Przybieranie „dokładnej wiedzy o Bogu”

1, 2. (a) Jaki stan w zakresie uczenia się przepowiedział apostoł Paweł na „dni ostatnie” i dlaczego? (b) Jaki dalszy czynnik wpływa na przybieranie dokładnej wiedzy?

KIEDY apostoł Paweł pisał o „dniach ostatnich”, w których „nastaną chwile trudne”, wspomniał też o takich ludziach, „co to zawsze się uczą, a nigdy nie mogą dojść do poznania prawdy”. Tego typu uczenie się jest w gruncie rzeczy daremne, ponieważ nie przynosi żadnego istotnego pożytku. Dlatego też według listu skierowanego do Kolosan ten sam apostoł modlił się, aby jego współchrześcijanie wydawali „owoc we wszelkim dobrym uczynku, (...) przybierając dokładnej wiedzy o Bogu”. — 2 Tym. 3:1, 7, BT; Kol. 1:10, NW.

² Jak to się dzieje, że niektórzy „zawsze się uczą, a nigdy nie mogą dojść do poznania prawdy”? Jest rzeczą oczywistą, że — jak wykazuje kontekst tych słów — osoby, które nie miłują Boga naprawdę i nie stawiają Go na pierwszym miejscu w swoim życiu, nie zdołają osiągnąć dokładnej wiedzy co do prawdy. Pobłażanie grzechowi i popuszczanie cugli złym pragnieniom wstrzymuje wpływ ducha Bożego, który jest niezbędnym czynnikiem odpowiedniego zrozumienia. (1 Kor. 2:10-14) Prócz tego jednak sposób gromadzenia wiedzy także decyduje o tym, ile pojmiemy i zrozumiemy.

3. Jak można sprawdzić ścisłość posiadanej wiedzy? Czym da się to zilustrować?

³ Przypuśćmy, że ktoś postanowił wybudować sobie dom. Być może, iż zgromadził już i złożył na miejscu budowy wszystkie potrzebne materiały; stoją tam więc stosy cegieł, worki cementu, futryny do okien i drzwi, dachówki i tak dalej. O ile jednak nie zacznie łączyć tych materiałów zgodnie z określonym planem czy szkicem, pozostaną po prostu stosem nie powiązanych z sobą przedmiotów, nie służących żadnemu pożytecznemu celowi. A wydaje się, że właśnie w ten sposób niejedni ludzie zbierają wiadomości albo przynajmniej poszczególne informacje, nie wyłączając stąd także okruchów wiedzy religijnej czy biblijnej; gromadzą je w swoich głowach jako bezładną zbieraninę luźnych myśli. Przecież dopiero wtedy, gdy człowiek rozpocznie na placu budowy rzeczywistą pracę konstrukcyjną, możliwe staje się określenie, czy zebrane materiały odpowiadają dokumentacji i czy będą się nadawały na swe miejsce w budowli. Podobnie jest przy budowaniu dokładnej wiedzy w umyśle. Dopiero kiedy powiążemy ze sobą to, co wiemy, kojarząc posiadaną wiedzę w złożoną strukturę, zdołamy się zorientować, czy nasza wiedza jest dokładna, harmonijna i zrozumiała, czy też składa się z nieścisłości, sprzeczności, a może nawet opiera się na fałszywych danych. Nawet znając prawdziwe fakty, skoro nie będziemy ich rozumieć we właściwym wzajemnym powiązaniu, nasze zrozumienie wciąż jeszcze będzie nieprawidłowe i może nas prowadzić ku mylnym wnioskom albo błędnym decyzjom.

