Czuwający „niewolnik wierny i rozumny”

„Kto rzeczywiście jest niewolnikiem wiernym i rozumnym, którego pan jego ustanowił nad swą czeladzią, aby jej dawał pokarm na czas słuszny? Szczęśliwy jest ten niewolnik, jeśli jego pan, przychodząc, znajduje go tak czyniącego. Zaprawdę powiadam wam: Ustanowi go nad całą swoją posiadłością.” — Mat. 24:45-47, NW.

1, 2. (a) Za co uważają rok 1914: (1) historyk światowy? (2) badacze Biblii? (b) Dlaczego interesująca jest pytanie, czy w odniesieniu do roku 1914 byli jacyś czuwający stróże?

OBECNIE bystrzy obserwatorzy sytuacji na świecie otwarcie przyznają, że rok 1914 oznaczał wielki punkt zwrotny w sprawach naszej ziemi. Londyński profesor historii powszechnej Arnold J. Toynbee pisze na przykład: „Przez blisko ćwierć tysiąclecia poprzedzającego wybuch pierwszej wojny światowej w roku 1914 Zachód cieszył się bezsporną przewagą w świecie. Jednakże od roku 1914 sytuacja się zmieniła. W ciągu ostatnich czterdziestu [kilku] lat Zachód utracił dawniejszą przewagę w świecie, a jednocześnie stracił też dotychczasową wiarę w siebie.” (Za czasopismem Collier’s) Chociaż to słuszne spostrzeżenie nie pokrywa się ściśle z biblijnym znaczeniem roku 1914 — roku prawnego zakończenia „czasów narodów” — to jednak przyznaje się tu, że nastąpiły wtedy zapowiedzi dalszych wydarzeń groźnych nie tylko dla chrześcijańskiego Zachodu, lecz, jak teraz wiadomo, dla całej ludzkości.

² Można by zapytać: Czy czuwali jacyś stróże świata, aby przed rokiem 1914 ogłosić ostrzeżenie co do tego zbliżającego się wówczas okresu ogólnoświatowego ucisku? Jeżeli byli tacy czujni stróże, to i o czasach po roku 1914 muszą oni teraz wiedzieć więcej niż ktokolwiek inny na ziemi. Należałoby odszukać tych stróżów, aby w obecnych coraz bardziej niepewnych czasach skorzystać z ich rad i zaleceń. Być może potrafią wskazać drogę ludziom szukającym bezpieczeństwa.

3. Gdzie nie można znaleźć czuwających stróżów i dlaczego?

³ Czy tego rodzaju czuwających stróżów dałoby się znaleźć wśród duchowieństwa katolickiego? Nic podobnego! Historia okazuje, że zarówno przed rokiem 1914, jak i później było ono i jest dotąd zbyt zajęte swymi obrzędami kościelnymi oraz braniem udziału w polityce światowej, aby móc zwrócić uwagę na znaki naszych czasów. A może przezornie czuwano wśród jakże licznych grup protestanckich? Także nie! Ich duchowni byli przed rokiem 1914 zbyt pochłonięci wyższą krytyką tekstu Biblii i tym, co nazywają modernizmem. Co można powiedzieć z kolei o mędrcach i rabinach żydowskich? Tak samo nie czuwali! Przed rokiem 1914 byli całkowicie zajęci materializmem i gorliwym szermowaniem na rzecz syjonizmu, mając na celu ponowne ustanowienie w Palestynie wymarzonego państwa. Cóż powiedzieć o dalekowzrocznych politykach światowych i finansistach? Może oni wiedzieli, co nadchodzi? Stanowczo nie! Po uszy tkwili przecież w przygotowaniach wojennych i zagarnianiu z tego zysków. Ci wszyscy okazali się więc śpiącymi „stróżami”, chrześcijańskimi tylko z imienia. Trafnie opisuje ich prorok Izajasz: „Stróżowie jego ślepi, wszyscy zgoła nic nie umieją [żaden z nich nie spostrzegł, NW]; wszyscy są psami niemymi, nie mogą szczekać; ospałymi są, leżą, kochają się w drzemaniu.” — Izaj. 56:10.

