gdyż nie dano ludziom pod niebem żadnego innego imienia, w którym moglibyśmy być zbawieni”. W dwóch następnych artykułach omówimy, jak Żydzi i Grecy w czasach Pawła odnieśli się do takiego głoszenia „Chrystusa przybitego do pala”. — 1 Kor. 1:22-24, NW; Dzieje 4:12.

Przybity do pala Chrystus — „mocą Bożą”

„Żydzi pytają o znaki, (...) Grecy szukają mądrości, ale my głosimy Chrystusa przybitego do pala, dla Żydów przyczynę zgorszenia, a dla narodów głupstwo”. — 1 Kor. 1:22, 23, NW.

1. (a) Jaka sytuacja panująca w zborze chrześcijan korynckich kazała Pawłowi położyć nacisk na Chrystusa przybitego do pala? (b) Jakie interesujące nas obecnie sprawy poruszył Paweł w Liście 1 do Koryntian 1:17-25?

POWYŻSZE słowa nawiązujące do „Chrystusa przybitego do pala” apostoł Paweł skierował pod adresem zboru chrześcijańskiego w Koryncie. Za czasów Pawła Korynt był miastem kosmopolitycznym, zasiedlonym przez Rzymian, Greków, mieszkańców Bliskiego Wschodu oraz Żydów. Wśród tamtejszych chrześcijan zaznaczały się pewne linie podziału, istniały bowiem grupy opowiadające się za poszczególnymi wybitnymi jednostkami. Skutkiem tego Paweł rzucił im pytanie: „Czyż Chrystus jest podzielony?” (1 Kor. 1:13). Ponadto niektórzy członkowie zboru pochodzący z Żydów przejawiali być może skłonność do obstawania przy pewnych wymaganiach Prawa; na tych zaś, którzy wywodzili się z innych ras, niekiedy zbyt duże wrażenie pozostawiały krasomówcze wystąpienia filozofów greckich. Tymczasem ewangelia nie miała być głoszona górnolotnymi słowami, nie wolno też było jej fałszować mądrością tradycji religijnych ani spekulacjami filozoficznymi. Jakkolwiek przedstawiały się sprawy w Koryncie, apostoł Paweł uznał za potrzebne, by mocno zaakcentować konieczność ograniczenia się w działalności do głoszenia „Chrystusa przybitego do pala”. Uczynił to w słowach Listu 1 do Koryntian 1:17-25, które stanowią kanwę obu niniejszych artykułów. Napisał tam:

„Chrystus (...) wysłał mnie, abym (...) obwieszczał dobrą nowinę, bez mowy mądrości, żeby nie obracać wniwecz pala męki Chrystusa. Mowa bowiem o palu męki jest głupstwem dla tych, którzy idą na zginienie, lecz dla nas, którzy dostępujemy wybawienia, jest to moc Boża. Napisano przecież: ‛Sprawię, że zginie mądrość mędrców, a przemyśliwania myślicieli usunę’. Gdzież jest mędrzec? Gdzie uczony w Piśmie? Gdzie uczestnik dysput tego systemu rzeczy? Czyż Bóg nie obrócił mądrości świata w głupstwo? Skoro więc, w mądrości Bożej, świat nie poznał Boga przez mądrość, Bóg uznał za słuszne, żeby przez głupstwo tego, co jest głoszone, wybawić wierzących. Zarówno bowiem Żydzi pytają o znaki, jak i Grecy szukają mądrości; ale my głosimy Chrystusa przybitego do pala, dla Żydów przyczynę zgorszenia, a dla narodów głupstwo, jednakże dla powołanych, tak Żydów, jak i Greków, Chrystus mocą Bożą i mądrością Bożą. Albowiem głupie u Boga jest mędrsze niż ludzie, a słabe u Boga mocniejsze niż ludzie”. — NW.

2. Jakie wydarzenia towarzyszyły namaszczeniu Jezusa? Jaką działalnością zajął się następnie?

² Z powyższego cytatu wynika, iż ‛Żydzi pytali o znaki’. A czyż Jezus nie przedstawił pod dostatkiem znaków? Przyszedł nad rzekę