W jaki sposób możemy utwierdzać drugich
„Ty ze swej strony utwierdzaj twoich braci”. — Łuk. 22:32.
1, 2. (a) Dlaczego szczególnie dziś istnieje pilna potrzeba pomagania innym? (b) Czy słudzy Boży również wpadają niekiedy w przygnębienie i potrzebują pokrzepienia?
ISTNIEJE dzisiaj niewątpliwie pilna potrzeba pomagania innym ludziom. Nigdy dotąd w dziejach nie było tyle osób zniechęconych trudnymi warunkami życia na świecie: dyskryminacją i niesprawiedliwością, niedostatkiem mieszkań, przeludnieniem i temu podobnymi okolicznościami. Drudzy czują się przygnębieni, zaznawszy gorzkich rozczarowań, utraciwszy zdrowie, uważając swoje życie za nieudane lub podejrzewając, że są nikomu niepotrzebni.
2 Nawet słudzy Boży mogą niespodziewanie znaleźć się w sytuacji, w której stracą wszelką otuchę; zaskakuje ich to, sami nie potrafią zrozumieć, dlaczego tak zareagowali. Bywało już, że chrześcijanie pytali w rozpaczy: „Dlaczego mnie to spotkało? Co takiego zrobiłem? Powinienem utwierdzać innych, a nie umiem samego siebie dźwignąć! Czy popełniłem jakiś niewybaczalny grzech? Czy może Bóg mnie opuścił?”
3, 4. (a) Jakie znamy przykłady z czasów przedchrześcijańskich, wskazujące, że słudzy Boży potrzebowali umacniającej pomocy? (b) Co dowodzi, że również chrześcijanie z I wieku potrzebowali utwierdzenia?
3 Jednakże tacy chrześcijanie nie powinni być całkiem zaskoczeni swoim stanem ani uważać go za nader rzadki wyjątek. W podobnej sytuacji znajdowali się już inni słudzy Boży i też potrzebowali umocnienia. Na przykład psalmista biblijny poczuł się kiedyś przybity i opuszczony, wobec czego napisał: „Mówię do Boga: Moja Skało, czemu zapominasz o mnie? Czemu chodzę smutny, gnębiony przez wroga?” (Ps. 42:10). Anna, umiłowana żona Elkany, tak się martwiła swoją bezpłodnością i tak była udręczona przez rywalkę, że „płakała i nie jadła”. — 1 Sam. 1:5-7.
4 W pierwszym wieku n.e. niektórzy chrześcijanie również potrzebowali utwierdzenia. Właśnie dlatego apostoł Paweł skierował do zboru w Tesalonice napomnienie: „Pokrzepiajcie w rozmowach dusze przygnębione, wspierajcie słabych” (1 Tes. 5:14, NW). Między innymi Kleofas i jego towarzysz po śmierci Jezusa popadli w wielką rozpacz. W drodze do Emaus „zatrzymali się smutni” i żalili się, jak są zawiedzeni, bo mieli nadzieję, że Jezus oswobodzi Izraela. A któż z nas nie pamięta, jak to apostoł Piotr, wyparłszy się Chrystusa po raz trzeci, „wyszedł na zewnątrz i gorzko zapłakał”? Czuł się tak nieszczęśliwy, ponieważ dopuścił do tego, by strach przed ludźmi skłonił go do zaparcia się swego Pana i Mistrza. — Łuk. 24:13-21; 22:62.
5. Jaki nakaz dał Jezus Piotrowi? Dlaczego słusznie skierował go właśnie do niego?
5 Jezus otrzymał był od Boga dar przewidywania i dlatego wiedział z góry, że Piotr się go wyprze. W gruncie rzeczy jeszcze kilka godzin wcześniej tak powiedział o tym Piotrowi: „Prosiłem za tobą, żeby nie ustała twoja wiara. Ty ze swej strony [ty zaś, raz zawróciwszy, Kow] utwierdzaj twoich braci” (Łuk. 22:32). Po swoim strasznym przeżyciu Piotr w pełni rozumiał, jak czuje się ktoś przygnębiony, potrzebujący dodania mu otuchy. Jakże słusznie więc Jezus właśnie Piotrowi dał nakaz: „UTWIERDZAJ TWOICH BRACI”!
CZY MOŻESZ UTWIERDZAĆ INNYCH?
