Do kogo pójdziemy, jeśli nie do Jezusa Chrystusa?
„Panie, do kogóż pójdziemy? Ty masz słowa życia wiecznego. A myśmy uwierzyli i poznali, że Ty jesteś Świętym Boga” (Jana 6:68, 69).
1, 2. (a) Dlaczego nie ma wątpliwości, do kogo chrześcijanie mają się udać, zwłaszcza z uwagi na jakie słowa Jezusa Chrystusa? (b) Co Jezus powiedział wcześniej na temat uzyskania życia? Jakich dwóch klas to dotyczy?
CZASY obecne wymagają powzięcia ważnych decyzji, ale w umysłach chrześcijan całkowicie oddanych Bogu nie ma żadnej niepewności co do tego, do kogo mają się udać. Wyraźnie pokazano im drogę. Jezus powiedział do ludzi, którzy trwali przy nim, mimo wystawienia na próby: „Ja jestem drogą i prawdą, i życiem. Nikt nie przychodzi do Ojca inaczej jak tylko przeze Mnie” (Jana 14:6). Przy tej samej okazji rzekł jeszcze: „Ja jestem prawdziwym krzewem winnym, a Ojciec mój jest tym, który uprawia. (...) Kto trwa we Mnie [w jedności ze mną, NW] a Ja w nim, ten przynosi owoc obfity, ponieważ beze Mnie nic nie możecie uczynić” (Jana 15:1, 5).
2 Jakże dokładnie sprawdziły się te słowa Jezusa w życiu apostołów i innych pierwszych chrześcijan! Pozostają zresztą aktualne aż do naszych czasów. Chociaż skierowano je do tych, którzy mieli zająć miejsce w niebiańskim Królestwie Bożym, to zawarte w nich prawdy mogą dziś być dobrodziejstwem dla wszystkich naśladowców Chrystusa. We wcześniejszym okresie swej służby Jezus oświadczył: „Bóg tak umiłował świat, że ofiarował swojego Syna Jednorodzonego, aby wszyscy Jego wyznawcy nie ulegli zatraceniu, ale posiedli życie wieczne” (Jana 3:16, Brandstaetter). Słowa te można tak samo odnieść do tych owiec, o których Jezus mówił w Ewangelii według Jana 10:16: „Mam i drugie owce, które nie są z tej owczarni; i te muszę przyprowadzić, i głosu mego słuchać będą; i będzie jedna owczarnia i jeden pasterz” (NT).
3. (a) Wymień jeden ze sposobów, którymi Jezus był ze swymi naśladowcami po wstąpieniu do nieba. (b) W jaki jeszcze sposób był i jest z nimi?
3 Jehowa Bóg za pośrednictwem Jezusa Chrystusa obficie dostarcza swoim oddanym sługom wszystkiego, czego im potrzeba do podążania w coraz jaśniejszym świetle prawdy ku życiu wiecznemu. Jezus na krótko przed wstąpieniem do nieba umocnił wiarę pięciuset uczniów zebranych w Galilei, dając im zapewnienie: „Oto jestem z wami po wszystkie dni, aż do zakończenia systemu rzeczy” (Mat. 28:20, NW; 1 Kor. 15:6). W jakim sensie Jezus był i jest z nimi? Wspierał ich duchem świętym; ale chodzi jeszcze o coś innego. Mówiąc o swej obecności i końcu systemu rzeczy, Jezus zapowiedział swoim uczniom, że ustanowi „niewolnika wiernego i rozumnego”, który przez całą erę chrześcijańską będzie się troszczył o jego sprawy i na czas karmił jego naśladowców. Po sprawdzeniu wierności tego „niewolnika” Jezus przy swoim powtórnym przyjściu miał mu powierzyć wszelkie swoje mienie. Tak więc Jezus jest ze swymi naśladowcami również przez tego „niewolnika wiernego i rozumnego” (Mat. 24:45-47, NW).
„FILAR I PODPORA PRAWDY”
4. (a) Co można powiedzieć o zborze z tej racji, że Jezus dotrzymał swej obietnicy? (b) Jakie dodające otuchy proroctwo spełnia się na prawdziwych naśladowcach Jezusa w czasach obecnych?
