Pole, które wydaje pszenicę i chwasty

„Wyjaśnij nam przypowieść o chwastach na polu” (Mat. 13:36).

1, 2. (a) Na jakich zasadach można polegać, jeśli chodzi o siew? (b) Jaką przypowieść oparto na nich?

„SIEW i żniwo” to jeden z cyklów, o których Jehowa Bóg rzekł w swym sercu, że nie ustaną, „jak długo trwać będzie ziemia” (Rodz. 8:21, 22, Biblia Tysiąclecia). Inną podstawową zasadę dotyczącą siewu i zbierania sformułował apostoł Paweł, pisząc: „Cokolwiek człowiek sieje, to też będzie żąć” (Gal. 6:7).a

² Opierając się na tych oczywistych prawdach pewien rolnik, który w porze siewu ciężko pracował, aby zasiać dobre ziarno pszeniczne, był przekonany, że w odpowiednim czasie doczeka się plonów. Jedno logicznie wynikało z drugiego. Toteż gdy trochę później pomocnicy powiadomili go, iż na polu rośnie nie tylko pszenica, lecz również pewien gatunek chwastu, zorientował się, że ktoś celowo wyrządził mu szkodę. Wiedział, co zasiał: pszenicę, a nie zielsko. Nowa sytuacja wymagała powzięcia decyzji. Pracownicy proponowali, żeby zaraz przystąpić do działania. Chcieli natychmiast powyrywać chwasty, ale mądry gospodarz ostudził ich zapał. Kazał z tym zaczekać, gdyż się obawiał, że podczas plewienia ucierpi pszenica. Niech jedno i drugie rośnie razem. Okres żniw będzie właściwą porą na oddzielenie prawdziwej pszenicy od fałszywej.

3. Jaki godny uwagi rozwój wydarzeń mających związek z Królestwem zilustrował Jezus? Czego charakterystyczną cechą miało być dzieło rozdzielania?

³ Za pomocą tej przypowieści Jezus Chrystus opisał rozwój pewnych wydarzeń, które miały się dokonać w związku z dziełem, jakie rozpoczął na ziemi. Ze wspomnianego ziarna miał być zebrany odpowiedni plon w postaci prawdziwych chrześcijan, którzy w przyszłości zasiedliby razem z nim w niebiańskim rządzie, nazwanym „królestwem niebios”. Jezus przepowiedział jednak, że nieprzyjaciel, Szatan Diabeł, będzie chciał zniszczyć jego dobry zasiew. Pole miało wydać nie tylko oczekiwany plon podobnych do pszenicy, prawdziwych chrześcijan, ale również chrześcijan fałszywych, przypominających chwasty. Jedni i drudzy mieli rosnąć razem aż do czasu żniwa, do chwili rozpoczęcia dzieła rozdzielania. Co więcej, to dzieło miało być jedną z cech znamionujących „dni ostatnie”, czyli „zakończenie systemu rzeczy” (Mat. 13:24-30, 36-43; porównaj z tym Ewangelię według Mateusza 24:3; List 2 do Tymoteusza 3:1).

4. Dlaczego warto się zainteresować tą przypowieścią?

⁴ Czy chciałbyś widzieć koniec obecnego niegodziwego systemu? Czy wynik wspomnianej pracy żniwnej odbije się na tobie osobiście? A ponadto czy przypowieść Jezusa ułatwia nam zrozumienie tego, jak w ciągu stuleci przebiegał rozwój chrystianizmu? Przekonajmy się sami.

PRZYPOWIEŚĆ O PSZENICY I CHWASTACH

5, 6. (a) Dlaczego wyrażenie „królestwo niebios” nie odnosi się w tej przypowieści do niebiańskiego rządu Chrystusa? (b) Co zatem ilustrują przypowieści o Królestwie?