6. Dlaczego można mówić, że nakaz ten stosuje się również do wszystkich innych prawdziwych chrześcijan?
6 W konkretnej sytuacji nakaz Jezusa o utwierdzaniu braci był skierowany do apostoła Piotra; odnosi się on jednak do wszystkich prawdziwych chrześcijan. Jezus często mówił do jednej albo do kilku osób, żeby pośrednio pouczyć zarazem całe mnóstwo drugich. Na przykład przy innej okazji powiedział Piotrowi: „Paś owce moje”. Ale to samo polecenie obowiązywało pozostałych obecnych przy tym apostołów, a potem powtórzono je wszystkim pasterzom chrześcijańskim (1 Piotra 5:1, 2; Dzieje 20:28). Podobnie przedstawia się sprawa ze zleceniem Jezusa: „Idźcie więc i czyńcie uczniami ludzi ze wszystkich narodów”. Dał je bezpośrednio grupie swoich pierwszych naśladowców, lecz objęło wszystkich prawdziwych chrześcijan. — Jana 21:15-17; Mat. 28:19, NW.
7. Jakie wyłaniają się na ten temat pytania?
7 Zatem jeśli masz takie pragnienie i sam jesteś dostatecznie silny, możesz utwierdzać drugich. Jezus nie wymaga od swoich naśladowców niczego, czego nie potrafiliby wykonać. Ale co właściwie rozumiał przez nakaz: „Utwierdzaj twoich braci”? Pod jakim względem, według jego zdania, powinniśmy umacniać swoich chrześcijańskich braci?
8, 9. (a) Co miał Jezus na myśli, dając nakaz: „Utwierdzaj twoich braci”? (b) Jak poświadczają to słowa greckie tłumaczone na „utwierdzać” i „umacniać”?
8 Jezus na pewno nie chciał przez to powiedzieć, że powinniśmy przede wszystkim starać się o materialną pomoc dla nich, na przykład w postaci pożywienia, które dodaje sił ciału (Dzieje 9:19). Miał natomiast na myśli, byśmy wspierali braci tym, czego im potrzeba do pokrzepienia umysłu, ducha. Chodziło mu o to, żebyśmy słowem i czynem podsycali we współchrześcijanach nadzieję i ufność, pocieszali ich, utwierdzali i ugruntowywali w wierze chrześcijańskiej. Właśnie taki jest sens pierwotnych słów greckich, przetłumaczonych w Biblii na „utwierdzać” lub „umacniać”.
9 Na przykład w skierowanej do Piotra wypowiedzi Jezusa: „Utwierdzaj twoich braci”, występuje greckie słowo sterizo, które oznacza: „mocno osadzić, umocnić trwale, przymocować, podeprzeć, podtrzymać”. Toteż słusznie słowo to różne przekłady biblijne oddają jako „umocnić” albo „utwierdzić” (Rzym. 1:11; 16:25; 2 Tes. 2:17; 1 Piotra 5:10). Inne greckie wyrazy podobnie oddawane po polsku przez „utwierdzać” i „umacniać” oznaczają: „pokrzepiać, dodawać sił, wspierać”, oraz — jak później zobaczymy — „pocieszać”. Ale najpierw jeszcze rozpatrzmy, dlaczego Piotr znalazł się w potrzebie duchowego pokrzepienia. Analiza taka pomoże nam uniknąć podobnych błędów.
NIEDOPISANIE PIOTRA
10. W jaki sposób Piotr ujawnił, że był zbyt pewien swojej siły duchowej? Co jednak przepowiedział mu Jezus?
10 Weźmy pod uwagę tok wydarzeń, które miały miejsce na krótko przed wyparciem się Chrystusa przez Piotra. Kiedy Jezus podczas ostatniej wspólnej wieczerzy, jaką spożył z apostołami przed egzekucją, powiedział im otwarcie: „Wszyscy tej nocy z powodu mnie będziecie przywiedzeni do upadku”, Piotr pewny siebie oświadczył: „Choćby wszyscy z powodu ciebie zachwiać się mieli, ja nie zachwieję się nigdy” (Mat. 26:31-35, Kow). Według sprawozdania opracowanego przez Łukasza miał wtedy Jezus w obecności innych apostołów ostrzec Piotra: „Szymonie, Szymonie, oto szatan domagał się, żeby was przesiać jak pszenicę”. Piotr tymczasem zapewniał: „Panie, z Tobą gotów jestem iść nawet do więzienia i na śmierć”. Jezus wszakże odrzekł: „Powiadam ci, Piotrze, nie zapieje dziś kogut, a ty trzy razy wyprzesz się tego, że Mnie znasz” (Łuk. 22:31-34). Warto prześledzić, jak słowa Jezusa jeszcze tej samej nocy doczekały się spełnienia.
11, 12. Jak Piotr i drudzy apostołowie w ogrodzie Getsemani kilkakrotnie nie dopisali w posłuszeństwie wobec słów Jezusa?
11 Po dłuższej modlitwie Jezus i apostołowie opuścili izbę na piętrze, w której obchodzili Paschę, i wyszli do ogrodu Getsemani (Jana 16:33 do 18:1). Tam Jezus, zanim się oddalił, żeby pomodlić się na osobności, powiedział Piotrowi i dwom innym apostołom: „Zostańcie tu i czuwajcie”. A czy rzeczywiście czuwali? Sprawozdanie biblijne podaje: „Potem wrócił i zastał ich śpiących”. Jezus wtedy zwrócił się do Piotra i rzekł: „Szymonie, śpisz? Jednej godziny nie mogłeś czuwać? Czuwajcie i módlcie się, abyście nie ulegli pokusie”. — Marka 14:32-38.
12 Czy teraz Piotr i pozostali apostołowie posłuchali? Doniesienie biblijne mówi dalej: „Odszedł znowu i modlił się, powtarzając te same słowa. Gdy wrócił, zastał ich śpiących”. Zatem nie usłuchali go! Przed następnym odejściem na modlitwę Jezus bez wątpienia z jeszcze większym naciskiem zachęcał ich, by czuwali i się modlili. Mimo to „gdy przyszedł po raz trzeci, rzekł do nich: ‛Śpicie dalej i odpoczywacie? Dosyć. Przyszła godzina, oto Syn Człowieczy będzie wydany w ręce grzeszników’”. — Marka 14:39-41.
13. (a) Co zrobił Piotr, gdy zatrzymano i odprowadzono Jezusa? (b) W jakich okolicznościach Piotr wyparł się Chrystusa? Jak się później czuł Piotr, tak postąpiwszy?
13 Wkrótce potem Piotr usiłował wykazać nadzwyczajną czujność. Wyciągnął miecz i odciął ucho Malchosowi, niewolnikowi w służbie arcykapłana, jednemu z tych, którzy przyszli aresztować Syna Bożego (Jana 18:10, 11). Jezusa pojmano i odprowadzono, natomiast apostołowie uciekli. Piotr wszakże szedł za nim w pewnej odległości, najwidoczniej miotając się między strachem o swoje życie a przejmującą troską o los Mistrza. Cała gromada przybyła do rezydencji arcykapłana. Właśnie na jej dziedzińcu Piotr w trzech różnych sytuacjach wyparł się wszelkiej znajomości z Jezusem, a nawet się zaklinał, że gdyby było inaczej, to niech spadnie na niego potępienie. W tym momencie zapiał gdzieś kogut. Jezus odwrócił się i popatrzył na Piotra, a on wyszedł i gorzko zapłakał. — Łuk. 22:47-62; Marka 14:71, 72.
CZEGO POWINNIŚMY SIĘ Z TEGO NAUCZYĆ
14. (a) Jakie ostrzeżenie biblijne uwypukliło niedopisanie Piotra? Czego powinniśmy się z tego nauczyć? (b) Z czego wynika, że Piotr wyciągnął odpowiednią lekcję ze swego przeżycia?
14 Piotr był tak pewien swej siły duchowej, a jednak się zachwiał; nie zdołał się utrzymać w ramach chrześcijańskiej wierności. Przeżycie jego dobitnie podkreśla wagę ostrzeżenia: „A tak kto mniema, że stoi, niech baczy, aby nie upadł” (1 Kor. 10:12, NP). Wszyscy powinniśmy z tego się nauczyć, że nikt z nas nie może być nigdy zbyt pewien swej siły duchowej i wierzyć, iż niemożliwe jest, by się zachwiał. Każdego może coś takiego spotkać. Piotr przekonał się o tym, więc też napisał później do współchrześcijan: „Bądźcie trzeźwi! Czuwajcie! Przeciwnik wasz, diabeł, jak lew ryczący krąży, szukając, kogo pożreć”. — 1 Piotra 5:8.
