W jakim celu niektórzy zostają ‛ponownie narodzeni’
„Zaprawdę, zaprawdę powiadam ci: Jeżeli się ktoś nie narodzi z wody i ducha, nie zdoła wejść do królestwa Bożego. (...) Nie dziw się, że ci powiedziałem: Musicie ponownie się narodzić” (Jana 3:5, 7).
1, 2. (a) Czego potrzeba, aby zadowalająco objaśnić, dlaczego Bóg doprowadza do ‛ponownego narodzenia’? (b) Co jasno wynika ze Słowa Bożego, jeśli chodzi o sprawiedliwość Jehowy, ale czego ta cecha nie wymaga od Niego?
ZADOWALAJĄCE objaśnienie, z jakim zamiarem Bóg doprowadza kogoś do ‛ponownego narodzenia’, wymaga bliższego poznania i zrozumienia podstawowych przymiotów Jehowy Boga oraz zamierzeń, które ma wobec ziemi i jej mieszkańców.
2 Ze Słowa Bożego niedwuznacznie wynika, że do najwybitniejszych przymiotów Bożych należy sprawiedliwość. Powiedziano tam nawet, że jest ona podstawą Jego tronu (Powt. Pr. 32:4; Ps. 89:15, Nowy Przekład). Jednakże okoliczność, że Bóg jest sprawiedliwy i praworządny, nie zobowiązuje Go do obdarzania wszystkich rozumnych stworzeń jednakowymi względami. Na przykład powołał do istnienia aniołów, którzy będąc duchami znacznie górują nad ludźmi. Nie przewiduje też takiej samej nagrody dla wszystkich swoich wiernych stworzeń na ziemi. I tak Jezus powiedział o Janie Chrzcicielu, że „najmniejszy w Królestwie Niebios większy jest niż on” (Mat. 11:11, NP). Przy omawianiu kwestii ‛ponownego narodzenia’ warto pamiętać o tych szczegółach.
ZAMIERZENIE BOŻE CO DO ZIEMI I CZŁOWIEKA
3. Jakie wspaniałe perspektywy mieli przed sobą Adam i Ewa, gdy zostali stworzeni?
3 Chcąc zrozumieć, w jakim celu Bóg postanowił spowodować u pewnych ludzi ‛ponowne narodzenie’, trzeba poznać okoliczności, które sprawiły, że powziął takie zamierzenie. Cofnijmy się w myślach do naszych pierwszych rodziców, a stwierdzimy, że Bóg dał im nakaz: „Rozradzajcie się i rozmnażajcie się, i napełniajcie ziemię, i czyńcie ją sobie poddaną; panujcie nad (...) wszelkimi zwierzętami, które się poruszają po ziemi!” (Rodz. [1 Mojż.] 1:28, NP). Adam i Ewa, będąc dziećmi Bożymi, byli doskonali. Bóg osadził ich we wspaniałym parku pełnym przeróżnych zwierząt, pięknych kwiatów i soczystych owoców, a więc przypadło im w udziale naprawdę szczęśliwe życie. W miarę opanowywania przez nich ziemi i napełniania jej własnym potomstwem cały glob miał się stawać rajem zamieszkanym przez doskonałych ludzi, takich jak oni. Jakże wspaniałe mieli widoki na przyszłość!
4, 5. (a) Dlaczego nasi pierwsi rodzice przestali odpowiadać zamierzeniu Bożemu, dla którego zostali stworzeni? (b) Za czyim więc pośrednictwem Jehowa postanowił spełnić swoje zamierzenie co do ziemi i człowieka?
4 Jednakże nasi pierwsi rodzice nie docenili wszystkich postanowień Bożych, powziętych ze względu na nich, i przekroczyli Jego prawo. Bóg usunął ich więc z rodziny swoich synów i skazał na śmierć. Wskutek tego wszyscy ich potomkowie urodzili się jako grzesznicy, którzy podlegają śmierci (Rodz. 3:19; Rzym. 5:12). Ani nasi prarodzice, ani przedstawiciele następnych pokoleń nie mogli już potem wykonać pierwotnego nakazu, który Bóg dał ludzkości. Czy to znaczy, że zamierzenie Boże wobec ziemi i jej mieszkańców nigdy się nie spełni? Bynajmniej, gdyż Słowo Boże zapewnia nas, że Jego zamiary nie mogą obracać się wniwecz (Izaj. 46:10, 11; 55:10, 11).
