Słowa (5 Mojż. 7:3; Nehem. 10:30). Poślubienie osoby niewierzącej może ściągnąć niezadowolenie Boga, jak się to stało u króla izraelskiego, Salomona (1 Król. 11:4, 9). Według Słowa Bożego chrześcijanie powinni się pobierać „tylko w Panu”, a więc żenić się jedynie z prawdziwą chrześcijanką i wychodzić za mąż wyłącznie za prawdziwego chrześcijanina (1 Kor. 7:39, NT). Wprawdzie ogranicza to możliwości kogoś, kto zamierza wstąpić w stan małżeński, niemniej owo ograniczenie może się dla niego okazać nieprzemijającym dobrodziejstwem, gdyż ułatwi mu zabezpieczenie sobie miejsca w raju, który Bóg wkrótce ustanowi tu na ziemi.

Dalsze studiowanie Biblii i pism objaśniających Biblię umożliwi coraz dokładniejsze poznanie woli Jehowy i zaznajomienie się z tym, jak w społeczności Jego świadków można Mu służyć w sposób mający Jego uznanie. W danej chwili pytający jest jeszcze żonaty i powinien opierać się wszelkiej pokusie wzbudzenia w sobie sympatii do osoby postronnej. A jeśli po ostatecznym uprawomocnieniu się rozwodu będzie chciał ponownie się ożenić, to powinien sobie poszukać tylko takiej towarzyszki życia, która wiernie służy Jehowie. Tym sposobem pozyska błogosławieństwo Boże. — Prz. 10:22.

● Kto właściwie był ojcem Zorobabela? Biblia zdaje się wskazywać zarówno na Pedajasza, jak i Szealtiela. — J.B.

Faktycznym ojcem Zorobabela był Pedajasz. Wskazuje na to tekst księgi 1 Kroniki 3:17-19: „Synowie Jechoniasza, uprowadzonego do niewoli [w Babilonie]: jego syn Szealtiel, Malkiram, Pedajasz (...). Synowie Pedajasza: Zorobabel i Szimei.” (BT) Jednakże w innych miejscach Biblii Zorobabel bywa nazywany synem Szealtiela (Salatiela), na przykład w księdze Ezdrasza 3:2, 8 i w rodowodach Jezusa Chrystusa, jak czytamy w Ewangelii według Mateusza 1:12 i według Łukasza 3:27. Dlaczego?

Z rozdziału 3 Pierwszej Kroniki wynika wyraźnie, że Pedajasz spłodził Zorobabela, natomiast Szealtiel był dla niego stryjem, bratem jego ojca. Z jakiegoś bliżej w Biblii nie wyjaśnionego powodu Zorobabel był jednak uznawany za syna Szealtiela. Widocznie z punktu widzenia prawnego uważano go za jego syna i dziedzica. Możliwe na przykład, że Szealtiel zmarł bezdzietnie i że jego brat, Pedajasz, zastosował się do prawa o małżeństwie lewirackim, pojąwszy sobie wdowę po bracie (5 Mojż. 25:5-10). Pierwszy syn z takiego związku byłby traktowany jako prawowity dziedzic Szealtiela. Z drugiej strony jest też możliwe, że z powodu śmierci Pedajasza właśnie Szealtiel został opiekunem Zorobabela i wychowywał go, niby swego syna. Samo Pismo święte wszakże nie wypowiada się w tej kwestii.

Bez względu na nieujawnione okoliczności wynika z Biblii, że Zorobabel był w rzeczywistości synem Pedajasza (1 Kron. 3:19). Ponieważ jednak Słowo Boże nazywa go również synem Szealtiela, więc w książce „‚Upadł Babilon Wielki!’ — panuje Królestwo Boże!” słusznie podano (na stronie 160 wydania angielskiego): „W istocie rzeczy król ten [Jechoniasz] doczekał się w Babilonie synów: Szealtiela, Malkirama, Pedajasza, Szeneassara, Jekamiasza, Hoszamy i Nedabiasza. Jeden z tych synów, Szealtiel, uznawany był za ojca Zorobabela, który później został namiestnikiem Judei z ramienia władcy Persji i który też odbudował świątynię w dźwigniętym z ruin Jeruzalem.”