4. Która grupa była czuwającymi stróżami i jakiemu proroctwu to odpowiada?

⁴ Czy w takim razie świat pozostał bez uprzedniego ostrzeżenia ze strony czuwających stróżów? Bynajmniej! Pozostała do rozpatrzenia jeszcze jedna grupa, która jest związana z Towarzystwem Strażnica zorganizowanym przez świadków Jehowy. Jeżeli chodzi o ich czuwanie, to sprawozdanie historii odpowiada zwielokrotnionym „tak”. Wierni swemu imieniu byli świadkowie na całym świecie stróżami, czuwając na swej obrazowej „strażnicy” i ogłaszając ludom chrześcijaństwa ostrzeżenie. Ale tłumy chrześcijaństwa po większej części zwracały na to mało uwagi. Prorok Jeremiasz zresztą przepowiedział to dokładnie następującymi słowami Bożymi: „A gdym postanawiał nad wami stróżów, mówiąc: Słuchajcie głosu trąby! tedy mawiali: Nie będziemy słuchać.” — Jer. 6:17.

5-7. (a) Jakie mamy dane o czujności u świadków Jehowy? (b) Jakiego dowodu dostarcza jeden z dokumentów źródłowych?

⁵ Już w roku 1877, a więc na dwa lata przed ukazaniem się ich czasopisma o znamiennym tytule Watch Tower (Strażnica), ci nowożytni świadkowie Jehowy ogłosili prawdę, że w roku 1914 skończą się czasy pogan. Przez następne trzydzieści siedem lat energicznie przeprowadzali ogólnoświatową kampanię powiadamiania narodów o tym, że okres czasu, na który im dana była władza bez ingerencji Bożej, dobiegnie końca w roku 1914 po Chr. — Zobacz w książce Jehovah’s Witnesses in the Divine Purpose („Świadkowie Jehowy w zamyśle Bożym” — w języku polskim jeszcze nie wydana), strony od 47 do 58.

⁶ Istotnym przyczynkiem do wielkiego zbioru dostępnych dokumentów historii świata w zakresie dotyczącym dziejów tych biblijnych świadków Jehowy jest obszerny artykuł zamieszczony w dodatku niedzielnym czołowej gazety nowojorskiej The World z dnia 30 sierpnia 1914 r. W tym czasie świadkowie byli znani także pod nazwą swojej korporacji brytyjskiej, a mianowicie jako Międzynarodowe Stowarzyszenie Badaczy Pisma Świętego. Powyższy artykuł donosi więc między innymi:

⁷ „Przejmujący grozą wybuch wojny w Europie spełnił niezwykłe proroctwo. W ciągu ostatniego ćwierćwiecza ‚międzynarodowi badacze Pisma Świętego’, znani najlepiej jako ‚ludzie brzasku Tysiąclecia’, obwieszczali światu przez własnych kaznodziejów i za pośrednictwem prasy, że w roku 1914 rozpocznie się proroczo w Biblii przepowiedziany Dzień Gniewu. ‚Wyglądajcie roku 1914!’ — taki był zew setek podróżujących ewangelistów, którzy jako przedstawiciele tego osobliwego wyznania jeździli po kraju, głosząc naukę, że ‚przybliżyło się Królestwo Boże’”. — Tamże, strona 54.

POWIĄZANIA BIBLIJNE

8, 9. Jakie pytania wyłaniają się teraz i przy jakiej sposobności pewien prorok częściowo udzielił na nie odpowiedzi?

⁸ Skoro historia potwierdza, że świadkowie Jehowy byli jedyną grupą chrześcijan, która okazała się czujną wobec roku 1914 oraz następujących po nim „dni ostatnich”, to czy ten stan rzeczy ma jakiś związek z Biblią? Czy ci świadkowie mają jakieś biblijne dowody, które by ich utożsamiały przed milionowymi rzeszami ludzi pogrążonych teraz w ciemnościach świata, a wypatrujących przewodnictwa kierowanego przez Boga? Niech odpowiedzą na to niżej podane fakty.