UKŁADANIE WIEDZY WE WŁAŚCIWĄ STRUKTURĘ

4. Jak możemy się upewnić, czy budujemy swą wiedzę we właściwą strukturę prawdy?

⁴ Jeżeli więc chcemy przybierać „dokładnej wiedzy o Bogu”, musimy z niej jakby budować odpowiedni gmach. Musimy rozumieć sprawy, widzieć rzeczy we właściwym powiązaniu z sobą, odpowiadającym zasadom prawdy ustanowionym przez autora Biblii, Jehowę. Studiując Pismo święte, powinniśmy zaprząc swe umysły do pracy, do wznoszenia określonej struktury prawdy. Wszystko, co Jehowa objawił przez swe Słowo, wchodzi w skład Jego jednolitego, wspaniałego zamierzenia. Dlatego każdą nową wiadomość, z którą się zapoznajemy, musimy widzieć w jej właściwym miejscu, rozpatrywać w odpowiednim związku z pozostałą treścią Słowa Bożego. Dopiero po rozpoznaniu, jak właściwie wygląda dane zdarzenie, proroctwo, pogląd czy pouczenie lub rada na tle całego zamysłu Bożego, możemy dojść do pełnego zrozumienia sprawy. Prawdą jest, że w miarę pogłębiania się całości naszego zrozumienia Słowa Bożego i Jego zamierzeń wzrasta też nasza dokładna wiedza na temat poszczególnego faktu czy myśli z Pisma świętego.

5. Jaki punkt widzenia musimy starać się zdobyć, aby rozumieć wszystko dokładnie?

⁵ Kiedy oglądamy literalnymi oczyma przedmioty materialne, widzimy, że mają swoje wymiary — wysokość, głębokość, długość i szerokość. Każdy przedmiot w zasięgu naszego wzroku występuje w powiązaniu z całością swego otoczenia, które nam przedstawia określony widok. Stąd też od miejsca, z którego spoglądamy na dany przedmiot, może zależeć, jaki on nam się wyda. Dla człowieka stojącego na ziemi pociąg przejeżdżający w odległości kilku metrów jest wielką, imponującą maszynerią. Natomiast ten sam pociąg widziany z lecącego wysoko w chmurach samolotu wygląda raczej jak zabawka. Z miejsca, skąd można objąć wzrokiem większą przestrzeń krajobrazu, tak jak z samolotu, lepiej widać stosunek owego pociągu do innych rzeczy. Podobnie dla poprawnego zrozumienia nauk Biblii nie możemy patrzeć na sprawy tylko z punktu widzenia człowieka, przez niedoskonałe, zawodne, mające tylko ograniczone możliwości oczy ludzkiej filozofii i mądrości. Musimy raczej dążyć do tego, żeby w miarę możności patrzeć na wszystko w taki sposób, jak na to zapatruje się Jehowa ze swego wzniosłego, doskonałego punktu widzenia, skąd każdą rzecz widzi dokładnie tak, jak jest w istocie. Tym sposobem zdołamy „pojąć ze wszystkimi świętymi, jaka jest szerokość i długość, i wysokość i głębokość” rzeczy duchowych, i zostaniemy „wypełnieni całkowicie pełnią Bożą”. — Efez. 3:18, 19.

6. Jakie czynniki pomogą nam w przybieraniu dokładnej wiedzy?

⁶ Podczas studiowania tego czy innego fragmentu Pisma świętego dobrze będzie pamiętać o pewnych czynnikach, które pomogą w przybieraniu dokładnej wiedzy, jak gdyby w rozpoznaniu duchowych „wymiarów”. Bierz więc stale pod uwagę (1) związek jednej doktryny biblijnej z innymi naukami Pisma świętego, (2) bezpośredni kontekst i jego oddziaływanie na dany, akurat rozważany werset, (3) okoliczności, w jakich pierwotnie spisano te słowa, (4) umiejscowienie wydarzeń w strumieniu czasu i (5) jak rozpatrywana treść pasuje do całokształtu zamierzenia Bożego, naświetlając podstawowe tematy biblijne.

