siebie członkami” (Rzym. 12:5, BT). Do zboru w Koryncie napisał: „Rzeczywiście jednym duchem zostaliśmy wszyscy ochrzczeni w jedno ciało (...). Otóż wy jesteście ciałem Chrystusowym, a jako jednostki członkami” (1 Kor. 12:13, 27). Skoro więc Głowa tego duchowego ciała, wyniesiony do chwały Jezus Chrystus, należy do duchowej organizacji Bożej, to również członkowie jego „ciała” stanowią cząstkę tej organizacji, tyle że chwilowo cząstkę widzialną. Można słusznie powiedzieć, że są widzialną organizacją Bożą na ziemi. „Bóg tak ciało urządził” (1 Kor. 12:24, Kowalski). „Lecz Bóg zorganizował ciało” (William G. Ballantine: The Riverside New Testament).

LUD ODDANY BOGU, ZORGANIZOWANY DZIŚ NA ZIEMI

11. Dlaczego po pierwszej wojnie światowej konieczna była reorganizacja wśród świeckich narodów, jak też u „pozostałych” z „nasienia” niewiasty?

¹¹ W obrębie widzialnego szatańskiego systemu rzeczy z końcem pierwszej wojny światowej w roku 1918 dla wyniszczonych nią narodów konieczna stała się reorganizacja. Na scenie wydarzeń międzynarodowych pojawili się nowi aktorzy. Na znacznych obszarach Europy i Azji w wyniku gwałtownych przewrotów władzę przejmowały ateistycznie nastrojone żywioły radykalne. Jakże zmienił się świat otaczający „pozostałych z jej nasienia” z potomstwa „niewiasty” Bożej! Konieczna okazała się również reorganizacja w ich szeregach. W świetle proroctw Pisma Świętego, zrozumianych jasno jak nigdy dotąd, musieli spojrzeć w przyszłość z nowego, wprost rewolucyjnego punktu widzenia. Chronologia i proroctwa biblijne oraz wypadki zachodzące w świecie złożyły się na przekonywający dowód tego, że w październiku roku 1914 zakończyły się Czasy Pogan, inaczej mówiąc „czasy wyznaczone narodom” (Łuk. 21:24). Odtąd stary świat wkroczył w swój „czas końca”, czyli „dni ostatnie” (Dan. 12:4; 2 Tym. 3:1). A skoro tak, to nadeszła pora, by na arenę wydarzeń wkroczyła nowa grupa — nie ateistów, lecz bojących się Boga. Z czasem wyjaśniło się, co to za ludzie.

12. (a) Kiedy i gdzie przed zakończeniem pierwszej wojny światowej zaczęto ogłaszać ziemską nadzieję dla bogobojnych ludzi, pojawiających się wówczas na scenie świata? (b) Z kim więc powiązano tekst Ewangelii według Jana 10:16 w książce „Harfa Boża”, wydanej w 1921 roku?

¹² Spodziewali się oni przetrwania zagłady starego systemu rzeczy w Armagedonie i wejścia do nowego porządku pod władzą niebiańskiego Królestwa Chrystusa. W następstwie tego nie musieliby zniknąć z oblicza ziemi, którą Królestwo przekształci w raj. Choć nigdy dotąd nie głoszono czegoś podobnego, nadzieję tę przedstawiono publicznie w Los Angeles (Kalifornia) w lutym 1918 roku, na osiem miesięcy przed zakończeniem pierwszej wojny światowej. Każdy, kto powziął taką nadzieję, nie liczył już na pójście do nieba, aby wejść tam w skład organizacji Bożej. Po wojnie ujrzano w nowym świetle prorocze słowa Jezusa, zapisane w Ewangelii według Jana 10:16. Toteż gdy w roku 1921 Towarzystwo Strażnica wydało książkę zatytułowaną Harfa Boża, w paragrafach 577 i 578 na stronie 345 (wydania angielskiego) powiedziano:

„Kiedy Jezus rzekł: ‛A mam i drugie owce, które nie są z tej owczarni, i teć muszę przywieść; i głosu mego słuchać będą’ (Jana 10:16, [według brzmienia Biblii gdańskiej]), dowiódł tym samym, że zbawienia nie zastrzeżono tylko dla tych, którzy pójdą do nieba. ‛Ta owczarnia’ oznacza kościół; a po wybraniu tej klasy wszyscy muszą otrzymać sposobność wejścia do owczarni Chrystusa. Jest to pewne, ponieważ wszystkich ich odkupił swoją drogocenną krwią.