4 Ponieważ przez cały czas Jezus Chrystus był ze swoimi naśladowcami namaszczonymi duchem, zbór chrześcijański zgodnie ze słowami apostoła Pawła faktycznie okazywał się „filarem i podporą prawdy” (1 Tym. 3:15). Dawał dowody posiadania ducha Bożego, gdyż przejawiał jego owoce (Gal. 5:22, 23). Pod tymi i jeszcze wieloma innymi względami Świadkowie Jehowy pozostają w jaskrawym przeciwieństwie do rozlicznych wyznań, z których się składa chrześcijaństwo, nominalny Izrael duchowy. A że jest z nimi Jezus Chrystus, spełniają się na nich pokrzepiające słowa z proroctwa Izajasza 65:13, 14: „Oto moi słudzy będą jeść, lecz wy będziecie głodni, oto moi słudzy będą pić, lecz wy będziecie spragnieni, oto moi słudzy będą się weselić, lecz wy będziecie się wstydzić. Oto moi słudzy będą wykrzykiwać z głębi swojego szczęśliwego serca, lecz wy będziecie krzyczeć z głębi serca zbolałego i będziecie jęczeć z rozpaczy” (NP).
5, 6. (a) W jakie dwie wielkie prawdy klasa „niewolnika” wierzyła od początku? (b) Dlaczego należący do Babilonu Wielkiego nie potrafią dobrze zrozumieć nauki o okupie? (c) Czym wyróżniła się nauka badaczy Pisma Świętego o drugim przyjściu Chrystusa?
5 W gruncie rzeczy ten kontrast zaczął się zaznaczać od samych początków współczesnej historii ludu Jehowy. Przedstawiciele klasy „niewolnika wiernego i rozumnego”, działającego pod kierownictwem Jezusa Chrystusa, wyrażali za przykładem Mistrza mocne przekonanie o tym, że Biblia — łącznie ze sprawozdaniem o stworzeniu zawartym w Księdze Rodzaju — jest natchnionym Słowem Boga Jehowy (Mat. 4:4-10; 19:4-6). Silnie podkreślali zwłaszcza podstawową naukę o okupie dostarczonym przez ofiarną śmierć Jezusa Chrystusa, Syna Bożego (1 Tym. 2:5, 6). Nikt w Babilonie Wielkim nie potrafi w pełni pojąć tej nauki wskutek niebiblijnych doktryn o trójcy, nieśmiertelności duszy, o wiecznych mękach, bądź też wskutek zaprzeczania przedludzkiemu bytowi Jezusa jako Logosa i jego narodzeniu się z dziewicy (Mat. 1:23; Jana 1:1).
6 Ze sprawą okupu wiąże się ściśle właściwe zrozumienie celu i sposobu powtórnego przyjścia i „obecności” Chrystusa. Sumienni „badacze Pisma Świętego”, jak wówczas nazywano Świadków Jehowy, pierwsi dostrzegli różnicę między człowiekiem, Jezusem Chrystusem, który uiścił cenę okupu, a chwalebnym zmartwychwstałym duchem, który powraca niewidzialnie, aby objąć władzę w Królestwie Bożym (Mat. 24:3, NW; 1 Piotra 3:18).
7. Jakie wersety biblijne i argumenty logiczne wskazują na to, że dla korzystających z okupu Chrystusa istnieją dwa różne powołania?
7 Podobnie badacze Pisma Świętego już we wczesnej fazie swych współczesnych dziejów uświadomili sobie, że dla korzystających z okupu Chrystusa przewidziane są dwa powołania: niebiańskie i ziemskie. Pod kierownictwem Jezusa Chrystusa zdołali zharmonizować wersety mówiące o nagrodzie niebiańskiej dla naśladowców Chrystusa z opisami błogosławieństw raju na ziemi. Żadne inne ugrupowanie podające się za chrześcijańskie nie ma jasnego rozeznania w tej sprawie, lecz jakże oczywistą stała się ona dla tych, których od stu lat uczy „niewolnik wierny i rozumny”! Biblia wyraźnie podaje, że przez potomstwo Abrahama przyjdą błogosławieństwa, ale dla kogo? Nie dla niego samego, tylko dla wszystkich rodzin ludzkich (Rodz. 22:17, 18, Poz; Gal. 3:16, 29). Sto czterdzieści cztery tysiące stojące z Barankiem na górze Syjon będą panować u boku Chrystusa w roli królów i kapłanów, ale nad kim? Nie nad sobą, lecz nad resztą ludzkości, która będzie żyła na rajskiej ziemi (Apok. 14:1; 20:4, 6; 21:4).