15. (a) Jaką jeszcze naukę powinniśmy wszyscy wysnuć z tego zdarzenia? (b) Skąd przede wszystkim możemy czerpać siłę?
15 Z wydarzeń owej nocy możemy jednak nauczyć się jeszcze więcej, a mianowicie również tego, że wszystkim nam potrzeba pomocy i utwierdzenia. Jezus w ogrodzie Getsemani starał się udostępnić uczniom tę niezbędną pomoc, nalegając, żeby się modlili. Potrzebowali szczególnego pokrzepienia, którego udziela tylko Bóg. Apostoł Paweł słusznie napisał o Bogu, że „ma moc utwierdzić” nas, to znaczy potrafi nas wesprzeć, umocnić, żebyśmy przetrzymali wszelkie naciski (Rzym. 16:25). Nawet Jezusowi Chrystusowi potrzebne było takie pokrzepienie; pozwala o tym się zorientować to, co się działo w ogrodzie, gdy apostołów morzył sen.
16, 17. (a) Co się wydarzyło, gdy Jezus modlił się w ogrodzie do Boga? (b) W jaki sposób anioł najwidoczniej umacniał Jezusa?
16 Jak już wspomniano, Jezus się tam modlił. Sprawozdanie biblijne donosi, że „upadł na kolana i modlił się tymi słowami: ‛Ojcze, jeśli chcesz, zabierz ode Mnie ten kielich. Jednak nie moja wola, lecz Twoja niech się stanie’. Wtedy ukazał Mu się anioł z nieba i UMACNIAŁ [enischyʹo] GO” (Łuk. 22:41-43). A zatem w tamtym ogrodzie, w najbardziej krytycznej chwili w życiu Jezusa, Bóg Jehowa zapewnił mu anielską pomoc!
17 Anioł widocznie rozmawiał z Jezusem, przekazując mu wiadomości, które go pokrzepiły i dodały mu nowej siły. Wskazuje na to greckie słowo enischyʹo, przetłumaczone tu na „umacniał”. Poza tym miejscem występuje ono w Biblii jeszcze tylko raz, w Dziejach Apostolskich 9:19, gdzie czytamy, iż apostoł Paweł po nakarmieniu „odzyskał siły”. Natomiast Jezus nie nabrał wtedy sił z fizycznego pokarmu, lecz dzięki obecności anioła oraz — zapewne — jego zachęcającym słowom. Tymczasem apostołowie spali i nie skorzystali z tego pokrzepienia.
18. (a) Czego nam potrzeba w celu uzyskania siły duchowej? Skąd możemy ją czerpać? (b) Jakie więc pytania powinniśmy sobie zadać?
18 A jak sprawa przedstawia się z tobą, drogi czytelniku? Czy czuwasz nad tym, żeby odpowiednio spożytkować posilające dary duchowe? Pamiętaj o tym, co mówi Biblia: „Nie samym chlebem żyje człowiek, lecz każdym słowem, które pochodzi z ust Bożych” (Mat. 4:4). Nie jest regułą, by takie pokrzepiające wypowiedzi Boże były przekazywane za pośrednictwem anioła, jak się to stało w wypadku Jezusa. Można jednak znaleźć je w Słowie Bożym, w Biblii, którą Świadkowie Jehowy systematycznie rozpatrują i omawiają na swoich chrześcijańskich zebraniach. Czy jesteś czujny i uważny, uczestnicząc w takich studiach? Czy z tego, co się na nich mówi, czerpiesz potrzebne ci siły duchowe? Od sił zdobywanych z tego duchowego pokarmu zależy wręcz nasze życie.
JAK PIOTR ODZYSKAŁ SIŁY
19, 20. (a) W jakiej pozycji postawił siebie Piotr, wypierając się kilkakrotnie Jezusa? (b) Co przedsięwziął Jezus ze względu na powrót Piotra?
19 Piotr swymi kilkakrotnymi zaprzeczeniami wyparł się nie tylko Jezusa, ale w gruncie rzeczy także Jehowy Boga. Niemniej Jezus był przekonany, że Piotr się opamięta, że wróci z powrotem. Wiedział przecież, że ten apostoł ma w istocie dobre serce, tylko pozwolił, by go opanował strach przed ludźmi. Co więc uczynił? Czy czekał, aż Piotr sam się nawróci, bez niczyjej pomocy ani zachęty?
20 Nie, Jezus zrobił wszystko, co mógł, żeby Piotrowi pomóc. Przede wszystkim pomodlił się do Boga na jego intencję, prosząc, by jego wiara nie załamała się całkowicie (Łuk. 22:32). Co więcej, w jakiś czas po zmartwychwstaniu specjalnie ukazał się Piotrowi; inni uczniowie oznajmili o tym entuzjastycznie: „Pan rzeczywiście zmartwychwstał i ukazał się Szymonowi”! (Łuk. 24:34). Ze słów apostoła Pawła wynika, iż był to na pewno jeden z pierwszych wypadków ukazania się Jezusa po zmartwychwstaniu (1 Kor. 15:4-8). A dlaczego Syn Boży poświęcił tyle uwagi człowiekowi, który tak energicznie się go zapierał?
21. (a) Do czego zmierzał Jezus, zwracając szczególną uwagę na Piotra? (b) Jak powinno to wpłynąć na nas?
21 Jezus postąpił w ten sposób, żeby utwierdzić Piotra, żeby go zapewnić, iż nadal go miłuje i chce go mieć za ucznia. Czyż nie wzrusza nas tyle miłosierdzia, tyle troski o tego apostoła? Zachowanie się Jezusa przywodzi na myśl ojca, który z otwartymi ramionami przywitał marnotrawnego syna, gdy ten wracał do domu przejęty skruchą (Łuk. 15:11-32). Jak twoim zdaniem postępowanie Jezusa wpłynęło na Piotra? Jak odbiłoby się na tobie? Piotr umocnił się pod względem duchowym; był odtąd jeszcze silniejszy niż dawniej. Istotnie się nawrócił. A czy pamiętasz, czego potem zażądał Jezus od nawróconego apostoła, jak zresztą i od nas wszystkich? Rzekł po prostu: „UTWIERDZAJ TWOICH BRACI”. Innymi słowy: pomagaj im ze wszystkich sił, by utwierdzić, ugruntować ich w wierze. W jaki sposób można to osiągnąć?
PRZYKŁADY DO NAŚLADOWANIA
22. Jaką metodą najlepiej utwierdzimy swych braci?
22 Najskuteczniej utwierdzimy swoich braci, naśladując przykład Jezusa, to znaczy postępując z nimi tak, jak on wobec Piotra i innych, którzy potrzebowali pomocy. Zdążyliśmy już zauważyć, że Jezus chętnie okazywał miłosierdzie i nie ociągał się z przebaczeniem. Możemy krzepić swych braci i umacniać ich w wierze, jeśli będziemy się z nimi obchodzić w podobny sposób. Stosujmy w praktyce radę biblijną: „Bądźcie dla siebie nawzajem dobrzy i miłosierni. Przebaczajcie sobie, tak jak i Bóg nam przebaczył w Chrystusie”. — Efez. 4:32.
23. (a) Na co w przykładnym postępowaniu Jezusa powinni szczególnie zwrócić uwagę starsi? (b) Jak starsi mogą wykazać, że naśladują wzór Jezusa?
23 Obowiązek pomagania braciom i wspierania ich spoczywa w szczególnej mierze na starszych w zborze chrześcijańskim, toteż muszą oni tym staranniej przeanalizować przykład Jezusa. Syn Boży postępował wręcz przeciwnie niż religijni faryzeusze, którzy ‛wiązali ciężkie brzemiona i kładli je na barki ludzkie’. Jezus natomiast oświadczył: „Jarzmo moje jest miłe, a brzemię moje lekkie” (Mat. 23:4; 11:28-30, NP). A zatem starsi, kierując się jego przykładem nie krępujcie swobody braci przepisami odzwierciedlającymi czyjeś osobiste poglądy na różne sprawy, bo mogą się dla nich stać „ciężkim brzemieniem”, które ich osłabi, wyczerpie im siły. Rozwijajcie za to u braci szczerą wdzięczność wobec Jehowy, żeby z pobudek czystego serca chcieli podobać się Jemu. I tak właśnie utwierdzicie ich w wierze.
24. (a) W jaki sposób Piotr umacniał braci? (b) Jak utwierdzali braci inni chrześcijanie?
