Widzialna część organizacji Bożej

1, 2. (a) Czy jest coś nowego lub dziwnego w tym, że o Jehowie mówi się jako o Małżonku? (b) Jak potwierdza tę odpowiedź proroctwo Izajasza 54:1-5, 13?

DLA osób obeznanych z Biblią nie jest żadną nowością ani niespodzianką, gdy o Bogu mówi się jako o Małżonku. Sam Jezus Chrystus oświadczywszy: „Napisano u proroków: ‛A wszyscy będą wyuczeni przez Jehowę’” (Jana 6:45), przytoczył właśnie proroctwo, które przedstawia Boga jako Małżonka. Jest ono zapisane w Księdze Izajasza 54:1-6, 13, gdzie czytamy między innymi:

² „Wołaj radośnie, niewiasto niepłodna, któraś nie rodziła! (...) Przecież twój Wielki Twórca posiada cię na prawach małżonka, imię jego — Jehowa zastępów; i odkupicielem jest dla ciebie święty Izraela. (...) A wszyscy twoi synowie będą wyuczeni przez Jehowę i obfitować w pokój będą synowie twoi”.

3. Czy apostoł Paweł, cytując w Liście do Galatów 4:27 to samo proroctwo Izajasza, odniósł je w jakimś sensie do ziemskich kobiet?

³ Apostoł Paweł również cytował 54 rozdział proroctwa Izajasza, gdy nadmienił: „Napisano bowiem: ‛Wesel się, niepłodna, która nie rodzisz; wybuchnij krzykiem i wołaj głośno ty, która nie masz bólów porodowych, ponieważ więcej jest dzieci osamotnionej niż mającej męża’” (Gal. 4:27). Z pewnością apostoł Paweł nie mówił tu o literalnych, ziemskich kobietach, gdyż Jehowa Bóg nie miał za żonę żadnej poszczególnej niewiasty nawet w sensie prototypowym ani też symbolicznym. Obrazowo przedstawiona „małżonka” Boga oznaczała coś więcej.

4. Co więc wyobrażała ta „małżonka”?

⁴ W takim razie co? Organizację Bożą, którą On utworzył dla siebie i która nigdy nie da sobie wmówić, że Bóg jest samolubnym kłamcą! W charakterze Małżonka uczyni ją płodną, aby wydała „nasienie”, czyli potomstwo, za którego pośrednictwem zniszczy Szatana oraz jego organizację, założoną z chwilą usidlenia Adama i Ewy.

5. Kiedy się pojawił główny przedstawiciel „nasienia” wspomnianego w Księdze Rodzaju 3:15? Jak do tego doszło?

⁵ Nasienie „niewiasty”, czyli „małżonki” Bożej, zaczęło się wyłaniać w osobie jednorodzonego niebiańskiego Syna Bożego. Kiedy? Wówczas gdy jego życie, dotąd upływające w dziedzinie duchowej, w niebie, zostało przeniesione do łona żydowskiej dziewicy Marii, aby w 2 roku p.n.e. poczęła dziecko. Mimo to Maria nie była „niewiastą” z Księgi Rodzaju 3:15, tak samo jak nie okazała się matką tych, których w Objawieniu 12:17 nazwano „pozostałymi z jej nasienia”. (Zobacz List do Galatów 4:26-31).

6. (a) Do jakiej organizacji należał Jezus, gdy jako doskonały człowiek przebywał na ziemi? (b) Odkąd uczniowie Jezusa stawali się cząstką duchowej organizacji Bożej?

⁶ Pierwszy człowiek na ziemi, doskonały Adam, przebywając w ogrodzie Eden był „synem Bożym” i należał do wszechświatowej organizacji Bożej; tak samo Jezus jako doskonały człowiek był na ziemi widzialną cząstką organizacji synów Bożych (Łuk. 3:21-38). W modlitwie do Boga powiedział Jezus o sobie i swoich uczniach: „Nie są cząstką świata, jak i ja nie jestem cząstką świata” (Jana 17:14, 16). Później oświadczył namiestnikowi rzymskiemu Piłatowi: „Królestwo moje nie jest cząstką tego świata” (Jana 18:36). Nie było nią dlatego, że Jezus Chrystus należał do duchowej organizacji Bożej — „Niewiasty” Bożej — będąc naczelnym członkiem jej „nasienia”. Począwszy od dnia Pięćdziesiątnicy 33 roku n.e., kiedy Jezus wyniesiony do chwały w niebie wylał ducha świętego na swych wiernych uczniów na ziemi, wchodzili oni w skład „nasienia” wspomnianej „niewiasty”. Tworzyli widzialną część duchowej organizacji Bożej. Nie należeli do świata, chociaż na nim przebywali (Dzieje 2:1-47).

7. Jakiego rodzaju „oblubienicę” ma przyszły małżonek Jezus Chrystus? Co mówi ona według Objawienia 22:17?

⁷ Zgodnie z powyższym mówi się nawet o Jezusie Chrystusie jako o Oblubieńcu przyszłej „oblubienicy”. Nie chodzi tu oczywiście o jakąś literalną niewiastę. A jeśli nie, to o kogo? Mowa jest o „oblubienicy” zbiorowej, złożonej z wielu członków, a więc organizacji idącej za swym przewidywanym Oblubieńcem, naśladującej go i spełniającej jego wolę. Kto chce, może ją też nazwać zgromadzeniem, zborem lub eklezją (Powt. Pr. 4:10; 9:10; 18:16, według greckiej Septuaginty; Dzieje 7:38). W ostatniej księdze Biblii wspomniano o tej zapowiedzianej niebiańskiej partnerce Chrystusa wyniesionego do chwały, gdyż w Objawieniu 22:17 czytamy: „A duch i oblubienica ustawicznie mówią: ‛Przyjdź!’”

8. (a) Do kogo apostoł Paweł przyrównał w Liście 2 do Koryntian 11:2 ówczesny zbór chrześcijański? (b) Kim jest osoba prowadzona do mesjańskiego Króla, jej Pana, skoro Paweł — przytaczając Psalm 45 — wiąże go z Jezusem?

⁸ Do eklezji, czyli zboru w greckim mieście Koryncie apostoł Paweł napisał: „Osobiście przyrzekłem was w małżeństwo jednemu mężowi, abym mógł przedstawić was Chrystusowi jako czystą dziewicę” (2 Kor. 11:2). W Liście do Hebrajczyków 1:8, 9 ten sam Paweł odnosi Psalm 45 do Jezusa Chrystusa jako Syna Bożego. W tym proroczym psalmie przyrównano go do Oblubieńca, gdyż w wersetach od 14 do 16 powiedziano: „Cała pełna chwały wchodzi córa królewska; złotogłów jej odzieniem. W szacie wzorzystej wiodą ją do króla; za nią dziewice, jej druhny wprowadzają do ciebie. Przywodzą je z radością i uniesieniem; przyprowadzają do pałacu króla” (Biblia Tysiąclecia).

9. Z kim Jan Chrzciciel porównał Jezusa Chrystusa oraz grupę jego uczniów?

⁹ Nawet Jan Chrzciciel porównał Jezusa Chrystusa z Oblubieńcem, a jego przyszłych uczniów z przewidywaną oblubienicą. Ponieważ po chrzcie Jezusa i namaszczeniu go duchem miał zaszczyt przedstawić mu pierwszych uczniów, oświadczył: „Powiedziałem: Nie ja jestem Chrystusem, lecz zostałem posłany przed nim. Kto ma oblubienicę, ten jest oblubieńcem. Natomiast przyjaciel oblubieńca, gdy stoi i słucha go, ma wiele radości z głosu oblubieńca. Dlatego i radość moja osiągnęła pełnię” (Jana 3:28, 29). Jan Chrzciciel nie liczył na wejście w skład duchowej „oblubienicy” Chrystusa. Pozostał jedynie „przyjacielem oblubieńca”. Niemniej cieszył się bezinteresownie, jak dziewicze druhny z Psalmu 45:14-16.

10. (a) Dlaczego można powiedzieć, że klasa „oblubienicy” jest widzialną częścią duchowej organizacji Bożej? (b) Jak potwierdzają to wypowiedzi Pawła o Chrystusie jako Głowie, zamieszczone w listach: do Rzymian i do Koryntian?