„Bóg spowodował, że prorok Dawid napisał: ‛Wszystkie narody, któreś ty stworzył, przychodząc kłaniać się będą przed obliczem twojem, Panie! i wielbić będą imię twoje’ (Ps. 86:9, [Bg]). Mamy tu dalszy dowód potwierdzający, że sposobność taka należy się wszystkim”.

13. Jak w przemówieniu kluczowym na zgromadzeniu w Los Angeles z roku 1923 skojarzono przypowieść Jezusa o owcach i kozłach z Ewangelii według Jana 10:16?

¹³ W roku 1923 zorganizowano w Los Angeles dziewięciodniowe zgromadzenie, którego punktem kulminacyjnym było zebranie publiczne w tak zwanym Coliseum, odbyte w niedzielę, 26 sierpnia. Omówiono wtedy przypowieść Jezusa o owcach i kozłach z Ewangelii według Mateusza 25:31-46, przy czym odstąpiono od tradycyjnych objaśnień podawanych w chrześcijaństwie. „Owce” utożsamiono z „drugimi owcami”, o których prorokował Jezus według Jana 10:16. W wykładzie na ten temat, opublikowanym na łamach Strażnicy w wydaniu angielskim z 15 października 1923 roku, powiedziano (na stronie 310, w paragrafie 33):

„Wierzymy, że są w kościele nominalnym miliony ludzi, którzy się go trzymają z szacunku dla Pana; a uważają, że Pan w pewnym sensie posługuje się tym kościołem. Wielkie ich rzesze nie twierdzą, jakoby były poświęcone Panu, i nie mają nadziei ani aspiracji niebiańskich. Tutaj naszym zdaniem mamy właśnie do czynienia z klasą nazwaną przez Pana owcami (Jana 10:16). Dochodzimy więc do wniosku, że zarówno owcami, jak i kozłami z przypowieści są ludzie podający się za chrześcijan, tworzący chrześcijaństwo; jedni i drudzy twierdzą, że dokonują różnych czynów w imię Pana (Mat. 7:21-23)”.

14. Co powiedziano w „Strażnicy” z 15 stycznia 1924 roku na temat czasu, w którym miały być zgromadzane „drugie owce”?

¹⁴ W następnym roku, w angielskim wydaniu Strażnicy z 15 stycznia 1924, zamieszczono dalsze uwagi w tej sprawie (na stronie 26, w paragrafach 2 i 3):

„‛Jemu będzie oddane posłuszeństwo narodów’ (1 Mojż. 49:10, [Bg]).

„Jest to wypowiedź prorocza, odnosząca się do działalności Chrystusa. Czas jej spełnienia jest bliski. Oznacza ona, że ludzie ze wszystkich narodów, pokoleń i języków, którzy pragną sprawiedliwości i ją miłują, posłusznie zgromadzą się przy Panu. Jezus rzekł: ‛A mam i drugie owce, które nie są z tej owczarni, i teć muszę przywieść, i głosu mego słuchać będą, a będzie jedna owczarnia i jeden pasterz’ (Jana 10:16, [Bg]). Owca jest potulna, spokojna, pojętna; stąd też posłużyła za symbol ludzi, którzy miłują pokój i pragną czegoś lepszego”.

15. Jak „Strażnica” z 15 sierpnia 1934 roku wykazywała, że miłosierdzie Boże obejmuje więcej niż zabranie „maluczkiego stadka” do nieba?

¹⁵ Dziesięć lat później Strażnica (angielska) z 15 sierpnia 1934 roku oznajmiła w pierwszym paragrafie na stronie 243:

„Miłosierdzie Jehowy rozciąga się na wszystkich, którzy pilnie starają się poznać i czynić Jego wolę. Jest On życzliwy ludziom, którzy wierzą w Pana Jezusa Chrystusa (Jana 3:16). Jezus Chrystus jest drogą do życia, jaką nam przygotował Bóg, ale nie wszyscy dostępujący życia staną się stworzeniami duchowymi. Są przecież i drugie owce, które nie należą do ‛maluczkiego stadka’ (Jana 10:16). Właśnie do tych ostatnich, do ‛drugich owiec’, zwraca się Chrystus Jezus po przyjściu do świątyni na sąd: ‛Pójdźcie, błogosławieni Ojca mego! odziedziczcie królestwo wam zgotowane od założenia świata’ (Mat. 25:34 [Bg])”.