ROZPOZNANIE TOŻSAMOŚCI JEHOWY
8. Co pierwsi z nowożytnych badaczy Pisma Świętego odkryli o imieniu i podstawowych cechach Jehowy?
8 Pełniąc użyteczną służbę dla Jezusa Chrystusa, klasa „niewolnika wiernego i rozumnego” uzyskiwała coraz jaśniejsze i dokładniejsze zrozumienie Słowa Bożego. Poznała, że „Jehowa” to pełne treści imię jedynego prawdziwego Boga, przy czym określa ono wyłącznie Stwórcę, a więc Najwyższego (Ps. 83:18, Authorized Version; 100:3). Dla zwolenników trójcy, przyjmujących credo atanazjańskie, rozpoznanie tej prawdy jest wprost niemożliwe. Co więcej, wspomniana klasa w niespotykany dotąd sposób pojęła główne, czyli podstawowe właściwości Jehowy Boga: mądrość, moc, sprawiedliwość i miłość. Wyznania wiary rozpowszechnione w chrześcijaństwie, które uczą o czyśćcu, wiecznych mękach oraz o tym, że Bóg usiłuje nawrócić świat, absolutnie nie licują z przypisywaniem Bogu tak wspaniałych zalet (Rzym. 11:33; Rodz. 18:14; Powt. Pr. 32:4; 1 Jana 4:8).
9. Czego się dowiedziano o przyczynie, dla której Bóg dopuścił zło? (Księga Joba, rozdział 1 i 2; Ezechiela 23:49, NP).
9 Rozpatrując Słowo Boże w coraz silniejszym świetle, zgodnie zresztą z zasadą wyrażoną w Księdze Przysłów 4:18, lud Jehowy jasno zrozumiał, dlaczego Bóg dopuszcza wszelkiego rodzaju zło i cierpienia. Nikt inny z podających się za chrześcijan nie potrafił dać na to pytanie zadowalającej odpowiedzi. A dlaczego Jehowa toleruje takie warunki? Z uwagi na wywołaną buntem Szatana kwestię sporną, która podaje w wątpliwość, czy zwierzchnictwo Jehowy nad wszechświatem jest słuszne i prawowite; pokrewna kwestia dotyczy tego, czy człowiek zdoła dochować prawości wbrew wszystkiemu, co by uczynił Diabeł.
„NIE NALEŻĄ DO ŚWIATA”
10, 11. (a) Jak słowa z Ewangelii według Jana 17:16 sprawdzają się u ludu Bożego? (b) Jaką wypowiedź Jezusa realizuje wyłącznie ten lud z racji swej neutralności?
10 Za kolejny dowód na to, że Jezus Chrystus był przez cały czas z klasą swego „niewolnika wiernego i rozumnego”, niech posłuży fakt, iż zdała sobie sprawę z ogromnej różnicy między organizacją Jehowy, a organizacją Szatana Diabła. Nie do pomyślenia jest dla ludu Jehowy jakaś współpraca międzywyznaniowa! Nie chce mieć nic wspólnego z religią fałszywą ani z żadną inną cząstką szatańskiego świata (2 Kor. 4:4; 6:14-16). Do tego ludu i tylko do niego odnoszą się słowa Jezusa zanotowane w Ewangelii według Jana 17:16: „Przecież oni nie należą do świata, podobnie jak i ja nie należę do świata” (Brandstaetter). Wynikająca stąd neutralność wobec konfliktów światowych i polityki do tego stopnia wyróżnia Świadków Jehowy, że naprawdę nie ma drugiej takiej społeczności. Uwidoczniło się to szczególnie z wybuchem drugiej wojny światowej. Chociaż wskutek zajęcia takiego stanowiska wielu naszych braci spotykało i nadal spotyka surowe prześladowanie, uwięzienie, a nawet śmierć, to jednak z drugiej strony nieraz już okazało się ono bardzo pożyteczne i uratowało im życie, między innymi w Irlandii Północnej, Libanie, Rodezji i innych krajach nękanych walkami.