¹⁰ W całym tym rozważaniu chodzi o to, że jak niebiański Oblubieniec stanowi cząstkę duchowej organizacji Bożej, tak też klasa przyszłej „oblubienicy” — zrodzona z ducha świętego jeszcze na ziemi — jest widzialną częścią tejże duchowej organizacji. Stan ten znajduje również potwierdzenie w fakcie, że „oblubienica”, uznająca męża za głowę, stanowi jednocześnie duchowe ciało Chrystusa. Do eklezji (zboru) w Rzymie napisał Paweł: „Wszyscy razem tworzymy jedno ciało w Chrystusie, a każdy z osobna jesteśmy nawzajem dla siebie członkami” (Rzym. 12:5, BT). Do zboru w Koryncie napisał: „Rzeczywiście jednym duchem zostaliśmy wszyscy ochrzczeni w jedno ciało (...). Otóż wy jesteście ciałem Chrystusowym, a jako jednostki członkami” (1 Kor. 12:13, 27). Skoro więc Głowa tego duchowego ciała, wyniesiony do chwały Jezus Chrystus, należy do duchowej organizacji Bożej, to również członkowie jego „ciała” stanowią cząstkę tej organizacji, tyle że chwilowo cząstkę widzialną. Można słusznie powiedzieć, że są widzialną organizacją Bożą na ziemi. „Bóg tak ciało urządził” (1 Kor. 12:24, Kowalski). „Lecz Bóg zorganizował ciało” (William G. Ballantine: The Riverside New Testament).

LUD ODDANY BOGU, ZORGANIZOWANY DZIŚ NA ZIEMI

11. Dlaczego po pierwszej wojnie światowej konieczna była reorganizacja wśród świeckich narodów, jak też u „pozostałych” z „nasienia” niewiasty?

¹¹ W obrębie widzialnego szatańskiego systemu rzeczy z końcem pierwszej wojny światowej w roku 1918 dla wyniszczonych nią narodów konieczna stała się reorganizacja. Na scenie wydarzeń międzynarodowych pojawili się nowi aktorzy. Na znacznych obszarach Europy i Azji w wyniku gwałtownych przewrotów władzę przejmowały ateistycznie nastrojone żywioły radykalne. Jakże zmienił się świat otaczający „pozostałych z jej nasienia” z potomstwa „niewiasty” Bożej! Konieczna okazała się również reorganizacja w ich szeregach. W świetle proroctw Pisma Świętego, zrozumianych jasno jak nigdy dotąd, musieli spojrzeć w przyszłość z nowego, wprost rewolucyjnego punktu widzenia. Chronologia i proroctwa biblijne oraz wypadki zachodzące w świecie złożyły się na przekonywający dowód tego, że w październiku roku 1914 zakończyły się Czasy Pogan, inaczej mówiąc „czasy wyznaczone narodom” (Łuk. 21:24). Odtąd stary świat wkroczył w swój „czas końca”, czyli „dni ostatnie” (Dan. 12:4; 2 Tym. 3:1). A skoro tak, to nadeszła pora, by na arenę wydarzeń wkroczyła nowa grupa — nie ateistów, lecz bojących się Boga. Z czasem wyjaśniło się, co to za ludzie.

12. (a) Kiedy i gdzie przed zakończeniem pierwszej wojny światowej zaczęto ogłaszać ziemską nadzieję dla bogobojnych ludzi, pojawiających się wówczas na scenie świata? (b) Z kim więc powiązano tekst Ewangelii według Jana 10:16 w książce „Harfa Boża”, wydanej w 1921 roku?

¹² Spodziewali się oni przetrwania zagłady starego systemu rzeczy w Armagedonie i wejścia do nowego porządku pod władzą niebiańskiego Królestwa Chrystusa. W następstwie tego nie musieliby zniknąć z oblicza ziemi, którą Królestwo przekształci w raj. Choć nigdy dotąd nie głoszono czegoś podobnego, nadzieję tę przedstawiono publicznie w Los Angeles (Kalifornia) w lutym 1918 roku, na osiem miesięcy przed zakończeniem pierwszej wojny światowej. Każdy, kto powziął taką nadzieję, nie liczył już na pójście do nieba, aby wejść tam w skład organizacji Bożej. Po wojnie ujrzano w nowym świetle prorocze słowa Jezusa, zapisane w Ewangelii według Jana 10:16. Toteż gdy w roku 1921 Towarzystwo Strażnica wydało książkę zatytułowaną Harfa Boża, w paragrafach 577 i 578 na stronie 345 (wydania angielskiego) powiedziano:

