Odpowiedni okup

OKUPIĆ znaczy wybawić albo uwolnić za wynagrodzeniem, czyli na podstawie jakiegoś odszkodowania wartości. To wynagrodzenie czy odszkodowanie wartości bywa nazywane okupem, w nowoczesnym użyciu wyrażenie okup określa na ogół kwotę, jaka jest żądana za uwolnienie kogoś uprowadzonego. Jednak w Biblii wyraz ten jest stosowany przede wszystkim do rozrządzenia, którym Bóg zamierzył wyzwolić niedoskonałego człowieka z niewoli grzechu i śmierci oraz udzielić mu sposobności do pozyskania życia wiecznotrwałego. Idea okupu celem wybawienia z grzechu i śmierci należy do cech charakterystycznych religii chrześcijańskiej i jest też jedną z jej najważniejszych, podstawowych nauk.

Nie można się spodziewać zrozumienia nauki o okupie i nie można jej doceniać, jeśli się wpierw nie uzna dwóch elementarnych prawd, mianowicie że istnieje Bóg i że Biblia jest Jego Słowem. Dlaczego Bóg nie miałby nam objawić czegoś o sobie ani nas pouczyć o tym, skąd się wzięliśmy, po co tu jesteśmy, jaki nas czeka los i dlaczego zostało dopuszczone zło? Skoro Bóg zatroszczył się o dostateczne możliwości zaspokojenia wszystkich naszych potrzeb materialnych, to czyż nie jest rozsądne spodziewać się, że postarał się też o zaspokojenie naszych potrzeb duchowych, naszego łaknienia prawdy i sprawiedliwości? On zadbał o to! A więc gdy badając Biblię spostrzegamy jej wewnętrzną harmonię, gdy widzimy, jak śmiało i szczerze mówi prawdę, gdy poznajemy jej historię, potwierdzoną w całej rozciągłości przez archeologię i geologię, jej wysokie zasady i mądre wypowiedzi, a przede wszystkim jej element proroczy — z konieczności dochodzimy do wniosku, że ta księga nie może być po prostu dziełem niedoskonałych ludzi, ale rzeczywiście jest tym, za co się podaje, to znaczy Słowem wszechmocnego Boga Jehowy. — Jana 17:17; 1 Piotra 1:25; 2 Piotra 1:20, 21.

Z Biblii dowiadujemy się, że Bóg ma cztery główne przymioty. Jest doskonały w mądrości, sprawiedliwości i miłości oraz wszechmocny w swej potędze. (Ijoba 12:13; Ps. 62:12; 97:2; 1 Jana 4:8) Na podstawie suwerenności swojej władzy jest naszym Królem, Ustawodawcą i Sędzią, któremu musimy w każdej chwili zdawać sprawę ze wszystkiego, a ponieważ jest naszym Stwórcą, więc wszystko, co posiadamy, mamy od Niego. — Izaj. 33:22; Jak. 1:17.

Jehowa Bóg stworzył pierwszą parę ludzką na swój obraz i podobieństwo, a więc z pewną miarą mądrości, sprawiedliwości, miłości i mocy. (1 Mojż. 1:26) Dał ludziom poczucie moralne, sumienie, aby mogli odróżniać właściwe od opacznego. Nie był naszym pierwszym rodzicom nic winien, oni natomiast byli Bogu winni dług wdzięczności i doceniania. W celu wypróbowania ich doceniania Bóg przykazał im: „Z każdego drzewa rajskiego jedz; ale z drzewa wiadomości dobrego i złego nie jedz, bo którego dnia będziesz jadł z niego, śmiercią umrzesz.” — 1 Mojż. 2:16, 17, Wu.

Ponieważ wszystkie dzieła Boże są doskonałe, więc i Adam, i Ewa byli w stanie doskonale zastosować się do tych przykazań, gdyby tylko chcieli. Jednak Adam rozmyślnie postanowił raczej nie usłuchać i dlatego zgrzeszył („zgrzeszyć” znaczy dosłownie „zawieść”, „uchybić”). Następstwem tego było skazanie na śmierć. (1 Tym. 2:14) „Iżeś usłuchał głosu żony twojej i jadłeś z drzewa, z któregom ci był kazał, abyś nie jadł, przeklęta będzie ziemia w dziele twoim; w pracach jeść z niej będziesz po wszystkie dni żywota twego. W pocie oblicza twego będziesz pożywał chleba, aż się wrócisz do ziemi, z którejś wzięty; boś jest prochem i w proch się obrócisz.” (1 Mojż. 3:17, 19, Wu) Był to wyrok sprawiedliwy.

