NEGATYWNA POSTAWA OSŁABIA WYTRWAŁOŚĆ
11, 12. (a) Jaki stan panuje u większości świadków Jehowy? (b) Co może świadczyć o tym, że u kogoś wytrwałość słabnie?
11 A jaka sytuacja panuje wśród tych, którzy nabyli wiedzy o Jehowie i Jego zamierzeniu realizowanym przez Jego Królestwo, i którzy naprawdę oddali siebie Jehowie za pośrednictwem Jezusa Chrystusa? Zdecydowana ich większość trwa, niektórzy jednak — co trzeba ze smutkiem przyznać — w mniejszej czy większej mierze utracili swą pierwszą miłość i radość ze służenia Bogu, a na służbę Królestwa zaczęli patrzeć jako na dzieło uciążliwe. Choć może nie wykazujemy aż tak dojmującego upadku sił, to o osłabieniu radości z wytrwania może świadczyć już nawet tego rodzaju objaw, że w czasie służby polowej czekamy tylko na jej zakończenie, aby czym prędzej pójść do domu. Znak ten powinien nas pobudzić do poważnego zastanowienia się nad odświeżeniem swej wytrwałości.
12 Podobnie gdy ktoś mówi o podjęciu pełnoczasowej służby pionierskiej, druga osoba nieraz powiada: „Coś takiego, to nie dla mnie. Po prostu nie nadaję się do pełnienia tego rodzaju pracy dzień w dzień.” Albo gdy ktoś wyraża pragnienie zostania misjonarzem bądź przeniesienia się do innego kraju, aby tam służyć w szerszym zakresie, czy nie słyszałeś, jak inni robią mniej więcej takie uwagi: „I po co ci to? Przecież tu ci się dobrze powodzi!” „Jakim sposobem myślisz się tam utrzymać?” „Co będzie, jeśli zachorujesz? Tam nie ma takich szpitali, jak u nas.” Uwagi tego typu dowodzą, że wytrwałość danych osób słabnie. Co gorsza, taka postawa podważa wytrwałość u innych.
13. Co powinno towarzyszyć naszej wytrwałości, i jaki przykład dał pod tym względem Jezus?
13 Jehowa powierzył swemu ludowi dzieło do wykonania; pragnie przy tym, by stało się ono źródłem radości. (Kazn. 3:12, 13) Jezus znajdował powód do radości nawet podczas ciężkich doświadczeń. Kiedy w wieku trzydziestu lat rozpoczynał służbę publiczną, wiedział, że będzie musiał wiele wycierpieć z rąk Żydów i w końcu zostanie wydany na śmierć. Naprzód już zapowiedział to uczniom. Czy jednak pozwolił temu przytłumić u siebie radość ze służenia Bogu? Bynajmniej! Apostoł Paweł powiada: „Dla radości, która była wystawiona przed nim, zniósł pal męki, pogardzając hańbą, i zasiadł po prawicy tronu Bożego.” (Hebr. 12:2, NW) Radośnie zalecał swój bieg życia innym i wskazał, że nie będą na tej drodze osamotnieni; oto słowa jego zaproszenia: „Przyjdźcie do mnie pod moje jarzmo.” (Mat. 11:29, NW, uw. marg. do wydania z r. 1950) Nawet w ostatnich dniach swego ziemskiego życia, kiedy wiedział, że bezwzględnie bliska jest haniebna śmierć na palu męki, nie zatracił radości i nie zasmucał otoczenia; raczej umacniał swych uczniów, dodając im odwagi do zniesienia tego doświadczenia. Rzecz godna uwagi, że ostatniej nocy przed śmiercią wygłosił do uczniów najgorętsze, najbardziej zachęcające i pokrzepiające ze swoich przemówień. — Ewangelia według Jana, rozdziały od 14 do 17.
14. Jaką rolę w kwestii naszej wytrwałości odgrywają aniołowie?
14 Obecnie Jezus Chrystus, uświetniony w niebie, dowodzi świętymi aniołami i kieruje dziełem głoszenia, które musi być wykonane na ziemi. Wyznaczył podległym sobie aniołom odpowiedzialne obowiązki, polegające na nadzorowaniu głoszenia ‚dobrej nowiny o Królestwie’. (Mat. 24:14, Kow; Obj. 14:6, 7) Posyła aniołów „na pomoc tym, którzy mają posiąść zbawienie”. (Hebr. 1:14, BT) Aniołowie ci nie są wysyłani celem wyszukiwania uchybień u tych, którzy się udzielają w dziele głoszenia, ani do potępienia ich, lecz aby im pomagać. Są jak najbardziej zainteresowani dziełem przeprowadzanym przez sług Bożych, bo dobrze wiedzą, że jest ono związane z wywyższeniem imienia Jehowy. Pragną widzieć, jak chrześcijańscy świadkowie Jehowy zachowują niezłomność i przez to dowodzą, że Szatan jest kłamcą, skoro twierdzi, iż żaden człowiek na ziemi nie dochowa wierności Bogu, ale z powodu samolubstwa czy strachu załamie się w próbach. Aniołowie obserwują postawę i poczynania sług Jehowy. Są szczęśliwi, gdy lud Boży kontynuuje Jego dzieło w pokoju, jedności i z wytrwałością. (1 Kor. 4:9; 11:10) Doznają zawodu, gdy niektórzy wykazują brak posłuszeństwa i wytrwałości. Stoją w pełni wyposażeni, gotowi do udzielenia wszelkiej niezbędnej pomocy chrześcijanom, którzy błagają Boga o ich usługi. Duch Jehowy spoczywający na tych chrześcijańskich świadkach oraz poparcie aniołów daje im pewność, że zdołają wytrwać. — Ps. 34:8; 2 Król. 6:15-17.
JEREMIASZ PRZYKŁADEM WYTRWAŁOŚCI
15, 16. Czyje życie stanowi dla nas przykład wytrwałości? Jakie panowały stosunki, gdy rozpoczynał bieg wymagający od niego wytrwałości?
15 Biblia powiada nam, że „wszystko (...), co niegdyś napisano, to spisano dla naszego pouczenia, abyśmy przez naszą wytrwałość i przez pociechę z Pism zachowali nadzieję”. (Rzym. 15:4, NW) Do ludzi, których bieg życia w niej spisany może znacznie przyczynić się do umocnienia naszej wytrwałości, należy między innymi prorok Jeremiasz. Rozpatrzenie tego sprawozdania będzie dla nas niewątpliwie pożyteczne, gdyż pomoże okrzepnąć wytrwałości potrzebnej nam we własnym życiu.
16 W okresie służby Jeremiasza Królestwo Judy znajdowało się w opłakanym stanie. Kiedy Jeremiasz rozpoczynał prorokowanie, dziesięciopokoleniowe Królestwo Izraela było już od blisko stu lat zagarnięte przez państwo asyryjskie. Królestwo Judy poszło za przykładem niewierności siostrzanego dziesięciopokoleniowego Królestwa, a w końcu stało się nawet jeszcze gorsze. Zanim prorok Jeremiasz pojawił się na widowni, król Manasses popełnił tyle niegodziwości przez popieranie kultu Baala, że chociaż później okazał skruchę, Juda w dalszym ciągu była gruntownie przepojona nikczemnością, na skutek czego Jehowa oświadczył, iż w słusznym czasie zgładzi Jeruzalem i pozwoli na uprowadzenie mieszkańców Judy. — 2 Kron. 33:18, 19; 2 Król. 21:13, 14.