„Kiedy Jezus rzekł: ‛A mam i drugie owce, które nie są z tej owczarni, i teć muszę przywieść; i głosu mego słuchać będą’ (Jana 10:16, [według brzmienia Biblii gdańskiej]), dowiódł tym samym, że zbawienia nie zastrzeżono tylko dla tych, którzy pójdą do nieba. ‛Ta owczarnia’ oznacza kościół; a po wybraniu tej klasy wszyscy muszą otrzymać sposobność wejścia do owczarni Chrystusa. Jest to pewne, ponieważ wszystkich ich odkupił swoją drogocenną krwią.

„Bóg spowodował, że prorok Dawid napisał: ‛Wszystkie narody, któreś ty stworzył, przychodząc kłaniać się będą przed obliczem twojem, Panie! i wielbić będą imię twoje’ (Ps. 86:9, [Bg]). Mamy tu dalszy dowód potwierdzający, że sposobność taka należy się wszystkim”.

13. Jak w przemówieniu kluczowym na zgromadzeniu w Los Angeles z roku 1923 skojarzono przypowieść Jezusa o owcach i kozłach z Ewangelii według Jana 10:16?

¹³ W roku 1923 zorganizowano w Los Angeles dziewięciodniowe zgromadzenie, którego punktem kulminacyjnym było zebranie publiczne w tak zwanym Coliseum, odbyte w niedzielę, 26 sierpnia. Omówiono wtedy przypowieść Jezusa o owcach i kozłach z Ewangelii według Mateusza 25:31-46, przy czym odstąpiono od tradycyjnych objaśnień podawanych w chrześcijaństwie. „Owce” utożsamiono z „drugimi owcami”, o których prorokował Jezus według Jana 10:16. W wykładzie na ten temat, opublikowanym na łamach Strażnicy w wydaniu angielskim z 15 października 1923 roku, powiedziano (na stronie 310, w paragrafie 33):

„Wierzymy, że są w kościele nominalnym miliony ludzi, którzy się go trzymają z szacunku dla Pana; a uważają, że Pan w pewnym sensie posługuje się tym kościołem. Wielkie ich rzesze nie twierdzą, jakoby były poświęcone Panu, i nie mają nadziei ani aspiracji niebiańskich. Tutaj naszym zdaniem mamy właśnie do czynienia z klasą nazwaną przez Pana owcami (Jana 10:16). Dochodzimy więc do wniosku, że zarówno owcami, jak i kozłami z przypowieści są ludzie podający się za chrześcijan, tworzący chrześcijaństwo; jedni i drudzy twierdzą, że dokonują różnych czynów w imię Pana (Mat. 7:21-23)”.

14. Co powiedziano w „Strażnicy” z 15 stycznia 1924 roku na temat czasu, w którym miały być zgromadzane „drugie owce”?

¹⁴ W następnym roku, w angielskim wydaniu Strażnicy z 15 stycznia 1924, zamieszczono dalsze uwagi w tej sprawie (na stronie 26, w paragrafach 2 i 3):

„‛Jemu będzie oddane posłuszeństwo narodów’ (1 Mojż. 49:10, [Bg]).

„Jest to wypowiedź prorocza, odnosząca się do działalności Chrystusa. Czas jej spełnienia jest bliski. Oznacza ona, że ludzie ze wszystkich narodów, pokoleń i języków, którzy pragną sprawiedliwości i ją miłują, posłusznie zgromadzą się przy Panu. Jezus rzekł: ‛A mam i drugie owce, które nie są z tej owczarni, i teć muszę przywieść, i głosu mego słuchać będą, a będzie jedna owczarnia i jeden pasterz’ (Jana 10:16, [Bg]). Owca jest potulna, spokojna, pojętna; stąd też posłużyła za symbol ludzi, którzy miłują pokój i pragną czegoś lepszego”.

