wnet wystąpił z wody (...). I oto rozległ się głos z nieba: Ten jest Syn mój umiłowany, którego sobie upodobałem” (Mat. 3:13-17; Ps. 40:8, 9; Hebr. 10:7). Z doniesienia tego wynika jasno, że Ojcu niebiańskiemu, Jehowie podobało się to stawienie siebie do dyspozycji, jak również sposób usymbolizowania tego kroku. Idąc za przykładem ustanowionym przez Jezusa, członkowie zboru wczesnochrześcijańskiego także poddawali się ochrzczeniu (Dzieje 10:48; 8:12, 36, 38, 39). W wypadku osób, które pochodziły z narodu żydowskiego, zanurzenie było do roku 36 n.e. tak samo symbolem stawienia siebie do dyspozycji jako członków narodu oddanego Bogu. Potem chrzest chrześcijan, zarówno pochodzenia żydowskiego, jak nieżydowskiego, symbolizował po prostu ich oddanie siebie Bogu, gdyż specjalne stosunki Jehowy z Żydami, oparte na Przymierzu Prawa, dobiegły już były kresu przy śmierci Jezusa w roku 33 n.e. i upłynął też czas szczególnej łaski dla Izraela, o czym świadczyło udostępnienie ewangelii chrześcijańskiej ludziom z innych narodów. Zatem w obecnym późnym okresie dziejowym zarówno rodowici Żydzi, jak i przedstawiciele wszelkich innych ras bądź stanów, znajdują się w tej samej pozycji przed Jehową Bogiem. Każdy z nich ma sposobność oddania siebie Bogu, a następnie może dopełnić obowiązku usymbolizowania tego przez zanurzenie w wodzie.

Twoje sumienie wobec Jehowy

„Nie przez obmycie brudu cielesnego, ale przez prośbę o dobre sumienie, zwróconą do Boga”. — 1 Piotra 3:21, BT.

1. (a) Jaką niezbędną wiedzę muszą posiadać uczniowie? (b) Jaką decyzję mają za sobą? (c) Dlaczego chrzest jest pierwszym dowodem posłuszeństwa?

UCZNIOWIE to ci, którzy otrzymują pouczenia i którzy wobec tego wiedzą, co nakazał Jezus. Znają powinności, jakie im narzucają mierniki moralne obowiązujące w chrześcijańskiej społeczności ludu Jehowy, znają też wyłuszczoną w Jego Słowie odpowiedzialność oraz wymagania związane z głoszeniem dobrej nowiny, to znaczy wieści o Królestwie Bożym. Sama decyzja i akt oddania się poprzedza usymbolizowanie tego przez zanurzenie w wodzie. Zatem chrzest jest już pierwszym krokiem na drodze posłuszeństwa, podejmowanym przez tych, którzy się nadają na uczniów. Dokonując tego kroku, to jest uzewnętrzniając odpowiednim symbolem swoje oddanie, uczeń wyraża prośbę do Boga o nawiązanie z Nim dobrych, bliskich stosunków.

2, 3. Jaką prośbę kieruje uczeń do Boga, poddając się ochrzczeniu?

² „Idźcie więc i czyńcie uczniów z ludzi wszystkich narodów, chrzcząc ich w imię Ojca” (Mat. 28:19, NW). Nakaz ten wskazuje na stosunek bliskiej zażyłości z Jehową, do jakiej zostaje dopuszczony właściwie ochrzczony uczeń. Przekonaliśmy się już, że chrzest wodny nie symbolizuje „obmycia brudu cielesnego”. Nie obrazuje zmycia z nas grzechów krwią Jezusa Chrystusa, o którym jest mowa w Liście 1 Jana 1:7 i w Objawieniu 1:5. Chrzest wodny stanowi raczej „prośbę o dobre sumienie zwróconą do Boga”. Czytamy: „Za dni Noego wielka cierpliwość Boża oczekiwała, a budowana była arka, w której niewielu, to jest osiem dusz, zostało uratowanych przez wodę. Teraz również zgodnie z tym wzorem ratuje was ona we chrzcie nie przez obmycie brudu cielesnego, ale przez prośbę o dobre sumienie zwrócone do Boga, dzięki zmartwychwstaniu Jezusa Chrystusa” (1 Piotra 3:20, 21, BT). Oświadczywszy, że z chrztem wodnym kojarzył mu się ogólnoświatowy potop za dni Noego, apostoł Piotr wskazał w istocie, iż ten chrzest wodny, jaki polecono mu dokonywać, jest odpowiednikiem wejścia przed potopem do arki. Jak wszakże należy rozumieć stwierdzenie, że jest to skierowana do Boga „prośba o dobre sumienie”?