⁹ Największy prorok, jaki żył na ziemi — Jezus Chrystus — zapowiedział, że przed „czasem końca” i podczas samego tego okresu będzie na arenie światowej widoczna grupa czuwających chrześcijan. Na Górze Oliwnej czterej uczniowie Jezusa, mianowicie Piotr, Jakub, Jan i Andrzej, krótko przed przybiciem go do pala pytali go na osobności o dokładny znak potwierdzający nadejście ostatnich dni, kiedy miał niewidzialnie wrócić, aby pokierować sprawami swoich sług na ziemi. Godna uwagi szczegółowa odpowiedź Jezusa została zachowana dla nas w biblijnych sprawozdaniach spisanych przez Mateusza, Marka i Łukasza w rozdziałach 24, 13 i 21 odpowiednich Ewangelii. — Marka 13:3.

10. Jak należy rozumieć słowa Jezusa z Mateusza 24:42-44?

¹⁰ Jezus w odpowiedzi rzekł: „Czuwajcie zatem [liczba mnoga, a więc zbiorowo], bo nie znacie dnia, w którym Pan wasz nadejdzie [druga obecność Jezusa]. Rozważcie i to: gdyby gospodarz wiedział, o której godzinie w nocy nadejdzie złodziej, czuwałby zapewne i nie dopuścił, aby włamał się do jego domu. Dlatego wy [zbiorowo] także bądźcie gotowi, bo Syn Człowieczy przyjdzie w takiej godzinie, w jakiej się go nie spodziewacie.” (Mat. 24:42-44, Kow) Zauważmy, jak Jezus zachęca tu grono swoich uczniów, aby byli czujni na wzór czuwającego „gospodarza”. Nie ma w tym nic niezwykłego, że o sprawach grupy uczniów jako całości Jezus mówił posłużywszy się ilustracją w liczbie pojedynczej. Podobnie mówi się w Biblii o nich zbiorowo jako o „oblubienicy”, „domu” i „świątyni”. — Jana 3:29; Hebr. 3:6; 2 Kor. 6:16, NT.

11, 12. (a) Kto miał się okazać czuwającym w czasie drugiej obecności Jezusa? (b) Czy było w tym coś dziwnego, że Jezus interesował się działalnością swoich przyszłych uczniów?

¹¹ Czy Jezus miał tu na myśli, że w czasie jego drugiej obecności przy końcu „czasów narodów” w roku 1914 będą jeszcze żyli członkowie tej czuwającej grupy „gospodarza” obecni z nim na Górze Oliwnej? Trudno byłoby tak przypuszczać, skoro się okazuje, że żaden z owych czterech uczniów nie przeżył roku 100 po Chr. Jezus wiedział z góry, że ci czterej i ośmiu dalszych apostołów stanie się drugorzędnymi fundamentami zorganizowanej grupy uczniów, która po dniu Pięćdziesiątnicy roku 33 wystąpi na widownię jako zbór chrześcijański i której głównym skalnym fundamentem będzie on sam. (Efez. 2:20; Mat. 16:18) Jezus więc nie myślał tu o tych czterech jednostkach, ale o czuwającym zborze, który miał się utrzymać przy życiu poprzez wieki, choćby z historycznego punktu widzenia czasami linia uczniów była wprost niedostrzegalna.

¹² Myśli i wypowiedzi Jezusa nie pomijały przyszłych namaszczonych duchem uczniów, którzy mieli żyć po czasach apostolskich. Na przykład w ostatniej ze swych spisanych modlitw, podanej w Jana 17:1-26, Jezus zwraca się do Jehowy: „Nie tylko za tymi [to jest za towarzyszącymi mu apostołami] proszę, lecz i za onymi, którzy przez słowo ich uwierzą we mnie.” (Wiersz 20) Nic więc dziwnego, że przyszli członkowie zboru są objęci pełnym zastosowaniem obrazów i wypowiedzi Jezusa.

13, 14. (a) Kto był w pierwszym wieku „niewolnikiem wiernym i rozumnym”? (b) Jak karmiona była „czeladź”? (c) Co to znaczy ‚dawać jej pokarm na czas słuszny’?

