Pytania czytelników

◼ Dlaczego Jezus obiecał, że ci, którzy w niego uwierzą, ‛nigdy nie umrą’, skoro w rzeczywistości wszyscy jego słuchacze pomarli? (Jana 11:25, 26).

Kiedy Jezus mówił o nieumieraniu, czyli o życiu wiecznym, najwyraźniej nie chodziło mu o to, jakoby jego ówcześni słuchacze mieli jako ludzie nigdy nie umrzeć. Sedno sprawy, którą poruszył, tkwiło w tym, że wiara w niego może prowadzić do nie kończącego się życia.

Przy pewnej okazji Jezus nazwał siebie „chlebem życia”. Następnie dodał: „To jest chleb, który zstępuje z nieba, a każdy może z niego jeść i nie umrzeć. Ja jestem chlebem żywym, który zstąpił z nieba; jeśli kto je z tego chleba, będzie żył na zawsze” (Jana 6:48-51).

Biorąc pod uwagę tylko te słowa, ktoś mógłby dojść do wniosku, że Jezus obiecywał słuchaczom, iż zdołają uniknąć śmierci. Jednakże kontekst nie potwierdza takiej konkluzji. Jezus dopiero co powiedział: „Wola Tego, który mnie posłał, jest taka: żebym nie utracił nic z tego wszystkiego, co mi dał, ale żebym to wskrzesił w dniu ostatnim (...), żeby każdy, kto dostrzega Syna i w niego wierzy, miał życie wieczne, a ja go wskrzeszę w dniu ostatnim. (...) Żaden człowiek nie zdoła przyjść do mnie, jeśli go nie pociągnie Ojciec, który mnie posłał; a ja wskrzeszę go w dniu ostatnim” (Jana 6:39-44). Potem jeszcze uzupełnił: „Kto się karmi moim ciałem i pije moją krew, ma życie wieczne, a ja wskrzeszę go w dniu ostatnim” (Jana 6:54). Nie ma więc podstaw do takiego rozumienia powyższej wypowiedzi dotyczącej „życia wiecznego”, jakoby jego słuchacze mieli nigdy nie zaznać śmierci.

Podobnie przedstawia się rzecz ze znaną obietnicą, jaką Jezus dał Marcie: „Ja jestem zmartwychwstanie i życie. Kto we mnie wierzy, nawet choć umrze, dostąpi życia; a każdy żyjący i wierzący we mnie w ogóle nigdy nie będzie umierał” (Jana 11:25, 26). Słowa Jezusa oczywiście nie oznaczały, iż na przykład jego wierni apostołowie mieli nigdy nie umrzeć, jak normalnie umierają ludzie. Jeszcze przed upływem roku mieli zostać namaszczeni duchem świętym, co dało im nadzieję na objęcie władzy królewskiej w niebie. Aby otrzymać tę nagrodę, musieli umrzeć jako ludzie (Rzymian 8:14-23; 1 Koryntian 15:36-50). Warto zaznaczyć, że Jezus powiedział: „Kto we mnie wierzy, nawet choć umrze, dostąpi życia”.

Obietnica Jezusa spełni się na oddanych sługach Bożych, którzy żyli i zmarli, nie doczekawszy czasu, w którym miała się otworzyć możliwość życia wiecznego. Takich wiernych ludzi czeka zmartwychwstanie. Jeżeli po wskrzeszeniu dochowają wierności, to już nigdy nie zaznają „drugiej śmierci”, czyli wiecznego unicestwienia (Objawienie 20:15; 21:8; Jana 8:51).

Jednakże z proroctw biblijnych wynika, że obecnie otwiera się przed nami wyjątkowa sposobność. Żyjąc w okresie zakończenia tego systemu rzeczy, mamy szansę przetrwania nadchodzącego „wielkiego ucisku” i przejścia bezpośrednio do nowego świata. Osoby, którym przyświeca nadzieja życia wiecznego na rajskiej ziemi i które zachowają lojalność wobec Boga, w ogóle nie będą musiały zaznać śmierci. Po przeżyciu „wielkiego ucisku” zostaną doprowadzone do „źródeł wód życia” (Objawienie 7:9-17).

[Ilustracja na stronie 31]

Słowa Jezusa do strapionej Marty wzbudzają w nas nadzieję na życie wieczne