17. Skąd Jeremiasz wiedział, że prorokowanie będzie dla niego oznaczać próbę wytrwałości?
17 Amon, syn Manassesa, zachowywał się podobnie jak ojciec. Po dwuletnim złym panowaniu w roku 659 p.n.e. ustąpił miejsca Jozjaszowi. I właśnie w trzynastym roku panowania Jozjasza stało się, że Jehowa powołał Jeremiasza do prorokowania w Judzie, a było to czterdzieści lat przed zburzeniem Jeruzalem. Król Jozjasz czynił, co mógł, by przywrócić prawdziwe wielbienie w Izraelu. Przeprowadził wielkie reformy, lecz w kraju nadal panowało dużo niegodziwości. Kiedy Jeremiasz był powołany na urząd proroka, wiedział, że oznacza to dla niego próbę wytrwałości. Jehowa ostrzegł go, że Żydzi będą walczyć przeciw niemu i że istnieje niebezpieczeństwo, iż z tego powodu ogarnie go strach. Jehowa zaznaczył jednak, że nie ma czego się bać, ponieważ On sam udzieli mu poparcia i będzie u Jego boku, by go wyratować. Jeremiasz więc powinien mówić wszystko, co Bóg mu każe powiedzieć. — Jer. 1:7, 8, 17-19.
18. Dlaczego ogłaszanie poselstwa, jakie poruczono Jeremiaszowi, wymagało z jego strony wytrwałości?
18 Jehowa przedstawił Jeremiaszowi, jakiego rodzaju dzieło ma przeprowadzić; wyjawił mu, że będzie ono polegało na ogłaszaniu poselstwa, które wywoła wielki sprzeciw. Jeremiasz został zobowiązany do powiedzenia w twarz Judzie, a zwłaszcza jej kapłanom, prorokom i książętom, że odwrócili się od Jehowy. Na połach szat Judy widoczne były ślady krwi dusz niewinnych. (Jer. 2:26, 34) Ludność tego kraju upodobniła się do nierządnicy. (Jer. 3:1) Złamała przymierze zawarte z Jehową. (Jer. 11:3-8) W końcu Jeremiasz miał powiedzieć ludowi, że dla uratowania życia powinien poddać się królowi Babilonu — co dla przywódców żydowskich równało się zdradzie i akcji wywrotowej, zasługującej na ukaranie śmiercią. (Jer. 27:12, 17) Poza tym powiadomił Żydów, że Babilon ich pokona i pogna w niewolę na siedemdziesiąt lat. Rzeczywiście było to twarde poselstwo. — Jer. 25:7-11; 32:24, 36.
PODOBIEŃSTWO DO ŚWIADKÓW JEHOWY
19. Pod jakimi pięcioma względami zaznacza się szczególne podobieństwo przeżyć Jeremiasza i doświadczeń dzisiejszych świadków Jehowy?
19 Rozpatrzenie poczynań Jeremiasza jest stosowne dla dzisiejszych świadków Jehowy; powinni oni przystąpić do tego po prostu z jak największą uwagą. Z łatwością daje się dostrzec podobieństwo przeżyć Jeremiasza do doświadczeń świadków Jehowy. Po pierwsze w zleconej misji, polegającej na pilnym obwieszczeniu sądu Jehowy; po drugie w duchowej odnowie tych, którzy mają się stać gorliwymi sługami Jehowy. Po trzecie w działalności ducha Bożego, przejawiającej się u Jeremiasza; słowo Boga było w kościach Jeremiasza jakby ogniem, który nie zanikał, lecz w miarę trwania coraz bardziej się rozpalał. (Jer. 20:9) Po czwarte w negatywnej postawie Żydów, bądź co bądź oddanych sług Jehowy, co przypomina podobną postawę religii chrześcijaństwa oraz nielicznych osób spośród dzisiejszego ludu Bożego. Ówcześni Żydzi mogli i powinni byli poprzeć Jeremiasza w przedsięwziętym dziele, a tymczasem nawzajem w sobie podkopywali wiarę, przez co utracili radość w Jehowie, gorliwość i w stopniu śmiertelnie niebezpiecznym także usposobienie duchowe. Po piąte zachodzi podobieństwo w potrzebie wytrwania.