¹³ Zastanówmy się nad tym, co Jezus dalej powiedział do swych czterech uczniów, gdy siedział z nimi na Górze Oliwnej: „Kto rzeczywiście jest niewolnikiem wiernym i rozumnym, którego pan jego ustanowił nad swą czeladzią, aby jej dawał pokarm na czas słuszny?” (Mat. 24:45, NW) Zwróćmy uwagę, że teraz Jezus nazywa grono swoich uczniów „niewolnikiem wiernym i rozumnym”, przy czym postać „niewolnika” słusznie występuje w liczbie pojedynczej. Jezus mówił, że „niewolnik” miał karmić „czeladź”, które to słowo wyraża zbiór jednostek. Jak się to odbywało? Przed wniebowstąpieniem Jezus wobec Piotra położył trzykrotnie nacisk na taką służbę karmienia, mówiąc: „Paś baranki moje! (...) Paś owieczki moje. (...) Paś owce moje!” (Jana 21:15-17, Kow) Owcami byli za czasów apostoła Piotra członkowie ‚małego stadka’ namaszczonych duchem chrześcijan, których liczba miała w końcu wzrosnąć do 144 000. (Łuk. 12:32) To właśnie była „czeladź” — jednostki wiernie karmione przez zbór, czyli przypodobaną do niewolnika organizację; karmione były oczywiście za pośrednictwem nadzorców. Wiele lat później Piotr jeszcze przypominał nadzorcom, że muszą ‚paść trzodę Bożą’. — 1 Piotra 5:2.

¹⁴ Przez wszystkie lata zbór przyrównany do niewolnika wiernie i rozumnie karmił swych prawdziwych członków. Z miłością i troskliwością pełni tę służbę od czasu Pięćdziesiątnicy roku 33 po Chr. do chwili obecnej. Nadto „czeladź” jest karmiona coraz nowszym pokarmem duchowym, aby mogła dotrzymywać kroku ‚światłości jasnej’, która „im dalej, tym bardziej świeci, aż do dnia doskonałego”. (Przyp. 4:18) Wszystko, co otrzymuje, zgodnie ze słowami Jezusa okazuje się „pokarmem na czas słuszny”.

15, 16. Czego zgodnie z Biblią miała doznawać „czeladź” podczas 1900-letniej nieobecności Mistrza?

¹⁵ Chociaż trud Jezusa, odpowiadający pracy siewcy zboża, spowodował wyłonienie się licznej „czeladzi” rosnącej na podobieństwo pszenicy pod opieką pasterskiej organizacji zborowej, to jednak z drugiej strony historia podaje również, że spełniając inne proroctwo Jezusa Szatan w usiłowaniu zagłuszenia cienkiej linii prawdziwych, podobnych pszenicy naśladowców obsiewał pole kąkolem, czyli chwastem. (Mat. 13:25, 37, 38) Czy Szatan miał w tym mieć tak zupełne powodzenie, żeby po trwającej blisko 1900 lat nieobecności Mistrza nie pozostało już nic z pszenicy? Jezus sam zadał to pytanie, mówiąc: „Czy znajdzie wiarę na ziemi Syn Człowieczy, gdy przyjdzie?” — Łuk. 18:8, Kow.

¹⁶ W wyżej wspomnianym obrazie siewcy Jezus ufnie odpowiada na to pytanie słowami: „Tak więc jak zbiera się kąkol i w ogniu pali, tak będzie przy końcu świata. Wtedy zajaśnieją sprawiedliwi jak słońce w królestwie Ojca swego.” (Mat. 13:40, 43, Kow) Z wersetu tego wynika, że wielu sprawiedliwych i namaszczonych duchem członków klasy „pszenicy” miało się utrzymać tu na ziemi do samego „czasu końca” i nawet jeszcze podczas niego. Dlatego też Jezus powiedział w Mateusza 24:46: „Szczęśliwy jest ten niewolnik, jeśli jego pan, przychodząc, znajduje go tak czyniącego.” (NW) Jak historia potwierdza to, na co tak pewnie liczył Jezus?

17, 18. (a) Kiedy i jak prawdziwi chrześcijanie zaczęli się znowu pojawiać w dziejowym polu widzenia? (b) Jak okazali, że czuwają, lecz dlaczego przyszedł na nich okres wypróbowania?