7. Do czego może doprowadzić niedostrzeganie związku między jedną nauką a drugimi? Uzasadnij to przykładem.

⁷ Brak powiązania jednej nauki z innymi doprowadza do zagmatwania pojęć i przyjęcia za dobrą monetę błędu, bez rozpoznania go. Takie pogmatwane rozumowanie spotkać można w nominalnym chrześcijaństwie. Na przykład liczne religijne osoby uznają nauki biblijne, że „zapłatą za grzech jest śmierć”, że Jezus życie swoje „złożył jako okup za wszystkich” i że „ze zmartwychwstaniem” na nowo pojawią się wśród nas umarli. (Rzym. 6:23; 1 Tym. 2:6; 1 Kor. 15:42) Zarazem jednak wyznają też wiarę w nieśmiertelność duszy. Pogląd ten nie tylko jest niezgodny z tym, czego Biblia naucza o duszy ludzkiej — że człowiek jest duszą, że ta dusza umiera, a umarli o niczym nie wiedzą (1 Mojż. 2:7; Ezech. 18:4; Kazn. 9:5-10) — lecz twierdzenie, iż dusza ludzka jest nieśmiertelna, pozostaje ponadto w bezpośredniej sprzeczności z naukami biblijnymi wspomnianymi powyżej. Gdyby dusza była nieśmiertelna a śmierć tylko przejściem do jakiejś innej formy życia, to w gruncie rzeczy grzech nie byłby karany śmiercią. A w jakim celu wtedy by umarł Jezus? Z czego odkupił ludzi, jeśli nie z grzechu i śmierci? Jeżeli dusza człowieka byłaby nieśmiertelna i z chwilą śmierci nie kończyłaby swego bytu, to właściwie nie potrzebowalibyśmy ofiary Jezusowej, nieprawdaż? I po co miałoby nastąpić zmartwychwstanie, skoro by nie było umarłych czekających na wzbudzenie?

8. Do czego uzdalnia nas dokładna znajomość nauk biblijnych?

⁸ Z drugiej strony nauka biblijna na ten temat jest logiczna i konsekwentna. Człowiek był stworzony jako dusza żyjąca. Zgrzeszył i został skazany na śmierć, na utratę życia na ziemi — jedynego życia, jakim dysponował. Tak utraciwszy możność przekazania swemu potomstwu życia, mógł je obdarzyć jedynie grzechem i śmiercią; bez zgotowania Jezusowej ofiary okupu dla nas wszystkich ostatecznym końcem byłaby tylko śmierć. Teraz, na podstawie ofiary Jezusa, Bóg może słusznie udostępnić człowiekowi życie wiecznotrwałe, a umarli osiągną z tego korzyść tylko pod warunkiem zmartwychwstania. Jakie to proste i logiczne! Dokładna znajomość właściwej struktury nauki biblijnej zmusza umysły do odrzucenia fałszywych doktryn, takich, jak choćby nieśmiertelność duszy.

BRANIE POD UWAGĘ KONTEKSTU

9. (a) Co jest konieczne dla pełnego zrozumienia jakiejś wypowiedzi biblijnej? (b) Jak można to zastosować w wypadku tekstu 1 do Koryntian 3:17?

⁹ Chcąc zrozumieć pełne znaczenie jakiejś wypowiedzi biblijnej, trzeba koniecznie uwzględnić jej bezpośredni kontekst, a więc związek myślowy, do którego należy, oraz okoliczności towarzyszące pierwotnemu jej spisaniu. Weźmy na przykład pod uwagę werset z Listu 1 do Koryntian 3:17: „Jeśli ktoś niszczy świątynię Bożą, tego zniszczy Bóg, albowiem świątynia Boża jest święta, a wy nią jesteście.” Pierwszy rzut oka mógłby skłaniać do wniosku, że powyższe słowa stosują się do ludzi z tego złego świata, którzy przez prześladowanie usiłują rozbić zbór chrześcijański i sparaliżować jego aktywność. To prawda, że takie posunięcie wymierzone przeciw zborowi stanowi atak na Boskie urządzenie świątynne, a tym, którzy w ten sposób knują zło, najpewniej przyniesie ono niepomyślny sąd: wyrok zagłady. Niemniej jednak kontekst ukazuje, że apostoł Paweł mówił tu o tych, którzy wewnątrz zboru przez stronnicze popieranie poszczególnych ludzi i tworzenie klik byli przyczyną rozdziałów i w ten sposób wywołali groźbę rozbicia jedności zboru. (1 Kor. 3:3, 4) Przy tym wszystkim Paweł wcale nie zabrał się ni stąd ni zowąd do napisania rozprawy na temat jedności chrześcijańskiej. Dopiero kiedy weźmiemy pod uwagę szerszy kontekst, okoliczności i tło powstania tego listu, uwypukli nam się istotny sens argumentacji Pawła oraz zrozumiemy troskę i uczucie pilnej potrzeby, które w tak oczywisty sposób pobudziły go do pisania.

