zapowiedziałem, wyzwoliłem i obwieściłem, a nie ktoś obcy wśród was. Wy jesteście świadkami moimi — wyrocznia Jahwe — że Ja jestem Bogiem”. — Izaj. 43:1, 10-12, BT.

26. Jak ostatnia księga Biblii dowodzi, że zmartwychwstały Jezus nadal był świadkiem dla imienia Jehowy?

²⁶ Nie da się więc zaprzeczyć, że Jezus i zebrani na Górze Oliwnej jego uczniowie — rodowici członkowie narodu Jakuba lub Izraela — mieli obowiązek być świadkami Boga, świadkami Jehowy. Jezus żyjąc w ciele na ziemi był świadkiem Jehowy Boga i takimi samymi świadkami byli jego uczniowie, z pochodzenia Żydzi. Po zmartwychwstaniu Jezus Chrystus nadal był świadkiem Jehowy. Ostatnia księga Biblii, zawierająca objawienie, które Jezus Chrystus przekazał żydowskiemu apostołowi Janowi, wykazuje, że wyniesiony do chwały Jezus Chrystus nadal świadczy na rzecz Jehowy Boga. W Objawieniu 19:1-6 cztery razy występuje radosny okrzyk: „Hallelujah!” Jest to wyrażenie hebrajskie, oznaczające: „Wysławiajcie Jah!” — przy czym słowo „Jah” jest skrótem imienia Jehowa. — Obj. 1:1, 2.

27. (a) Czy Jezus nakazem z Dziejów Apostolskich 1:8 zwolnił uczniów z obowiązku pozostawania świadkami Jehowy? (b) Czy coś się zmieniło, odkąd w dniu Pięćdziesiątnicy roku 33 n.e. stali się Izraelitami duchowymi?

²⁷ Przez całą wieczność, po wszystkie czasy, niebiański Jezus Chrystus będzie świadkiem Jehowy Boga. Dlatego słowami skierowanymi do swych żydowskich uczniów: „Będziecie mi świadkami”, Jezus Chrystus nie uwolnił nikogo od obowiązku pozostawania świadkiem Jehowy Boga w ramach spełnienia proroctwa Izajasza 43:1-12. Sytuacja nie uległa zmianie także po wylaniu na nich ducha świętego w dniu Pięćdziesiątnicy, kiedy to oni pierwsi stali się duchowymi Izraelitami, uczestnikami nowego przymierza, w którym Pośrednikiem między Bogiem a ludźmi był sam Jezus Chrystus. — Dzieje 2:1-38; Gal. 6:16; 1 Tym. 2:5, 6; 1 Piotra 2:9.

Kres ogólnoświatowego świadczenia coraz bliższy

1. (a) Jaki dodatkowy obowiązek świadczenia przypadł w udziale żydowskim uczniom Jezusa od dnia Pięćdziesiątnicy roku 33 n.e.? (b) Jak miało się to odbić na ich świadczeniu o Jehowie?

OGÓLNOŚWIATOWE dzieło świadczenia przeprowadzają uczniowie Jezusa Chrystusa już od ponad dziewiętnastu stuleci. Kiedy wiosną roku 33 n.e. Jezus Chrystus powiedział na Górze Oliwnej swym żydowskim uczniom: „Będziecie mi świadkami”, mówił do ludzi, którzy z natury rzeczy byli świadkami Jehowy (Izaj. 43:1-12; 44:8). Ale odtąd, a ściślej od czasu wylania na nich w dniu Pięćdziesiątnicy świętego ducha Bożego, co nastąpiło dziesięć dni później w Jeruzalem, mieli oni być także świadkami Jezusa. Po cóż ten dodatkowy obowiązek? Czy może w jakiś sposób uszczuplał on ich rolę oddanych świadków Jehowy albo czy całkowicie miał zastąpić poprzednie ich zadania świadków Jehowy Boga? Wydawanie świadectwa o Jezusie bynajmniej nie miało się odbić ujemnie na ogłaszaniu imienia Bożego, Jehowa, ani usunąć go w cień zapomnienia, przeciwnie, miało jeszcze bardziej uświetnić Jehowę Boga. Miało dodać wyrazistości i dobitności świadczeniu na