5 Jak zatem urzeczywistni się tamto zamierzenie Boże co do ziemi i ludzi? Za pośrednictwem pewnego Nasienia, co Bóg przepowiedział w ogrodzie Eden i co obiecał Abrahamowi. Apostoł Paweł wykazuje, że tym Nasieniem jest przede wszystkim Jezus Chrystus (Rodz. 3:15; 22:17, 18; Gal. 3:16, 29, Biblia gdańska).
JAK SIĘ ZREALIZUJE PIERWOTNE ZAMIERZENIE BOŻE
6. Co otworzyło potomstwu Adama drogę powrotu do rodziny Bożej?
6 W jaki sposób Jezus Chrystus miał się przyczynić do urzeczywistnienia pierwotnego zamierzenia Bożego? Przede wszystkim przez zniesienie potępienia, które spadło na ród ludzki z powodu buntu Adama. Jezus mógł tego dokonać, ponieważ urodził się jako człowiek doskonały; Ojcem jego był przecież Bóg Jehowa, a nie Józef, mąż Marii. Jezus rzeczywiście uchylił to potępienie, gdy poniósł śmierć ofiarną na palu egzekucyjnym. Oddanie życia na okup było w gruncie rzeczy jednym z zasadniczych powodów jego przyjścia na ziemię. Ofiarą swoją otworzył potomstwu Adama drogę powrotu do uznanej rodziny Jehowy (Mat. 20:28).
7. Na jakiej podstawie Jehowa Bóg wzbudził Jezusa z martwych do życia w sferze duchowej?
7 Jednakże martwy Odkupiciel nie mógłby już dla ludzkości zdziałać nic więcej. Dlatego też Jehowa Bóg zmartwychwzbudził Jezusa Chrystusa na trzeci dzień; za Jego to przyczyną został „ożywiony w duchu” (1 Piotra 3:18). Za podstawę do tego kroku posłużyło Jehowie Bogu zdarzenie, do jakiego doszło nad Jordanem, gdy Jezus poddał się ochrzczeniu. Właśnie tam za pośrednictwem swego świętego ducha Bóg sprawił, że Jezus zrodził się jako Jego duchowy Syn. Jan Chrzciciel nie tylko widział ducha Bożego zstępującego na Chrystusa w postaci gołębia, lecz także słyszał głos mówiący z nieba: „Ten jest mój Syn umiłowany, którego uznałem” (Mat. 3:16, 17; Hebr. 10:5-10).
8. Do czego Jezus został namaszczony i kim ustanowiony nad Jordanem oprócz tego, że się ‛ponownie narodził’?
8 Jak z powyższego wynika, Jezus stał się nie tylko duchowym Synem Bożym, ale również Mesjaszem, Chrystusem, czyli kimś namaszczonym do sprawowania władzy w Królestwie Bożym. Jednocześnie został ustanowiony arcykapłanem dla umierającej ludzkości, aby usunąć jej niemoc wywołaną przez grzech (Hebr. 7:26). Ponadto od tej chwili odnosiły się do niego słowa z Księgi Izajasza 61:1, 2: „Spoczywa na mnie duch wszechwładnego Pana, Jehowy, z tej racji, że Jehowa mnie namaścił, abym opowiedział potulnym dobrą nowinę. Posłał mnie, aby opatrzyć skruszonych w sercu, aby obwieścić wolność jeńcom i szerokie otwarcie oczu nawet więźniom”. Jezus był więc zrodzony z ducha, ‛ponownie narodzony’. Pozostał aż do śmierci wierny roli namaszczonego Syna Bożego, wbrew wszelkim usiłowaniom Szatana Diabła, który chciał go skłonić do odstąpienia od niewzruszonej prawości. Dlatego też Bóg wzbudził go spośród umarłych.