¹⁷ w latach siedemdziesiątych ubiegłego stulecia nikła linia prawdziwych chrześcijan znowu zaczęła się pojawiać w dziejowym polu widzenia, jak kiedyś w pierwszym wieku. Wielu z grupy „pszenicy” uczyniło zdecydowany krok w kierunku odłączenia się od licznych podobnych chwastom sekt chrześcijaństwa. To grono chrześcijan z różnych okolic ziemi utworzyło nową społeczność, która stała się później znana jako świadkowie Jehowy. Od roku 1879 posługuje się ono jako zbiorowa całość czasopismem Strażnica do regularnego wydawania pokarmu duchowego członkom namaszczonego duchem „małego stadka”. „Czeladź”, czyli poszczególnych namaszczonych, ożywiało duchowo światło prawdy biblijnej przywracane w coraz większej mierze przez zbiorowego „niewolnika”. W roku 1884 ta grupa „niewolnika” utworzyła prawnie zarejestrowaną korporację usługującą, nazwaną „Zion’s Watch Tower Tract Society”; teraz występuje ona pod nazwą „Watch Tower Bible and Tract Society of Pennsylvania”.

¹⁸ Jak już poprzednio wspomniano, pod przewodnictwem tej korporacji religijnej przeprowadzona została wielka, ogólnoświatowa kampania oznajmiania końca „czasów narodów” w roku 1914. Świadkowie Jehowy skupieni wokół Towarzystwa Strażnica okazali się czuwającymi stróżami duchowymi. Niemniej jednak Pismo Święte opisuje ich jako odzianych w szaty nieczyste z powodu długiej łączności z odstępczym chrześcijaństwem. (Zach. 3:3, 4) Mieli wiele zwyczajów, cech charakterystycznych i wierzeń wspólnych z przyrównanymi do zielska sektami chrześcijaństwa. W związku z tym od roku 1914 do 1918 przeżywali okres ognistego wypróbowania, dość podobny do niewoli babilońskiej starożytnych Żydów w latach 607-537 przed Chr.

19. Wyjaśnij spełnienie się Mateusza 24:7, 9?

¹⁹ W tym samym proroctwie z Ewangelii Mateusza (24:7, 9, NT) Jezus mówi: „Albowiem powstanie naród przeciwko narodowi, i królestwo przeciwko królestwu [jak to się stało w roku 1914] (...) Wtedy was [liczba mnoga, a więc mowa o zbiorowości] podadzą w udręczenie i będą was zabijali [niektórych z was, nie wszystkich], i będziecie w nienawiści u wszystkich narodów dla imienia mego.” Wszystko to spotkało ich za wykroczenie z ich strony, polegające na bojaźni przed ludźmi, nieprzestrzeganiu ścisłej neutralności w latach wojny i plamienie się wieloma nieczystymi praktykami religijnymi. Jehowa i Jezus Chrystus zezwolili na to, żeby ci świadkowie znosili pohańbienie, byli prześladowani i wyklinani, a ich oficjalni przedstawiciele uwięzieni przez narody starego świata. Mniej więcej latem roku 1918 zamilkł donośny dawniej, zorganizowany głos świadków Strażnicy; zgodnie z proroctwem Objawienia 11:7, 8 został on w sensie zbiorowym zabity. Zauważmy jednak, że ten głos stróża nie został uciszony, dopóki nie zakończono poprzedzającego rok 1914 niebywałego dzieła ostrzegania ludzi spośród narodów. Z całokształtem odnośnych faktów można się zapoznać w rozdziałach pt. „Dostanie się do niewoli” i „Wyzwolenie z niewoli babilońskiej” książki Jehovah’s Witnesses in the Divine Purpose, strony od 74 do 90.

20, 21. (a) Opisz ogniste wypróbowanie, które spadło na „czeladź”. (b) Jaki był tego wynik?

²⁰ Wiemy teraz, że ta klasa stróża, klasa „niewolnika wiernego i rozumnego”, została oczyszczona do tym rozleglejszej służby stróżowania w burzliwych latach, jakie miały nastąpić po jej przywróceniu do życia w roku 1919. Przedtem jeszcze, wiosną roku 1918, Jehowa przyszedł do swej świątyni ziemskich sług chrześcijańskich na przegląd i oczyszczenie. (Mal. 3:1-3) Wielu złych zostało przez Niego wykluczonych ze społeczności i odprawionych. Lojalnemu ostatkowi dozwolono przejść przez ogniste wypróbowanie, w którym Jehowa i Jego Posłaniec Chrystus Jezus po pierwsze przez układ organizacyjny sprawdzili, czy jest lojalny raczej wobec organizacji Jehowy niż wobec przywódców ludzkich, po drugie przez wskazówki i zarządzenia służbowe sprawdzili jego gorliwość oraz oddanie wielbieniu Jehowy i dziełu świadczenia, a po trzecie przez objawione prawdy sprawdzili jego miłość do tego. Cóż to był za ogień! — Zobacz książkę You May Survive Armageddon into God’s New World (w polskim jeszcze brak), strony 303-305.

