22. (a) W jakim sensie Jehowa stał się Źródłem wody zbawienia dla przodków świętujących Żydów? (b) Co mówiono o radości panującej podczas wylewania wody przyniesionej z Siloe?

²² Bóg Jehowa był niebiańskim Źródłem zbawienia Żydów. Wyzwolił ich przodków z 70-letniego wygnania w pogańskim Babilonie, gdzie tęsknili za wybawieniem, które miało nadejść po upadku tego imperium w 539 roku p.n.e. (Izaj. 44:28 do 45:7; Jer. 2:13). Wspominanie tego oswobodzenia było jednym z powodów do radości podczas Święta Namiotów. Dawni Żydzi znali przysłowie tej treści: Kto nie widział radości panującej przy wylewaniu wody z Siloe, ten nigdy w życiu nie widział prawdziwej radości!

Iluminacja świąteczna

1. Skąd pochodziło rzęsiste oświetlenie Jeruzalem podczas Święta Namiotów? Co robili Żydzi przy tym świetle?

Z OKAZJI Święta Namiotów rzęsiście oświetlano „miasto wielkiego Króla”, Jehowy (Mat. 5:35). W świątyni Herodowej, na Dziedzińcu Niewiast położonym na wschód od ołtarza, urządzano nocami wspaniałe widowiska. Ustawiano tam cztery potężne kandelabry. Każdy z nich dźwigał cztery wielkie zbiorniki. Do napełnienia tych pojemników łatwopalnym olejem musiano używać drabin. Za knoty służyły znoszone szaty kapłańskie. Ogień płonący na tych 16 zbiornikach dawał tyle światła, że jasno było nocą w całym Jeruzalem. Przy tej wspaniałej iluminacji mężczyźni izraelscy tańczyli i wykonywali różne akrobacje na tak zwanym Dziedzińcu Niewiast, podczas gdy kobiety przyglądały się temu ze swej galerii. Śpiewacy kolejno intonowali piętnaście psalmów zwanych Pieśniami Stopni, a to przy muzycznym akompaniamencie lewitów. Tak spędzano czas w radosnym nastroju aż do świtu.

2. Gdzie znajdowali się poganie, którzy przybyli na święto?

² Nieobrzezani poganie uczestniczący w tym święcie przebywali wyłącznie na Dziedzińcu Pogan, oddzielonym od Dziedzińca Izraela przegrodą kamienną oraz Dziedzińcem Zewnętrznym (Dla wyrobienia sobie pojęcia o ograniczeniach obowiązujących pogan na terenie świątyni zobacz Dzieje Apostolskie 21:28, 29).

3, 4. (a) W jaki sposób Jezus udał się na święto jesienią 32 roku n.e.? Jaka jego wypowiedź mogła przypomnieć Żydom o wodzie z Siloe? (b) Do czego Jezus odniósł swoje słowa w świetle Ewangelii według Jana 7:39?

³ Przy uwzględnieniu charakterystycznych zwyczajów wzbogacających obchody Święta Namiotów lepiej zrozumiemy trafność pewnych wypowiedzi, jakie padły z ust Jezusa Chrystusa podczas takiej uroczystości. Po raz ostatni wziął on udział w zgromadzeniu z tej okazji jesienią 32 roku n.e. Żydzi przebywający w Jeruzalem planowali zabicie go, toteż opuścił Galileę samotnie i przybył na święto, nie zwracając na siebie uwagi. Mniej więcej w połowie okresu świątecznego, być może dnia 18 Tiszri, wystąpił publicznie i zaczął nauczać tłumy świętujących, przybyłych do świątyni.

⁴ Ostatni dzień obchodów, 21 Tiszri, nazywano „wielkim dniem święta”. Dnia tego Jezus najprawdopodobniej nawiązał do wylewania wody zaczerpniętej z Siloe, mówiąc do ludu: „Jeśli kto pragnie, niech przyjdzie do mnie i pije. Kto wierzy we mnie, jak powiada Pismo, z wnętrza jego popłyną rzeki wody żywej”. Te słowa Jezusa apostoł Jan skomentował w następujący sposób: „A to mówił o Duchu, którego mieli otrzymać ci, którzy w niego uwierzyli; albowiem Duch Święty nie był jeszcze dany, gdyż Jezus nie był jeszcze uwielbiony” (Jana 7:37-39, NP).

