Serdeczny nadzór czynnikiem budującym
„Ale mówiąc prawdę, przez miłość wzrastajmy we wszystkim ku temu, który jest głową, ku Chrystusowi”. — Efez. 4:15, NW.
1. Jak Pismo Święte określa zbór chrześcijański i jego nadzorców?
W MIARĘ zbliżania się „wielkiego ucisku” coraz wyżej cenimy sobie zbór chrześcijański. Ten zbór żyjącego Boga apostoł Paweł nazwał „filarem i podporą prawdy”. Określenia „filary” użył też w odniesieniu do pewnych nadzorców, którzy zostali wyznaczeni przez ducha świętego, aby „paśli zbór Pański”. Podobnie dzisiaj nadzorców w zborze chrześcijańskim mianuje się drogą teokratyczną, żeby go budowali z miłością. — 1 Tym. 3:15, NW; Gal. 2:9; Dzieje 20:28, NP.
2, 3. (a) Jakie „dary” dał Chrystus zborowi? W jakim celu? (b) Czyj wspaniały przykład powinni naśladować nadzorcy?
2 „I On [Chrystus] ustanowił jednych apostołami, innych prorokami, innych ewangelistami [ewangelizatorami, NW], innych pasterzami i nauczycielami dla przysposobienia świętych do wykonywania posługi, celem budowania Ciała Chrystusowego, aż dojdziemy wszyscy razem do jedności wiary i pełnego poznania Syna Bożego, do człowieka doskonałego [całkiem dorosłego, NW], do miary wielkości według Pełni Chrystusa. Chodzi o to, abyśmy już nie byli dziećmi, którymi miotają fale i porusza każdy powiew nauki, na skutek oszustwa ze strony ludzi i przebiegłości w sprowadzaniu na manowce fałszu”. — Efez. 4:11-14.
3 W prawdzie dzisiaj nie mamy „apostołów” ani „proroków”, którzy w pierwotnym zborze mieli specjalne zadania służbowe, jednak duch święty nadal mianuje „ewangelizatorów”, „pasterzy” i „nauczycieli”, by objęli przewodnictwo w służbie Bożej. Jakiż wspaniały przykład daje im sam Jehowa, ‛Pasterz i Stróż dusz naszych’! (1 Piotra 2:25). Jak troskliwie prowadzi owce „ścieżkami sprawiedliwości ze względu na imię swoje”! (Ps. 23:1-6, NP). Jak życzliwie i wyrozumiale o nie dba! „Albowiem tak mówi Jahwe Pan: Oto Ja sam będę szukał moich owiec i będę miał o nie pieczę. (...) Na dobrym pastwisku będę je pasł (...). Zagubioną odszukam, zabłąkaną sprowadzę z powrotem, skaleczoną opatrzę, chorą umocnię” (Ezech. 34:11-16). Jehowa troszczy się o to, żeby wszystkie Jego „owce” były pouczane za pośrednictwem organizacji, przyrównanej do Jego małżonki i będącej równocześnie ich „matką”; czyni to, by się mogły cieszyć obfitością pokoju i zostały mocno utwierdzone w sprawiedliwości. — Izaj. 54:13, 14; Gal. 4:26.
4. Do jakich wyników doprowadziły postępy w „przysposobieniu świętych”?
4 Z biegiem lat „przysposobienie świętych” postępowało naprzód. W miarę rozjaśniania się światła zrozumienia stare pojęcia zastępowano nowymi. W obecnych latach siedemdziesiątych można słusznie powiedzieć, że wśród ludu Jehowy panuje już „biały dzień” oraz że zbór jest „całkiem dorosły”. W jaskrawym przeciwieństwie do rozłamów panujących w światowych religiach babilońskich, zwłaszcza w nominalnym chrześcijaństwie, trzoda Boża na całym świecie zachowuje „jedność wiary”. Jeszcze nigdy nie widziano na ziemi takiej jedności, jaka obecnie istnieje wśród chrześcijańskich Świadków Jehowy w każdym kraju. Będąc zjednoczeni przez mówienie prawdy biblijnej oraz więzy miłości, są odporni na gwałtowne ‛powiewy nauki’ miotające obecnie chrześcijaństwem. Pilnie starają się wprowadzić w czyn radę apostoła Pawła: „Mówiąc prawdę, przez miłość wzrastajmy we wszystkim ku temu, który jest głową, ku Chrystusowi”. — Efez. 4:15, NW; Prz. 4:18, NP.
