się, że bardziej miłuje Jezusa. Niemniej The New English Bible (1961) podaje: „Czy miłujesz mnie bardziej niż wszyscy inni?”

32. Czym musiał się wykazać apostoł Piotr celem pozyskania ludzi, ale jedynie co mogło utrzymać tych, których by pozyskał?

³² Cokolwiek by jednak użyty tu zaimek „tych” znaczył, Jezus wskazał w tym miejscu Piotrowi, jak ten miał na ziemi dawać dowody miłości do swego niewidzialnego, zmartwychwstałego Pana i Mistrza, mianowicie: przez nacechowane miłością troszczenie się o ziemskie „owce” Mistrza. Aby przyprowadzić ludzi do Boga, musiał się Piotr wykazać umiejętnościami rybaka; żeby jednak utrzymać w jednej społeczności tych, którzy zostali do niej wprowadzeni, Piotr musiał okazać owcom swego Mistrza czułą miłość podpasterza.

Wskazówki dotyczące łowienia na całym świecie

1. Gdzie zmartwychwstały Jezus później jeszcze raz ukazał się apostołom, i co powiedział im, według sprawozdania Mateusza?

PRAWDOPODOBNIE wkrótce potem zmartwychwstały Jezus ponownie ukazał się uczniom w Galilei, tym razem jednak wszystkim jedenastu wiernym apostołom, w dodatku nie nad morzem, lecz na pewnej górze. Apostoł Mateusz, obecny wśród nich, tak opisuje całe zdarzenie: „Jedenastu uczniów poszło do Galilei, na górę, gdzie im Jezus przykazał. I gdy go ujrzeli, oddali mu pokłon, lecz niektórzy powątpiewali. A Jezus przystąpiwszy, rzekł do nich te słowa: Dana mi jest wszelka moc na niebie i na ziemi. Idźcie tedy i czyńcie uczniami wszystkie narody, chrzcząc je w imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego, ucząc je przestrzegać wszystkiego, com wam przykazał. A oto Jam jest z wami po wszystkie dni aż do skończenia świata [do zakończenia systemu rzeczy, NW].”

2. (a) Czy dzieło czynienia uczniów miało się ograniczać tylko do jedenastu wiernych apostołów, i jakie dowody potwierdzają taką odpowiedź? (b) Na jakim obszarze miały być przeprowadzane połowy?

² Na owej górze było wówczas zapewne więcej ludzi niż tylko jedenastu wiernych apostołów. (Mat. 28:16-20) Być może, iż właśnie na tę okoliczność powołał się późniejszy apostoł Paweł, pisząc: „Potem ukazał się więcej niż pięciuset braciom naraz, z których większość dotychczas żyje, niektórzy zaś zasnęli.” (1 Kor. 15:6) W każdym razie udział w dziele czynienia uczniów nie był zawężony do jedenastu wiernych apostołów; wyraźnie wskazują na to późniejsze zapiski biblijne. Wszyscy uczniowie mieli czynnie uczestniczyć w poławianiu ludzi, nie wyłączając nawet takich, którzy sami dopiero niedawno stali się uczniami, a potwierdza to przypowieść Jezusa o niewodzie. Połów nie miał się przy tym ograniczać do niewielkich obszarów wodnych, do „sadzawki” obejmującej rodowitych Żydów, lecz miał się rozciągnąć na całe morze ludzkości, na „wszystkie narody”. Odbywać się miał aż do „zakończenia systemu rzeczy”, któregośmy się teraz doczekali.

3. (a) Ile „ryb” złowił na ziemi Jezus do dnia Pięćdziesiątnicy roku 33 n.e.? (b) Jaki połów miał miejsce owego dnia, i kto w nim uczestniczył?