15. Jak „Strażnica” z 15 sierpnia 1934 roku wykazywała, że miłosierdzie Boże obejmuje więcej niż zabranie „maluczkiego stadka” do nieba?

¹⁵ Dziesięć lat później Strażnica (angielska) z 15 sierpnia 1934 roku oznajmiła w pierwszym paragrafie na stronie 243:

„Miłosierdzie Jehowy rozciąga się na wszystkich, którzy pilnie starają się poznać i czynić Jego wolę. Jest On życzliwy ludziom, którzy wierzą w Pana Jezusa Chrystusa (Jana 3:16). Jezus Chrystus jest drogą do życia, jaką nam przygotował Bóg, ale nie wszyscy dostępujący życia staną się stworzeniami duchowymi. Są przecież i drugie owce, które nie należą do ‛maluczkiego stadka’ (Jana 10:16). Właśnie do tych ostatnich, do ‛drugich owiec’, zwraca się Chrystus Jezus po przyjściu do świątyni na sąd: ‛Pójdźcie, błogosławieni Ojca mego! odziedziczcie królestwo wam zgotowane od założenia świata’ (Mat. 25:34 [Bg])”.

(Zobacz również paragraf 28 na stronie 248).

16. Do jakiej klasy „owiec” zaliczono w roku 1935 na zgromadzeniu w Waszyngtonie „lud wielki”? Jak następnego dnia zareagowały na tę wiadomość setki zgromadzonych?

¹⁶ Kolejny rok 1935 miał pod tym względem przełomowe znaczenie. W Waszyngtonie odbyło się pamiętne zgromadzenie, na które zaproszono zwłaszcza osoby pragnące być „drugimi owcami” Dobrego Pasterza. Świadczyło to o istotnym zwrocie w kierunku zgromadzania tychże „drugich owiec”. W piątek, 31 maja, wygłoszono wykład, który utożsamiał „drugie owce” (inaczej: Jonadabów) z ziemską klasą „ludu wielkiego”, zapowiedzianą w Objawieniu 7:9-17 (Bg). O dużym napływie do tego „ludu wielkiego” świadczył fakt, że następnego dnia 840 uczestników zgromadzenia zgłosiło się do chrztu w wodzie, aby tym usymbolizować bezwarunkowe oddanie siebie Jehowie Bogu za pośrednictwem Dobrego Pasterza, Jezusa Chrystusa.

„NOWE IMIĘ” DLA ZIEMSKIEJ CZĘŚCI

17. Do jakiego przełomowego wydarzenia odniesiono w „Strażnicy” z 1 marca 1925 roku narodziny dziecka płci męskiej z 12 rozdziału Objawienia?

¹⁷ Powróćmy jednak do znamiennego roku 1925. Wyjaśniona została długo źle rozumiana wizja z Księgi Objawienia 12:1-17. W czasopiśmie Strażnica z 1 marca 1925 roku (wydanie angielskie) odrzucono pogląd, że narodzenie się chłopca z „niewiasty” w niebie jest symbolem powstania papiestwa w łonie odstępczego systemu religijnego, do czego doszło w IV wieku n.e. Wydanie na świat owego dziecka obrazowało raczej narodziny mesjańskiego Królestwa z „niewiasty” Bożej, niebiańskiej organizacji towarzyszącej Mu niby małżonka. Miało to miejsce w niebie przy końcu Czasów Pogan, czyli „czasów wyznaczonych” narodom”, a więc jesienią 1914 roku n.e. Wyjawienie tej tajemnicy wywarło wstrząsające wrażenie na ziemskiej części duchowej organizacji Jehowy!

18. (a) Co niebawem miał Bóg uczynić w swojej sprawie, jak na to zwrócono uwagę w roku 1925? (b) Jak w związku z tym postąpiły w roku 1931 zbory członków „owczarni” Dobrego Pasterza?