10. Jak okoliczności towarzyszące napisaniu listu Pawła do Koryntian pomagają do szerszego zrozumienia jego treści?

¹⁰ Apostoł Paweł wydatnie przyczynił się do założenia zboru chrześcijańskiego w Koryncie, kiedy około roku 50 n.e. odwiedził to miasto i pozostał w nim na jakieś osiemnaście miesięcy. (Dzieje 18:1-11) Czuł się bardzo związany z tamtejszymi braćmi. (1 Kor. 4:14, 15) Teraz, mniej więcej pięć lat po swej pierwszej bytności w Koryncie, usłyszał niepokojące wieści, że zaistniały tam wśród braci groźne rozdźwięki. Chociaż druga część listu (od rozdziału siódmego) wskazuje, że w zasadzie zamierzał pisać na inne tematy, to jednak bezpośrednią pobudką do napisania z Efezu stały się dla Pawła właśnie te wiadomości o niesnaskach. Był tym, rzecz jasna, zaniepokojony. Kochał tych braci, którym pierwszy głosił dobrą nowinę. Musiał coś uczynić, aby zapobiec zniweczeniu tej pracy i poszkodowaniu, a może nawet zgorszeniu się wielu z tych umiłowanych braci. Dlatego po krótkim, lecz gorącym powitaniu i paru słowach pochwały szybko przechodzi do sedna rzeczy: „Wiadomo mi o was, bracia moi, (...) że spory wynikły wśród was.” (1 Kor. 1:11) Zaczęli iść za ludźmi, zamiast za Chrystusem. Rozumowali na sposób cielesny, a nie stosownie do zasad Bożych. Ale tego rodzaju poczynania nie tylko są bez pożytku; są wręcz działaniem przeciw interesom zborowym. Tłumaczy im więc, że ci, co w tym przodują, prowadzą destruktywną robotę w świątyni Bożej, którą stanowią oni sami jako zbór.

11. Do czego zatem Paweł dopomógł braciom w Koryncie?

¹¹ W taki oto sposób apostoł Paweł dyskutuje w tym liście ze zborem, dopomagając czytelnikom do spojrzenia na sprawy z właściwej perspektywy bez wyolbrzymiania czy pomniejszania czegokolwiek. Pisze im więc dalej: „Któż to jest Apollos? Albo któż to jest Paweł? Słudzy, dzięki którym uwierzyliście, a z których każdy dokonał tyle, ile mu dał Pan. Ja zasadziłem, Apollos podlał, a wzrost dał Bóg. A zatem ani ten, co sadzi, jest czymś, ani ten, co podlewa, lecz Bóg, który daje wzrost. (...) niechaj nikt się z ludzi nie chlubi.” (1 Kor. 3:5-7, 21) Tak może dojść do tego, że jeśli nie przybierzemy dokładnej wiedzy o Bogu i następnie nie zachowamy właściwego zrozumienia, to w końcu się okaże, iż mamy błędne poglądy, a skutki tego bywają zgubne.

UMIEJSCOWIENIE WYDARZEŃ W STRUMIENIU CZASU

12. Dlaczego umiejscowienie wydarzenia w strumieniu czasu pomaga zrozumieniu?

¹² Dla zrozumienia Słowa Bożego bardzo pomocna jest również umiejętność dokładnego umieszczenia wydarzeń biblijnych w strumieniu czasu, zwłaszcza w stosunku do innych zdarzeń opisanych w Biblii. Jeden wypadek często wyjaśni przyczynę drugiego, a warunki panujące w określonym czasie są — przynajmniej z reguły — skutkiem poprzedzających je dziejów.

13, 14. (a) Jak możemy ustalić w pamięci czas panowania Ezechiasza? (b) Jakie inne osoby pomaga nam to umieścić w strumieniu czasu?