⁵ Jezus przedstawił ją swoim uczniom i wielkiej rzeszy innych zainteresowanych osób nad brzegiem Morza Galilejskiego w pobliżu domu, w którym się zatrzymał. Oto jego słowa: „Królestwo niebios stało się podobne do człowieka, który wysiał na swoim polu właściwe nasienie. A gdy ludzie posnęli, nadszedł jego nieprzyjaciel i między pszenicę rozsiał chwasty, po czym odszedł. Kiedy zasiew wyrósł i wydał owoc, wtedy pojawiły się również chwasty” (Mat. 13:24-26).

⁶ Krótkie zapoznanie się z innymi przypowieściami o Królestwie, zapisanymi w 13 rozdziale Ewangelii według Mateusza, pozwoli nam zrozumieć, że użyte w nich wyrażenie „królestwo niebios” nie może się odnosić do skompletowanego rządu mesjańskiego, czyli Królestwa w niebie. Czy można sobie wyobrazić w niebiańskim Królestwie Chrystusa istnienie „chwastów”, „zła” przyrównanego do zakwasu (werset 33; 1 Kor. 5:8) albo ludzi przypominających złe, bezużyteczne „ryby” (wersety 47-50)? Chyba nie! Przypowieści te muszą się więc odnosić do pomyślnych i niepomyślnych okoliczności, jakie miały towarzyszyć wybieraniu do „królestwa niebios” przyszłych współwładców Chrystusa. Zwłaszcza przypowieść o pszenicy i chwastach obrazuje pewną sytuację, która miała się wytworzyć na ziemi wśród osób uchodzących za powołane do niebiańskich rządów z Chrystusem. Miała ona być przez jakiś czas tolerowana, aby następnie dobiec kresu podczas symbolicznego „żniwa”.

7, 8. (a) Kim jest „Syn człowieczy”? (b) Jakie jeszcze proroctwo wspomina o „Synu człowieczym” oraz o tych, których obrazowało „właściwe nasienie”?

⁷ Sam Jezus objaśnił później symboliczne znaczenie: „gospodarza”, czyli „człowieka, który wysiał”, jego „pola”, „właściwego nasienia”, „nieprzyjaciela” oraz „chwastów”. W sprawozdaniu czytamy: „Potem odprawiwszy tłumy wszedł do domu. A uczniowie przystąpili do niego i rzekli: ‛Wyjaśnij nam przypowieść o chwastach na polu’. Odpowiedział im: ‛Rozsiewającym właściwe nasienie jest Syn człowieczy; polem jest świat; jeśli chodzi o właściwe nasienie, są to synowie królestwa; natomiast chwastami są synowie niegodziwca, a nieprzyjaciel, który je rozsiał, to Diabeł’” (Mat. 13:36-39).

⁸ Określenie „Syn człowieczy” Jezus stosował do samego siebie (Mat. 8:20; 25:31; 26:64). Rzecz ciekawa, że został on proroczo tak nazwany właśnie w związku z Królestwem, a stało się to w wizji oglądanej przez Daniela. Proroctwo donosi: „I dano mu [Synowi człowieczemu] władzę i chwałę, i królestwo, aby mu służyły wszystkie ludy, narody i języki. Jego władza — władzą wieczną, niezmienną, jego królestwo — niezniszczalne”. Dla ukazania, że Syn człowieczy będzie miał u boku grono współwładców, w wizji proroczej dodano również: „Królestwo, władza i moc nad wszystkimi królestwami pod całym niebem będą przekazane ludowi Świętych Najwyższego. Jego królestwo jest królestwem wiecznym, a wszystkie moce jemu będą służyć i jemu będą poddane” (Dan. 7:13, 14, 27, Nowy Przekład).