● Apostoł Paweł napisał w Liście 1 do Koryntian 10:8, że za dopuszczenie się nierządu padło jednego dnia 23 000 Izraelitów. Natomiast w księdze 4 Mojżeszowej 25:9 podana jest liczba 24 000. Czy chodzi tu o dwa odrębne wydarzenia? — K.S.

Obydwa teksty najpewniej dotyczą tego samego wypadku. Do chrześcijan mieszkających w Koryncie, mieście szeroko znanym z rozwiązłości, apostoł Paweł słusznie napisał zaraz w pierwszym liście, rozdziale 10, a w wierszu 8, co następuje: „Nie oddawajmy się wszeteczeństwu, jak niektórzy z nich [z Izraelitów na pustyni] oddawali się wszeteczeństwu, i padło ich jednego dnia dwadzieścia trzy tysiące.” Paweł wyraźnie powołuje się tu na zdarzenie zanotowane w 25 rozdziale księgi 4 Mojżeszowej. Jehowa wówczas ukarał Izraelitów plagą za wdanie się w niemoralne stosunki z córkami Moabitów i za podjęcie kultu fałszywego boga Baal-Peora. Księga 4 Mojżeszowa (Liczb) 25:9 podaje, że w ostatecznym wyniku „zginęło ich wtedy dwadzieścia cztery tysiące”. — BT.

Możliwe, że ścisła liczba zabitych mieściła się pomiędzy 23 a 24 tysiącami, co pozwalało na zaokrąglanie jej zarówno wzwyż, jak i w dół. Należy jednak zaznaczyć, że w 4 Mojżeszowej znajduje się specjalna wzmianka o tym, iż sędziowie Izraela pozabijali naczelników rodu, którzy się przyłączyli do kultu Baal-Peora (4 Mojż. 25:4, 5). Liczba tych przywódców, zmarłych z rąk sędziów, z powodzeniem mogła sięgać tysiąca. Natomiast dalsze 23 000 osób to najwyraźniej ofiary bezpośredniej kary ze strony Jehowy. Ostateczna suma mogła więc wynosić 24 000, którą to liczbę podaje tekst 4 Mojżeszowej 25:9. Rzecz jasna, że całe 24 000 poniosły karę od Boga, gdyż wszyscy zmarli na skutek tego samego wyroku Bożego (5 Mojż. 4:3). Ponieważ apostoł Paweł pisał w natchnieniu od Jehowy, więc brak jest podstaw do wnioskowania, jakoby się omylił co do liczby tych, którzy zginęli za nieprawość związaną z kultem Baal-Peora.

Skróty stosowane w „Strażnicy” na oznaczenie przekładów Biblii

Br — R. Brandstaetter: Psałterz, przekład z jęz. hebrajskiego.

BT — Biblia Tysiąclecia w przekładzie z języków oryginalnych pod redakcją Benedyktynów Tynieckich, wyd. „Pallottinum”.

Db — E. Dąbrowski: Pismo święte Nowego Testamentu, przekład z Wulgaty.

Kow — S. Kowalski: Pismo święte Nowego Testamentu, przekład z jęz. greckiego.

Kr — J. Kruszyński: Pismo święte Starego Testamentu, przekład z oryginału hebrajskiego.

LXX — Wersja Septuaginty.a

NDb — E. Dąbrowski: Pismo święte Nowego Testamentu, nowy przekład z jęz. greckiego.

NT — Nowy Testament, przekład „warszawski” z jęz. greckiego, wydanie Bryt. i Zagr. Tow. Bibl.

NW — Pismo święte w Przekładzie Nowego Świata.b

Pal — Pismo święte Starego i Nowego Testamentu, wydanie wielotomowe „Pallottinum” pod egidą K.U.L.

Sz — J. Szeruda: Księga Psalmów, przekład z jęz. hebrajskiego.

Wk — J. Wujek: Pismo święte Starego i Nowego Testamentu w przekładzie polskim z Wulgaty, III wydanie W.A.M.

Gdzie nie zaznaczono inaczej, tam w zakresie Pism Hebrajskich cytaty pochodzą z „Biblii gdańskiej” (Gd), a w zakresie Chrześcijańskich Pism Greckich — z „Nowego Przekładu” (NP) Brytyjskiego i Zagranicznego Towarzystwa Biblijnego.