20. Dlaczego Jeremiasz był szczęśliwy, chociaż musiał tak dużo przetrzymać?
20 Jakub, przyrodni brat Jezusa i jeden z jego wiernych uczniów, napisał: „Oto za szczęśliwych mamy tych, którzy wytrwali.” (Jak. 5:11, NW) Jeremiasz, dowiódłszy wytrwałości, niewątpliwie był szczęśliwy. Przetrwał też zburzenie Jeruzalem i pojmanie króla z linii rodowej Dawida, co sam proroczo zapowiadał. Przez małą grupę Żydów, których Babilończycy zostawili w kraju, został zabrany do Egiptu, aby tam kontynuować dzieło prorokowania — co w sumie oznaczało u niego ponad czterdzieści lat wytrwania w służbie Jehowy na przydzielonym mu, stopniowo coraz trudniejszym terenie. Nie cieszył się widokiem zburzonego Jeruzalem ani splądrowanej świątyni; nawet napisał księgę Trenów (zwaną też księgą Lamentacji), w której dał wyraz głębokiemu zasmuceniu hańbą, jaką to sprowadziło na imię Jehowy. Natomiast był szczęśliwy, widząc spełnianie się słowa Bożego, co jawnie dowodziło, że jest prawdziwym prorokiem Jehowy. Prorokowanie jego wywarło tak trwałe wrażenie, ze opłakiwanie i pełne skarg narzekanie dzisiaj jeszcze bywa nazywane „Jeremiadą”. Ponadto Jeremiasz widział owoce swego głoszenia — innych wielbicieli Jehowy, którzy również zostali oszczędzeni, zawdzięczając to pozytywnym cechom jego poselstwa. Spośród nich warto wymienić Barucha i Ebedmelecha.
21. Jakiego rodzaju człowiekiem był prorok Jeremiasz?
21 Jeremiasz miał w okresie swego ponad czterdziestoletniego prorokowania wiele okazji do rezygnacji, ale nie był człowiekiem, który łatwo się poddaje i wycofuje. Należał raczej do tych wiernych i wytrwałych wielbicieli, co do których „Bóg nie wstydzi się być nazywany ich Bogiem, gdyż przygotował dla nich miasto”. — Hebr. 11:16; 1 Jana 2:19.
22. (a) Czy Jehowa ma dzisiaj natchnionych proroków? (b) W jakim znaczeniu dziś jeszcze działają prorocy Jehowy?
22 Jeremiasz był prorokiem powołanym przez Jehowę i natchnionym do ogłaszania Jego Słowa. Był również kapłanem (Jer. 1:1) W dobie obecnej Słowo Jehowy jest skompletowane i Bóg już nie daje ludziom natchnienia do prorokowania w Jego imieniu, ale ma na ziemi swoich świadków, których namaścił swym duchem i wysłał niejako w roli kapłanów, aby uczyli praw Bożych, oraz upoważnił ich do głoszenia. W pewnym sensie Jego wierni pomazańcy są także prorokami, gdyż obwieszczają zapisane proroctwa wraz z ich zastosowaniem. (Dzieje 2:17) „Wielka rzesza” towarzyszących im „drugich owiec” podjęła się pomagania w ogłaszaniu po całym świecie dobrej nowiny o Królestwie; za wskazaniem namaszczonego ostatka wiernych obwieszcza też proroctwa. Czy potrafią zachować wiarę i wytrwałość Jeremiasza? W następnym artykule rozważymy, dlaczego to jest możliwe. — Marka 13:10.
[Ilustracja na stronie 2]
Świecki pogląd na wytrwałość zakłada, że przypomina ona przeżycia człowieka na tratwie ratunkowej. Wytrwałość chrześcijanina jest inna; ten rozpoczyna obrany bieg dobrowolnie i staje się coraz silniejszy