SIEW „WŁAŚCIWEGO NASIENIA”

9. Czym jest „pole” i dlaczego Jezus zasiał na nim „właściwe nasienie”?

⁹ Jezus, którego w przypowieści obrazuje „gospodarz”, sieje „na swoim polu właściwe nasienie” z myślą o zebraniu ze świata wymaganej liczby tych „świętych”, czyli „synów królestwa”. „Polem” jest tutaj „świat [po grecku: kosmos]”, świat ludzki. Od czasów ziemskiej służby Jezusa ludzkość stała się „rolą pod uprawę”, a więc polem, na którym w sensie religijnym można było siać i pielęgnować „właściwe nasienie” — „synów królestwa” (1 Kor. 3:9). W czasie swej trzyipółletniej służby na ziemi Chrystus pilnie przygotowywał żydowską część tego pola (Mat. 9:35-38). Następnie od Pięćdziesiątnicy 33 roku n.e. siał „właściwe nasienie”, najpierw wśród Żydów, a później na całym świecie, czyli „polu” (Dzieje 1:8).

10. Jak postępował siew wśród Żydów i prozelitów?

¹⁰ O „właściwym nasieniu” Jezus powiedział: „Są to synowie królestwa”. Pierwszymi zrodzonymi z ducha, namaszczonymi „synami królestwa” byli wierni apostołowie i ponad stu innych uczniów (w tym także niewiasty), którzy otrzymali dar ducha świętego w dniu Pięćdziesiątnicy 33 roku n.e. w Jeruzalem (Dzieje 1:13-15; 2:1-4). Tego samego dnia do nowo założonego zboru chrześcijańskiego zostało dodanych około 3000 innych osób, Żydów i prozelitów (Dzieje 2:5-11, 41). Jehowa błogosławił tym siewom i „codziennie pomnażał liczbę tych, którzy mieli być zbawieni”, tak iż wkrótce „liczba mężów [prawdopodobnie nie licząc kobiet] wzrosła do około pięciu tysięcy”. Nieco dalej sprawozdanie donosi: „Przybywało też coraz więcej wierzących w Pana, mnóstwo mężczyzn i kobiet” (Dzieje 2:47; 4:4; 5:14, NP). Praca wśród Żydów i prozelitów szybko postępowała naprzód.

11. Jaki przebieg miał siew wśród Samarytan i nie-Żydów?

¹¹ Umożliwiwszy dokonanie zasiewu wśród Samarytan (Dzieje, rozdział 8), Jezus posługując się duchem świętym podjął z kolei pracę Siewcy wśród nieobrzezanych narodów nieżydowskich, czyli pogan (Dzieje, rozdział 10; 13:1-5, 46, 47). W ciągu kilku dziesięcioleci założono zbory chrześcijańskie na obszarze od Afryki Północnej do Morza Czarnego i od Babilonii aż do Italii, a może jeszcze dalej na zachód (Dzieje 2:5-11; 1 Piotra 5:13; Rzym. 15:24; Kol. 1:5, 6, 23). W wyniku gorliwej działalności „zasiew wyrósł i wydał owoc” (Mat. 13:26).

ROZSIEWANIE CHWASTÓW

12, 13. Kim jest „nieprzyjaciel”? Jak rozsiał chwasty, „gdy ludzie posnęli”?

¹² Oto jednak ktoś stroił złośliwą psotę. Jezus ostrzegł w przypowieści: „A gdy ludzie posnęli, nadszedł jego [Siewcy] nieprzyjaciel i między pszenicę rozsiał chwasty, po czym odszedł. Kiedy zasiew wyrósł i wydał owoc, wtedy pojawiły się również chwasty” (Mat. 13:25, 26). Wyjaśnił on, że „nieprzyjacielem” jest „Diabeł”, który miał zorganizować sabotaż, „gdy ludzie posnęli”. W Biblii „sen” może oznaczać śmierć lub duchową ospałość (Mat. 9:24; Rzym. 13:11; 1 Tes. 5:6). Apostoł Paweł powiedziawszy najpierw starszym zboru chrześcijańskiego w Efezie o ‛dopełnieniu swego biegu’, następnie rzekł do nich: „Wiem, że po moim odejściu dostaną się między was ciemiężycielskie wilki, nie obchodzące się czule z trzodą, a spośród was samych powstaną ludzie mówiący rzeczy przewrotne, aby pociągnąć za sobą uczniów. Dlatego czuwajcie” (Dzieje 20:24-31).