DLA INNYCH MIŁOSIERDZIE

Chociaż wyrok wydany na Adama był sam w sobie jak najbardziej sprawiedliwy, pociągnął on za sobą następstwa, które odbiły się także na innych ludziach — na potomkach Adama. Bóg nie wyrządził im tym sposobem krzywdy; podobnie nowoczesne państwo nie postępuje niesprawiedliwie wobec dzieci mordercy, gdy na takim przestępcy wykonuje wyrok śmierci. Grzeszny ojciec sam krzywdzi swoje dzieci. Adam swym nieposłuszeństwem zaprzepaścił prawo do życia i nie mógł go przekazać swoim potomkom, gdyż wszyscy urodzili się dopiero po jego zgrzeszeniu i utracie tego prawa. „Przez jednego człowieka grzech wszedł na świat, i przez grzech śmierć, i tak na wszystkich ludzi śmierć przyszła, ponieważ wszyscy zgrzeszyli.” — Ijoba 14:4; Ps. 51:7; Rzym. 5:12, NT.

Sprawiedliwości Bożej stało się zadość w chwili wykonania wyroku śmierci na Adamie. Ponieważ nie Bóg, lecz Adam zawinił potomkom utratę prawa do życia, więc sprawiedliwość nie domagała się od Niego żadnych kroków zaradczych. Jednak Bóg w swej wielkiej miłości i mądrości widział możliwość uczynienia czegoś na rzecz tych spośród potomków Adama, którzy by stronili od samolubnego usposobienia swego ojca, ale miłowali sprawiedliwość. Otóż przez przyjęcie ofiary okupu Bóg mógł podtrzymać majestat swego prawa i jednocześnie sprawić wybawienie dla jednostek na to w pełni zasługujących.

Kto mógłby dostarczyć takiego okupu? Z potomków Adama oczywiście nikt nie mógł, bo żaden z nich nie miał prawa do życia. (Ps. 49:8) Biblia wskazuje, że przywileju stania się odkupicielem ludzi Bóg udzielił swemu pierworodnemu Synowi, to jest Słowu, czyli Logosowi. Ponieważ ten Syn był stworzeniem duchowym, więc musiał się najpierw stać człowiekiem, bo prawo Boże domagało się sprawiedliwości, a więc odpowiedniego, równowartościowego okupu; stworzenie duchowe tak samo nie nadawało się do tego, jak niedoskonały człowiek. — 5 Mojż. 19:21; Jana 1:1; Kol. 1:15.

W ustalonym przez Boga czasie „Słowo stał się ciałem” i „posłał Bóg Syna swego, który się narodził z niewiasty”. Ten Syn złożył swą duchową wspaniałość „przyjąwszy postać niewolnika, stawszy się podobny ludziom, i z postawy znaleziony [był] jako człowiek”. (Jana 1:14, NW; Gal. 4:4; Filip. 2:7, NT) Miał otrzymać imię Jezus, „albowiem on zbawi lud swój od grzechów ich”. Dlatego też Jan Chrzciciel przedstawił go słowami: „Oto Baranek Boży, który gładzi grzech świata.” Sam Jezus poświadczył, że „Syn człowieczy nie przyszedł, aby mu służono, ale aby służył i aby dał duszę swą [czyli swe życie] na okup za wielu”. Apostoł Paweł krótko i zwięźle wyjaśnia naukę o okupie w ten sposób: „Jeden jest Bóg, jeden także pośrednik między Bogiem i ludźmi, człowiek Chrystus Jezus, który dał samego siebie na [odpowiedni, NW] okup.” — Mat. 1:21; 20:28; Jana 1:29; 1 Tym. 2:5, 6.

Jezus, będąc człowiekiem doskonałym, dokładnie odpowiadał stanowi Adama przed grzeszeniem. Kiedy dobrowolnie składał na palu tortur swe niezaprzepaszczone życie, aby potem być przez Boga wzbudzony z martwych jako stworzenie duchowe, Jezus posiadał pod każdym względem pełne prawo do życia ludzkiego; posiadał dokładnie to samo, co Adam utracił dla ludzkości. Tę wartość Jezus zaofiarował potem przed Bogiem jako okup i w zamian za to otrzymał do dyspozycji ludzkość, aby godnym jej członkom dać sposobność osiągnięcia życia wiecznego. — 1 Piotra 1:18, 19.

Ta ofiara za grzechy została proroczo przedstawiona przez przewidziane w Prawie Mojżeszowym coroczne ofiary, składane w dniu odpokutowania. Według tego Prawa ofiarowano za grzechy ludu cielca i kozła, po czym ich krew, która przedstawiała życie, była składana Bogu w Miejscu Najświętszym namiotu przybytku albo świątyni, gdzie jaśniało nadnaturalne światło znamionujące obecność Bożą. — Hebr. 9:24-28.