²¹ Kilkutysięczny wierny ostatek „czeladzi” powierzonej klasie „niewolnika wiernego i rozumnego” przeżył ten czas wypróbowania. Od wiosny roku 1919 zaczął podnosić się z prochu bezczynności, powstając do nowej, wzniosłej służby stróżów świata. (Dan. 12:2; Obj. 11:11, 12) Pismo Święte opisuje ich również jako ubranych w nowe, czyste szaty utożsamienia, aby reprezentowali na ziemi sprawy Jehowy. — Zach. 3:4, 5; zobacz książkę Preparation, strony 55-58.

22, 23. Czy Jehowa miał mieć do czynienia z grupą początkującą? Kto wiec spełnia Mateusza 24:14?

²² Teraz, kiedy długo wyczekiwane Królestwo stało się w niebie ustaloną rzeczywistością, jego rozszerzające się na ziemi po roku 1919 sprawy oczywiście nie miały być oddane w ręce jakiejś początkującej organizacji duchowych niemowląt. Fakty to potwierdziły. Drogocenna służba Królestwa powierzona została właśnie liczącemu już 1900 lat „niewolnikowi wiernemu i rozumnemu”, sędziwemu zborowi chrześcijańskiemu. Bogaty lojalnością i nienagannością, wytrwały w cierpliwym znoszeniu prześladowania, silny swą starodawną wiarą w cenne obietnice Jehowy, ufający w przewodnictwo swego niewidzialnego Pana, Jezusa Chrystusa, posłuszny w pełnieniu od wieków zlecenia, aby być świadkiem na ziemi, w końcu oczyszczony około roku 1918 przez ogniste wypróbowanie — dojrzały „niewolnik” reprezentowany przez ostatek stał teraz gotowy do nowego przydziału służby.

²³ Spośród wszystkich ugrupowań noszących miano chrześcijańskich jedynie świadkowie Jehowy byli po pierwszej wojnie światowej przygotowani do podjęcia się trudnego zadania, aby na całej ziemi ogłaszać końcowe świadectwo. Stosownie do tego Jezus powiedział: „Kto wytrwał do ostatka, ten będzie zbawiony. I ta dobra nowina o królestwie będzie kazana na całej zamieszkanej ziemi w celu wydania świadectwa wszystkim narodom, a wtedy przyjdzie dopełniony koniec.” — Mat. 24:13, 14, NW.

24. Co oznacza Mateusza 24:47?

²⁴ Zatem o tym liczącym 1900 lat „niewolniku wiernym i rozumnym” oraz tysiącach jego oczyszczonej „czeladzi” Jezus słusznie mówi dalej: „Zaprawdę powiadam wam: Ustanowi go nad całą swoją posiadłością.” (Mat. 24:47, NW) Tą posiadłością są sprawy Królestwa Chrystusowego na ziemi. Kierując się praktyczną mądrością Jezus powierzył te sprawy Królestwa swej wysłużonej, doświadczonej klasie „niewolnika”. W ten sposób od roku 1919 ta klasa „niewolnika”, posługująca się Towarzystwem Strażnica, znalazła się na nie mającym sobie równego, odpowiedzialnym stanowisku przewodnictwa we wszystkim, co dotyczy tego samego Królestwa, którego nadejście przedtem obwieszczała przez trzydzieści kilka lat poprzedzających rok 1914.

NIEODPARTE UTOŻSAMIENIE

25. (a) Co sprawiają dowody utożsamiające klasę „niewolnika”? (b) Wymień przykładowo niektóre z tych dowodów?