5, 6. (a) Jakie wyłaniają się pytania co do starszych? (b) Jak powinniśmy się zapatrywać na to postanowienie?
5 W ostatnich latach zaczęliśmy bardziej doceniać Boskie postanowienie co do mianowania starszych w każdym zborze. Okazało się ono dla nas wielkim błogosławieństwem. Czy jednak wszyscy w pełni zdajemy sobie z tego sprawę? Czy też niektórzy ciągle jeszcze są skłonni zapatrywać się na starszych jedynie z ludzkiego, cielesnego punktu widzenia? A inni może wzbraniają się omówić ze starszym problemy osobiste, które ich dręczą? Czy pewne osoby wątpią o tym, że starszy z ich zboru jest w stanie zrozumieć ich bolączki i udzielić odpowiedniej rady biblijnej? Czy może uważają, że jedyne wyjście z sytuacji to napisanie do Towarzystwa Strażnica? Oczywiście Towarzystwo Strażnica i Ciało Kierownicze Świadków Jehowy chętnie udzielają pomocy, gdzie tylko mogą. Należy jednak pamiętać, że wyznaczeni za pośrednictwem ducha świętego starsi są w poszczególnych miejscowościach przedstawicielami Ciała Kierowniczego i są w stanie uwzględnić wszelkie czynniki związane z daną sprawą.
6 Nigdy nie powinniśmy lekceważyć postanowienia dotyczącego starszych. Wszak to Jehowa miłościwie zarządził, by starsi ‛czuwali nad naszymi duszami’. — Hebr. 13:17; Ps. 19:8-10.
7. (a) Jakie „brzemiona” możemy nosić jedni za drugich? (b) Jaki „ciężar” każdy musi sam dźwigać?
7 W związku z tym pożyteczne będzie, jeśli zbadamy słowa apostoła Pawła z Listu do Galatów 6:2, 5: „Jeden drugiego brzemiona noście”, oraz: „Każdy (...) poniesie własny ciężar”. Czy między tymi wersetami zachodzi sprzeczność? Nie, gdyż istnieje różnica między pojęciami określonymi tu przez „brzemię” i „ciężar”. Greckim słowem przetłumaczonym na „brzemię” jest baʹros, dotyczące zawsze czegoś trudnego, uciążliwego. Jeżeli więc chrześcijanin popada w jakieś kłopoty natury duchowej, z którymi nie może sobie poradzić, miłujący go współwyznawcy powinni ‛wypełnić prawo Chrystusowe’ i wyciągnąć do niego pomocną dłoń. Ze wsparciem takim zobowiązani są pośpieszyć zwłaszcza starsi. Obarczony „brzemieniem” nie powinien ociągać się z szukaniem pomocy. Ale jednocześnie musi ‛nieść własny ciężar’. W tym miejscu Paweł używa greckiego słowa fortiʹon oznaczającego coś, co trzeba nieść, ale bez nawiązywania do jego wagi. Chodzi o „ciężar”, który wszyscy musimy dźwigać na swych barkach bez względu na okoliczności, o nasz własny ciężar odpowiedzialności za okazanie się wiernymi w służbie oddanych niewolników Jehowy Boga. — Gal. 6:4; 2 Kor. 10:12.
8, 9. W jakiej mierze starsi mogą ci pomóc w ‛noszeniu ciężarów’?
8 Jeżeli potrzebujesz podpory w ‛niesieniu swych brzemion’, śmiało szukaj rady i pomocy u starszych. Z radością postarają się ulżyć ci możliwie jak najwięcej. Nie powinieneś jednak oczekiwać, że będą za ciebie podejmować decyzje. To już należy do twego osobistego „ciężaru”, wchodzi w zakres twojej odpowiedzialności. Nie jest rzeczą właściwą ani uczciwą pytać któregoś ze starszych: Co byś zrobił gdybyś był na moim miejscu? Nie znajduje się przecież w twojej sytuacji. Chętnie jednak przejrzy z tobą odpowiednie teksty Pisma Świętego i pomoże ci rozpatrzyć stan faktyczny w świetle zasad biblijnych (Prz. 11:14, NP). Często odpowiedź na pytanie lub rozwiązanie problemu stają się oczywiste po omówieniu tego z kimś, kto ma dobrze ugruntowaną wiedzę biblijną oraz doświadczenie życiowe. Rozmowa taka może ci ułatwić samodzielną decyzję. — Prz. 15:22.
