słuszne mierniki moralne, ustalone przez Boga. Dojrzały jego rozsądek uchronił go, to jest Józefa, przed popełnieniem czynu niemoralnego, choć go do tego kusiła żona Potyfara, która nawet szereg razy usiłowała skłonić go do cudzołóstwa żądaniem: „Połóż się ze mną!” Decyzję jego wyrażają następujące słowa: „Jakże więc mógłbym uczynić tak wielką niegodziwość i zgrzeszyć przeciwko Bogu?” A czyny? Józef po prostu „zostawił płaszcz w jej ręku i wybiegł z domu”. Wolał raczej przebyć długie lata w więzieniu, oskarżony o to, czego właśnie się wzbraniał uczynić, niż postąpić wbrew swemu postanowieniu, aby dochowywać wierności nakazom Bożym. (Księga Rodzaju [1 Mojż.] 39:7, 9, 10, 12, BT) Józef istotnie dostał się do więzienia, wtrącony tam na podstawie fałszywego oskarżenia. Ale w wyniku tak bezkompromisowej postawy doczekał się w końcu roli zachowawcy swego ludu. Gdyby w tamtej próbie nie dochował wierności, nie dostąpiłby takiego zaszczytu.

WNIOSEK

19. (a) Czyje postępowanie powinniśmy naśladować w imię własnego bezpieczeństwa? (b) Jak dojrzałość potrafi nas ochronić nawet w próbach?

¹⁹ Z powyższych przykładów bez trudu wyłania się wniosek, że umysły teokratycznie wyszkolone muszą dojść do podobnych decyzji. Ludzie tacy nie zaniechają czujności i nie pozwolą sobie na popadnięcie w grzech, który za sobą pociąga zgryzotę, troski, cierpienia i wieczną śmierć. Dlaczego nie mielibyśmy pójść śladami wiernych mężów Bożych, którzy pilnie strzegli i chronili swe dusze, a przez to mimo różnych wypróbowań pozostali w łasce Wszechmocnego? Zachowywanie niezłomnej wierności wobec Boga równa się zabezpieczeniu życia. Radości i błogosławieństwa, jakie wynikają z posłuszeństwa, stanowią dla nas ochronę oraz sprowadzają zadowolenie i gotowość poprzestawania na tym. Co więcej, dzięki nim łatwiej nam zbudować mocną tarczę wiary, którą apostoł Paweł opisał następującymi słowami: „Przede wszystkim weźcie tarczę wiary, którą będziecie mogli zgasić wszystkie ognista pociski złego.” Choćby nawet Szatan pozbawił nas całej literatury biblijnej i samych Biblii, a w dodatku wtrącił nas do odosobnionych cel więziennych albo poddał okrutnym prześladowaniom, będziemy mimo wszystko posiadali ochronę, której nie potrafi przełamać. Jeżeli sobie przyswoiliśmy dokładną i pełną wiedzę o zamierzeniach Jehowy, wyłuszczonych w Piśmie świętym, to jest w Biblii, jeżeli z pomocą dojrzałych braci i w połączeniu ze zborem starannie porównywaliśmy i analizowaliśmy nasze wiadomości, jeżeli już z góry postanowiliśmy, jak postąpimy w różnych sytuacjach, w których możemy się znaleźć, i jeżeli to sobie wciąż przypominamy oraz podejmujemy odpowiednie decyzje w praktyce — to obronimy się przed stale na nas napierającymi pokuszeniami. — Efez. 6:16.

20. Co będzie dla nas wieczną ochroną?

²⁰ Jakże słuszna jest wypowiedź zanotowana w Księdze Przypowieści (Przysłów) 3:5, 6, która nas zachęca, by zaufać Jehowie: „Nie polegaj na swoim rozsądku, myśl o Nim na każdej drodze; a On twe ścieżki wyrówna”! (BT) Zatem postępuj mądrze; w Jehowie pokładaj całą ufność i niezachwianą nadzieję, opartą na dojrzałej zdolności rozsądzania. Będzie to dla ciebie ochroną, a sam Jehowa po wsze czasy będzie twoją tarczą.

Czy Piotr był w Rzymie?

1. (a) Z jakiej przyczyny Rzym wydaje się być wybitnym miejscem w chrześcijaństwie? (b) Jakie pytania należy w związku z tym rozpatrzyć?