²⁵ Czy „niewolnik wierny i rozumny” ma jeszcze jakieś inne dowody, które by go utożsamiały? Tak, nawet wielką ich obfitość! Wcale jeszcze niepełna lista wskazuje, że o dzisiejszym ostatku chrześcijańskim po roku 1919 jest mowa, czyli jest on przedstawiony w przeszło osiemdziesięciu tekstach Pisma i proroczych obrazach.a Ponad osiemdziesięcioma pociągnięciami palcem proroctwa biblijnego Bóg niebios namalował żywy i dokładny portret swojej oficjalnej klasy sługi na ziemi. Fakt, że istniejąca rzeczywistość odpowiada temu portretowi we wszelkich jego postanowionych z góry przez Boga szczegółach, wyraźnie zarysowuje się przed oczyma wszystkich na widowni świata. Tożsamość ta jest ustalona ponad wszelką wątpliwość. Dowody jej są w istocie tak liczne i wszystkie tak dobitnie wskazują na jedyną bacznie czuwającą klasę „niewolnika wiernego i rozumnego”, że chociaż Szatan jest wielkim zwodzicielem, to jednak utworzenie podrobionej organizacji, która by czyniła zadość każdemu z tych osiemdziesięciu biblijnych punktów widzenia, mimo wszystko przekracza jego możliwości.

26. Na jaki oddźwięk tego utożsamienia wskazuje Pismo Święte? Do czego sprowadzają się dzisiejsze fakty?

²⁶ W związku z powyższymi wyraźnymi faktami Biblia wskazuje ponadto, że miłośnicy sprawiedliwości na całej ziemi ujrzą, czyli zrozumieją, i serdecznie zareagują na przewodnictwo organizacji, która zawiera w sobie dowody tak zdumiewająco potwierdzające jej tożsamość. „Tak mówi Pan zastępów: W one dni uchwyci się dziesięć mężów [ludzi dobrej woli z całej ziemi] ze wszystkich języków onych narodów, uchwycą się, mówię, podołka jednego Żyda [liczba pojedyńcza — ‚niewolnik wierny i rozumny’], mówiąc: Pójdziemy z wami [liczba mnoga], bo słyszymy, że Bóg jest z wami.” (Zach. 8:23) Do roku bieżącego ponad 850 000 tego rodzaju ludzi przyłączyło się do klasy „niewolnika”, aby pod jej przewodnictwem czynnie udzielać się w służbie kaznodziejskiej.b

27. Jakiego rodzaju kierownictwo jest obecnie dostępne dla prawdziwych wielbicieli?

²⁷ Ta wielka rzesza regularnie otrzymuje coraz nowszy, należny jej pokarm duchowy na łamach liczącego już osiemdziesiąt jeden lat narzędzia w rękach klasy „niewolnika” — Strażnicy — czasopisma religijnego o największym nakładzie na świecie. Jest rzeczą oczywistą, że w zapewnieniu kierownictwa wielkiej rzeszy prawdziwych wielbicieli Jehowa i Jezus Chrystus nie postępowali pochopnie ani nie pozostawili tej sprawy przypadkowi. Strażnikiem na rzecz ludzi z narodów jest obecnie bez wątpienia sędziwy, lecz czuwający „niewolnik wierny i rozumny”. Tak samo jak stanowisko Mistrza, Jezusa Chrystusa, przyczyniło się do powstania i do upadku wielu spośród Izraela w pierwszym wieku ery chrześcijańskiej, tak też obecnie namaszczeni duchem świadkowie stoją przed całym światem w roli drogowskazu do pozostania przy życiu dla mniejszości, lecz dla reszty ludzkości są przyczyną potknięcia się i upadku w armagedonową zagładę. — Łuk. 2:34.

[Przypis]

