Jessego, gdy go razem z jego synem Dawidem zmartwychwzbudzi podczas swego tysiącletniego królowania (Obj. 22:16).

Dawid ‛rządził narodami’, gdy podbił ludność nieżydowską, jaka się do jego czasów utrzymała w Ziemi Obiecanej. Niemniej jednak nie żyje on już od roku 1037 p.n.e. i żaden człowiek z narodów nie może na nim oprzeć swej nadziei. Na szczęście można pokładać nadzieję w obecnie panującym Większym Dawidzie, Jezusie Chrystusie, „korzeniu i potomku Dawida” (Obj. 22:16). Kto zaufa jemu, pozaobrazowemu Dawidowi, ten nie dozna rozczarowania.

Od roku 1935 setki tysięcy przedstawicieli „wielkiej rzeszy”, która wychodzi ze wszystkich narodów, plemion, ludów i języków, zasadza swoją nadzieję w tym Władcy, który ich nie zawiedzie. Potwierdzają to przez spełnianie jego nakazu co do głoszenia „dobrej nowiny o królestwie” „po całej zamieszkanej ziemi na świadectwo wszystkim narodom” (Mat. 24:14). Rządzący teraz niebiański Król, Jezus Chrystus, jest też nadzieją dla wszystkich ludzi z narodów, którzy pomarli od czasu pojawienia się śmiercionośnego grzechu. Odkąd wprowadzono go na tron z końcem Czasów Pogan w roku 1914, panuje on już nad wierzącymi, pełnymi nadziei ludźmi z narodów. Po zmartwychwstaniu wszystkich odkupionych spośród ludzkości będzie panował nad jeszcze o wiele większą liczbą poddanych.

Czy wobec tego ludzie ze wszystkich narodów mają powody do ‛weselenia się’ z „ludem” Jehowy, to znaczy duchowymi Izraelitami? Jak najbardziej! I nader stosowne okazują się w tym miejscu słowa wypływającego z miłości życzenia, którym Paweł kończy swoje przytoczenia z proroctw. Powiada bowiem: „Bóg, który daje nadzieję, niech wskutek waszej wiary napełni was wszelką radością i pokojem, abyście mocą ducha świętego obfitowali w nadzieję” (Rzym. 15:13). Nie da się zaprzeczyć, iż ta natchniona modlitwa spełnia się na wszystkich chrześcijańskich świadkach Boga Jehowy w każdym zakątku ziemi. Sprawdzające się proroctwa biblijne wskazują, że nasza wspaniała nadzieja bliska jest urzeczywistnienia. „Weselcie się”!

Wydarzenia w świetle Biblii

SPRAWIEDLIWOŚĆ PRZEZ ZLINCZOWANIE?

„Najnowsza plaga społeczna” — tak brazylijski magazyn aktualności „Veja” nazwał falę samosądów, przewalającą się przez Brazylię. W pobliżu Rio de Janeiro rozwścieczony motłoch zatłukł farmera oraz zarządcę jego gospodarstwa, oskarżonych o ciężkie przestępstwo. Parę dni później tłum zmasakrował kilku złodziei i gwałcicieli. Przypuszcza się, że ludzie przestali wierzyć, by sprawiedliwość została wymierzona w legalny sposób, i dlatego wymierzają ją własnymi rękami.

Natomiast w południowej Brazylii grupa taksówkarzy powiesiła młodego mężczyznę w mniemaniu, że zamordował ich kolegę; dopiero później ku ich przerażeniu okazało się, iż był niewinny.

Chrześcijanie zdają sobie sprawę, że nikt z ludzi nie jest w stanie położyć kresu przestępstwom, lecz mimo wszystko pozostają ‛podporządkowani władzom’ (Rzym. 13:1). Nie starają się na własną rękę wprowadzać praworządności. Wypatrują cierpliwie czasu, gdy Królestwo Boże zmiecie wszelką niegodziwość i ustanowi na całej ziemi prawdziwą sprawiedliwość (Ps. 37:9, 10; Izaj. 32:1).