Pytania czytelników
◼ Czy należy odróżniać Królestwo Boże od Królestwa Chrystusowego? A ponadto skoro apostoł Piotr wspomina o „wiecznym królestwie naszego Pana i Zbawcy, Jezusa Chrystusa”, jak należy rozumieć, że jego panowanie się skończy, gdy „przekaże królestwo swemu Bogu i Ojcu”? (2 Piotra 1:11; 1 Kor. 15:24).
Jezus nauczył swoich naśladowców modlić się: „Niech nadejdzie Twoje [Ojca] królestwo” (Mat. 6:9, 10). Tak więc Królestwo należy do Boga, ale Jehowa, „Król wieczności”, w celu wykonania szczególnego zamierzenia powierzył na określony czas władzę w ręce swego jednorodzonego Syna. W tym wyznaczonym okresie Jezus ma rządzić jako przedstawiciel Ojca, jako wysłannik zajmujący dotychczas miejsce po Jego prawicy (1 Tym. 1:17; Ps. 110:1, 2; Dan. 4:14, Nowy Przekład).
Ze względu na bunt duchowego syna, który stał się Diabłem, a także z powodu buntu pierwszych ludzi na ziemi Jehowa postanowił nadać swemu panowaniu nową formę. Miało ono być sprawowane przez „nasienie” obietnicy (Rodz. 3:15; Efez. 1:8-12). W dniu swojej śmierci Jezus powiedział do uczniów: „Zawieram z wami przymierze, tak jak mój Ojciec zawarł ze mną przymierze co do królestwa, abyście jedli i pili przy moim stole w mym królestwie”. Jednakże właśnie Ojciec miał wybrać tych, którzy będą rządzić z Chrystusem, i wyznaczyć im miejsca w rządzie Królestwa (Mat. 20:23; Łuk. 12:32; 22:29, 30; Rzym. 8:16, 17).
Ponieważ Jezus otrzymał takie pełnomocnictwo do sprawowania władzy wraz ze 144 000 współkrólów, słusznie można powiedzieć, że ma Królestwo, mesjańskie Królestwo. Prorok Daniel tak opisał wizję tego należącego wówczas do przyszłości wprowadzenia na tron Jezusa i owych „świętych”: „Podchodzi do Przedwiecznego [Jehowy] i wprowadzają Go przed Niego. Powierzono Mu panowanie, chwałę i władzę królewską, a służyły Mu wszystkie narody, ludy i języki. Panowanie Jego jest wiecznym panowaniem, które nie przeminie, a Jego królestwo nie ulegnie zagładzie. (...) A panowanie i władzę, i wielkość królestw pod całym niebem otrzyma lud święty [świętych, NP; NW] Najwyższego” (Dan. 7:13, 14, 27, Biblia Tysiąclecia).
Tak ustanowiona władza działa w granicach wszechświatowego Królestwa, czyli systemu rządzenia Jehowy, toteż gdy Jezus zaczął panować jako mesjański Król, głosy w niebie słusznie zaintonowały: „Królestwo świata stało się królestwem naszego Pana [Jehowy] i Jego Chrystusa [czyli: Mesjasza, pomazańca Bożego], i będzie [Jehowa] królował na wieki, na zawsze”. Zatem mesjańskie Królestwo czerpie swoją władzę i potęgę od Jehowy, który jest Wszechwładnym, suwerennym Panem wszystkiego, co stworzył (Obj. 11:15; 4:11; Jana 5:19, 30).
Po zmartwychwstaniu wyniesiony do chwały Jezus Chrystus czekał po prawicy Ojca, aż nadejdzie czas na rozpoczęcie panowania z nieba nad całą ludzkością (Dzieje 2:32-36; Hebr. 10:12, 13). Odpowiada to chwili, w której donośny głos z niebios oznajmia: „Teraz nastało zbawienie i moc i królestwo Boga naszego, i władza Jego Chrystusa” (Obj. 12:10; porównaj z tym 11:17, 18). U jego boku rządzi 144 000 wybranych spośród ludzi współdziedziców, o których powiedziano, że „będą kapłanami Boga i Chrystusa, i będą królować z nim przez tysiąc lat” (Obj. 20:6; 14:1, 3).
Pod koniec tego tysiącletniego panowania wszyscy ludzie na ziemi, którzy skorzystają z dobrodziejstw Królestwa, staną przed Bogiem w pełnej doskonałości. Stan ich będzie porównywalny z Adamem, zanim popełnił grzech. A wówczas Jezus, spełniwszy zadanie, które mu poruczył Ojciec, „przekaże królestwo swemu Bogu i Ojcu” (1 Kor. 15:24-28). Żadne pomocnicze królestwo nie będzie już odtąd pośredniczyło pomiędzy Jehową a posłuszną ludzkością. Mesjański charakter Królestwa ustąpi miejsca, niemniej Królestwo Jehowy będzie trwać wiecznie. Panowania Chrystusa i współdziedziców jego Królestwa „nigdy nie dosięgnie zguba” ani nie zostanie ono „przekazane żadnemu innemu narodowi” (Dan. 2:44). Jedynie specjalne pełnomocnictwo do sprawowania władzy, wydane przez Jehowę, wróci z powrotem do Niego. „Wtedy również sam Syn podporządkuje się Temu, który mu wszystko podporządkował, aby Bóg dla wszystkich był wszystkim” (1 Kor. 15:28).
Korzyści płynące z Królestwa pod władzą Chrystusa będą „wieczne”, chociaż ono samo będzie w rzeczywistości zaledwie „trwające wieki”, według jednego ze znaczeń greckiego słowa „aionios”, występującego w Liście 2 Piotra 1:11. W sensie względnym tysiącletnie panowanie Chrystusa i tak będzie wieczyste. W przeciwieństwie do rządów jakiegokolwiek króla spośród ludzi władza Jezusa nad ziemią będzie trwać przez wiele stuleci, dłużej nawet niż okres życia najstarszego człowieka w dziejach, mianowicie Matuzalema (Metuszelacha), któremu do millennium zabrakło 31 lat (Rodz. 5:27). Ponadto Jezus zatrzyma honorowy tytuł królewski, ponieważ jego godność nie ucierpi na tym, że przekaże swe mesjańskie Królestwo z powrotem w ręce Ojca. Zawsze będzie się interesował ludzkością, skoro już jako mistrzowski wykonawca zadań od Jehowy mówił: ‛Co lubiłem, to rzeczy związane z synami ludzkimi’ (Prz. 8:31). A ludzie zawsze będą w sercu odczuwać wielką wdzięczność za wszystko, co dla nich uczynił. Harmonizuje to ze słowami Listu do Hebrajczyków 7:17, gdzie Jezusa nazwano „kapłanem na zawsze”.
Biblia nie wyszczególnia, jaki przydział pracy otrzymają Jezus i jego współwładcy po tysiącletnim okresie panowania. W opisie przyrównanego do niebiańskiego miasta Nowego Jeruzalem znajduje się w Objawieniu 22:5 wzmianka o tych, którzy mają „królować na wieki, na zawsze”, odnosząca się najwidoczniej do władców towarzyszących Jezusowi, czyli do grona 144 000 wchodzących w skład jego oblubienicy. Możemy być pewni, że Jehowa przewidział dla nich jeszcze wiele wspaniałych przywilejów i sposobności do pełnienia służby w Jego rozległym dziele stworzenia.