(1) Żona Noego, 1 Mojż. 7:7; (2) aniołowie przysłani do Lota, 1 Mojż. 19:15; (3) Rebeka, 1 Mojż. 24:64; (4) Józef i Beniamin, 1 Mojż. 45:14; (5) pozostawiane pokłosie, 3 Mojż. 19:9; (6) dwóch zwiadowców u Rahaby, Joz. 2:4; (7) Barak, Sędz. 4:14; (8) Jefte, Sędz. 11:34; (9) Noemi i Rut, Ruty 2:2; (10) izraelscy żołnierze Dawida, 2 Sam. 18:1; (11) Jehu, 2 Król. 10:11, 15; (12) Mardocheusz i Estera, Est. 4:13; (13) Ijob, Ijoba 42:10, 13; (14) córka królewska, Ps. 45:14; (15) ludzie miłościwej dobroci, Ps. 50:5, NW; (16) zgromadzenie świętych, Ps. 89:8; (17) Szear-jaszub, Izaj. 7:3, NW; (18) światło narodów, Izaj. 60:3; (19) drzewa sprawiedliwości, Izaj. 61:3; (20) słudzy Boga naszego, Izaj. 61:6; (21) zachowane grono winne, Izaj. 65:8; (22) słudzy nazwani innym imieniem, Izaj. 65:15; (23) ci, którzy drżą na słowo Boże, Izaj. 66:5; (24) zrodzony nowy naród, Izaj. 66:8; (25) Jeremiasz, Jer. 1:10; (26) lud Jehowy w nowym przymierzu, Jer. 31:33; (27) człowiek odziany w szatę lnianą, Ezech. 9:2; (28) mieszkający w pośrodku ziemi, Ezech. 38:12; (29) drzewa przy potoku, Ezech. 47:7, Wu; (30) rybacy, Ezech. 47:10, Wu; (31) wojsko niebieskie, Dan. 8:10; (32) oczyszczona świątynia, Dan. 8:14, Wu; (33) ci, którzy nauczają, Dan. 11:33; (34) wielu ocuconych z prochu do życia wiecznego, Dan. 12:2; (35) wszelkie ciało otrzymujące ducha, Joela 2:28; (36) Jonasz, Jon. 3:1-3; (37) źrenica oka Jehowy, Zach. 2:8; (38) wielki kapłan Jesua, Zach. 3:3, 4; (39) Żyd, Zach. 8:23; (40) synowie Lewiego, Mal. 3:3; (41) pszenica, Mat. 13:25; (42) synowie królestwa, Mat. 13:38; (43) robotnicy w winnicy, Mat. 20:1; (44) zaproszeni na uroczystość weselną, Mat. 22:3-14; (45) wybrani, Mat. 24:22; (46) orły, Mat. 24:28; (47) niewolnik wierny i rozumny, Mat. 24:45, NW; (48) mądre panny, Mat. 25:2; (49) bracia Króla, Mat. 25:40; (50) małe stadko owiec, Łuk. 12:32; (51) starszy brat syna marnotrawnego, Łuk. 15:25; (52) żebrak Łazarz, Łuk. 16:20; (53) latorośle krzewu winnego, Jana 15:4, NT; (54) przybytek Dawidowy, Dzieje 15:16; (55) współdziedzice Chrystusa, Rzym. 8:17; (56) ostatek, Rzym. 11:5; (57) gałęzie drzewa oliwnego, Rzym. 11:24; (58) święci, 1 Kor. 6:2; Obj. 16:6; (59) świątynia, 1 Kor. 6:19, Kow; (60) nowe stworzenie, 2 Kor. 5:17; (61) posłowie zastępujący Chrystusa, 2 Kor. 5:20, NW; (62) zbór Boży, Gal. 1:13; (63) część nasienia Abrahamowego, Gal. 3:29; (64) Izrael Boży, Gal. 6:16, NT; (65) ciało Chrystusowe, Efez. 1:22, 23; (66) żołnierze Chrystusa Jezusa, 2 Tym. 2:3; (67) dom zbudowany przez Chrystusa, Hebr. 3:6; (68) święte kapłaństwo, 1 Piotra 2:5; (69) święty naród, 1 Piotra 2:9; (70) społeczność braci, 1 Piotra 2:17, NW; (71) siedem zborów, Obj. 1:20; (72) dwudziestu czterech starców, Obj. 4:4; (73) Izrael duchowy, Obj. 7:4; (74) szarańcza, Obj. 9:3; (75) dwaj świadkowie, Obj. 11:3; (76) dwa drzewa oliwne, Obj. 11:4, NW; (77) nasienie niewiasty, Obj. 12:17; (78) drzewa życia, Obj. 22:2, NW; (79) oblubienica Chrystusa, Obj. 22:17; 19:7; (80) świadkowie Jehowy, Izaj. 43:10, NW.