⁵ Apostoł Paweł chętnie poświęcał się obwieszczaniu dobrej nowiny, mimo że ściągnęło to na niego liczne cierpienia i wymagało wielu wyrzeczeń. Powiedział: „Nie uchylałem się (...) od niczego, co pożyteczne, tak że przemawiałem i nauczałem was publicznie i po domach [od domu do domu, NW], nawołując [dając dokładne świadectwo, NW]. (...) Lecz ja zgoła nie cenię sobie życia, bylebym tylko dokończył biegu i posługiwania, które otrzymałem od Pana Jezusa i bylebym dał świadectwo Ewangelii łaski Bożej” (Dzieje 20:20, 21, 24).

⁶ Wiele braci i sióstr wykazuje obecnie tę samą gorliwość i wiarę, a Jehowa darzy ich licznymi błogosławieństwami. Jakaż to radość, że w tych niespokojnych czasach, kiedy obecny system rzeczy znajdzie się w stanie krytycznym, Jehowa darzy nas swą wielką miłością. Nie szczędźmy więc sił, żeby w całej pełni udzielać się dla dobra drugich i pod tym względem być Jemu podobni.

Pielęgnujmy ducha pomagania jedni drugim

¹ Z Biblii niedwuznacznie wynika, że już w dawnych czasach głosiciele chętnie pracowali ze sobą w służbie Bożej. Kiedy Jezus rozesłał do różnych miast i miejscowości siedemdziesięciu uczniów, mieli oni pracować po dwóch (Łuk. 10:1). Paweł zabrał w podróż misyjną Tymoteusza (Dzieje 16:1-3). Również Salomon zdawał sobie sprawę z potrzeby towarzystwa, ponieważ napisał: „Lepiej jest dwom niż jednemu, gdyż mają dobry zysk ze swej pracy” (Kohel. 4:9). To nie znaczy, żeby głosiciel nie miał głosić dobrej nowiny w pojedynkę. Chodziło raczej o unaocznienie, jaki jest pożytek ze współpracy i jak jedni mogą pomagać drugim. Jak obecnie możemy przejawiać takiego ducha w naszym zborze?

KAŻDY MA UDZIAŁ

² Czy krępujesz się a może nawet wstydzisz porozmawiać o tym, jak mógłbyś ulepszyć swą służbę w takiej czy innej dziedzinie? Czy sądzisz, że skoro już jesteś nauczycielem Słowa Bożego albo skoro od dawna znasz prawdę, to nie odniesiesz większego pożytku ze współpracy z drugimi? Pomyśl jednak o Apollosie. W Biblii powiedziano, że był „wymowny, biegły w Pismach”. A jednak Akwila i Pryscylla „zajęli się nim i wyłożyli mu dokładniej drogę Bożą”. Apollos nie odmówił skorzystania z ich pomocy. Nie odrzucił jej jako coś niepotrzebnego, myśląc sobie, że przecież sam przemawia „śmiało w synagodze”. Przeciwnie, przyjął ją i udał się do Achai, „gdzie pomagał wielce tym, którzy dzięki łasce uwierzyli”. Choć to sprawozdanie nie odnosi się bezpośrednio do służby polowej, uwidacznia jednak, jakiego ducha powinniśmy pielęgnować, żebyśmy mogli pomagać jedni drugim (Dzieje 18:24-28, NP).

³ Niektórzy bracia i siostry z powodzeniem rozpowszechniają Biblie lub jej części, ale mają pewne trudności z dokonywaniem odwiedzin ponownych. Inni znów chętnie dokonują odwiedzin, mają jednak trudności z nawiązaniem rozmowy wstępnej. W Piśmie Świętym opisano, jakiego ducha powinniśmy pielęgnować: „Jako dobrzy szafarze różnorakiej łaski Bożej służcie sobie nawzajem tym darem, jaki każdy otrzymał” (1 Piotra 4:10). Głosiciele mający różne dary powinni współpracować w służbie polowej i uczyć się jedni od drugich.

W OŚRODKU SŁUŻBY

⁴ W wydaniach Naszej Służby Królestwa od października do lutego podano wiele cennych sugestii, jak można pracować z drugimi ku obopólnej korzyści (Nadzorcy ośrodków mogą przejrzeć te artykuły, aby sprawdzić, co jeszcze należałoby wprowadzić w czyn w danym ośrodku służby). Gdyby ktoś chciał ulepszyć swój sposób świadczenia oficjalnego, dlaczego nie miałby skorzystać z tego praktycznego postanowienia? Wystarczy wspomnieć o tym nadzorcy ośrodka lub nadzorcy służby waszego zboru. Można też podejść do głosiciela, który ma powodzenie w służbie polowej, i powiedzieć mu, że chciałbyś ulepszyć swą służbę, po czym rozpocznijcie przygotowania do współpracy.

⁵ Nie wszyscy mamy jednakowe doświadczenia i zdolności; dlatego korzystajmy z darów, które w jakiejś dziedzinie służby mają inni (1 Kor. 12:29, 30). Głosiciele korzystający z takiej miłości, pomocy i dobrych uczynków zaznają wiele radości (Hebr. 10:24).