24 Apostoł Piotr owocnie utwierdzał braci. Dodawał im na przykład otuchy, śmiało i bez lęku głosząc dobrą nowinę nawet w obliczu drwin oraz sprzeciwów (Dzieje 2:14 do 5:42). A ileż sił czerpać mogli z jego budujących listów! W pierwszym z nich zresztą zaznaczył wyraźnie, że pisze, aby ‛ich zachęcić’ (1 Piotra 5:12, Poz). Inni starsi z pierwszego stulecia również wzmacniali swoich braci, dodając im otuchy. O Pawle i Barnabie czytamy w Biblii: „Wrócili do Listry, do Ikonium i do Antiochii, umacniając dusze uczniów, zachęcając do wytrwania w wierze”. Podobnie Juda i Sylas „w częstych przemówieniach zachęcali i umacniali braci”. Później także Paweł „przemierzał Syrię i Cylicję, umacniając zbory”. — Dzieje 14:21, 22; 15:32; Dzieje 15:41, NP.
25. (a) Jaką myśl zawierają użyte tu różne formy słowa „umacniać”? (b) Jak starsi w zborze mogą również dzisiaj utwierdzać swoich braci?
25 Grecki wyraz episterizo (rozszerzona postać słowa sterizo), tłumaczony tutaj w Dziejach Apostolskich na „umacniać” i formy pochodne, zawiera myśl o wspieraniu lub utwierdzaniu, czyli ugruntowywaniu. Ksiądz Walenty Prokulski w swoim przekładzie opublikowanym w roku 1973 właśnie oddaje Dzieje 14:22 w ten sposób: „Utwierdzali wszędzie serca uczniów”. A w Biblii jeruzalemskiej czytamy: „Dodawali uczniom nowego ducha”. Starsi, na pewno z ochotą pójdziecie za tym przykładem. Swoją wzorową gorliwością w pracy polowej i nieustraszoną postawą w obliczu sprzeciwu, przez udzielane zachęty i pobudzające wykłady, będziecie utwierdzać braci, dodawać im świeżej otuchy i umacniać ich w wierze.
26. W jaki sposób każdy członek zboru chrześcijańskiego może umacniać braci?
26 Ale nie tylko starsi mają utwierdzać swoich braci. Powinien się o to starać każdy chrześcijanin. A w jaki sposób mógłbyś ty osobiście dołożyć do tego ręki? Przede wszystkim przez dawanie dobrego przykładu w posłusznym spełnianiu wymagań Jehowy. Rolę taką spełni między innymi systematyczne przychodzenie na zebrania chrześcijańskie. Będąc na takim spotkaniu, zwykłym przyjacielskim uśmiechem lub serdecznym pozdrowieniem już można ożywić przygnębionego brata. Szczególnie budujące dla drugich mogą być twoje wypowiedzi, padające podczas zebrań zborowych. Jeżeli będą pochodzić z serca, to choćby tobie wydawały się mało istotne, zdołają trafić do serc twoich braci i ich utwierdzić (Hebr. 10:23-25). Ponadto jeśli aktywnie uczestniczysz w głoszeniu dobrej nowiny o Królestwie Bożym pomimo takich przeszkód, jak niedomagania fizyczne lub zła pogoda, prawdopodobnie zachęcisz tym innych, żeby szli za twoim dobrym przykładem.
27. Jak trzej towarzysze Pawła stali się mu „pokrzepieniem” zgodnie ze znaczeniem użytego tutaj słowa greckiego?
27 Nawet osoby ugruntowane w wierze mogą niekiedy potrzebować dodania sił, co potwierdziło się u samego Jezusa (Łuk. 22:43). Wolno nam pójść za przykładem Arystarcha, Justusa i Marka, którzy pośpieszyli z taką pomocą. Apostoł Paweł podczas uwięzienia w Rzymie napisał o nich: „Stali się dla mnie pociechą [pokrzepieniem, NW]” (Kol. 4:10, 11). Tak, rzeczywiście go pokrzepili. A jakim sposobem? Greckie słowo paregoria, najczęściej tłumaczone w tym miejscu na „pociechę”, oznacza w istocie ulgę, czyli ukojenie. Jak podaje pewien słownik, „jedna z czasownikowych form tego wyrazu określa lekarstwa na uśmierzenie zapaleń” (W. E. Vine: An Expository Dictionary of New Testament Words). Trwając przy boku Pawła, pocieszając go i zachęcając, wymienieni chrześcijanie nieśli mu pokrzepienie.