11 Neutralna postawa Świadków Jehowy dodatkowo potwierdza, że są prawdziwymi chrześcijanami. Dlaczego? Otóż jedynie w ich szeregach znajdują oddźwięk słowa Jezusa zanotowane w Ewangelii według Jana 13:34, 35: „To jest moje nowe przykazanie, które wam daję: Miłujcie się wzajemnie, jak ja was umiłowałem, abyście także i wy wzajemnie się miłowali. A gdy się będziecie wzajemnie miłować, każdy pozna, że jesteście moimi uczniami” (Brandstaetter). Miłość tę stawiają ponad wszelkie żądania, które by ich mogły uwikłać w konflikty plemienne, narodowościowe, rasowe lub międzypartyjne.
12. Co umożliwiło chrześcijanom pogodzić pozornie sprzeczne wymagania biblijne dotyczące podporządkowywania się Cezarowi?
12 Lud Jehowy, nie należąc do świata, trzyma się ściśle zasady, którą apostołowie przedstawili możnym żydowskim: „Trzeba bardziej słuchać Boga niż ludzi” (Dzieje 5:29). Jednocześnie stosuje się do rady z 13 rozdziału Listu do Rzymian, żeby być poddanym władzom zwierzchnim. Jak udało się mu pogodzić te pozornie sprzeczne wymagania? Przyjął za normę warunkowe podporządkowanie. Tak jest, chrześcijanie ci mają w poszanowaniu władzę: czy to rodziców, gdy chodzi o młodzież, mężów w wypadku żon, czy też pracodawców bądź urzędników państwowych — dopóki posłuszeństwo wobec nich nie narusza żadnego z przykazań Bożych. A dzięki temu posłuszeństwu, okazywanemu nie tyle ze strachu, ile ze względu na sumienie (jak nakazano im w Liście do Rzymian 13:5), zdobyli sobie na całym świecie opinię spokojnych, praworządnych obywateli i rzetelnych płatników podatków. Faktem jest, że w każdej płaszczyźnie wytrwale podejmuje się szczere i zakrojone na szeroką skalę wysiłki, aby wpoić szczytne zasady moralne w serca i umysły wszystkich utrzymujących kontakty z tymi chrześcijanami. W jakim innym ugrupowaniu podającym się za chrześcijańskie czynione są równie usilne starania? U wiernych świadków Boga Jehowy liczy się jakość, a nie ilość.
13. Jakie biblijne stanowisko zajęli wszyscy związani z klasą „niewolnika” w sprawie posługiwania się krwią?
13 Jeszcze jedną cechą charakterystyczną dla tych chrześcijan, świadczącą o ich trzymaniu się z dala od świata, jest ich stanowisko w sprawie krwi. W dobie obecnej tylko ludzie noszący imię Jehowy dobrze rozumieją i respektują biblijny nakaz: „Powstrzymajcie się (...) od krwi” — nawiązujący do świętości życia. Pomyślność duchową stawiają na pierwszym miejscu (Rodz. 9:4-6; Dzieje 15:28, 29). Niejednemu nie podoba się ich pogląd na krew, gdyż obstają przy nim, choćby przez to narażali swoje teraźniejsze życie. Z drugiej strony wszakże nieraz już uchronili się od powikłań, jakie często występują po przetoczeniu krwi. Jakże wyraźnie Pismo Święte w wielu miejscach wypowiada się na ten temat! A kto oprócz ludu Jehowy z całego serca podporządkowuje się jego nakazom?