9 Starsi mogą pomóc pod różnymi względami. W jaki sposób?
PRZY PROBLEMACH OSOBISTYCH I RODZINNYCH
10. (a) Jak powinieneś postąpić, jeśli nie jesteś w stanie przezwyciężyć jakiejś uporczywej słabości? (b) Na co wskazuje ‛nacieranie olejkiem’? Kto może pod tym względem udzielić najskuteczniejszej pomocy?
10 Czy zmagasz się z jakąś słabostką, której mimo sumiennych wysiłków nie potrafisz zwalczyć? W Liście Jakuba 5:13-15 znajdujemy radę: „Cierpi kto między wami? Niech się modli. (...) Choruje [duchowo] kto między wami? Niech przywoła starszych zboru i niech się modlą nad nim, namaściwszy go oliwą w imieniu Pańskim [nacierając go olejkiem w imię Jehowy, NW]. A modlitwa płynąca z wiary uzdrowi chorego i Pan go podźwignie; jeżeli zaś dopuścił się grzechów, będą mu odpuszczone” (NP). Nacieranie olejkiem działa kojąco i orzeźwiająco, a tak samo stosowanie Słowa Bożego u osoby chorej duchowo uspokaja i koryguje ją, podnosi na duchu i leczy (Ps. 141:5, NP; Izaj. 1:6). Nikt nie może pod tym względem lepiej pomóc niż wyrozumiały starszy.
11. W jaki sposób niejeden może odzyskać spokojne sumienie?
11 Czy dopuściłeś się w przeszłości jakiegoś wykroczenia, które ciągle jeszcze przyczynia ci zmartwień, wzbudza uczucie wstydu i skłania cię do pytania, czy Jehowa rzeczywiście ci przebaczył? Starszy może tobie pomóc w przeanalizowaniu zmian dokonanych w postępowaniu i nastawieniu, przez co się przekonasz, czy istnieje jakiś uzasadniony powód, by powątpiewać o przebaczeniu ze strony Jehowy. Przypomnij sobie, iż Jehowa posłużył się Natanem, prorokiem i zapewne starszym w Izraelu, by stworzyć u króla Dawida ‛serce czyste i odnowić ducha’ (2 Sam. 12:1-13; Psalm 51). Możesz być pewien, że podobnie jak to było w wypadku Dawida, Jehowa wysłucha twoje szczere modlitwy wynikające ze skruchy. Opamiętawszy się i nawróciwszy, możesz dalej kroczyć naprzód z czystym sumieniem, wdzięcznym będąc za miłosierdzie Jehowy. — Ps. 86:15-17; Dzieje 3:19, 20.
12. Jaką pomoc starsi mogą wyświadczyć w razie problemów zdrowotnych?
12 Czy czujesz się zniechęcony kłopotami ze zdrowiem? Starszy nie jest w stanie wyleczyć cię przez cud, ale potrafi udzielić tobie gorącej zachęty i być może praktycznych porad, które ci pomogą wytrwać i zachować radość. Przedstaw mu swój problem. Ci, którzy „przewodniczą wam w Panu”, mają szczególnie na celu ‛pokrzepiać w rozmowach dusze przygnębione’. Starsi mogą ‛pokrzepić ręce osłabłe, wzmocnić kolana omdlałe i powiedzieć małodusznym: „Odwagi! Nie bójcie się!”’ Z pewnością potrafią cię podtrzymać na duchu. — 1 Tes. 5:12, 14, NW; Izaj. 35:3, 4.
13-15. Jakiej praktycznej pomocy mogą starsi udzielić w wypadku (a) problemów rodzinnych, (b) osobistych nieporozumień?
13 Czy masz trudności w rodzinie, być może z niewierzącym partnerem małżeńskim? Znasz z pewnością rady biblijne podane w Listach: 1 do Koryntian 7:10-16 i 1 Piotra 3:1-9. Możliwe jednak, że się zastanawiasz, w jaki sposób miałbyś zastosować te wersety Pisma Świętego, by uzyskać najbardziej pomyślny wynik. Któryś ze starszych może ci udzielić praktycznych wskazówek, takich właśnie, jakich potrzebujesz. Może też odwiedzi was, gdy będziecie oboje w domu, i dopomoże w rozładowaniu napięć, podsuwając przydatne sugestie, jak polepszyć wzajemne stosunki.
14 Niewierzący małżonek często bywa wystawiony na krzyżowy ogień negatywnych rozmów o Świadkach Jehowy ze strony współpracowników lub krewnych — na temat neutralności, krwi, różnych świąt bądź też czczenia obrazów. Starszy może w zrozumiały sposób wyjaśnić, jak wszystkie te zagadnienia wiążą się z główną i zarazem pozytywną kwestią Królestwa, które przyniesie trwałe szczęście i pokój, ‛nasycając do woli wszystko, co żyje’. — Ps. 145:9-16.
15 Czy miałeś z kimś osobiste nieporozumienie, po którym pozostała zadraśnięta duma, co dotąd utrudnia pojednanie? Być może nie udało ci się w pełni zastosować dobrą radę z Listu do Efezjan 4:26, 32. Kiedy powiesz o tym starszemu, może będzie w stanie pomóc ci zapomnieć tę przykrość. W razie potrzeby postara się porozmawiać zarówno z tobą, jak i z tamtą osobą oraz wskaże, jak znaleźć rozwiązanie przez zastosowanie zasad biblijnych. — Ps. 119:97; 133:1.
16. Jak starsi mogą dopomóc osobom nieśmiałym?
16 Może jesteś nadzwyczaj nieśmiały i trudno ci jest rozmawiać z innymi lub w ogóle podtrzymywać kontakty? Poproś starszego, a pomoże ci przejawiać więcej inicjatywy w obcowaniu z drugimi. Zapewne potrafi wskazać, jak znaleźć prawdziwe zadowolenie w przebywaniu z braćmi na zebraniach, a także przy innych okazjach. „Serce radosne twarz rozwesela”, a kiedy twoja twarz się rozjaśni, będziesz zaznawał coraz więcej radości z więzów przyjaźni zadzierzgniętych wśród ludu Jehowy (Prz. 15:13). Starsi, możecie również sami od siebie pomagać osobom nieśmiałym do osiągnięcia lepszego wyrobienia. — Jana 13:34, 35; Filip. 2:4.
PRZY SŁUŻBIE POLOWEJ
17. W jaki sposób starsi mogą pomóc w ‛przysposabianiu’ się do trudności napotykanych w pracy ewangelizatorskiej?
17 Zgodnie z Listem do Efezjan 4:8, 11 (NW) wśród „darów w ludziach”, które Chrystus użyczył zborom są też „ewangelizatorzy”. Istotnie, jako ewangelizatorzy starsi mają przywilej nie tylko świecić przykładem gorliwości w ogłaszaniu Królestwa, ale także pomagać swym braciom i siostrom do rozwinięcia umiejętności w tej służbie. Niektórzy być może już pilnie rozpowszechniają czasopisma i inną literaturę biblijną w pracy od drzwi do drzwi. Drudzy sprawnie przeprowadzają odwiedziny ponowne u osób zainteresowanych i zakładają u nich studia. Jeszcze inni celują może w nauczaniu na studiach biblijnych i kierowaniu nowych na zebrania. Starsi mogą więc zaprawiać głosicieli Królestwa, by poszerzyli swą działalność i nabyli biegłości również w innych dziedzinach służby. Mogą wesprzeć członków trzody walczących ze zniechęceniem wskutek trudnego terenu lub z poważnymi problemami życiowymi, które im utrudniają służbę. — Izaj. 32:1, 2.
18. Jaką postawę i jakie przeświadczenie powinni popierać starsi?
18 Starsi mogą udzielić praktycznych wskazówek w zakresie przygotowania się do pracy polowej, na przykład szczegółowo omawiając kazania biblijne z nowymi głosicielami. Mogą też zachęcać do właściwej postawy wobec służby Jehowy. Rozpowszechnienie wielu egzemplarzy literatury nie zawsze dowodzi, że się odniosło sukces, ponieważ naszym dążeniem jest także zakładanie studiów biblijnych i skuteczne nauczanie z myślą o wychowaniu uczniów (Mat. 28:19). Starsi mogą pobudzać wszystkich w zborze i każdego z osobna do dalszego sumiennego ‛głoszenia dobrej nowiny’ i czujności z uwagi na to, że czas bardzo nagli (Marka 13:10, 32-37). Kiedy starsi i wszyscy pozostali członkowie trzody pilnie się udzielają w służbie polowej, można być pewnym kierownictwa aniołów i błogosławieństwa Jehowy w zgromadzaniu „tych, którzy są Jego”. — 2 Tym. 2:19; Mat. 25:31-33; Marka 4:3-8.