28. Jakimi metodami możemy utwierdzać swych braci zgodnie z tym biblijnym przykładem?
28 Podobnie dzisiaj, niosąc pociechę i ukojenie braciom przytłoczonym czymś albo przechodzącym próby, możesz się dla nich stać oczekiwanym pokrzepieniem. Aby ich podbudować, niekiedy wystarczy sama świadomość, że się o nich troszczysz, że ich miłujesz. Często ludzie czują potrzebę porozmawiania z kimś, chcą widzieć przed sobą przyjaciela, przed którym by mogli ulżyć swemu sercu. W takiej chwili dodasz sił bratu nawet już przez samo wysłuchanie go życzliwym uchem. Ponieważ zachęta i pokrzepienie może się przydać każdemu, zapewne dobrze byłoby zadawać sobie co jakiś czas pytanie: Czy dzisiaj pamiętałem, żeby przynajmniej dla jednego człowieka zrobić coś miłego, powiedzieć choćby jakieś życzliwe słowo albo inaczej wyrazić sympatię wobec kogoś zdenerwowanego, przygnębionego lub potrzebującego otuchy? — Tak, powinniśmy koniecznie wziąć sobie do serca radę Biblii: „Zachęcajcie się wzajemnie i budujcie jedni drugich”. — 1 Tes. 5:11.
JUŻ TERAZ UTWIERDZAJ SWOICH BRACI!
29. Dlaczego dzisiaj jest szczególnie ważne, żebyśmy utwierdzali naszych braci?
29 Zwłaszcza teraz ważne jest, byśmy pamiętali o potrzebie utwierdzania się nawzajem. Dlaczego? Ponieważ jak w I wieku na Piotra i innych apostołów nagle spadły ciężkie próby, tak również my możemy dziś stanąć raptem w obliczu nawet trudniejszych sprawdzianów wiary, skoro zbliżamy się coraz bardziej do ostatecznego kresu tego systemu rzeczy. Toteż dzisiaj jak nigdy dotąd powinniśmy służyć pociechą i pokrzepieniem naszym braciom, a oni nam. Zwracaj uwagę na tych członków zboru, którzy skutecznie budują i utwierdzają innych, i bierz ich sobie za wzór. W szczególnej mierze jednak naśladuj przykład Jehowy Boga oraz Jego Syna.
30, 31. (a) Czym Bóg i Jego Syn dają nam wspaniały przykład utwierdzania drugich? (b) Co więc powinieneś postanowić? Czego możesz się dzięki temu spodziewać?
30 Co najbardziej rzuca się w oczy przy rozpatrywaniu tych przykładów, to nadzwyczaj skuteczne oddziaływanie niesamolubnej miłości w zakresie utwierdzania drugich. Zauważmy też, jak Bóg przejawia inicjatywę w okazywaniu miłości. Czytamy w Biblii: „Bóg zaś okazuje nam swoją miłość przez to, że Chrystus umarł za nas, gdyśmy byli jeszcze grzesznikami” (Rzym. 5:8). Istotnie, kiedy jeszcze robiliśmy, czego Bóg nienawidzi, i może nawet zaprzeczaliśmy Jego egzystencji oraz bezwstydnie łamaliśmy Jego prawa, Bóg już miłował nas i otworzył nam możliwość dostąpienia wiecznotrwałego życia (Jana 3:16). A Jego Syn postępuje względem rodu ludzkiego w taki sam sposób. Na przykład chociaż Piotr się go wyparł, Jezus nie przestał go miłować. Jak wiemy, po zmartwychwstaniu ukazał mu się specjalnie, żeby go ponownie zapewnić o swej miłości.
31 Staraj się więc naśladować Boga Jehowę i Jego Syna. Utwierdzaj swoich braci. Miłuj ich żarliwie, z całego serca. Przejawiaj w tym inicjatywę. Dzięki temu również bracia będą ciebie miłować i umacniać. Jakże wspaniałe da to rezultaty!
[Ilustracje na stronie 3]
Nakaz Jezusa: „Utwierdzaj twoich braci”, obowiązuje wszystkich chrześcijan; czy umacniasz drugich?