³ W połowach, których Jezus dokonywał osobiście z pomocą swych apostołów i ewangelistów, złowiono tylko około stu dwudziestu uczniów. Przynajmniej tylu zebranych było w pewnej górnej sali rankiem w dniu Pięćdziesiątnicy roku 33 n.e. Gdzie się podziała reszta z owych pięciuset, którzy na własne oczy oglądali jego ukazanie się na górze w Galilei? (Dzieje 1:15 do 2:4) Przed tym pamiętnym świętem, przed Pięćdziesiątnicą, Jezus Chrystus nie zebrał był i nie zorganizował swych naśladowców w zbory chrześcijańskie, oddzielone od żydowskiej synagogi, teraz jednak, szóstego dnia księżycowego miesiąca Siwan roku 33 n.e., przystąpili do działania wyszkoleni przez Jezusa rybacy ludzi. Udział w połowie wzięli wszyscy namaszczeni przez Chrystusa świętym duchem Bożym zebrani w Jeruzalem w sali na piętrze ciągnąc jak gdyby wspólną sieć. Jak w obu wypadkach, kiedy uczniowie łowiący na Morzu Galilejskim szczególnie się namęczyli, tak i teraz dokonali cudownego połowu, oczywiście symbolicznych ryb. Dnia tego złowiono ich około trzech tysięcy, ponieważ tyle osób dało się w wodzie ochrzcić w imię Pana Jezusa Chrystusa. Przylgnęli do apostolskich rybaków i odbywali wspólne zebrania. — Dzieje 2:5-47.

4. Kiedy zaczęło się łowienie na wodach międzynarodowych, i co wtedy po raz pierwszy wyłowiono?

⁴ Po trzech latach, czterech miesiącach i dziesięciu dniach, czyli jesienią roku 36 n.e., chrześcijańska sieć rybacka została pod kierownictwem niebiańskiego Rybaka, uświetnionego Jezusa Chrystusa, po raz pierwszy zapuszczona w wody międzynarodowe. Rybak Piotr razem z sześcioma innymi wiernymi chrześcijanami pochodzenia żydowskiego był wtedy posłany do portowego miasta Cezarei, aby opowiedzieć dobrą nowinę o Królestwie italskiemu setnikowi Korneliuszowi i innym poganom, którzy się zebrali w jego domu. Bóg pobłogosławił Piotrowi ten połów i za pośrednictwem wyniesionego do chwały Jezusa Chrystusa wylał na wierzących pogan ducha świętego. W ten sposób złowiono dla Królestwa Niebios pierwsze „ryby” spośród pogan. — Dzieje 10:1 do 11:12.

PRZY „ZAKOŃCZENIU SYSTEMU RZECZY”

5. Do czego — używając określenia z przypowieści Jezusa o niewodzie — obecnie się przybliżyliśmy, i co można powiedzieć o dalszych połowach?

⁵ Od czasu złowienia chrześcijańską siecią Korneliusza z Cezarei, nie będącego Żydem, działalność chrześcijańskich rybaków ludzi była przeprowadzana na wszystkich wodach i tak dzieje się aż do obecnego „zakończenia systemu rzeczy”. (Mat. 28:20, NW) Przybliżyliśmy się bardzo do czasu, kiedy święci aniołowie Chrystusa wrzucą nieużyteczne „ryby” w symboliczny „piec ognisty”. (Mat. 13:47-50) Z dnia na dzień czasy stają się coraz bardziej krytyczne. Duchowe połowy muszą jednak być nadal przeprowadzane!

6. (a) Czego było potrzeba, aby zarzucić sieci w roku 1919? (b) Jak doszło do wskrzeszenia organizacji w roku 1919, i czy to miało konkretny cel?

⁶ Podobnie jak przy dwóch połowach na Morzu Galilejskim apostołowie musieli okazać silną wiarę, tak i w roku 1919 prawdziwi rybacy ludzi musieli mieć dużo wiary, żeby postąpić w myśl nakazu Chrystusa i zapuścić sieci. Był to przecież zaledwie następny rok po pierwszej wojnie światowej. Wiosną owego roku trzech członków zarządua i pięciu dalszych czołowych przedstawicieli Towarzystwa Strażnica zostało zwolnionych z federalnego zakładu karnego w Atlancie (stan Georgia, USA); zniesiono