¹⁸ W roku 1925 zaszło więcej ważnych zdarzeń! Na pierwszy plan wysunął się godny uwagi fakt, iż nadeszła pora, aby Bóg uświetnił swoje imię. Podano to do ogólnej wiadomości na zjeździe regionalnym, który odbył się latem tegoż roku w mieście Indianapolis (2 Sam. 7:23; Izaj. 64:1, 2). Zgodnie z zamierzeniem Boga, by wybrać z narodów „lud dla swego imienia”, w lipcu 1931 roku rozeszło się echem po całym świecie określenie „Świadkowie Jehowy” (Dzieje 15:14; Izaj. 43:10). Wtedy to tysiące członków „owczarni” Dobrego Pasterza formalnie, przez powzięcie rezolucji, przyjęło tę biblijną nazwę odnoszącą się do oddanego, ochrzczonego ludu Bożego. Za powyższym przykładem, danym na zgromadzeniu w Columbus (stan Ohio), poszły zbory „tej owczarni” na całym świecie.

19. Czy w myśl nowszych, dokładniejszych przekładów Ewangelii według Jana 10:16 „owczarnia” obejmuje dziś wszystkie „owce” Dobrego Pasterza?

¹⁹ Jezus Chrystus odróżniał swoich przyrównanych do owiec naśladowców z „tej owczarni” od „drugich owiec”. Według Przekładu Nowego Świata powiedział: „A mam i drugie owce, które nie są z tej owczarni; te również muszę przyprowadzić i będą słuchać mego głosu, i będzie jedna trzoda, jeden pasterz”. Podobne rozróżnienie znajdujemy w Przekładzie Współczesnym.a „Mam też inne owce, które nie są z tej samej owczarni. Te muszę poprowadzić i będą słuchać mojego głosu. Powstanie wtedy jedno stado z jednym pasterzem”. (Zobacz także przekład Prokulskiego z roku 1973 oraz Brandstaettera z roku 1978).

20. Jakie „owce” Dobry Pasterz zorganizował na ziemi w jedną całość, zwłaszcza od roku 1935?

²⁰ Mieszczący się w „tej owczarni” należeli do duchowej organizacji Bożej, ponieważ byli to „pozostali” z duchowego „nasienia” niewiasty Bożej, wspomniani w Objawieniu 12:17. Skoro „drugie owce” mające żyć na ziemi nie wchodzą w skład „tej owczarni”, nie stanowią cząstki duchowej organizacji Bożej. Nie zaliczają się do „małej trzódki”, której niebiański Ojciec daje „królestwo” (Łuk. 12:32). Ale na wiosnę 1935 roku Dobry Pasterz, Jezus Chrystus, wyraźnie zaczął jednoczyć te „drugie owce” oficjalnie uznawaną więzią ze zrodzonym z ducha ostatkiem „owczarni”. Stały się one wówczas „owcami” wymienionymi przez Jezusa w przypowieści o owcach i kozłach z Ewangelii według Mateusza 25:31-46. W ten sposób „owce” należące do „tej owczarni” Dobry Pasterz łączy z „drugimi owcami”, przez co powstaje „jedna trzoda” pod opieką jego samego jako „jednego pasterza”. I tak „trzoda” uzyskuje jedność organizacyjną.

21. Jak długo ostatek „tej owczarni” będzie współpracował z „drugimi owcami”, tworząc jedną zorganizowaną „trzodę”? Jakich zmian trzeba będzie potem dokonać?

²¹ W świetle powyższego wszyscy przyrównani do owiec, bez względu na swą nadzieję, powinni teraz współpracować ze sobą jako jedna organizacja na ziemi. Podział między tymi dwiema klasami, do jakiego w końcu będzie musiało dojść, wyniknie stąd, że „owce” z „tej owczarni” zakończą wiernie swój ziemski bieg i udziałem ich stanie się „pierwsze zmartwychwstanie”, dzięki czemu zostaną wcielone do niewidzialnej organizacji niebiańskiej (Obj. 20:4, 6). Kiedy już odejdą wszyscy członkowie „małej trzódki”, zajdzie potrzeba dokonania pewnych zmian wśród zostawionych tutaj „drugich owiec”, aby mogły zgodnie pełnić służbę poddanych Większego Dawida, mesjańskiego Króla Jezusa Chrystusa (Obj. 22:16).

[Przypis]

[Ilustracja na stronie 14]

Obecnie „mała trzódka” i „drugie owce” tworzą „jedną trzodę”, jedną organizację lojalnych świadków Boga Jehowy