¹³ Aby utrwalić jakieś wydarzenie w naszym umyśle na właściwym miejscu w strumieniu czasu, dobrze jest dążyć, do powiązania go z tym czy owym ważniejszym wypadkiem dziejowym, którego datę bez trudu potrafimy podać. Załóżmy, że właśnie czytasz o królu judzkim Ezechiaszu. Niejednym z naszych czytelników umieszczenie tej postaci w czasie przyjdzie z łatwością, lecz dla innych może to być trudne. A zatem zobaczmy, czy zdołamy skojarzyć go z innymi ważnymi wydarzeniami, które nam się lżej udaje umiejscowić. Skoro był królem w Jeruzalem, oznacza to, że panował jakiś czas przed rokiem 607 p.n.e., kiedy to niezależne królestwo Judy upadło, obalone przez Babilończyków pod wodzą Nabuchodonozora. Wydarzeniem z czasów panowania Ezechiasza, które zapewne z łatwością przychodzi nam na myśl, jest napaść na Judę ze strony Asyryjczyków z Sennacherybem na czele, co opisano w rozdziale 18 księgi 2 Królewskiej. Właśnie podczas tej inwazji zdarzył się pamiętny wypadek, kiedy to anioł Jehowy jednej nocy wytracił 185 000 żołnierzy asyryjskich. Jak doszło do tego, że nacierający Asyryjczycy znaleźli się tak daleko, aż w Judzie, i zagrozili nawet stołecznemu Jeruzalem? Otóż poprzedni rozdział 17 tej księgi donosi o upadku północnego królestwa Izraela, a wiemy, że to nastąpiło w roku 740 p.n.e. W takim razie Ezechiasz musiał chyba panować w niedługi czas po tym zdarzeniu. Rzeczywiście królował on od roku 745 do 716 przed n.e., lecz choćbyśmy nawet nie zdołali zapamiętać sobie tych dat — mając w pamięci związek z wyżej wspomnianymi wypadkami — w przybliżeniu dość dla nas trafnie umieścimy go w czasie. Po dokładne dane zawsze możemy sięgnąć do wiarogodnego podręcznika, takiego jak „Całe Pismo jest natchnione przez Boga i użyteczne” — Zobacz studium 3 (cz. IV)

¹⁴ Nawiasem mówiąc, gdy sobie przypomnimy, że prorokiem, którego Jehowa użył do sformułowania odpowiedzi na urągania Asyryjczyków, był nie kto inny jak Izajasz, z łatwością również jego umieścimy w czasie. (2 Król. 19:20-34) W samej rzeczy wydarzyło się to najpewniej pod koniec długiego życia tego proroka. Ponadto mając w pamięci rzeczone tło, bez trudu umiejscowimy sobie w czasie proroczą działalność Micheasza, jeśli tylko przeczytamy wstępne słowa jego księgi: „Słowo Jahwe [albo: Jehowy], skierowane do Micheasza z Moreszet za czasów Jotama, Achaza i Ezechiasza, królów judzkich.” (BT) Tak oto drogą logicznego rozumowania odkrywamy fakt, że Micheasz żył współcześnie tak z Ezechiaszem jak też z Izajaszem, mniej więcej w dobie obalenia królestwa izraelskiego w roku 740 p.n.e.

15. Do czego prowadzi taki sposób studiowania Biblii?

¹⁵ Czytanie Biblii w ten sposób, to jest kojarząc z sobą myśli i wydarzenia, oznacza właśnie przybieranie dokładnej wiedzy. Sprawia coraz więcej przyjemności, ponieważ umożliwia zrozumienie. Doprawdy, staje się to wręcz pasjonującym przeżyciem, gdy gromadząc bogactwo naszego wzrastającego zasobu wiadomości układamy je w odpowiednią strukturę prawdy i coraz lepiej pojmujemy cudowne, stopniowo się rozszerzające objawienie wspaniałego zamierzenia Bożego. Jedynie takie rozważanie i rozumowanie zdoła w nas wzbudzić docenianie jednolitości oraz harmonii natchnionego Słowa Bożego.