19. Jak starsi mogą zachęcać przyszłych i aktualnie czynnych pionierów?
19 Czy pragniesz rozszerzenia swych przywilejów? Czy chcesz zostać na przykład pełnoczasowym głosicielem dobrej nowiny, czyli — krótko mówiąc — „pionierem”? A może „pionierem pomocniczym”? Również w takim wypadku starszy może ci pomóc udzieleniem praktycznych rad. Zazwyczaj z własnego doświadczenia wie, co w tym celu trzeba u siebie zmienić, zna trudności, jakim należy sprostać, i rozkład zajęć, którego powinno się przestrzegać w służbie pionierskiej. Starsi mogą także umówić cię z innymi pełnoczasowymi głosicielami Królestwa, abyś z nimi popracował. Taka współpraca może cię zbudować i wszyscy będziecie się razem cieszyć z dobrych wyników. — 1 Tym. 4:15.
PRZY NASUWANIU SIĘ PYTAŃ BIBLIJNYCH
20. Jak starsi mogą dopomóc w znalezieniu odpowiedzi na pytania biblijne?
20 Czy masz trudności ze znalezieniem odpowiedzi na różne pytania biblijne? Starsi mogą ciebie nauczyć, jak skutecznie korzystać z Indeksów publikacji Towarzystwa Strażnica. Skoro zaś w twoim języku takie Indeksy nie są dostępne, wskażą ci inne praktyczne możliwości znalezienia interesujących cię odpowiedzi. Często chyba będą w stanie bezpośrednio podać wersety, o które ci chodzi. Jeżeli najpierw poszukasz pomocy u starszych, rzadko będziesz potrzebował pisać do Towarzystwa Strażnica prośbę o odpowiedź na nurtujące cię pytanie. — Jana 5:39; Dzieje 17:11.
21, 22. (a) Jakimi pytaniami nie warto się zajmować? (b) Podaj przykłady pytań, które mogą się przyczynić do zbudowania wiary.
21 Bywają jednak pytania, którymi najlepiej nie zaprzątać sobie głowy. Teoretyczne spekulacje jedynie „wywołują spory, a nie służą dziełu zbawienia Bożego, które jest z wiary” (1 Tym. 1:4, NP). Jakąż bowiem wartość dla zbudowania wiary może mieć przedłożenie starszym lub Towarzystwu pytań w rodzaju: Co by się stało, gdyby Adam zdążył zjeść owoc z drzewa życia, nim go wygnano z Edenu? Co by Jehowa uczynił, gdyby Jezus w czasie pobytu na ziemi nie dochował wierności? Czy w nowym porządku rzeczy będzie w obiegu jakiś środek płatniczy? Czy będą tam urządzenia mechaniczne, samochody, telewizje i komputery? Czy spadłby na ziemię unoszący się poprzednio nad nią baldachim wodny, gdyby Adam nie zgrzeszył? Z jaką szybkością poruszają się aniołowie i w jakim czasie stworzenie duchowe przebywa odległość między niebem a ziemią?
22 Kto pokornie docieka prawdy, będzie raczej zadawać takie pytania, jakie szczerzy poszukiwacze prawdy stawiali Jezusowi. — Mat. 9:14; 13:10; Marka 9:11; 10:9, 10; Jana 3:4; 16:17, 18; Dzieje 1:6.
BIERZMY SOBIE DO SERCA RADĘ STARSZYCH
23. (a) Co pobudza starszych do troszczenia się o trzodę? (b) Jak starsi mogą kogoś ‛sprowadzić na właściwą drogę w duchu łagodności’?