NIEJEDNI ludzie wierzą, że apostoł Piotr był pierwszym papieżem i fundamentem Kościoła, i ci również utrzymują, iż Piotr był w Rzymie, pisał z tego miasta i tam poniósł śmierć męczeńską. Gdyby tak było, Rzym okazałby się miejscem bardzo szczególnym dla całego chrześcijaństwa, po prostu jego ośrodkiem duchowym. Czy jednak to prawda, że Piotr znalazł się w Rzymie? Czy to on założył tam zbór chrześcijański? Czy Babilon, skąd Piotr pisał listy, jest tylko mistycznym określeniem Rzymu, jak twierdzą pewni ludzie?

2. Co oznacza zrozumienie lub niezrozumienie odpowiedzi na wyżej postawione pytania?

² Niektórym osobom może się wydawać, że pytania te są nieistotne, lecz zrozumienie czy też niezrozumienie właściwych odpowiedzi będzie stanowić o tym, czy zrozumiemy lub nie zrozumiemy jeden z najważniejszych tematów Biblii, a nawet może oznaczać utratę życia wskutek nieposłuszeństwa wobec nakazu: „Wyjdźcie z niego (z Babilonu Wielkiego)” celem uniknięcia zagłady.

3. Kogo Chrystus wybrał na „apostoła pogan”, mimo że Piotr użył „Kluczy Królestwa”?

³ Chociaż prawdą jest, że właśnie Piotr użył kluczy Królestwa Niebios i w dniu Pięćdziesiątnicy 33 roku n.e. udostępnił poznanie sposobności wejścia do Królestwa niebiańskiego Żydom zebranym w Jeruzalem, a później również poganom, kiedy to w roku 36 n.e. otworzył dostęp do tej wiedzy Korneliuszowi i jego domownikom w Cezarei, odległej jakieś osiemdziesiąt kilometrów od Jeruzalem — to jednak wybranym przez Chrystusa „apostołem pogan”, czyli narodów nieżydowskich, był Paweł. (Dzieje 9:15; 22:17-21) Sam Paweł tak tłumaczy sprawę podziału terenu, w wyniku którego apostołowie otrzymali różne strony świata, gdzie mieli głosić i zakładać nowe zbory chrześcijańskie:

PRZYDZIAŁ TERENU

4. Jak w Liście do Galatów 2:1-9 wyraźnie został przedstawiony podział terenu pomiędzy apostołów?

⁴ „Po czternastu latach [od czasu poprzedniego pobytu] udałem się z Barnabą znów do Jerozolimy, zabierając ze sobą Tytusa. A podjąłem się tej podróży na skutek otrzymanego objawienia. Tam przedłożyłem Ewangelię, którą głoszę wśród pogan; i przedłożyłem ją przede wszystkim tym mężom, którzy zażywają szczególnego poważania (...) zrozumieli, że powierzone mi zostało głoszenie Ewangelii wśród nieobrzezanych, tak jak Piotrowi wśród obrzezanych. Bo ten, który uczynił z Piotra apostoła obrzezanych, uczynił ze mnie również apostoła pogan. Poznali też łaskę, jaka była mi dana. Więc Jakub, Kefas [Piotr] i Jan — których wszyscy uznają za ‚filary’ — podali prawicę mnie i Barnabie na znak jedności; nasze pole działalności miało być wśród pogan, ich zaś [Jakuba, Piotra i Jana] wśród obrzezanych.” — Gal. 2:1-9, Kow.

5. Dokąd udali się apostołowie Piotr i Paweł, aby się wywiązać z powierzonych zadań?

⁵ W ciągu pierwszego stulecia naszej ery większość Żydów zamieszkiwała na Wschodzie, włącznie z obszarem Babilonu. Tutaj więc Piotr skoncentrował swe wysiłki. Z drugiej strony dla Pawła oznaczało to udanie się na Zachód, w kierunku Europy. Tego rodzaju podział terenu był w rzeczy samej uznany przez Boga, a dowodzi tego choćby fakt, że kiedy Paweł zatrzymał się w Troadzie na zachodnim krańcu Azji Mniejszej, został przez Boga wezwany jeszcze dalej na zachód: „Miał Paweł w nocy widzenie: Jakiś Macedończyk stał i prosił go, mówiąc: Przepraw