BIBLIJNY TEMAT NASIENIA KRÓLESTWA

16. (a) Co jest nader ważnym czynnikiem, sprzyjającym nabywaniu dokładnej wiedzy? (b) Opisz krótko ujawnianie się tematu biblijnego o Nasieniu Królestwa.

¹⁶ Czynnikiem wprost niezbędnym do zrozumienia ostatnio poruszonej sprawy jest wyłowienie i jasne uświadomienie sobie głównych tematów, które wiążą Biblię w jedną całość. Na czoło wysuwa się tu obrona wyższości imienia Jehowy za pośrednictwem Nasienia Królestwa. W Biblii tyle spraw wiąże się bezpośrednio czy pośrednio z tym tematem, że nieuwzględnienie tego, całkowicie uniemożliwia czytelnikowi uchwycenie znaczenia licznych proroctw i wydarzeń w niej zapisanych. Temat o Nasieniu Królestwa jest bardzo wcześnie wprowadzony do Pisma świętego w postaci pewnego tajemniczego zdania. (1 Mojż. 3:15) Abrahamowi wyjawił Bóg później, że to Nasienie urodzi się jako człowiek na ziemi i będzie jego potomkiem, a z kolei Dawidowi oznajmiono, że spośród jego potomstwa wyjdzie ten, przez którego zostanie ustanowione nieprzemijające Królestwo. Odnoszą się do niego liczne proroctwa Pism Hebrajskich; między innymi miał być „synem człowieczym”, któremu dana będzie korona królewska, bo „do niej ma prawo.” (1 Mojż. 22:15-18; 2 Sam. 7:12, 13; Dan. 7:13, 14; Ezech. 21:25-27) Chrześcijańskie Pisma Greckie z Nasieniem Abrahama utożsamiają Chrystusa Jezusa. Ujawniają przy tym, że jeszcze inni spośród ludzkości zostaną wraz z Chrystusem zaliczeni do Nasienia, aby u jego boku wziąć udział w końcowym zwycięstwie nad ‚wężem starodawnym, zwanym Diabłem i Szatanem’, spełniając zapowiedź z 1 Mojżeszowej 3:15; Gal. 3:16, 29; Obj. 12:7-12; Rzym. 16:20.

17. Jaką rolę w poznawaniu wydarzeń biblijnych odgrywa pamiętanie o tym temacie?

¹⁷ Zachowywanie w pamięci tego naczelnego tematu wybitnie zwiększy nam zrozumienie licznych wydarzeń biblijnych. Na przykład potop, który w swoim czasie stanowił wykonanie słusznego wyroku na znikczemniałe społeczeństwo, stanie się w naszych oczach także proroczym ostrzeżeniem przed tym, jak obiecane Nasienie, nazwane „Synem Człowieczym”, postąpi z nieprawymi przy ostatecznym końcu obecnego systemu rzeczy. Omawiana przed chwilą napaść Asyryjczyków na ziemię judzką była w rzeczywistości atakiem na dom Dawida, zmierzającym do przekreślenia danej Dawidowi obietnicy Bożej co do przyszłego Królestwa owego Nasienia, a wynik znowu jasno obrazuje, co spotka współczesnych przeciwników Królestwa Bożego. — Mat. 24:37-39; 2 Król. 19:34-37.

18. Co w sprawie tematu biblijnego o Nasieniu napisał Paweł w liście do Efezjan?

¹⁸ Apostoł Paweł, dobrze rozumiejący stopniowo objawienie tego tematu, słusznie mógł napisać o swoim pojmowaniu „tajemnicy Chrystusowej, która nie była znana synom ludzkim w dawnych pokoleniach, a teraz została przez Ducha objawiona jego świętym apostołom i prorokom, mianowicie, że poganie są współdziedzicami i członkami jednego ciała, i współuczestnikami obietnicy w Chrystusie Jezusie przez ewangelię”. Następnie przechodzi do omawiania pomocy, jakiej Bóg udzielił ludzkiemu zrozumieniu, przez co „na światło wywiódł tajemny plan, ukryty od wieków [od czasu pierwszego proroctwa o Nasieniu z 1 Mojżeszowej 3:15] w Bogu, który wszystko stworzył, aby teraz [poznano] (...) przez kościół [zbór, BG, NW] różnorodną mądrość Bożą, według odwiecznego postanowienia, które wykonał w Chrystusie.” — Efez. 3:4-6, 9-11.