23 Starsi powinni być żywo zainteresowani pomaganiem każdemu w osiągnięciu celu, jakim jest życie wiecznotrwałe. Nie oznacza to, że mają się wtrącać we wszelkie prywatne sprawy poszczególnych osób. Może się jednak zdarzyć, że uznają za konieczne porozmawiać z kimś o jego postępowaniu. Jeżeli zauważą, że jakiś członek zboru czyni coś, co może narazić jego usposobienie duchowe lub w końcu doprowadzić do jego odpadnięcia od prawdy, obowiązkiem ich jest ostrzec takiego człowieka. W ten sposób pomogą mu niejako stłumić niebezpieczeństwo w zarodku, zanim on zapędzi się tak daleko, że nie będzie miał odwrotu i popełni poważny grzech. „Bracia, a gdyby komu przydarzył się jaki upadek, wy, którzy pozostajecie pod działaniem Ducha [którzy macie kwalifikacje duchowe, NW], w duchu łagodności sprowadźcie takiego na właściwą drogę. Bacz jednak, abyś i ty nie uległ pokusie” (Gal. 6:1). Rady i wskazówki można dawać „w duchu łagodności”; w taki sam sposób należy je też przyjmować.
24. (a) Dlaczego starsi nie oszczędzają się, gdy chodzi o dobro „owiec”? (b) Jakie wykroczenia powinni przekazywać komitetowi sądowniczemu?
24 Starszy może zatem udzielić bezcennej pomocy, gdy zwróci uwagę na jakąś skłonność — nawet przejawiającą się w drobnych rzeczach — która jednak mogłaby doprowadzić do poważnych kłopotów. „Bracia moi, jeśliby ktokolwiek z was zszedł z drogi prawdy, a drugi go nawrócił, niech wie, że kto nawrócił grzesznika z jego błędnej drogi, wybawi duszę jego od śmierci i zakryje liczne grzechy” (Jak. 5:19, 20). Podpasterze Chrystusa dobrze zdają sobie sprawę z tego, iż „nie jest wolą Ojca (...), który jest w niebie, żeby zginęło jedno z tych małych”, oraz że powstaje „w niebie (...) radość z jednego grzesznika, który się nawraca” (Mat. 18:14; Łuk. 15:7). Starsi nie szczędzą więc trudu i sił dla dobra owiec. Niemniej gdyby ktoś dopuścił się rażącego wykroczenia, kierują sprawę do zborowego komitetu sądowniczego.
25. Jakiej pomocy może starszy udzielić w celu ‛sprowadzenia na właściwą drogę’ niesfornego dziecka?
25 Przypuśćmy, że małoletni syn chrześcijanki mającej niewierzącego męża zachowuje się niesfornie w Sali Królestwa. Starszy może życzliwie i taktownie porozmawiać z matką, proponując jej pomoc w pokonaniu tej trudności. Jeżeli gotowa jest przyjąć rady, może podać jej kilka praktycznych sugestii co do wychowania chłopca w domu, aby nauczył się dobrych manier, szacunku dla innych, a przede wszystkim wyrobił w sobie zaletę, jaką jest miłość. Regularne studium z dziećmi bywa skutecznym środkiem do służenia pomocą temu „trudnemu” chłopcu. ‛Sprowadzanie go na właściwą drogę’ w domu wkrótce uwidoczni się wyraźnie w jego dobrym sprawowaniu na zebraniach zborowych. — Prz. 22:15; 23:13, 14; Powt. Pr. 11:18, 19.
26. Co wyniknie z pokornego zważania na radę starszych odnośnie do ubioru, fryzury i innych spraw tego rodzaju?
26 Niekiedy starsi muszą zwrócić uwagę na sposób ubierania się lub fryzury, które wprowadzają do zboru światową atmosferę albo mogłyby pozostawić złe wrażenie u osób nie należących do ludu Bożego (1 Tym. 2:9, 10; Rzym. 12:2). Udzielenie takiej rady może być dla nich równie trudne, jak trudne bywa przyjęcie jej dla kogoś przejawiającego ducha niezawisłości. Co się jednak przyczyni do harmonii, jedności i pokoju w zborze? Otóż właśnie pokorne wprowadzanie w życie wskazówek otrzymanych od starszych, którym leży na sercu nasze zdrowie duchowe. Pamiętajmy: „Nagrodą za pokorę i bojaźń Bożą jest bogactwo, cześć i życie”. — Prz. 22:4, NP; 1 Jana 2:15-17.