SPOGLĄDANIE NAPRZÓD
14. Czego wygląda „niewolnik wierny i rozumny”?
14 „Niewolnik wierny i rozumny” jako klasa lojalnego stróża zawsze pilnie wypatrywał, co przygotuje Bóg Jehowa. Ze swego dogodnego punktu obserwacyjnego dostrzegł gromadzące się dowody bliskości wielkiego ucisku, który będzie oznaką końca starego systemu rzeczy w ramach spełnienia proroczych słów Jezusa z rozdziałów 24 i 25 Ewangelii według Mateusza, rozdziału 13 według Marka i rozdziału 21 według Łukasza. Możemy być pewni, że w nowym porządku, jaki nastanie po wielkim ucisku, zarezerwowane są dla ludzkości wielkie błogosławieństwa. Nastanie literalny ziemski raj, zaludniony tymi, których odkupił Jezus Chrystus! Co za wspaniałe widoki! Wszyscy miłujący prawdę i sprawiedliwość szczerze tęsknią do zbliżającego się niczym nie zmąconego panowania Królestwa Bożego i wciąż modlą się o nie, jak tego nauczał Jezus (Mat. 6:10; Apok. 20:6; 21:4).
15. (a) Czego od klasy „niewolnika” wymagał fakt, że nigdy nie była doskonała? (b) Czego z kolei potrzeba tym, którzy współdziałają z „niewolnikiem”?
15 Pobudzany tą nadzieją „niewolnik wierny i rozumny” zwracał uwagę całego ludu Bożego na znak czasów, zapowiadający bliskość panowania Królestwa Bożego. Trzeba jednak zaznaczyć, że nie był w tym zakresie inspirowany ani w działaniu swym doskonały. Pisma szeregu członków klasy „niewolnika”, które się złożyły na chrześcijańską część Słowa Bożego, były natchnione i nieomylne, ale inaczej przedstawia się rzecz z późniejszymi pracami. Literatura wydawana za życia Charlesa Taze Russella, pierwszego prezesa Towarzystwa Strażnica, nie była doskonała; nie była też doskonała za J. F. Rutherforda, następnego prezesa Towarzystwa. Coraz jaśniejsze światło padające na Słowo Boże, jak również fakty historyczne, po wielokroć aż do naszych dni wskazywały, w czym należy wprowadzić poprawki takiego czy innego rodzaju. Ale nie zapominajmy, że pobudki tego „niewolnika” zawsze były czyste, niesamolubne; we wszystkim powodowały nim dobre intencje. Ponadto mają tu szczególną wymowę słowa zawarte w Liście do Rzymian 8:28: „Bóg z tymi, którzy Go miłują, współdziała we wszystkim dla ich dobra, z tymi, którzy są powołani według Jego zamiaru”. W gruncie rzeczy, tym, którym usługuje „niewolnik”, wszelkie sprostowania w zrozumieniu dały sposobność do okazania lojalności i miłości — tej miłości, która w myśl słów Jezusa miała cechować jego naśladowców (Jana 13:34, 35; porównaj z tym List 1 Piotra 4:8). Dla tych, którzy naprawdę miłują prawo Boże, nic takiego nie staje się kamieniem obrazy (Ps. 119:165).
CO NAKAZUJE MĄDROŚĆ
16. Jaki wniosek narzuca się nam nieodparcie wobec powyższych rozważań?
16 Do jakiego wniosku prowadzi nas powyższy przegląd dziejów wiernego i rozumnego „niewolnika” Jehowy w przeciwstawieniu do historii nominalnego chrześcijaństwa? Do takiego, że Jezus Chrystus dotrzymał swej obietnicy. Od chwili wniebowstąpienia przez cały czas aż do tej pory był ze swym chrześcijańskim zborem reprezentowanym przez tegoż „niewolnika”. Duch Jehowy obficie spływał na klasę „niewolnika” i jej towarzyszy, połączonych w posłusznym wykonywaniu nakazów w sprawie głoszenia dobrej nowiny o Królestwie Bożym i pozyskiwania uczniów (Mat. 10:7; 24:14; 28:19, 20). Trwać przy Jezusie Chrystusie to trzymać się tych, którymi on raczy się posługiwać. Dokąd moglibyśmy się zwrócić poza prawdziwym zborem chrześcijańskim? Jedynie do organizacji Szatana, na którą składa się polityczna „Bestia” i ogólnoświatowe imperium babilońskiej religii fałszywej (Apok. 13:1, 14, 15; 17:3-6).
