Małżeństwo poza rajem

1. Co wynikło z utrzymania się małżeństwa poza Edenem i potomkowie którego syna Adama przeżyli potop?

MAŁŻEŃSTWO Adama i Ewy utrzymało się także po wypędzeniu ich z rajskiego ogrodu w Eden. Możemy jednak być pewni, że odkąd nie stanowili już zgodnej pary małżeńskiej. Znalazłszy się na przeklętej ziemi zaczęli wydawać na świat napiętnowane grzechem dzieci, które od samego urodzenia nosiły w sobie znamię śmierci. Adam „spłodził syny i córki”. (1 Mojż. 4:1; 5:4) Z biegiem czasu doszło do zawarcia nowych związków małżeńskich. Dorośli synowie Adama żenili się z dorosłymi jego córkami. Istnieje na przykład takie doniesienie o jego pierworodnym synu: „I poznał Kain żonę swą, która poczęła, i porodziła Enocha.” Biblia wylicza sześć pokoleń potomków Kaina, mieszkających po nim „w ziemi Nod [Wygnania, NW], na wschód słońca od Eden”. (1 Mojż. 4:16-24) Kain miał młodszego brata imieniem Set. Od niego to wywodzi się dzisiejszy ród ludzki, a nie od Kaina, gdyż wszyscy potomkowie Kaina zginęli w potopie. Do potomków Seta należeli prorok Enoch i Noe, budowniczy arki, w której ten ogólnoświatowy potop przeżyło osiem dusz ludzkich. — 1 Piotra 3:20; 2 Piotra 2:5.

2. Kto wprowadził poligamię i w jaki sposób nieposłuszni „synowie Boży” wmieszali się w ludzkie związki małżeńskie?

² O tym, co się działo za czasów Noego, które poprzedzały potop, sam Jezus Chrystus powiedział: „Za dni onych przed potopem jedli i pili, żenili się i za mąż wydawali, aż do dnia, którego wszedł Noe do korabia.” (Mat. 24:38, NT) Jak zawierano owe związki małżeńskie, tego Pismo święte nie podaje. W każdym razie Lamech, potomek niegodziwego Kaina, wprowadził poligamię, gdyż wziął sobie dwie żony. (1 Mojż. 4:19-24) Przed potopem za dni Noego „synowie Boży” zstępowali z nieba na ziemię i materializowali się, czyli przybierali kształt cielesny, aby sobie pojąć za żony piękne „córki ludzkie”. Doniesiono, iż ci nieposłuszni „synowie Boży” zaspokajali swą namiętność przez to, że „brali je sobie za żony, ze wszystkich, które sobie upodobali”; w wyniku takich związków pojawił się na świecie ród mieszańców, których zwano Nefilimami. Byli to „mocarze, którzy od wieku byli mężowie sławni”. Po ile kobiet wybierał sobie każdy taki opanowany pożądliwością „syn Boży”, aby je pojąć, i czy z powodu piękności odbierali poślubione mężatki ich prawowitym małżonkom, o tym Biblia nie wspomina. — 1 Mojż. 6:1-4.

3. Jak powiodło się poligamistom w potopie i dzięki trzymaniu się jakiego typu małżeństwa ród ludzki przetrwa do raju odzyskanego?

³ Jedno jest pewne: Wszyscy poligamiści zginęli w potopie, gdyż Noe i jego trzej synowie, którzy przeżyli, mieli tylko po jednej żonie. Ponieważ Jezus Chrystus oświadczył, że za jego dni w „czasie końca” obecnego złego świata będzie tak samo, jak było za dni Noego, więc wiemy, że żaden bigamista ani poligamista nie przeżyje końca tego znikczemniałego świata i nie wejdzie do raju przywróconego przez Królestwo Boże. Zatem ród ludzki wywodzi się od człowieka, który miał tylko jedną żonę; podczas potopu ludzkość utrzymała się przy życiu dzięki mężczyźnie, który miał tylko jedną żonę, oraz dzięki jego synom, którzy tak samo byli monogamistami; podobnie istnienie rodzaju ludzkiego nie ulegnie przerwaniu przy końcu obecnego „złego systemu rzeczy” właśnie dzięki miłym Bogu mężczyznom i niewiastom oraz ich dzieciom, którzy między sobą tolerują tylko monogamię, to znaczy związek małżeński jednej niewiasty z jednym mężczyzną.

4. Jak Bóg wskazał, że potomkom ludzi, którzy przeżyli potop dał prawo do zawierania związków małżeńskich? Co skłania teraz tych, którzy mają nadzieję przeżyć Armagedon, do zbadania tego wszystkiego, co ich pod tym względem dotyczy?

⁴ Bezpośrednio po potopie Jehowa Bóg pobłogosławił Noego i jego trzech synów, i powiedział do nich tak, jak kiedyś do Adama i Ewy w rajskim Edenie, gdy im błogosławił, mówiąc: „Bądźcie płodni i rozmnóżcie się, i napełnijcie ziemię.” Ich potomkom dał prawo do zawierania związków małżeńskich, mówiąc jeszcze tak: „A co do was, to bądźcie płodni i mnóżcie się; sprawcie, żeby ziemia zaroiła się od was i rozmnóżcie się na niej.” (1 Mojż. 9:1-7, NW) Obecnie czterdzieści trzy stulecia później ocenia się, że na ziemi roi się od ludzi, a tempo wzrostu ludności przyrównuje się do eksplozji. Jednakże zniszczenie tego podłego systemu rzeczy we wszechświatowej walce Armagedonu pociągnie za sobą znaczne zmniejszenie zaludnienia ziemi, podobnie jak to się też stało kiedyś w potopie. Z tego powodu wszyscy oddani Bogu ludzie, którzy pragną korzystać z życia małżeńskiego w obiecanym ziemskim raju pod panowaniem Królestwa Bożego, skrupulatnie badają teraz wszystko, co ich pod tym względem dotyczy. Pragną być w harmonii z ustalonymi przez Słowo Boże wytycznymi w zakresie moralności małżeństwa i rozwodu.

5. (a) Jakie poważne pytania nasuwają się nam w tym „czasie końca”, jeśli chodzi o zwyczaje i mierniki małżeńskie? (b) Czy wszystkie zwyczaje, na które Bóg zezwalał w przeszłości, mogą obecnie służyć za miernik?

⁵ Dzisiaj wszędzie na ziemi panują zgoła odmienne zwyczaje i mierniki dla małżeństw. W niejednych krajach prawa ustalone przez ludzi mogą nawet uznawać różne takie zwyczaje lub przynajmniej dopuszczać je. W obecnym krytycznym „czasie końca” nasuwają się jednak następujące poważne pytania: Czy te zwyczaje są uznane także przez obowiązujące dziś prawo Jehowy Boga? Czego właściwie wymaga boskie prawo małżeńskie w tym „czasie końca”? W przeszłości istniały w tej dziedzinie pewne praktyki, na które Bóg zezwolił i które uregulował wśród swych wybranych sług żyjących setki lat przed Chrystusem, lecz które dzisiaj nie mogą służyć za miernik osobom żonatym i zamężnym, jeśli chciałyby się podobać Bogu. Dlatego pozwólmy sobie rozpatrzyć tę sprawę dokładnie.

6. Jak żona Abrahama, Sara, starała się wyrównać swą długotrwałą niepłodność i czy Bóg uznaje dziś takie metody?

⁶ Patriarcha Abraham, przyjaciel Jehowy, który żył czterysta lat po potopie, poślubił tylko jedną żonę, Sarę. Gdy osiągnął już wiek osiemdziesięciu pięciu lat, a Sara siedemdziesiąt pięć, wciąż jeszcze nie mieli żadnego dziecka, gdyż Sara była niepłodna. Postanowiła wtedy adoptować dziecko. W tym celu dała Abrahamowi swą egipską służebnicę Agarę, aby otrzymać z niej upragnionego potomka. Agar rzeczywiście urodziła syna, którego nazwano imieniem Ismael, a Sara przyjęła go za swego własnego. Przy tym nigdzie nie ma wzmianki o tym, żeby Abraham podczas dalszych piętnastu lat utrzymywał jakiekolwiek stosunki z Agarą jako nałożnicą. Jednakże dzisiaj Bóg nie uznaje takiej metody przezwyciężania niepłodności żony, podobnie jak i stosowania nowoczesnej metody sztucznego zapłodnienia celem zdobycia dziecka. Chociaż wówczas przyrzekł, że będzie błogosławił Ismaelowi i że go rozmnoży, to jednak nie uznał tego adoptowanego syna za dziedzica Abrahama; matką dziedzica musiała zostać sama Sara.

7. (a) Jak Bóg pokazał, że Abraham nie potrzebował nałożnicy, aby przekazać synowi błogosławieństwo Boże co do Nasienia? (b) Czy sługom Bożym wolno dzisiaj mieć żony drugorzędne, jak to w wielu krajach jest we zwyczaju?

⁷ Szereg lat później Bóg Wszechmocny odnowił zdolność rozrodczą Abrahama i Sary; cudownie dał Abrahamowi syna z Sary, gdy miała już dziewięćdziesiąt, a on sam sto lat. W rzeczywistości więc wcale nie było potrzeby, żeby Abraham wziął sobie nałożnicę w celu wydania na świat męskiego dziedzica — nosiciela boskiego przymierza obietnicy co do Nasienia, przez które miały być błogosławione wszystkie rodziny ziemi. Kilka lat później Sara usilnie prosiła Abrahama, aby odprawił nałożnicę Agarę i jej syna Ismaela. Spotkało się to z uznaniem Bożym i gdy Jehowa wskazał, co jest Jego wolą, Abraham usłuchał tego. Wysłał Agarę z Ismaelem, a oni odeszli, aby już nigdy więcej nie powrócić. (1 Mojż. 16:1 do 21:21; Gal. 4:22-31) Dzisiaj Jehowa Bóg nie pozwala swoim sługom utrzymywać nałożnic, chociaż w wielu krajach może to być dopuszczalny i przyjęty zwyczaj, że mężczyzna oprócz prawowitej żony ma jeszcze inne, podrzędne.

8. (a) Czyj przykład co do małżeństwa naśladował syn Abrahama, Izaak? (b) Jaki znamienny fakt mógł Izaak przez to unaocznić?

⁸ Jedyny syn Sary, Izaak, pojął tylko jedną żonę. Postąpił za boskim wzorem danym w rajskim Edenie, jak również za przykładem tych, którzy przeżyli potop, mianowicie Noego i jego trzech synów. Izaak wytrwał w tym pomimo faktu, że jego żona Rebeka przez dwadzieścia lat była niepłodna, po czym dopiero powiła bliźnięta: Jakuba i Ezawa. (1 Mojż. 25:19-26) W ten sposób Izaak wiernie służył zamysłowi Bożemu, obrazując, że Syn Boży Jezus Chrystus będzie miał tylko jedną duchową oblubienicę, którą jest prawdziwy chrześcijański zbór Boży, składający się ze 144 000 wiernych jego naśladowców, przysposobionych przez Boga jako duchowe dzieci. (Gal. 4:28-31) Apostoł Paweł pisząc do tych dzieci Bożych, to jest do chrześcijan w Koryncie, którym przyniósł prawdę o Chrystusie, wyraził się w taki sposób: „Gorliwym jestem ku wam gorliwością Bożą; bom was przygotował, abym was stawił czystą panną jednemu mężowi, Chrystusowi.” — 2 Kor. 11:2.

WIELOŻEŃSTWO

9. (a) Jak postąpił Jakub, aby otrzymać od swego wuja Labana córkę za żonę? (b) Przed jakim grzechem chroniła Jakuba głęboka miłość do Racheli?

⁹ Z bliźniaczych synów Izaaka Bóg obrał sobie Jakuba, aby mu przekazać daną Abrahamowi obietnicę błogosławienia wszystkim rodzinom ziemi za pośrednictwem Nasienia „niewiasty” Bożej. Jakub chciał za przykładem swego ojca Izaaka mieć tylko jedną żonę, mianowicie Rachelę, córkę swego wuja Labana. Chociaż Jakub był krewnym Labana, nie otrzymał Racheli za darmo. Sam powiedział do Labana: „Będę ci służył za Rachelę, córkę twoją młodszą, siedem lat.” Laban zgodził się na to, i tak Jakub służył za Rachelę siedem lat. „Zdały mu się jako kilka dni, dla [z powodu] wielkiej miłości.” Jakubowi upłynął ten czas szybko nie tylko dlatego, że ją tak serdecznie kochał, iż wcale nie spostrzegał, jak mijały lata; chodzi raczej o to, że z powodu wielkiej miłości do Racheli, traktował te siedem lat ciężkiej pracy jako niską zapłatę za tak cenną dziewczynę. Głęboka miłość Jakuba do Racheli ochroniła go przed popadnięciem w niemoralność. Przez całe siedem lat narzeczeństwa z Rachelą zachował on, podobnie jak i ona, swoją niewinność, aby potem mogli pobrać się jako ludzie moralnie czyści.

10. Dlaczego Jakub jest pod tym względem przykładem dla dzisiejszych chrześcijan?

¹⁰ Jakub był pod tym względem przykładem dla chrześcijan naszych czasów. Ilu mężczyzn mających się za oddanych Bogu chrześcijan byłoby dziś gotowych płacić wiano, które by polegało na siedmiu latach pracy pasterza lub innej ciężkiej pracy, i przy tym jeszcze myśleć, że ta cena jest niska? Ilu z nich miałoby tyle siły moralnej, żeby być siedem lat zaręczonym i przez ten cały czas pozostać dziewiczym, czyli zachować stan wolny, i potem móc stanąć przed towarzyszką życia niewinnym i czystym? Tym bardziej w okresie narzeczeństwa o wiele krótszym niż siedem lat wszyscy oddani Bogu chrześcijanie powinni tak samo jak Jakub respektować zaręczyny i zachować cnotę.

11. (a) Co Jakub miał na uwadze, gdy po siedmiu latach pracy u swego wuja Labana poprosił o Rachelę? (b) Jak jego bliźniaczy brat Ezaw swoim ustosunkowaniem się do małżeństwa zlekceważył własnych rodziców oraz przymierze Abrahamom?

¹¹ Po upływie okresu narzeczeństwa Jakub powiedział do swego już sędziwego wuja Labana: „Daj mi żonę moją, gdyż się już czas wypełnił, abym wszedł do niej.” (1 Mojż. 29:18-21, Wu) Jakub miał teraz prawo domagać się dania mu Racheli za żonę. Chodziło mu nie tylko o to, żeby korzystać z łoża małżeńskiego, ale także o założenie własnego, niezależnego domu i rodziny, tym bardziej że osiągnął już osiemdziesiąt cztery lata i przy tym był naturalnym dziedzicem obietnicy Abrahamowej. Bliźniaczy brat Jakuba, Ezaw, był wówczas już od czterdziestu czterech lat żonaty. Ezaw był myśliwym o nieokiełznanym, awanturniczym charakterze, a przy tym miotanym namiętnościami. Wbrew życzeniu rodziców, którzy się bali Jehowy Boga i mieli w poszanowaniu przymierze Abrahama, Ezaw poślubił dwie niewierzące kobiety spośród tubylczych Hetejczyków. „Obie one były udręką serca dla Izaaka i Rebeki”, czyli dla jego rodziców. Ezaw stał się poligamistą z własnej woli i postanowienia. Gdy miał siedemdziesiąt siedem lat, pojął jeszcze trzecią żonę, kuzynkę z domu Ismaela. (1 Mojż. 26:34, 35; 28:8, 9, Wu) Stało się to w tym samym czasie, gdy jego brat Jakub zaczynał odrabiać wiano, jakie musiałby wpłacić za otrzymanie Racheli, która wierzyła w Jehowę, Boga Abrahama i Izaaka.

12, 13. Jak Jakub wbrew własnemu życzeniu został doprowadzony do wielożeństwa?

¹² Jakub nie miał zamiaru stać się poligamistą na wzór swego brata Ezawa. Wcale nie zaplanował mieć więcej niż jedną żonę. Jedyną niewiastą, której pragnął była Rachel. Tymczasem w noc poślubną Laban dał Jakubowi Liję, siostrę Racheli, szczelnie osłoniętą welonem, tak iż ten nie mógł jej poznać. Dopiero rano Jakub stwierdził, że miał do czynienia z Liją, a nie z Rachelą.

¹³ Dlaczego Laban w ten sposób podszedł swego zięcia? Ponieważ Lija była starsza od Racheli i — jak twierdził jej ojciec Laban — miejscowy zwyczaj nie pozwalał wydawać za mąż młodszej córki przed pierworodną. Razem z Liją dał Laban Jakubowi Zelfę, aby była służebnicą Lii, jak również nałożnicą Jakuba, gdyby to uznano za wskazane. Jednakże Jakub miał tylko jedną prawdziwą miłość i nadal życzył sobie Rachelę za żonę. Wobec tego Laban zaproponował mu, aby w celu spłacenia wiana za Rachelę odsłużył dalszych siedem lat, a Jakub zgodził się na to.

14. Kiedy Jakub otrzymał Rachelę za żonę i jak Jehowa Bóg pokazał, czy w tych okolicznościach uznał poligamię Jakuba?

¹⁴ Po tygodniowych uroczystościach z okazji zaślubin Jakuba z Liją Laban dał Jakubowi Rachelę za żonę, a Jakub zaczął ciężką pracą spłacać wiano. Miłość do Racheli skłaniała go do dotrzymania umowy. Odsłużył całą wartość wiana, którą i tak uważał za wiele niższą od tego, co dla niego znaczyła umiłowana Rachel. Laban ze swej strony również z Rachelą dał jeszcze służebnicę. (1 Mojż. 29:9-30) Z powyższego widać, że Jakub został uczyniony poligamistą przez podstęp. Niemniej poślubił siostry, które się bały Jehowy, a Jehowa Bóg nie wyraził w związku z tym niezadowolenia. Nawet błogosławił Jakubowi i obdarzył go przez te dwie siostry i ich służebnice dwunastoma synami i jedną córką.

15. (a) Jaki przepis wydał Bóg w Izraelu o jednoczesnym małżeństwie z siostrami? (b) Jak król Salomon naśladował przykład Ezawa, lecz co Bóg słusznie nakazał był przyszłym królom Izraela?

¹⁵ Gdy później Jehowa Bóg zorganizował potomstwo tych dwunastu synów w naród izraelski i gdy ich wyzwolił z niewoli egipskiej, nadal dopuszczał do wielożeństwa wśród tego narodu. Zakazał jednak poligamistom jednoczesnego małżeństwa z siostrami. Oświadczył: „Siostry żony twej dla współzawodnictwa przy niej nie weźmiesz ani nie odkryjesz sromoty jej, póki jeszcze ona żywa.” (3 Mojż. 18:18, Wu, uw. marg.) Największym poligamistą w dziejach narodu izraelskiego (ale nie świata) był król Salomon z Jeruzalem. „Miał żon jako królowych siedemset, a nałożnic trzysta, i odwróciły niewiasty serce jego” od wielbienia Jehowy, jedynego żywego i prawdziwego Boga. Stało się tak, ponieważ Salomon poszedł za przykładem Ezawa i pojął sobie cudzoziemki, w tej liczbie także córkę panującego wówczas faraona egipskiego. (1 Król. 11:1-3, Wu) Słusznym okazało się przykazanie, które Jehowa Bóg ustanowił kiedyś dla przyszłych królów Izraela: „Nie będzie też miał wiele żon, aby się nie odwróciło serce jego; (...) przepisze sobie ten powtórzony zakon w księgi od kapłanów Lewitów. A będzie go miał przy sobie, a będzie go czytał po wszystkie dni żywota swego, aby się uczył bać Pana, Boga swego.” — 5 Mojż. 17:17-19.