27. W jaki sposób starsi mogą okazać się cenną pomocą w zachęcaniu innych braci w zborze?
27 Starsi powinni serdecznie zachęcać innych braci do starania się o dodatkowe przywileje w zborze. „Jeżeli ktoś ubiega się o urząd nadzorcy, to pragnie właściwej pracy” (1 Tym. 3:1, NW). Wszyscy mają zdolności, które z pomocą ducha Jehowy można rozwinąć, i wszyscy oddani Bogu bracia powinni dążyć do tego, żeby być jak najbardziej użyteczni w zborze chrześcijańskim. Starsi mogą wyrabiać w innych to pozytywne usposobienie, zaprawiając ich do przyjmowania na siebie i wypełnienia obowiązków. — Mat. 6:33; Filip. 3:13.
28. Jakie korzyści duchowe mogą wyniknąć z zachęty starszych, by czynić postępy dzięki Szkole Teokratycznej?
28 Wszyscy członkowie trzody Bożej — starsi i młodsi, bracia i siostry — doceniają opiekę sprawowaną życzliwie przez pasterzy. Może się na przykład zdarzyć, że pewna chrześcijanka ociąga się z zapisaniem do Szkoły Teokratycznej. Taktowna, pełna wyrozumiałości zachęta starszego może jej dodać odwagi do skorzystania z tego przywileju. Serdeczne rady starszego prowadzącego Szkołę mogą wielu osobom pomóc do osiągnięcia lepszej sprawności w służbie polowej. Chętne reagowanie na rady i zachęty starszych może przynieść wspaniałe korzyści duchowe.
„WZRASTAJMY WE WSZYSTKIM”
29. Do jakiego celu powinni zmierzać starsi i pozostali członkowie zboru?
29 Czym starsi są głównie zainteresowani? Chcieliby widzieć, jak każdy członek zboru stale wzrasta, żeby w służbie i trybie życia coraz bardziej się upodobnić do Chrystusa. Wszystkim bez względu na to, czy mają łączność ze zborem dopiero od kilku miesięcy, czy też od wielu lat, powinien przyświecać jeden cel: robienie postępów pod względem duchowym. Organizacja Boża ciągle kroczy naprzód. Nigdy nie zmniejsza tempa. Dlaczego więc my mielibyśmy zwolnić biegu?
30. Dlaczego wszyscy powinni ochoczo reagować na działalność pasterską starszych?
30 Chodzi o życie ludzkie, o dusze. Właśnie dlatego starsi żywo się interesują każdym członkiem zboru z osobna i dlatego wszyscy powinni zwracać szczególną uwagę na słowa z Listu do Hebrajczyków 13:17: „Bądźcie posłuszni waszym przełożonym i bądźcie im ulegli, ponieważ oni czuwają nad duszami waszymi i muszą zdać sprawę z tego. Niech to czynią z radością, a nie ze smutkiem, bo to nie byłoby dla was korzystne”. Przełożonymi są dzięki gorliwemu służeniu Bogu i sprawowaniu z życzliwością obowiązków pasterskich. Czuwanie nad naszymi duszami to nie wtrącanie się w prywatne sprawy, lecz troska o nasze zdrowie duchowe, którym się interesują po bratersku. Pasterze przeżywają rzeczywiście głęboką radość, gdy trzoda przychylnie reaguje na ich serdeczny nadzór. Nie bez powodu skierowano do nas zachętę: „Naśladujcie ich wiarę”. — Hebr. 13:7.
31. Jaką zatem postawę powinien zbór przyjąć wobec starszych?
31 Owe „dary w ludziach” — starsi, którzy w zborze usługują w charakterze ‛ewangelizatorów, pasterzy i nauczycieli’ — Jehowa dostarczył poprzez Chrystusa Jezusa naprawdę w porę. Uznając ich za takie dary, spoglądajmy na ich przykład gorliwości i śmiało zwracajmy się do nich ze swymi problemami lub nurtującymi nas pytaniami. Zostali ‛dani’ po to, by nam z miłością pomagali wzrastać „we wszystkim ku temu, który jest głową, ku Chrystusowi”. — Efez. 4:7, 8, 11, 15, NW.
[Ilustracja na stronie 4]
Przewodzenie w służbie polowej przy współpracy z innymi głosicielami to ważny wycinek działalności starszych