Skoro więc wszyscy błądzimy, nie zatajajmy popełnianych błędów. Gdy przydarzy się nam coś niewłaściwego, pokornie przyznajmy się do tego. Starajmy się potem wynieść z naszych potknięć coś konstruktywnego dla nas samych oraz dla drugich.

List Pawła do Galatów — dobrą nowiną

ZARAZ po słowach wstępnego pozdrowienia apostoł Paweł napisał do Galatów: „Dziwię się, że od Tego, który was powołał (...), tak szybko przenosicie się do innego rodzaju dobrej nowiny”. A trochę dalej znajdujemy okrzyk: „O nierozsądni Galatowie, któż to dostał was pod zły wpływ?” (Gal. 1:6; 3:1).

Dlaczego Paweł był z ich powodu tak wzburzony? Kim byli ci ludzie i jak Paweł się z nimi zetknął? Jaką im przekazał dobrą nowinę, czyli ewangelię? I jak praktyczną wartość ma ona dla nas obecnie?

LUDZIE I ICH PROBLEM

Galatowie byli zasadniczo indoeuropejskim ludem celtyckim, pochodzącym z Galii. Ale mieszkali tam także przedstawiciele innych narodowości. Na terenie rzymskiej prowincji Galacji leżały co najmniej cztery miasta wymienione w sprawozdaniu biblijnym: Ikonium, Listra, Derbe i Antiochia Pizydyjska. Paweł odwiedził je podczas pierwszej wyprawy misyjnej i w tych miejscach zostały założone zbory (Dzieje 13:14 do 14:23). Młody Tymoteusz był jednym z pierwszych galackich chrześcijan (Dzieje 16:1, 2).

Po pierwszej podróży misyjnej Pawła przez Galację ciało kierownicze złożone z apostołów i starszych zebrało się w Jeruzalem w roku 49 n.e. i powzięło decyzję, że od chrześcijanina nie wymaga się obrzezania (Dzieje 15:1-29). Po tamtym zebraniu Paweł i Sylas przekazali ten szczegół dobrej nowiny zborom w Galacji (Dzieje 16:1-6).

Nie potrwało jednak długo, gdy do Pawła dotarła szokująca wiadomość, że pewni ludzie w Galacji obstają przy tym, iż należy obrzezywać chrześcijan. Byli to judaiści, którzy próbowali skłonić chrześcijan wywodzących się z pogan do przestrzegania pewnych przepisów Prawa Mojżeszowego. Podrywali też autorytet Pawłowi jako apostołowi.

Z uwagi na tę niepomyślną sytuację Paweł napisał do Galatów, nawołując ich do kierowania się rozsądkiem. Pisał ten list albo jeszcze w trakcie drugiej podróży misyjnej, prawdopodobnie w Koryncie, albo zaraz po przybyciu do Antiochii Syryjskiej. Dlatego mógł on być zredagowany najwcześniej jesienią roku 50 n.e. lub najpóźniej w roku 52 n.e.

Paweł wyjaśnia Galatom, że ci judaiści usiłują wypaczyć dobrą nowinę. A jak zaznacza, jest to dobra nowina o Chrystusie Jezusie. Ewangelia ta niesie wolność, którą zapewnia Chrystus, a więc wyzwolenie z niewoli odziedziczonego grzechu, a także z niewoli Prawa Mojżeszowego. Dlatego Paweł dwukrotnie ponawia ostrzeżenie, że gdyby ktokolwiek, choćby anioł z nieba, głosił dobrą nowinę inną od tej, którą on podał jako dobrą nowinę, „niech będzie przeklęty” (Gal. 1:7-9).

Do czego w takim razie Paweł zmierza w tym liście? Najpierw oczywiście broni wyraźnie swego autorytetu apostolskiego. Następnie umiejętnie popiera decyzję ciała