sposób, nie oddawaj złem za zło, tylko zwyciężaj zło dobrem. Jehowa rozbudza w nas miłość przez swoją miłość do nas. „Miłujemy, ponieważ On pierwszy nas umiłował” (1 Jana 4:19). To nie są puste słowa. Taka właśnie jest natura ludzka. Łagodna odpowiedź uśmierza gniew. Nadstawienie drugiego policzka może zapobiec napaści. Jak w starożytności węgle w piecu wytapiały metal z rudy, tak dobroć okazana temu, kto nam źle życzy, może złagodzić, „roztopić”, czyli uśmierzyć jego gniew. Z drugiej strony może się zdarzyć, że twoje cierpienia wskutek złego postępowania tego człowieka nie ustaną, ale przynajmniej będziesz mieć satysfakcję, że zrobiłeś, co mogłeś, aby się przyczynić do pokoju. Ponadto pozostałeś wierny sobie i swoim zasadom. Nie dopuściłeś do tego, by winowajca zmusił ciebie do złego postępowania (Rzym. 12:17-21).

O ile to zależy od ciebie, zabiegaj o pokój

Pilnie „zabiegajcie o pokój ze wszystkimi” (Hebr. 12:14). Pokój nie zapanuje samorzutnie. Nie zawsze też udaje się go zaprowadzić. W niektórych wypadkach trzeba nawet zrezygnować z dążenia do niego. „Nie przebywaj w towarzystwie nikogo, kto łatwo zapala się gniewem, i nie zadawaj się z człowiekiem, który dostaje ataków wściekłości” (Prz. 22:24). Natomiast „w miarę możności, o ile to zależy od was, żyjcie ze wszystkimi ludźmi w pokoju” (Rzym. 12:18).

Greckie słowo agape określa miłość, jaką Jezus kazał okazywać bliźniemu. W definicji tego przymiotu, agape, apostoł Paweł zestawia wskazówki, do których musi się stosować każdy, kto chce żyć w pokoju z bliźnimi: „Miłość jest wielkoduszna i życzliwa. Miłość nie jest zazdrosna, nie chełpi się i nie nadyma, nie zachowuje się nieprzyzwoicie, nie szuka własnych korzyści, nie daje się rozdrażnić. Nie prowadzi rachunku krzywdy. Nie raduje się z niesprawiedliwości, ale się raduje prawdą. Wszystko znosi, wszystkiemu wierzy, wszystkiego się spodziewa, wszystko przetrzymuje. Miłość nigdy nie zawodzi” (1 Kor. 13:4-8).

Kto jest moim bliźnim?

„PYTASZ ‚kto jest moim bliźnim?’ To oczywiste: każdy człowiek, na przykład ten, kto mieszka za następnymi drzwiami, na mojej ulicy oraz w dalszym sąsiedztwie. To są moi bliźni”.

Niektórzy ludzie żyjący za czasów Chrystusa Jezusa nie podzielaliby takiej opinii. Nawet wtedy różnie się na to zapatrywano. Wynika to z przytoczonej w Ewangelii według Łukasza 10:25-37 rozmowy między Jezusem a pewnym człowiekiem biegłym w Prawie żydowskim.

„Nauczycielu, co mam czynić, aby odziedziczyć życie wieczne?” — zapytał ten biegły w Prawie.

„Co jest napisane w Prawie? Jak czytasz?” — odpowiedział Jezus.

„‚Miłuj Jehowę, swego Boga, całym swym sercem i całą swą duszą, i całą swą siłą, i całym swym umysłem’, a ‚bliźniego swego jak siebie samego’” — odparł ten prawnik.

„Odpowiedziałeś poprawnie” — rzekł Jezus. „Czyń to w dalszym ciągu, a osiągniesz życie”.

Biegły w Prawie nie poprzestał jednak na tym i dlatego zadał Jezusowi następne pytanie: „Kto właściwie jest moim bliźnim?”

Wbrew posiadanemu Prawu Mojżeszowemu żydowscy uczeni w Piśmie głosili w swych tradycjach ustnych: