innych w obrębie zboru ludu Jehowy i poza nim (1 Tes. 5:16-23). Oby szczere przeanalizowanie przykładu Pawła i jego listów oraz wiary chrześcijan w Tesalonice, wyszło ci, czytelniku, na korzyść: „w jeszcze pełniejszej mierze” wzoruj się na Chrystusie. Oby to z kolei uratowało cię „od nadchodzącego srogiego gniewu” i zapewniło ci zbawienie do życia wiecznego pod panowaniem chwalebnego Królestwa Bożego (1 Tes. 1:10; 4:1; Hebr. 12:2, 3; Obj. 21:1, 3, 4).

„Bóg wszelkiej pociechy” jest z nami

„Błogosławiony niech będzie (...) Bóg wszelkiej pociechy, który nas pociesza w każdym ucisku” (2 Kor. 1:3, 4).

1, 2. Co w liście 2 do Koryntian 1:3-7 napisał apostoł Paweł o pocieszaniu w czasach ucisku?

JEHOWA jest „Bogiem wszelkiej pociechy”. Apostoł Paweł wiedział o tym z własnego doświadczenia. Dlatego chcąc zachęcić swych chrześcijańskich braci, skierował do nich poniższe krzepiące słowa:

² „Błogosławiony niech będzie (...) Ojciec tkliwych wyrazów miłosierdzia i Bóg wszelkiej pociechy, który nas pociesza w każdym ucisku (...). Zatem jeśli jesteśmy w ucisku, służy to waszemu pocieszeniu i wybawieniu; jeśli zaś doznajemy pociechy, przyczynia się to do waszego pocieszenia, które przysposabia was do przetrwania takich samych cierpień, jakie i my znosimy. Dlatego mamy co do was niezachwianą nadzieję, skoro wiemy, że jak jesteście uczestnikami cierpień, tak też przypadnie wam w udziale pociecha” (2 Kor. 1:3-7).

3. (a) W jaki sposób Paweł się przekonał, że Jehowa jest „Bogiem wszelkiej pociechy”? (b) Z czego chrześcijanie mogą czerpać pociechę i zachętę do przetrzymania prób?

³ Tak, Paweł wiedział, że Jehowa jest „Bogiem wszelkiej pociechy”. Doświadczył już przejawów czułego miłosierdzia i pociechy od tego niebiańskiego Ojca, zwłaszcza gdy cierpiał „ze względu na sprawiedliwość”. (Zobacz Ewangelię według Mateusza 5:10). Dlatego mógł pocieszać innych i zachęcać ich do przetrzymania prób. Chrześcijańscy świadkowie Boży, którzy wytrwali w ucisku, niewątpliwie są dla swych duchowych braci zachęcającym przykładem wierności i polegania na Jehowie, przez co umacniają ich w postanowieniu, by pozostać przy Bogu. A Paweł z pewnością był wzorem w znoszeniu cierpień.

POŚWIADCZENIE TRWANIA W WIERNOŚCI

4, 5. (a) Kiedy Paweł napisał Drugi list do Koryntian? (b) Pod jakim względem dorównywał tamtejszym „znakomitym apostołom”, a pod jakim przewyższał?

⁴ Około roku 55 n.e. Paweł napisał swój drugi natchniony list do chrześcijan w Koryncie. W mieście tym wystąpili przeciwko niemu ludzie, których ironicznie nazywa „znakomitymi apostołami”. Odważnie broni przed nimi swej apostolskiej pozycji, nie ze względu na własną osobę, ale „dla Boga”, a więc po to, by ochronić zbór należący do Jehowy (2 Kor. 11:5, 12-14; 12:11; 5:12, 13). Wykazuje, że co do pochodzenia jest równy swym oponentom, po czym wywodzi, iż przewyższa ich jako ‛sługa Chrystusa’ pod względem poniesionych trudów, cierpień, podróży, niewygód i niebezpieczeństw. Oto jego słowa:

