Z dorosłych powinni się mieć na baczności zwłaszcza ci ludzie, którzy są przewrażliwieni i skłonni do rozczulania się nad sobą. Kiedy ktoś przeciw nim zawini, powinni przypomnieć sobie radę: „Nie mów: ‚Jak on mi uczynił, tak mu uczynię; oddam każdemu według uczynku jego!’” — Prz. 24:29, Wk.

Najwidoczniej właśnie takie sprawy miał na myśli Jezus Chrystus, kiedy w Kazaniu na górze powiedział: „Jeśli cię kto uderzy w prawy policzek, nadstaw mu i drugi” (Mat. 5:39). Radę tę krytykowano niejednokrotnie, gdyż ją mylnie rozumiano jako zalecenie pacyfizmu, a tymczasem chodzi o co innego. Skoro ktoś zadaje cios, aby skrzywdzić drugiego, byłoby głupotą dopraszać się dalszej krzywdy. Rozsądek nakazuje wówczas uciec albo się bronić. Prawdę mówiąc, człowiek ma nawet taki obowiązek względem siebie i swych bliskich. Ale gdy ktoś znosi drwiny lub zniewagi z tego powodu, że jest naśladowcą Jezusa Chrystusa, to znaczy gdy go w przenośni uderzono w prawy policzek, postąpi mądrze i szlachetnie, jeśli zachowa usposobienie łagodne i życzliwe. Tamta osoba może to sobie tłumaczyć jako nadstawienie drugiego policzka. Taki też sposób postępowania obrał Jezus, bo czytamy o nim, że „gdy mu złorzeczono, nie odpowiadał złorzeczeniem”, ale jak gdyby nadstawiał drugi policzek. — 1 Piotra 2:23.

Rzecz jasna, nie powinniśmy z jednej zasady biblijnej wyciągać więcej wniosków, niż dopuszcza Pismo święte jako całość. Pomijanie wykroczeń nie oznacza więc usprawiedliwienia poważnych grzechów czy przestępstw. Biblia ostro potępia tych, którzy przymykają oczy na zło. — Ps. 50:18; Izaj. 5:23.

W dobie obecnej ludzie bardziej jeszcze niż dawniej przejawiają ducha mściwości. Gotowi są szybko odpłacić drugiemu tą samą monetą, często nawet ze znaczną nawiązką. Ogół skłonny jest uważać za słabych i głupich tych, którzy pomijają wykroczenia, ale jest w błędzie. Kto potrafi przejść ponad czyimś wykroczeniem, ten daje dowód siły wewnętrznej, mądrości, jak również wspaniałomyślności, a w tym naprawdę tkwi piękno. Oddani, chrześcijańscy słudzy Boży szczególnie powinni się starać o przejawianie tego piękna: zdolności pomijania wykroczeń. W ten sposób bowiem przyniosą chwałę swemu niebiańskiemu Ojcu, jak powiedział Jezus Chrystus: „Niechaj świeci wasza światłość przed ludźmi, aby widzieli wasze dobre uczynki i chwalili Ojca waszego, który jest w niebiesiech”. — Mat. 5:16.

Pytania czytelników

● Czy apostoł Paweł był kiedyś żonaty? — L.B.

Biblia nic na ten temat bezpośrednio nie wspomina; niemniej z tego, co apostoł Paweł pisał, można wysunąć wniosek, że w okresie po zostaniu chrześcijaninem był wdowcem.

Podstawę do takiego wniosku daje między innymi sposób, w jaki apostoł wyrażał się o sobie, broniąc swego apostolstwa w liście do Koryntian. Wykazał tam, że posiadał pewne prawa, z których jednak nie korzystał. Przede wszystkim nie żądał od Koryntian wsparcia finansowego, chociaż miał prawo żywić się na ich koszt (1 Kor. 9:4, 11-15). Podobnie też napisał: „Czy nie wolno nam zabierać ze sobą żony chrześcijanki, jak czynią pozostali apostołowie?” (1 Kor. 9:5). Fakt, iż wspomniał o tym przy wyliczaniu tego, do czego miał prawo, ale od czego się powstrzymywał, wskazuje, że widocznie w tym czasie nie był żonaty.