9. Co otrzymał Jezus od Boga za swoją wierność aż do śmierci? W jakim celu?
9 Z kolei „Bóg wyniósł go na wyższe stanowisko i łaskawie dał mu imię, które jest nad wszelkie inne imię” (Filip. 2:9-11). Zmartwychwstanie Jezusa było faktem, o którym mogły zaświadczyć setki osób. A na krótko przed powrotem do Ojca w niebie powiedział on tym swoim uczniom: „Dano mi wszelką władzę w niebie i na ziemi” (Mat. 28:18). Miał więc pełne prawo, by na podstawie swej śmierci ofiarnej uzdrowić ród ludzki, a dzięki wzbudzeniu z martwych i zajęciu miejsca w niebie po prawicy Bożej uzyskał także wszelkie możliwości, by tego dokonać (Łuk. 22:69). I dlatego Jezus Chrystus jest teraz w stanie urzeczywistnić pierwotne zamierzenie Boże co do ziemi i jej mieszkańców. Właśnie z jego osobą wiążą się wszystkie proroctwa mesjańskie. (Zobacz Psalm 72 oraz Księgę Izajasza 9:5, 6 i 11:1-10, Nowy Przekład).
DLACZEGO JEST WIĘCEJ ‛PONOWNIE NARODZONYCH’
10, 11. (a) Jakie są biblijne dowody na to, że Jezus Chrystus będzie miał współwładców w swoim Królestwie? (b) Ile osób dostąpi tego zaszczytu? Skąd wiemy, że tę liczbę należy pojmować literalnie?
10 Czy tego wszystkiego Jezus Chrystus dokona zupełnie sam? Nie. Czy może skorzysta z pomocy aniołów i powoła ich do swego rządu? Również nie. Współudział w spełnianiu wraz z nim tych mesjańskich proroctw będą mieć stworzenia, które tak jak on były kiedyś ludźmi mieszkającymi na ziemi. Ale przed objęciem rządów w Królestwie u boku Chrystusa, będąc jeszcze tu na ziemi, muszą one na wzór Mistrza przejść ‛ponowne narodzenie’. Pod działaniem ducha Jehowy rodzą się jako synowie duchowi, mający widoki na życie wieczne w niebie. W tym charakterze cieszą się szczególnie bliską więzią z Bogiem, ‛duchem przybrania za synów, w którym mogą wołać: Abba, Ojcze!’ (Rzym. 8:15, Biblia Tysiąclecia). Jezus wielokrotnie mówił o tej nadziei apostołom (Łuk. 22:29, 30; Jana 14:2, 3). Ci ze swej strony także czynili wzmianki o tej nadziei (Rzym. 8:17; 1 Kor. 15:52, 53; 1 Jana 3:2).
11 Ilu będzie tych, którzy otrzymają owe niebiańskie stanowiska? W świetle wszystkich wersetów poruszających ten temat ‛ponownie narodzonych’ będzie stosunkowo niewielu. Nie należy się temu dziwić, gdyż chodzi tutaj o szczególnego rodzaju nagrodę, oficjalne największe uprzywilejowanie. Do ludzi mogących liczyć na objęcie tym wyróżnieniem Jezus rzekł: „Nie bójcie się, mała trzódko, ponieważ Ojciec wasz uznał za słuszne dać wam królestwo” (Łuk. 12:32). A ilu ich będzie? Apostoł Jan podaje, że widział 144 000 duchowych Izraelitów opieczętowanych na czołach; widział też 144 000 tych, którzy wraz z Barankiem, Jezusem Chrystusem, stali na górze Syjon. O tym, że wymienioną liczbę trzeba rozumieć dosłownie, świadczy chociażby kontekst, gdzie występuje również „wielka rzesza, której żaden człowiek nie potrafił zliczyć” (Obj. 7:3, 4, 9; 14:1, 3; 20:4, 6).
LUD DLA JEGO IMIENIA
12, 13. Na czym polega teraz zadanie, które Jehowa wyznaczył tym przyszłym królom?
12 Jehowa Bóg wyznaczył dla tych przyszłych królów i kapłanów pewne zadanie, które mają wykonać jeszcze w ciele, mieszkając na ziemi. Na czym ono polega? Za przykładem Jezusa, którego namaszczono, aby „opowiedział potulnym dobrą nowinę”, również ich namaszczono po to, aby głosili dobrą nowinę o Królestwie Bożym (Izaj. 61:1, 2; Łuk. 4:16-21; Dzieje 8:4, 12). Dlatego też Jezus przy pożegnaniu ze swymi pierwszymi naśladowcami zachęcił ich: „Pozyskujcie uczniów wśród ludzi ze wszystkich narodów, chrzcząc ich” (Mat. 28:19, 20). A przed samym wstąpieniem do nieba rzekł jedenastu wiernym apostołom: „Będziecie mi świadkami (...) aż do najodleglejszego miejsca na ziemi” (Dzieje 1:8).