19. Z jakiej racji wypowiedzi na temat Nasienia Królestwa, występujące w Pismach Hebrajskich, są silnym dowodem na to, że Autorem Biblii jest Jehowa?

¹⁹ Hebrajscy pisarze Biblii wypowiadali się na ten temat, gdy jeszcze pozostawał świętą tajemnicą, a choć nie rozumieli go wówczas — wszystko, co pisali, było w pełni harmonijne i konsekwentne; kiedy nadszedł czas, aby zbór chrześcijański zrozumiał tę tajemnicę, nic z tych licznych wypowiedzi i proroctw nie wykazało najmniejszej sprzeczności. Ścisły związek logiczny, jaki się daje uchwycić w stopniowym objawieniu tematu Nasienia, przewijającego się od początku do końca Biblii, stanowi jeden z najmocniejszych dowodów, że ona rzeczywiście jest dziełem tylko jednego Autora, Jehowy Boga, że jest naprawdę Księgą inspirowaną przez Stwórcę wszechrzeczy.

20. (a) co musimy zachować w pamięci, jeśli chcemy pomnażać swoje zrozumienie Biblii? (b) W jaki sposób wiedza biblijna dopomaga nam w wysławianiu i wielbieniu Boga?

²⁰ Kto chce w pełni rozumieć Biblię, ten musi pamiętać przede wszystkim o tym, że była pisana pod inspiracją, abyśmy mogli poznać Boga, czyli nabyć wiedzy o Nim, oraz pojąć Jego wolę i zamierzenie, a w następstwie tego składać Jemu wielbienie. Zwróciwszy się do Jego Słowa, Biblii, dajemy posłuch nakazowi: „Szukajcie Jahwe [albo Jehowy] i Jego mocy, szukajcie wytrwale Jego oblicza.” Wówczas będziemy zdolni, wspominać na ‚dziwy, które uczynił, na cuda i wyroki Jego ust’. Będziemy w stanie ocenić jego „Majestat i piękno” oraz „chwałę Jego imienia” i z serca odpowiemy na wezwanie: „Chwalcie Jahwe, bo dobry, bo na wieki Jego miłosierdzie. Mówcie: ‚Ratuj nas, Boże zbawienia naszego, zgromadź nas i wybaw od pogan, abyśmy wielbili święte imię Twoje i dumni byli z Twej chwały.’” — 1 Kron. 16:11, 12, 27, 29, 34, 35, BT.

21. Jak wobec tego należy przystępować do studiowania Biblii?

²¹ Jakże słuszna okazuje się natchniona przypowieść: „Źli ludzie nie znają prawości, a którzy dążą do Jahwe — rozumieją wszystko.” (Przyp. 28:5, BT) Tak więc wszelkim sposobem staraj się zbliżyć do Jehowy z pragnieniem wielbienia Go duchem i prawdą, traktując Biblię z należnym szacunkiem w uznaniu faktu, że zawiera wypowiedzi ust Jehowy, tak niezbędne ci do życia. Czyń to z pełnym zaufaniem do obietnicy Jehowy, że poznawanie Jego Słowa nie będzie daremne, bo „przybierając dokładnej wiedzy o Bogu” zrozumiesz prawdę! — Kol. 1:10, NW.

[Ramka na stronie 6]

Kojarzenie wydarzeń historycznych

p.n.e.

745 — Ezechiasz rozpoczyna panowanie (Izajasz i Micheasz już służą jako prorocy)

740 — Północne królestwo (ze stolicą Samarią) ulega Asyrii

732 — Asyryjczycy pod wodzą Sennacheryba okupują Judę

716 — Koniec panowania Ezechiasza

—————————————————————————————————————————————

607 — Obalenie królestwa Judy (ze stolicą Jeruzalem)