SKORZYSTANIE Z OKUPU

Teraz wyłania się kwestia: Dlaczego ludzie nadal umierają, skoro Jezus przed z górą dziewiętnastu wiekami ich okupił, aby im dać życie? Otóż dlatego, że tak jak Bóg ustalił czas odpowiedni na przyjście Chrystusa Jezusa na ziemię w celu dostarczenia okupu, dokładnie tak samo wyznaczył określony czas, w którym ludzkość będzie mogła skorzystać z dobrodziejstw tego okupu. (Rzym. 5:6) Jednakże dla małej grupy wybranych chrześcijan, którą Jezus określił mianem „małego stadka”, płyną korzyści z okupu Chrystusowego już od dnia Pięćdziesiątnicy roku 33 po Chr. Na podstawie wiary w okup i oddania się Bogu zostają oni w oczach Bożych poczytani za sprawiedliwych i otrzymują ducha świętego, czyli czynną moc Bożą, żeby się stać duchowymi synami Bożymi. Mają nadzieję, że jeżeli pozostaną wierni aż do śmierci, czeka ich współudział z Chrystusem Jezusem w „pierwszym zmartwychwstaniu” oraz w tysiącletnim panowaniu jako część składowa duchowego nasienia Abrahamowego, to znaczy udział w błogosławieniu wszystkim pokoleniom ziemi. — Łuk. 12:32; Rzym. 5:1; Gal. 3:29; Obj. 20:5, 6.

Natomiast znaczna większość tych, którzy skorzystają ze złożonej przez Jezusa ofiary okupu, otrzyma to samo, co Adam utracił, mianowicie życie na ziemi. Nastąpi to w nowym świecie, o którym apostoł Piotr napisał: „Lecz nowych niebios i nowej ziemi według obietnicy jego oczekujemy, w których sprawiedliwość mieszka.” (2 Piotra 3:13) Większość potomków Adama śpi teraz w grobach, ale okup upewnia nas, że wszyscy ci, którzy są zachowani w pamięci Bożej, powstaną z martwych! „Nie dziwcie się temu, ponieważ nadchodzi godzina, w której wszyscy, co są w grobowcach pamięci, usłyszą jego głos i wyjdą: ci, którzy czynili rzeczy dobre, na zmartwychwstanie życia, ci, którzy praktykowali rzeczy marne, na zmartwychwstanie sądu.” — Jana 5:28, 29, NW.

Proroctwo biblijne wskazuje, że jesteśmy jakby już na progu nowego świata; Słowo Boże zawiera przy tym nadzieję, że wiele obecnie żyjących ludzi przeżyje przełomowy okres końca tego starego systemu rzeczy i zapoczątkowania się nowego systemu, zupełnie tak samo, jak to było z Noem i jego rodziną. A skoro tam wszelki grzech, choroba i śmierć zostaną usunięte, możemy ufnie oświadczyć, że niejedni z ludzi dziś żyjących przejdą żywo do nowego świata i w ogóle nigdy nie ujrzą śmierci. Do tych właśnie osób mogą być zastosowane słowa Jezusa, zapisane w Ewangelii Jana 8:51 i 11:25, 26: „Zaprawdę powiadam wam, jeżeli kto zachowa naukę moją, nigdy nie ujrzy śmierci.” „Kto wierzy we mnie, żyć będzie, chociażby umarł; i każdy, który żyje z wiarą we mnie, nigdy nie umrze.” — Kow.

Zatem na podstawie okupu zniesione zostaną następstwa wykroczenia Adama w odniesieniu do wszystkich miłośników prawdy i sprawiedliwości, którzy skorzystają z zaofiarowanej im przez Boga sposobności życia. W ten sposób Bóg okazuje się nie tylko Bogiem doskonałej sprawiedliwości, ale też doskonałej mądrości i wszechmocy, a przede wszystkim Bogiem miłości.

Prócz tego okup dowodzi pełnych praw Boga do naczelnego zwierzchnictwa nad wszechświatem. Pokazuje, że bez względu na to, cokolwiek by uczyniło stworzenie duchowe lub ziemskie albo czego by nie uczyniło, On mimo wszystko przeprowadza swoje zamysły; Jego słowo nie wraca się do Niego próżne. (Izaj. 55:11) A w końcu dzięki okupowi ma Bóg możność nagrodzenia wszystkich tych potomków Adama, którzy zachowując nienaganność wbrew wszelkim pokusom i naciskowi ze strony Diabła piętnują go jako kłamcę. Okup rzeczywiście odpowiada zarówno logice, jak i sprawiedliwości.