ZAUFANIE DO SPRAWIEDLIWOŚCI BOŻEJ

Istnieje jeszcze szereg innych pytań, pozostających w takim lub innym związku z zasadą zasługi rodzinnej. Biblia nie na wszystkie udziela odpowiedzi. Osądzenie każdego indywidualnego wypadku pozostawia Jehowie oraz Jego Synowi, którego wyznaczył do sądzenia świata w sprawiedliwości. — Dzieje 17:31; 2 Tym. 4:1.

Czy więc mamy się martwić, snując rozmaite domysły, na temat tego, kto przeżyje „wielki ucisk” albo kto zmartwychwstanie? Jeżeli teraz żyjemy stosownie do przykazań Bożych i w miarę swych najlepszych możliwości ogłaszamy dobrą nowinę, możemy być pewni, że wypełniamy wolę Bożą.

A co do sądów Jehowy, to jeśli poznaliśmy Boga, zaufamy Mu i w tej ufności postąpimy jak Abraham, który wiedząc o sprawiedliwości i miłosierdziu Bożym, z powołaniem się na te właściwości wniósł prośbę za ludźmi mieszkającymi w zepsutych do cna miastach Sodomie i Gomorze, mówiąc wręcz: „Może w tym mieście jest pięćdziesięciu sprawiedliwych; czy także zniszczysz to miasto i nie przebaczysz mu dla owych pięćdziesięciu sprawiedliwych, którzy w nim mieszkają? O, nie dopuść do tego, aby zginęli sprawiedliwi z bezbożnymi, aby stało się sprawiedliwemu to samo, co bezbożnemu! O, nie dopuść do tego! Czyż Ten, który jest sędzią nad całą ziemią, mógłby postąpić niesprawiedliwie?” Jehowa w swym niezrównanym miłosierdziu wysłuchał prośby Abrahama, posuwając się aż tak daleko, że gdyby znalazło się tam chociaż dziesięciu sprawiedliwych, przyrzekł oszczędzić całość miast tego okręgu. — Rodz. 18:22-33.

Zatem zamiast zbytnio się przejmować, lepiej jest pozostawić całą sprawę Jehowie, a za to nadal przykładać się do spełniania Jego woli z całkowitym zaufaniem wyrażonym przez psalmistę słowami: „Wiem, Jahwe, że sprawiedliwe są Twoje wyroki”. — Ps. 119:75.

Pytania czytelników

● Co znaczą słowa z Listu do Galatów 3:24: „Prawo stało się dla nas wychowawcą, który miał prowadzić ku Chrystusowi”?

Grecki wyraz przetłumaczony tutaj na „wychowawcę” (paidagogosʹ) dosłownie znaczy: „prowadzący dzieci”. Określano nim człowieka, który towarzyszył dziecku w drodze do szkoły i ze szkoły. Wychowawca taki, czyli pedagog, przekazywał dziecko właściwemu nauczycielowi. Do jego obowiązków należało chronić dziecko przed szkodą cielesną i moralną. Pedagog był też upoważniony do karcenia dziecka i pouczania go w sprawach właściwego zachowania. Niekiedy takie skarcenie mogło być dość surowe.

Prawo nadane Izraelowi bardzo blisko przypominało takiego wychowawcę. Służyło do kierowania postępowaniem Izraelitów, a jeśli było przestrzegane, chroniło ich przed szkodą fizyczną lub moralną. Mojżesz powiedział do tego ludu: „Ja dziś nakazuję ci miłować twego Boga, Jahwe, i chodzić Jego drogami, pełniąc Jego polecenia, prawa i nakazy, abyś żył i mnożył się, a twój Bóg, Jahwe, będzie ci błogosławił w kraju, który idziesz posiąść” (Powt. Pr. 30:16). Prócz tego Prawo zespalało Izraelitów jako lud nawet w warunkach podbojów i obcego panowania. Stwarzało sytuację niezbędną przy pojawieniu się Mesjasza, zabezpieczało prawdę Słowa Bożego oraz chroniło prawdziwe wielbienie przed całkowitym usunięciem w cień i zniknięciem z pola widzenia.

Jednakże Izraelici byli przecież niedoskonali i to samo Prawo ujawniało ich wykroczenia; wskazywało im, że grozi im potępienie. Ofiary, które musieli składać w ramach nakazów Prawa, stale przypominały im o ich grzesznym stanie (Gal. 3:10, 11, 19; Hebr. 10:1-4). Obnażając ciągle nieprawość Izraelitów, Prawo istotnie karciło ich i dowodziło im potrzeby oswobodzenia z niewoli grzechu. Wszyscy, którzy należycie skorzystali z tego karcenia, zdołali potem rozpoznać w Jezusie obiecanego Mesjasza, czyli Chrystusa. W ten sposób Prawo jak gdyby przekazało karnych Izraelitów w ręce Jezusa Chrystusa, właściwego Nauczyciela.

W myśl Listu do Hebrajczyków 10:1 Prawo stanowiło „cień przyszłych dóbr”. Musiało więc ustąpić miejsca rzeczywistości, która „należy do Chrystusa” (Kol. 2:16, 17). Będąc cieniem, Prawo dawało wyobrażenie o ogólnym kształcie albo zarysie rzeczywistości, natomiast Jezus przeniósł zapowiedzi zawarte w Prawie do dziedziny realnej prawdy. Dlatego w Ewangelii według Jana 1:17 powiedziano: „Podczas gdy Prawo zostało nadane przez Mojżesza, łaska i prawda przyszły przez Jezusa Chrystusa”.

Powyższe fakty wyraźnie dowodzą, że byłoby rzeczą bardzo niestosowną, gdyby ktoś chciał twierdzić, iż chrześcijanie nadal podlegają Prawu Mojżeszowemu. Był to wychowawca, który dobrze spełnił swoje zadanie. „Gdy jednak wiara nadeszła [to jest wiara w Jezusa Chrystusa], już nie jesteśmy poddani wychowawcy” (Gal. 3:25). Obowiązki jego przejął Nauczyciel wyznaczony przez Boga, mianowicie Jezus Chrystus.