16. Co Bóg uczynił w związku z poligamią, chociaż zezwolił na nią w narodzie izraelskim?

¹⁶ Zatem Bóg zezwolił na poligamię w starożytnym Izraelu, lecz zarazem wydał rozporządzenia prawne, które chroniły pierwszą żonę poligamisty, jak również wszystkie inne żony i ich dzieci. (5 Mojż. 21:15-17) Praktykowanie wielożeństwa wśród dawnych Izraelitów niewątpliwie służyło uczynieniu ich silnym narodem.

17. Co można powiedzieć o poligamii wśród Izraelitów za czasów Jezusa i na jaki miernik w kwestii małżeństwa wskazał Jezus swoim naśladowcom?

¹⁷ Gdy w pierwszym stuleciu przed chrześcijańską rachubą czasu Izraelici, czyli Żydzi dostali się pod panowanie mocarstwa rzymskiego, wielożeństwo wśród nich już zanikało. Dzieło The Jewish Encyclopedia (Encyklopedia Żydowska) podaje w tomie VIII na stronie 336: „Za czasów rzymskich panowała u Żydów z reguły monogamia, chociaż zdarzały się też znaczniejsze wyjątki.” Żydzi, którzy wciąż jeszcze twierdzą, iż podlegają Prawu danemu Izraelitom przez Jehowę za pośrednictwem proroka Mojżesza, mogą na podstawie tego Prawa uważać, że wolno im dziś jeszcze uprawiać poligamię, jak to czynią także ich dalecy krewni, mahometańscy Arabowie. W ostrym przeciwieństwie do tego Jezus Chrystus wyjaśnił, że od jego naśladowców Bóg wymaga, aby się wzorowali na przykładzie danym w raju. Jezus Chrystus jako Syn Boży był doskonały i bezgrzeszny. Dlatego w kwestii małżeństwa występował na rzecz miernika obowiązującego doskonałych ludzi w raju, mianowicie że mężczyźnie wolno mieć tylko jedną żyjącą żonę. (Mat. 19:1-9) Jedynie ten miernik będzie dopuszczalny w raju, który już wkrótce zostanie przywrócony pod panowaniem Królestwa Bożego.

18. Dlaczego wielbiciel Jehowy powinien się zgodzić z tym, że żona ma go coś kosztować i o jakiej niewieście można uważać, że ‚jest od Jehowy’?

¹⁸ Zanim król Salomon, który się tyle razy żenił, odpadł od czystego wielbienia Boga, napisał on następujące słowa: „Znalazł ktoś dobrą żonę? Znalazł coś dobrego i pozyskuje przychylność Jehowy.” (Przyp. 18:22, NW) „Dom i majętność dziedzictwem przypada po rodzicach; ale żona roztropna jest od Pana [Jehowy, NW].” (Przyp. 19:14) Zatem wielbiciel Jehowy Boga powinien się zgodzić z tym, że przed czy po zaślubieniu żona coś go kosztuje, zwłaszcza taka, która by mu zjednała przychylność Jehowy, taka żona, którą z powodu jej zupełnego oddania i wyłącznej uległości wobec Boga może uważać za daną mu ‚od Jehowy’.

19. Jakie znajdujemy w Biblii przykłady wpłacania wiana?

¹⁹ W czasach biblijnych wśród wybranego ludu Bożego było w zwyczaju, że mężczyzna wpłacał wiano, co tym samym było jego pierwszym wydatkiem na żonę. Dawid, który zabił olbrzyma Goliata, zapłacił za swą żonę Michol, córkę króla Saula, dwustu napletkami wojowników filistyńskich. (1 Sam. 18:20-27) Prorok Ozeasz zapłacił za żonę piętnaście srebrników i jęczmienia półtorej miary homer. (Oz. 3:1-3) Jezus Chrystus wykupił swą duchową oblubienicę przez ofiarowanie własnego życia. (Efez. 5:25-26) Przypomnijmy sobie też, że Ewa kosztowała Adama jedno żebro. — 1 Mojż. 2:21, 22.