13 Do najważniejszych przyczyn, dla których dobra nowina jest głoszona wszystkim narodom, należy okoliczność, że Bóg chce „wziąć z nich lud dla swego imienia” (Dzieje 15:14). Ponieważ imię Boże brzmi Jehowa, lud ten dał się poznać jako świadkowie na rzecz Jehowy (Izaj. 43:10-12). Działalność oznajmiania dobrej nowiny pokornym, równoznaczna z pozyskiwaniem uczniów i świadków dla Jehowy, nie została ograniczona wyłącznie do namaszczonych duchem Bożym naśladowców Jezusa Chrystusa. Wprost przeciwnie — jak w starożytnym Izraelu prawa Jehowy obowiązywały też mieszkających tam obcych przybyszy, tak i nakazy, które dostali duchowi Izraelici, odnoszą się do ich towarzyszy, do „wielkiej rzeszy” ludzi zwanych „drugimi owcami” (Jana 10:16; Obj. 7:9).
14. Jaki jeszcze obowiązek spoczywa na tych namaszczonych naśladowcach Jezusa Chrystusa?
14 Poza tym na namaszczonych naśladowcach Jezusa Chrystusa spoczywa powinność wydawania owoców ducha Bożego, którymi są: „miłość, radość, pokój, wielkoduszność, życzliwość, dobroć, wiara, łagodność, panowanie nad sobą” (Gal. 5:22, 23). Jezus zapowiedział, że jego prawdziwych naśladowców będzie można rozpoznawać po miłości, okazywanej sobie nawzajem (Jana 13:34, 35). Dlatego apostoł Paweł radził im: „Powinniście odłożyć starą osobowość, która odpowiada waszemu poprzedniemu sposobowi prowadzenia się i która bywa zepsuta zwodniczymi pragnieniami, (...) natomiast powinniście się odnowić w sile pobudzającej wasz umysł i przyodziać nową osobowość, stworzoną według woli Bożej w prawdziwej sprawiedliwości i lojalności”. A o tym, jaką wagę miał u chrześcijan ten obowiązek, świadczą następujące słowa apostoła: „Smagam swe ciało i prowadzę je jak niewolnika, abym głosząc innym, sam jakimś sposobem nie stracił uznania” (Efez. 4:22-24; 1 Kor. 9:27). Tylko pod warunkiem dochowania wierności, nawet w obliczu śmierci, pomazańcy mogą się spodziewać otrzymania „korony życia” (Obj. 2:10).
PIERWOTNE ZAMIERZENIE BOŻE NIE ULEGŁO ZMIANIE
15. (a) Jaki błąd popełnia wielu rzekomych chrześcijan w odniesieniu do zamierzenia Bożego? (b) Jaką nadzieję rzeczywiście uwypuklają Chrześcijańskie Pisma Greckie?
15 Sporo ludzi mających się za chrześcijan popełnia błąd, ignorując pierwotne zamierzenie Jehowy co do ziemi i człowieka. Słowo Boże jasno przecież podaje, na czym polegało i dalej polega to zamierzenie, a sam Bóg zapewnia nas, że ono się nie zmienia (Rodz. 1:28; Izaj. 45:18; Malach. 3:6). Prawdą jest, iż Chrześcijańskie Pisma Greckie kładą nacisk na kolejny etap zamierzenia Jehowy, podany do wiadomości już po popadnięciu rodu ludzkiego w grzech, a przewidujący, żeby na podstawie ofiary Jezusa Chrystusa ograniczona liczba osób została wybrana z ziemi do współudziału z nim w niebiańskich rządach królewskich (Rodz. 3:15; 2 Tym. 4:7, 8, 18). Wszyscy tacy muszą oczywiście przejść najpierw ‛ponowne narodzenie’, jak Jezus Chrystus (Jana 3:3). Niemniej jednak postanowienie Boże co do zbawienia dzięki ofierze Chrystusa nie ogranicza się tylko do tych, którzy żywią nadzieję niebiańską. Wynika to jasno właśnie z Chrześcijańskich Pism Greckich.
JEDNO ZBAWIENIE — DWA POWOŁANIA
16, 17. Jakie wersety biblijne wskazują, że z ofiary Chrystusa skorzystają nie tylko osoby ożywione nadzieją niebiańską?
16 Jezus uczył swoich naśladowców, by tak się modlili: „Nasz Ojcze w niebiosach, niech imię Twoje będzie uświęcone. Niech nadejdzie Twoje królestwo. Niech wola Twa dzieje się jak w niebie, tak i na ziemi” (Mat. 6:9, 10). Jeżeli wola Boża ma być spełniana na ziemi tak, jak się to dzieje w niebie, muszą tu na niej mieszkać sprawiedliwi, o których przepowiedziano: „Sam Bóg będzie z nimi. I otrze wszelką łzę z ich oczu i nie będzie już śmierci, nie będzie też żałoby ani krzyku, ani bólu. Rzeczy dawniejsze przeminęły”. Słowa te nie mogą się odnosić do nieba, gdzie nigdy nie było krzyku, smutku, bólu ani śmierci (Obj. 21:3, 4).
17 O tym, że z łaskawych postanowień Bożych będą korzystać dwie grupy ludzi, świadczą słowa apostoła Pawła z Listu do Rzymian 8:19-21: „Stworzenie [jedna grupa] z upragnieniem oczekuje objawienia się synów Bożych [druga grupa]. Stworzenie bowiem zostało poddane marności — nie z własnej chęci, ale ze względu na Tego, który je poddał — w nadziei, że również i ono zostanie wyzwolone z niewoli zepsucia, by uczestniczyć w wolności i chwale dzieci Bożych” (BT). A zatem z biegiem czasu wszyscy, którzy dzięki wierze skorzystają z dobrodziejstw ofiary Chrystusa, będą się cieszyć życiem w roli synów Bożych: 144 000 tych, którzy zostali „kupieni z ziemi”, aby przebywać w niebie, oraz całe miliardy tych, którzy będą żyć wiecznie na rajskiej ziemi (Obj. 7:4, 9; 14:3; Mat. 25:31-34).
18, 19. (a) Z czego wynika, że zamierzenie Boże co do ziemi i człowieka już wkrótce stanie się rzeczywistością? (b) Z kogo składa się Królestwo Boże i „nasienie Abrahama”? (c) Jakie pytania pozostają do omówienia?
18 Z powyższych rozważań wynika jasno, że pierwotne zamierzenie Boże co do ziemi i rodu ludzkiego na pewno jeszcze się urzeczywistni. A spełnianie się proroctw biblijnych, takich jak spisane w 24 rozdziale Ewangelii według Mateusza, rozdziale 13 Ewangelii według Marka, rozdziale 21 Ewangelii według Łukasza, Liście 2 do Tymoteusza 3:1-5 oraz w Objawieniu 6:1-8, dowodzi, że nastąpi to już wkrótce! Bunt Szatana i nieposłuszeństwo pierwszych ludzi przyczyniły się do tego, że Jehowa przewidział niebiańską nagrodę dla uprzywilejowanego grona, którym się posłuży przy realizacji swoich pierwotnych zamierzeń. Tylko należący do tej grupy dostępują ‛ponownego narodzenia’. Wraz ze swym Panem i Mistrzem, Jezusem Chrystusem, tworzą Królestwo, o które Jezus nauczył się modlić swoich naśladowców. Składają się na „nasienie Abrahama”, przez które miały spłynąć błogosławieństwa na „wszystkie narody ziemi” (Rodz. 22:18; Gal. 3:29).
19 Rozpatrzyliśmy więc, dlaczego Syn Boży oraz jego współuczestnicy w Królestwie musieli „ponownie się narodzić”, a także ilu ich jest i jakie mają teraz obowiązki. Dalej jednak nasuwają się pytania: Jaki udział w ‛ponownym narodzeniu’ ma Bóg, a jaka jest rola człowieka? Skąd można wiedzieć, czy się jest wybranym przez Jehowę Boga do ‛ponownego narodzenia’?
[Ilustracja na stronie 5]
Ochrzczonego Jezusa Bóg namaścił duchem świętym do sprawowania władzy w Królestwie Bożym
[Ilustracja na stronie 7]
Jezus powiedział swoim wiernym uczniom, że mają ‛być mu świadkami aż do najodleglejszego miejsca na ziemi’