⁵ „Czy są [przeciwnicy Pawła] sługami Chrystusa? Odpowiadam jak szaleniec: Jestem wybitniejszy niż oni, częściej w trudach, częściej w więzieniach, w chłostach nad miarę, wiele razy bliski śmierci. Od Żydów pięciokrotnie otrzymałem czterdzieści uderzeń bez jednego, trzy razy byłem bity rózgami, raz byłem kamienowany, trzy razy doświadczyłem rozbicia okrętu, noc i dzień spędzając na głębinie; w podróżach często, w niebezpieczeństwach na rzekach, w niebezpieczeństwach od rozbójników, w niebezpieczeństwach od własnego rodu, w niebezpieczeństwach od narodów, w niebezpieczeństwach w mieście, w niebezpieczeństwach na pustyni, w niebezpieczeństwach na morzu, w niebezpieczeństwach wśród fałszywych braci, w trudzie i znoju, często w bezsennych nocach, o głodzie i pragnieniu, wielokrotnie wstrzymując się od pokarmu, w zimnie i nagości” (2 Kor. 11:21-27).

6. (a) Gdzie można znaleźć relację o niektórych szczegółach z życia Pawła do czasu, gdy napisał List 2 do Koryntian? (b) Jaki pożytek odniesiemy z zastanowienia się nad wierną wytrwałością Pawła?

⁶ W biblijnej księdze Dziejów Apostolskich (od 9:3 do mniej więcej 20:4) znajdujemy relację z takich właśnie przeżyć Pawła z okresu od zostania chrześcijaninem do napisania Listu 2 do Koryntian. Zastanówmy się nad tą opowieścią o trwaniu w wierności. Na pewno będzie to dla nas zachętą, byśmy przetrzymali próby, żywiąc przy tym ufność, że „Bóg wszelkiej pociechy” jest z nami.

‛CZĘŚCIEJ W TRUDACH I WIĘZIENIACH’

7. (a) Jak należy rozumieć słowa Pawła o ‛częstych trudach’? (b) Jak ten apostoł pełnił swą służbę, jeśli wziąć pod uwagę jego wypowiedź, skierowaną do starszych zboru efeskiego? (c) Co pobudzało Pawła do energicznej pracy na rzecz dobrej nowiny i spraw Królestwa?

⁷ Częściej w trudach: Jako głosiciel dobrej nowiny Paweł ‛daleko więcej pracował’ niż jego przeciwnicy (2 Kor. 11:23, Nowy Przekład). Z całą pewnością dłużej już był zaangażowany w głoszeniu i często działał na bardzo trudnych terenach. Na przykład w Efezie, gdzie oddawano cześć pogańskiej bogini Artemidzie i gdzie padł ofiarą rozwydrzonego motłochu, jego wysiłki w dziele ewangelizacji oraz na rzecz współwyznawców były doprawdy niezmordowane, niekiedy wprost dramatyczne. Dało to jednak wspaniały plon w sensie duchowym. Apostoł słusznie mógł potem powiedzieć do starszych tamtejszego zboru: „Nie wstrzymywałem się od opowiedzenia wam czegokolwiek z tego, co pożyteczne, ani od nauczania was publicznie i od domu do domu. Wszak dokładnie dawałem świadectwo zarówno Żydom, jak i Grekom, co do skruchy wobec Boga i wiary w naszego Pana Jezusa” (Dzieje 20:17, 20, 21, 31; 19:1-41). Zanim więc ci mężczyźni, którzy teraz byli starszymi zboru, stali się chrześcijanami, Paweł nauczał ich podstawowych prawd chrystianizmu, głosząc „od domu do domu”. Słowo Jehowy i duch święty oddziaływały na serce apostoła, pobudzając go do wytężonej pracy w rozgłaszaniu dobrej nowiny i popieraniu spraw Królestwa (Izaj. 61:1, 2; Rzym. 10:8-10). Swoją niestrudzoną działalnością dał on wspaniały przykład chrześcijanom żyjącym w XX wieku.

8. (a) Dlaczego Paweł mógł nadmienić, że częściej był w więzieniach niż „znakomici apostołowie”? (b) W czym Paweł i Sylas niewątpliwie znajdowali pocieszenie podczas uwięzienia w Filippi? Co zrobili, gdy wskutek trzęsienia ziemi zostali uwolnieni? (c) Jaką zachętą mogą być dla nas przeżycia Pawła w tym mieście?