17, 18. (a) Dlaczego głupio postąpili ci, którzy opuścili Jezusa usłyszawszy, co powiedział o spożywaniu jego ciała i krwi? (b) Co więc nakazuje nam dzisiaj mądrość?
17 Kiedy Jezus rzekł uczniom, że kto nie będzie jadł jego ciała i pił jego krwi, ten nie będzie miał życia w sobie, niewątpliwie wszyscy poczuli się zbici z tropu. Wielu z nich się zgorszyło i przestało chodzić za Jezusem. Z powodu tej jednej, trudnej do zrozumienia nauki Jezusa ci ludzie tak się oburzyli, że odeszli od niego. Jakże niemądrze zadecydowali! Postępkiem tym zlekceważyli wszystkie cudowne prawdy, które Jezus przedstawił do owej chwili. A co powiedzieć o niezwykłych cudach, jakich Jezus dokonał na dowód tego, że jest przyobiecanym Mesjaszem, Synem Bożym? (Porównaj z tym Ewangelię według Łukasza 7:20-23).
18 Jezus słusznie mógł zapytać apostołów: „Czyż i wy chcecie odejść?” Ale apostoł Piotr dał właściwą odpowiedź: „Panie, do kogóż pójdziemy? Ty masz słowa życia wiecznego. A myśmy uwierzyli i poznali, że Ty jesteś Świętym Boga” (Jana 6:67-69). Nie inaczej jest dzisiaj; w świetle powyższych faktów mądrość nakazuje oczywiście utrzymywać stale łączność z „niewolnikiem wiernym i rozumnym”. „Niewolnik” ów z jednej strony wyjaśnia nam „słowa życia wiecznego”, a z drugiej pomaga nam stosować te „słowa” w życiu zarówno dla naszego obecnego, jak i wieczystego dobra. Czy więc nie powinniśmy być wdzięczni Jehowie Bogu i Jezusowi Chrystusowi za to, że wśród nas jest ten „niewolnik”?
19. Jakimi rozlicznymi sposobami możemy okazywać Jehowie Bogu wdzięczność za usługi „niewolnika wiernego i rozumnego”?
19 Jak możemy dać wyraz naszej wdzięczności? Wieloma sposobami. Jeden z nich to współdziałanie z ‛wiernym niewolnikiem’ w głoszeniu i wychowywaniu uczniów. Możemy też przejawić wdzięczność przez skwapliwe przyjmowanie pokarmu duchowego, którego ten „niewolnik” dostarcza na kartach książek i czasopism, jak również przez udział w zebraniach zborowych. Nie powinniśmy przy tym przeoczać przywileju modlenia się o to, żeby duch Jehowy prowadził klasę „niewolnika” i dodawał jej sił do pracy, jaką ma do wykonania. A ponadto mamy również zaszczyt udzielania w miarę posiadanych środków materialnej pomocy na pokrycie kosztów ogólnoświatowej działalności tego „niewolnika”. Zatem różne są możliwości, jakimi możemy okazać docenianie metodzie, którą Bóg Jehowa posługuje się „niewolnikiem wiernym i rozumnym” oraz mu błogosławi. Ujawniamy przez to, że mamy żywą, aktywną wiarę, którą daje się poznać po uczynkach (Jak. 2:17, 26).
[Ramka na stronie 14]
PODSTAWOWE NAUKI BIBLIJNE głoszone przez Świadków Jehowy
● Wywyższanie imienia i zwierzchnictwa Jehowy
● „Obecność” Chrystusa z władzą królewską w „czasie końca”
● Okup Jezusa drogą do zmartwychwstania i życia wiecznego
● Odrębność Ojca, Syna i ducha świętego; nie ma trójcy
● Stwarzanie a nie ewolucja. Dusza ludzka jest śmiertelna
● Niewtrącanie się do polityki świata i jego konfliktów
● Poszanowanie dla prawa Bożego dotyczącego krwi oraz moralności
● Chrześcijaństwo głównym składnikiem „Babilonu Wielkiego”
● Konieczność pielęgnowania miłości i osobowości chrześcijańskiej
● Obowiązkiem chrześcijanina głoszenie i pozyskiwanie uczniów
● Chrzest przez całkowite zanurzenie w wodzie symbolem oddania się Bogu