¹³ Fakty historyczne wskazują, iż właśnie wtedy, „gdy ludzie posnęli”, nadszedł Szatan i „między pszenicę rozsiał chwasty”. Z chwilą gdy apostołowie, którzy wspólnie ‛powstrzymywali’ odstępstwo, zaczęli zapadać w sen śmierci, wielu chrześcijańskich starszych przestało czuwać (2 Tes. 2:3, 6-8, NP). Ogarnięci duchowym zgnuśnieniem starsi nie chronili już „synów królestwa” przed „ciemiężycielskimi wilkami”, które się wdzierały do zboru chrześcijańskiego. Były to „chwasty” rozsiane między „właściwe nasienie”. Nawiązując do zbliżającego się końca okresu apostolskiego, Jan, który zmarł jako ostatni z apostołów, napisał: „Jest ostatnia godzina i jak słyszeliście, że antychryst nadchodzi, tak właśnie teraz nastało wielu antychrystów; z tego to faktu poznajemy, że jest godzina ostatnia. Wyszli od nas, lecz nie byli z naszego rodzaju, bo gdyby byli z naszego rodzaju, pozostaliby z nami. Ale wyszli, aby się okazało, że nie wszyscy są z naszego rodzaju” (1 Jana 2:18, 19).

14. Jakie podano informacje o chwaście występującym w przypowieści Jezusa?

¹⁴ Jezus oznajmił: „Chwastami są synowie niegodziwca” (Mat. 13:38). H. B. Tristram omawia w książce Natural History of the Bible (Przyroda w Biblii), jakiego rodzaju chwasty występują w tej przypowieści. Czytamy tam: „Tak zwany kąkol — greckie zizania, z arabskiego zawan — to właściwie Lolium temulentum, czyli życica roczna. (...) Jest to jedyny gatunek z rodziny traw, którego nasiona są trujące. Wyraz zawan pochodzi od słowa zan, co znaczy ‛wymioty’, a zjedzenie tej życicy wywołuje silne mdłości, drgawki i biegunkę, co niejednokrotnie kończy się śmiercią. Roślina ta, o liściach szerszych niż u większości dzikich traw, łudząco przypomina pszenicę, dopóki nie pojawi się kłos”.

15. (a) Czy „chwasty” są zwyrodniałą „pszenicą”? (b) Za co więc „Syn człowieczy” nie ponosi odpowiedzialności?

¹⁵ Warto zaznaczyć, że „chwasty” nie są zwyrodniałą formą pszenicy, jak kiedyś uważali żydowscy talmudziścib i inni badacze. Ziarno pszeniczne nigdy nie wyda chwastu. Byłoby to sprzeczne z niezmiennym prawem Jehowy: „Niech się zazieleni ziemia zieloną trawą, wydającą nasienie, i drzewem owocowym, rodzącym według rodzaju swego owoc” (Rodz. [1 Mojż.] 1:11, 12, NP). Ten niezbity fakt naukowy nie pozwala obciążać „Syna człowieczego”, Chrystusa Jezusa „rozsiewającego właściwe nasienie”, jakąkolwiek odpowiedzialnością za to, co się zdarzyło na jego „polu”. Z „właściwego nasienia”, które zasiał, nigdy nie wyrosłyby chwasty. Mogło ono wydać wyłącznie „pszenicę”, czyli prawdziwych „synów królestwa”. To, co później wyrosło na „polu”, było rezultatem rozmyślnego działania nieprzyjaciela gospodarza, złośliwego rozsiania „chwastów”, czyli „synów niegodziwca”.

16. Jaki związek z historią ma przypowieść o „pszenicy” i „chwastach”?

¹⁶ Zatem przypowieść Jezusa o „pszenicy” i „chwastach” rzuca dużo światła na wielowiekowe dzieje chrystianizmu. Z faktów historycznych wynika, że Szatan po śmierci apostołów istotnie wprowadził do zborów prawdziwych chrześcijan mnóstwo „chwastów”, „ciemiężycielskich wilków” i „antychrystów”, jak to przepowiedzieli Jezus, Paweł, Piotr, Jan oraz Juda (Dzieje 20:29; 2 Piotra 2:1-3; 1 Jana 2:18; Judy 4). Stało się tak, jak oświadczył Jezus: „Kiedy zasiew wyrósł i wydał owoc, wtedy pojawiły się również chwasty” (Mat. 13:26).