(Zobacz również paragraf 28 na stronie 248).

16. Do jakiej klasy „owiec” zaliczono w roku 1935 na zgromadzeniu w Waszyngtonie „lud wielki”? Jak następnego dnia zareagowały na tę wiadomość setki zgromadzonych?

¹⁶ Kolejny rok 1935 miał pod tym względem przełomowe znaczenie. W Waszyngtonie odbyło się pamiętne zgromadzenie, na które zaproszono zwłaszcza osoby pragnące być „drugimi owcami” Dobrego Pasterza. Świadczyło to o istotnym zwrocie w kierunku zgromadzania tychże „drugich owiec”. W piątek, 31 maja, wygłoszono wykład, który utożsamiał „drugie owce” (inaczej: Jonadabów) z ziemską klasą „ludu wielkiego”, zapowiedzianą w Objawieniu 7:9-17 (Bg). O dużym napływie do tego „ludu wielkiego” świadczył fakt, że następnego dnia 840 uczestników zgromadzenia zgłosiło się do chrztu w wodzie, aby tym usymbolizować bezwarunkowe oddanie siebie Jehowie Bogu za pośrednictwem Dobrego Pasterza, Jezusa Chrystusa.

„NOWE IMIĘ” DLA ZIEMSKIEJ CZĘŚCI

17. Do jakiego przełomowego wydarzenia odniesiono w „Strażnicy” z 1 marca 1925 roku narodziny dziecka płci męskiej z 12 rozdziału Objawienia?

¹⁷ Powróćmy jednak do znamiennego roku 1925. Wyjaśniona została długo źle rozumiana wizja z Księgi Objawienia 12:1-17. W czasopiśmie Strażnica z 1 marca 1925 roku (wydanie angielskie) odrzucono pogląd, że narodzenie się chłopca z „niewiasty” w niebie jest symbolem powstania papiestwa w łonie odstępczego systemu religijnego, do czego doszło w IV wieku n.e. Wydanie na świat owego dziecka obrazowało raczej narodziny mesjańskiego Królestwa z „niewiasty” Bożej, niebiańskiej organizacji towarzyszącej Mu niby małżonka. Miało to miejsce w niebie przy końcu Czasów Pogan, czyli „czasów wyznaczonych” narodom”, a więc jesienią 1914 roku n.e. Wyjawienie tej tajemnicy wywarło wstrząsające wrażenie na ziemskiej części duchowej organizacji Jehowy!

18. (a) Co niebawem miał Bóg uczynić w swojej sprawie, jak na to zwrócono uwagę w roku 1925? (b) Jak w związku z tym postąpiły w roku 1931 zbory członków „owczarni” Dobrego Pasterza?

¹⁸ W roku 1925 zaszło więcej ważnych zdarzeń! Na pierwszy plan wysunął się godny uwagi fakt, iż nadeszła pora, aby Bóg uświetnił swoje imię. Podano to do ogólnej wiadomości na zjeździe regionalnym, który odbył się latem tegoż roku w mieście Indianapolis (2 Sam. 7:23; Izaj. 64:1, 2). Zgodnie z zamierzeniem Boga, by wybrać z narodów „lud dla swego imienia”, w lipcu 1931 roku rozeszło się echem po całym świecie określenie „Świadkowie Jehowy” (Dzieje 15:14; Izaj. 43:10). Wtedy to tysiące członków „owczarni” Dobrego Pasterza formalnie, przez powzięcie rezolucji, przyjęło tę biblijną nazwę odnoszącą się do oddanego, ochrzczonego ludu Bożego. Za powyższym przykładem, danym na zgromadzeniu w Columbus (stan Ohio), poszły zbory „tej owczarni” na całym świecie.