³ Prośba ta tkwi po prostu w naszym stawieniu się do dyspozycji Bożej, w naszym zupełnym oddaniu dla Niego za pośrednictwem Jezusa Chrystusa. Słusznie też dr A. T. Robertson, autor dzieła World Pictures in the New Testament (Obrazy słowne w Nowym Testamencie), w tomie 6, pisze na ten temat, co następuje: „Taki chyba sens mają i te słowa, mianowicie, że jest to ślub poświęcenia się Bogu po odpowiednich dociekaniach, po okazaniu skruchy i nawróceniu się do Boga, chrzest jest więc publicznym ogłoszeniem tego faktu (symbolem poprzedzającej go wewnętrznej odmiany serca)”.

4. Jaka zmiana w stanie sumienia dokonuje się u ucznia w porównaniu z „czasem minionym”?

⁴ Zatem uczeń — a więc i ty, czytelniku, jeśli jesteś uczniem — miałeś kiedyś nieczyste sumienie względem Boga, lecz teraz, przyjąwszy dobrą nowinę o zbawieniu, pragniesz mieć przed Nim sumienie czyste, dobre, i w tym celu kierujesz do Boga prośbę o czyste sumienie przez przedstawienie siebie Bogu w pełnym oddaniu; „dość bowiem, żeście w czasie minionym spełniali zachcianki pogańskie” (1 Piotra 3:21 do 4:6). Aktem oddania zanosimy prośbę do Boga o czyste sumienie, zaś chrztem wodnym, dokonanym po oddaniu się Bogu, dopełniamy naszej prośby. Symbolizujemy więc to oddanie chrztem wodnym i pozyskujemy czyste sumienie, o któreśmy prosili. Cały ten zarządzony przez Boga tryb postępowania w związku z chrztem odcina nas, wyzwala nas od obecnego niesumiennego, grzesznego i skazanego na zagładę świata ludzkiego. Czy chcesz mieć dobre, czyste sumienie przed Bogiem? Czy uważasz, że można je zdobyć bez oddania się Jemu i bez chrztu wodnego?

5. W czyim imieniu jest uczeń przede wszystkim chrzczony zgodnie ze swym sumieniem? Dlaczego?

⁵ Wszystko to wskazuje na bliską więź z Jehową, w którego imię uczeń przede wszystkim bywa ochrzczony. Kto się oddał Bogu, ten musi uznawać Go za Ojca, chociaż wiele religii nie popiera tego biblijnego punktu widzenia. Musi też stawać w obronie imienia Ojca. „Ty, którego imię jest Jehowa, tyś sam Najwyższym nad całą ziemią” (Ps. 83:19 [18], NW). „W Tobie jest źródło życia”. — Ps. 36:10, BT.

DLACZEGO W IMIĘ SYNA?

6. (a) Od kogo Syn otrzymał swe wysokie stanowisko? (b) Dlaczego chrztu dokonuje się w imię Syna?

⁶ Ojciec ten ma Syna, którego bardzo miłuje. „Idźcie więc i czyńcie uczniów (...), chrzcząc ich w imię (...) Syna” (Mat. 28:19, NW). Właśnie jego śladami musimy podążać. To o nim czytamy w Liście do Filipian 2:9-11: „Bóg wielce go wywyższył i obdarzył go imieniem, które jest ponad wszelkie imię, aby na imię Jezusa zginało się wszelkie kolano na niebie i na ziemi, i pod ziemią, i aby wszelki język wyznawał, że Jezus Chrystus jest Panem, ku chwale Boga Ojca”. Akt chrztu jest naśladowaniem przykładu ustanowionego przez Syna Bożego, a Syn ten jest godny naśladowania, ponieważ jego niebiański Ojciec oświadczył: „Oto dałem go za świadka narodom, za wodza i za nauczyciela” (Izaj. 55:4). „Ma wypisane imię: Król królów i Pan panów” (Obj. 19:16). „Jeden jest Bóg, jeden też pośrednik