17. Odkąd szczególnie wyraźnie pokazały się „chwasty”?

¹⁷ „Chwasty” te wyraźnie uwidoczniły się w drugim i trzecim wieku, kiedy tak zwani ojcowie kościoła zaczęli szerzyć różne niebiblijne doktryny, na przykład o nieśmiertelności duszy, ogniu piekielnym czy Trójcy. Wielu z nich było bardziej filozofami aniżeli prawdziwymi nadzorcami chrześcijańskimi wiernie trzymającymi się nauk Biblii. Punkt kulminacyjny tego procesu nastąpił w początkach czwartego wieku, gdy cesarz Konstantyn, który był poganinem, połączył ten odstępczy chrystianizm z pogańską religią Rzymu. Ów fałszywy chrystianizm, w odmianie rzymskokatolickiej, prawosławnej, greckowschodniej i protestanckiej, od stuleci aż po dziś dzień wydaje obfity plon „chwastów”.

„DAJCIE OBOJGU RÓŚĆ RAZEM”

18. Czego następnie dowiadujemy się z przypowieści Jezusa?

¹⁸ Sytuacja taka musiała zaniepokoić „niewolników” „Syna człowieczego”. W przypowieści Jezusa czytamy dalej: „Niewolnicy gospodarza podeszli więc do niego i rzekli: ‛Panie, czy nie zasiałeś na swym polu właściwego nasienia? Skądże wzięły się na nim chwasty?’ Powiedział im: ‛Zrobił to nieprzyjazny człowiek’. Mówią mu: ‛Czy chcesz zatem, żebyśmy poszli i je wyzbierali?’ Odpowiada: ‛Nie, abyście przypadkiem przy zbieraniu chwastów nie wyrwali razem z nimi pszenicy. Dajcie obojgu róść razem aż do żniwa; a w porze żniwnej powiem żeńcom: Zbierzcie najpierw chwasty i powiążcie je w pęki na spalenie, a potem zgromadźcie mi pszenicę do spichlerza’” (Mat. 13:27-30).

19. Co zaniepokoiło „niewolników gospodarza”?

¹⁹ Jezus nie wyjaśnia, czy tymi zmartwionymi „niewolnikami” (z wersetu 27) są zarazem „żeńcy” (z wersetu 30). Jeżeli tak, oznaczałoby to, że aniołowie zaniepokoili się bujnym wzrostem „chwastów” na polu ich Pana (Mat. 13:39). „Niewolnicy” zapytali, czy mogą natychmiast powyrywać życicę, która symbolizowała „synów niegodziwca” (Mat. 13:38). Obawiali się, że fałszywi chrześcijanie, to znaczy „chwasty” złośliwie posiane przez „nieprzyjaciela”, czyli Diabła, zaduszą prawdziwą „pszenicę”, rzeczywistych „synów królestwa”.

20. Jak „gospodarz” odpowiedział swoim „niewolnikom” i jak potwierdziła to historia?

²⁰ „Gospodarz”, „Syn człowieczy”, nie upoważnił jednak swoich „niewolników”, by poszli i zebrali „chwasty”, czyli podrobionych chrześcijan, oddzielając ich od „pszenicy”, to jest prawdziwych chrześcijan. Powiedział: „Dajcie obojgu róść razem aż do żniwa”. Tak doszło do tego, że prawdziwi i fałszywi chrześcijanie rosną obok siebie na „polu”, którym jest „świat” ludzki. Niemniej miała w końcu nadejść „pora żniwna”. Kiedy? I jak odbije się to na tobie?

[Przypisy]

[Ilustracja na stronie 1]

chwast życica roczna

prawdziwa pszenica