5. Kiedy i jak zaczęły się sprawdzać te niezwykłe słowa?

⁵ Powyższa znamienna wypowiedź zaczęła się spełniać w dniu Pięćdziesiątnicy następnego roku, kiedy na około 120 uczniów Jezusa, zebranych w pewnej górnej sali w Jeruzalem, został wylany duch święty. Rzeczywiście poczęły od nich płynąć strumienie wody życia, gdy korzystając z cudownego daru mówienia różnymi językami opowiadali „wielkie dzieła Boże” tysiącom zdumionych Żydów, którzy przybiegli, by podziwiać całe to zdarzenie (Dzieje 2:1-41).

6. Jakie słowa Jezusa, wypowiedziane ostatniego dnia święta, mogły przypomnieć uczniom o specjalnej iluminacji świątyni?

⁶ Siódmego i ostatniego dnia Święta Namiotów wypowiedział Jezus uwagę, która mogła się skojarzyć uczniom ze specjalnym oświetleniem wyróżniającym tę uroczystość, mianowicie z iluminacją za pomocą czterech wysokich kandelabrów na Dziedzińcu Niewiast. Jezus rzekł: „Jestem światłością świata. Kto idzie za Mną, nie będzie chodził w ciemności, lecz będzie miał światło życia” (Jana 8:12).

7. Dlaczego było rzeczą stosowną, że Jezus nazwał siebie „światłością świata” w okresie Święta Namiotów?

⁷ Jezus zupełnie słusznie nazwał siebie podczas Święta Namiotów „światłością świata”, gdyż uroczystość ta miała charakter międzynarodowy. Na jakiej podstawie można tak twierdzić? Otóż prawo Boże zezwalało „obcemu przybyszowi” przebywającemu w bramach Izraelitów na wzięcie udziału w tym święcie i radowanie się wespół z wybranym ludem Bożym (Powt. Pr. [5 Mojż.] 16:14, NP).

8. (a) Czym niezwykłym odznaczało się ofiarowanie byków podczas Święta Namiotów? (b) Jak się ma ich liczba do tego, co podano w rozdziale 10 Księgi Rodzaju? Na co to wskazuje?

⁸ Według tekstu Księgi Liczb 29:12-34 z okazji tego święta składano na ofiarę wyjątkowo dużą liczbę młodych byków. Pierwszego dnia ofiarowano ich trzynaście, a przez następne sześć dni codziennie o jednego mniej, wobec czego siódmego i zarazem ostatniego dnia, w którym Jezus właśnie wyrzekł słowa: „Jestem światłością świata”, zabijano w ofierze siedem sztuk. Zatem w ciągu całego święta ofiarowano ich siedemdziesiąt. Liczba 70 jest wielokrotnością 7 i 10, a obie te wielkości przedstawiają pełnię, doskonałość: liczba 7 doskonałość duchową, a 10 ziemską zupełność. W uroczystym Dniu Przebłagania, czyli 10 Tiszri, przyprowadzono na ofiarę pojednania tylko jednego byka, a podczas siedmiodniowego Święta Namiotów, od 15 do 21 Tiszri, ofiarowano ich aż 70. W sensie przenośnym udostępniały one wystarczającej ilości krwi dla oczyszczenia i zbawienia całego świata ludzkiego. Harmonizuje to z danymi zawartymi w 10 rozdziale Księgi Rodzaju. Wymieniono tam imiona głów rodzin i nazwy narodów, poczynając od Noego i jego trzech synów, a skończywszy na Jobabie. Łącznie występuje w tym miejscu 70 nazw, co prawdopodobnie obejmuje całą ludność okresu popotopowego.

9. Dla kogo Jezus, według własnych swoich słów, był „światłością”? Czego potrzebują wszyscy ludzie, by uzyskać życie?

⁹ Jezus Chrystus zatem postąpił bardzo stosownie, oświadczając w danej chwili: „Jestem światłością świata” — a więc nie tylko dla jego namaszczonych naśladowców. Co się zaś tyczy korzyści, jakich przysparza światło, to przypominamy sobie chociażby fakt, że najpierw Bóg powiedział: „Niechaj się stanie światłość”, powołał do istnienia słońce, księżyc i gwiazdy oraz spowodował, by ich promieniowanie dotarło do naszej ziemi, a dopiero potem stworzył zwierzęta i w końcu doskonałego mężczyznę tudzież niewiastę, aby cieszyli się życiodajnym światłem. W dzisiejszym świecie pogrążonym wskutek grzechu w ciemnościach i odstręczonym od Boga wszyscy ludzie mogą skorzystać ze światła, które promieniuje od Jezusa Chrystusa, „światłości świata”. Każdemu z nas