⁸ Częściej w więzieniach: Z pism Klemensa Rzymskiego, żyjącego pod koniec pierwszego stulecia n.e. wynika, że Paweł był więziony siedmiokrotnie. Zanim jeszcze napisał List 2 do Koryntian, mógł powiedzieć, że częściej przebywał w więzieniach niż „owi znakomici apostołowie”. O jednym z takich aresztowań, do którego doszło w macedońskim mieście Filippi, czytamy w Dziejach Apostolskich. Najwyraźniej Paweł wraz z Sylasem radośnie przyjęli cierpienia „ze względu na sprawiedliwość”, bo wtrąceni do lochu modlili się i wychwalali Boga pieśniami. Znaleźli pociechę w rozważaniu Pisma Świętego, pokrzepieni świadomością, iż Bóg słyszy ich modlitwy i na nie odpowiada (Ps. 65:3, NP; Ps. 119:52). Kiedy wskutek trzęsienia ziemi zostali uwolnieni, nie rzucili się natychmiast do ucieczki, lecz „opowiedzieli słowo Jehowy jemu [strażnikowi] oraz wszystkim będącym u niego w domu”. Z jakim rezultatem? Zarówno strażnik, jak i jego domownicy, zostali chrześcijanami! (Dzieje 16:16-40). Sprawozdanie to rzeczywiście zachęca uwięzionych świadków Bożych do znoszenia prześladowań w duchu zbożnej radości, do trwania w modlitwie, rozmyślania nad Słowem Jehowy i odważnego głoszenia go! (Dzieje 4:29-31).

NIE ZASTRASZONY BICIEM I BLISKOŚCIĄ ŚMIERCI

9. Na co wskazują słowa „w chłostach nad miarę”?

⁹ W chłostach nad miarę: Paweł niejednokrotnie otrzymał dotkliwą chłostę. Czytamy również, że często był „w niebezpieczeństwie śmierci” (werset 23, NP). Może to wskazywać, iż niekiedy pobito go tak mocno, że mało brakowało, a postradałby życie.

10. (a) Jak dochodziło do tego, że Paweł był „wiele razy bliski śmierci”? (b) Co zapewne podtrzymywało go w takich sytuacjach?

¹⁰ Wiele razy bliski śmierci: Określenie to niekoniecznie odnosi się tylko do chłost. Nieco wcześniej w tym samym liście Paweł napisał: „Zawsze znosimy wszędzie w naszym ciele śmiercionośne traktowanie, które spotkało Jezusa” (2 Kor. 4:10, 11). W Damaszku, Antiochii Pizydyjskiej, Ikonium, Listrze, Tesalonice i Berei znajdował się w śmiertelnym niebezpieczeństwie, a nawet wręcz zaznał męki konania (Dzieje 9:23-25; 13:49-51; 14:1-6, 19, 20; 17:1, 5-9, 13, 14). Mógł się też otrzeć o śmierć w czasie rzymskich igrzysk, na co wskazywałaby wzmianka w ‛walce z dzikimi zwierzętami w Efezie’ (1 Kor. 15:32; zobacz też Dzieje Apostolskie 19:23-41 i List 2 do Koryntian 1:8-11). Narażając tak często swe życie, Paweł słusznie mógł oznajmić: „Codziennie staję w obliczu śmierci” (1 Kor. 15:31). W tak licznych ‛niebezpieczeństwach śmierci’ niewątpliwie podtrzymywała go pomoc świętego ducha Jehowy oraz wiara w cenne obietnice Boże (2 Kor. 1:20-22).

11. Co można powiedzieć o chłostach, jakie Paweł otrzymał z rąk Żydów?

¹¹ Od Żydów pięciokrotnie otrzymałem czterdzieści uderzeń bez jednego: Paweł zaznaczył, że pięć chłost „ze względu na sprawiedliwość” dostał od Żydów, prawdopodobnie w synagogach (werset 24; Mat. 10:17). Prawo Mojżeszowe przewidywało karę chłosty, którą wymierzano kijem lub rózgą, przy czym sędziowie ustalali liczbę razów stosownie do wykroczenia. Ze względów humanitarnych ograniczono ją jednak do 40