19. Czy w myśl nowszych, dokładniejszych przekładów Ewangelii według Jana 10:16 „owczarnia” obejmuje dziś wszystkie „owce” Dobrego Pasterza?

¹⁹ Jezus Chrystus odróżniał swoich przyrównanych do owiec naśladowców z „tej owczarni” od „drugich owiec”. Według Przekładu Nowego Świata powiedział: „A mam i drugie owce, które nie są z tej owczarni; te również muszę przyprowadzić i będą słuchać mego głosu, i będzie jedna trzoda, jeden pasterz”. Podobne rozróżnienie znajdujemy w Przekładzie Współczesnym.a „Mam też inne owce, które nie są z tej samej owczarni. Te muszę poprowadzić i będą słuchać mojego głosu. Powstanie wtedy jedno stado z jednym pasterzem”. (Zobacz także przekład Prokulskiego z roku 1973 oraz Brandstaettera z roku 1978).

20. Jakie „owce” Dobry Pasterz zorganizował na ziemi w jedną całość, zwłaszcza od roku 1935?

²⁰ Mieszczący się w „tej owczarni” należeli do duchowej organizacji Bożej, ponieważ byli to „pozostali” z duchowego „nasienia” niewiasty Bożej, wspomniani w Objawieniu 12:17. Skoro „drugie owce” mające żyć na ziemi nie wchodzą w skład „tej owczarni”, nie stanowią cząstki duchowej organizacji Bożej. Nie zaliczają się do „małej trzódki”, której niebiański Ojciec daje „królestwo” (Łuk. 12:32). Ale na wiosnę 1935 roku Dobry Pasterz, Jezus Chrystus, wyraźnie zaczął jednoczyć te „drugie owce” oficjalnie uznawaną więzią ze zrodzonym z ducha ostatkiem „owczarni”. Stały się one wówczas „owcami” wymienionymi przez Jezusa w przypowieści o owcach i kozłach z Ewangelii według Mateusza 25:31-46. W ten sposób „owce” należące do „tej owczarni” Dobry Pasterz łączy z „drugimi owcami”, przez co powstaje „jedna trzoda” pod opieką jego samego jako „jednego pasterza”. I tak „trzoda” uzyskuje jedność organizacyjną.

21. Jak długo ostatek „tej owczarni” będzie współpracował z „drugimi owcami”, tworząc jedną zorganizowaną „trzodę”? Jakich zmian trzeba będzie potem dokonać?

²¹ W świetle powyższego wszyscy przyrównani do owiec, bez względu na swą nadzieję, powinni teraz współpracować ze sobą jako jedna organizacja na ziemi. Podział między tymi dwiema klasami, do jakiego w końcu będzie musiało dojść, wyniknie stąd, że „owce” z „tej owczarni” zakończą wiernie swój ziemski bieg i udziałem ich stanie się „pierwsze zmartwychwstanie”, dzięki czemu zostaną wcielone do niewidzialnej organizacji niebiańskiej (Obj. 20:4, 6). Kiedy już odejdą wszyscy członkowie „małej trzódki”, zajdzie potrzeba dokonania pewnych zmian wśród zostawionych tutaj „drugich owiec”, aby mogły zgodnie pełnić służbę poddanych Większego Dawida, mesjańskiego Króla Jezusa Chrystusa (Obj. 22:16).

Mądre przysłowie

„Mądrzy dostąpią chwały, udziałem głupich jest hańba” (Prz. 3:35, Biblia Tysiąclecia). Osoba wykazująca prawdziwą mądrość często darzona bywa szacunkiem, choć wcale o to nie zabiegała. Zdobywa go sobie nie dlatego, że go pragnie, lecz dlatego, że drudzy dostrzegają jej mądre i rozważne postępowanie, będące przykładem dla otoczenia (Prz. 12:8; 22:29). Dzieje się tak, ponieważ szuka i trzyma się mądrości Bożej (Jak. 3:13, 17). Jakże różnią się od tego głupcy! Dają pierwszeństwo rzeczom, które nie przynoszą im prawdziwego i trwałego zaszczytu, lecz ściągają na nich w końcu hańbę. Z powodu głupoty nie potrafią przewidzieć następstw swoich czynów. Doprawdy ogromna jest różnica między mądrymi a głupcami!