20, 21. Jaki zwyczaj ślubny, kosztowny dla ojca panny młodej, panuje dotąd miejscami, i jakie mamy biblijne przykłady zadośćuczynienia temu zwyczajowi?

²⁰ Ten dawny obyczaj panuje dziś jeszcze w wielu okolicach ziemi. W niektórych stronach jest też w zwyczaju, że ojciec daje córce posag, czy to w postaci pieniędzy, mienia, czy też ziemi; ten posag wnosi ona narzeczonemu przy ślubie. Takie wyposażenie córki jest dla ojca kosztowne, lecz i ono było od wieków praktykowane w narodzie izraelskim. Zwróćmy na przykład uwagę na Kaleba, który wraz z Jozuem przepatrywał ziemię Chanaan. Mimo sędziwego wieku wolno mu było przeprawić się przez rzekę Jordan i razem z Jozuem, następcą proroka Mojżesza, wejść do Ziemi Obiecanej, to jest do Palestyny. Kaleb miał zawojować przydzielony mu szmat ziemi. Temu, kto by zdobył nieprzyjacielskie miasto Kariat-sefer, obiecał dać swoją córkę Achsę. Zdobył je jego bratanek Otoniel. Gdy wydawano za niego Achsę, prosiła swego ojca Kaleba o pewien dodatek do posagu. Wskutek tego do przeznaczonej dla niej działki na południu dodał on jeszcze potrzebne źródła. — Joz. 15:13-19.

²¹ Faraon, władca Egiptu, dał królowi Salomonowi swoją córkę za żonę. Jako „dar pożegnalny”, czyli posag, dał pannie młodej miasto Gazer, które Salomon potem rozbudował. (1 Król. 9:16, 17, NW) Posag nie jest zapłatą dla mężczyzny za to, że zechciał poślubić czyjąś córkę, lecz stanowi pomoc materialną, dzięki której żona nie oznacza dla niego tylko wydatków.

22. (a) Czy w dniu Pięćdziesiątnicy roku 33 po Chr. zniesiono w zborze chrześcijańskim zwyczaj dawania wiana lub posagu i co potwierdza taką odpowiedź? (b) Jakiego miernika w związku z małżeństwem muszą się dziś trzymać chrześcijanie na podstawie nowego przymierza z Bogiem?

²² Gdy w dniu Pięćdziesiątnicy roku 33 po Chr. został założony zbór chrześcijański, pierwszymi jego członkami stali się Żydzi i ludzie nawróceni na religię żydowską, którzy poddali się obrzezaniu. Przez następne trzy i pół roku chrześcijański zbór nadal składał się wyłącznie z Żydów i takich prozelitów. Ci Żydzi w pewnej mierze przenieśli swe zwyczaje małżeńskie do chrystianizmu. Sam Jezus Chrystus, ich Wódz, posłużył się żydowskimi zwyczajami weselnymi przy unaocznianiu swoich przemówień za pomocą przypowieści. (Mat. 22:1-14; 25:1-13; Łuk. 12:35-40) Jest prawdą, że niektóre z żydowskich przepisów prawa małżeńskiego zostały zniesione przez nowe przymierze Jehowy zawarte ze zborem chrześcijańskim, chociaż były ustalone i obowiązywały w Prawie, które On dał Żydom przez Mojżesza. Jednak nigdzie nie ma wzmianki o tym, żeby zniesiono wśród chrześcijan lub im zakazano dawania wiana albo posagu, bądź obchodzenia wesela. Nowe przymierze Jehowy przywróciło natomiast chrześcijańskiemu zborowi doskonały miernik małżeński, który sam Bóg ustalił dla doskonałego mężczyzny i doskonałej niewiasty w rajskim ogrodzie z Eden. Tego miernika musimy się dziś trzymać jako chrześcijanie.

(Nastąpią dalsze artykuły tej serii)