Dobra nowina, która jednoczy ludzkość

1. Co jest przeciwieństwem jedności? Kiedy zazwyczaj to przeciwieństwo się wyłania? Podaj przykład.

PRZECIWIEŃSTWEM jedności są rozbieżności. Wyłaniają się one wówczas, gdy ludzie mają zróżnicowane opinie, odmienne poglądy, sprzeczne z sobą cele. Jeżeli między ludźmi ma panować jedność, musi wśród nich działać jakaś siła, która by ich zespalała. Taką właśnie siłą jest „dobra nowina”. Niekiedy pojedynczym osobom, a nawet całym grupom ludzi udaje się osiągnąć jedność w imię wspólnego celu, jednak po dopięciu owego celu zazwyczaj dochodzi do różnic zdań, do rozdźwięków. Za przykład może tutaj posłużyć program lotów kosmicznych, zmierzający do wylądowania człowieka na powierzchni Księżyca. Wspólnym wysiłkiem tysięcy ludzi doprowadzono do urzeczywistnienia tego zamierzenia i postawienie stopy człowieka na Księżycu wywołało na całym świecie falę entuzjazmu. Tymczasem po osiągnięciu celu rozbieżność zdań co do kierunku dalszego działania doprowadziła do niezgody, do sporów, jak również odbiła się ujemnie na gotowości współpracy. W doniesieniu prasowym opublikowanym w gazecie New York Times z dnia 17 sierpnia roku 1969, zatytułowanym: „Program badań kosmicznych: za kulisami triumfu krytyka celów”, można było przeczytać: „Punkt sporny numer jeden dotyczy kwestii, kto ma w charakterze astronautów uczestniczyć w przyszłych lotach statków typu Apollo, czy ludzie o wykształceniu technicznym, głównie dawniejsi piloci doświadczalni, (...) czy naukowcy dysponujący przede wszystkim wiedzą z zakresu geologii, biologii, fizyki i innych dziedzin. (...) Niezadowolenie (...) już spowodowało, że kilku naukowców złożyło rezygnację z kandydatury na astronautów. (...) Punkt sporny numer dwa koncentruje się na kwestii, kto podczas przyszłych lotów z serii Apollo ma sprawować kontrolę nad rozkładem czasu astronautów i ich planowymi czynnościami na powierzchni Księżyca. (...) Kwestia numer trzy streszcza się w pytaniu: Czy w celu zbadania systemu słonecznego poza Księżycem należy położyć nacisk na wysyłanie w przestrzeń kosmiczną sond bezzałogowych z zainstalowanymi na nich kamerami i inną aparaturą, czy raczej skoncentrować się na programie doraźnym, zmierzającym do wysłania ludzi na Marsa i sprowadzenia ich z powrotem na Ziemię w początkach lat osiemdziesiątych naszego stulecia?”

2. Jak niektórzy oceniają różnice poglądów?

² W tym miejscu powiesz może, czytelniku: „Bez jakiejkolwiek różnicy zdań nie może być mowy o postępie. Ponieważ nikt z ludzi nie opanował całej pełni wiedzy, więc dla dobra postępu musimy zgodzić się na istnienie pewnych różnic w poglądach, nawet za cenę jedności. Jakże wobec tego miałoby kiedyś dojść do zjednoczenia ludzkości? Jesteśmy obdarzeni wolną wolą, toteż nawet na przyszłość trzeba się liczyć z brakiem jedności”. — Zatem jaka siła miałaby podołać zadaniu wprowadzenia jedności wśród wszystkich ludzi? Pamiętasz zapewne, że pod koniec poprzedniego artykułu wysunięto twierdzenie, iż ludzkość zjednoczy „dobra nowina”. Zapraszamy cię teraz do dalszego rozpatrzenia tego tematu.

3. Dlaczego możemy polegać na Biblii i zawartej w niej dobrej nowinie?

³ Słowo Boże, Biblia, zawiera dobrą nowinę. Kto pozna i doceni dynamiczną siłę tej dobrej nowiny, ten umocni się w osobistym przekonaniu, iż taka dobra nowina istotnie może doprowadzić do jedności ludzi wywodzących się z różnych ras, narodów i grup językowych. Uzasadnia to okoliczność, że owa dobra nowina zawiera cudowne obietnice, nie pochodzące od niedoskonałego człowieka czy od zespołu niedoskonałych ludzi, z których dotąd nikomu się nie udało ustanowić na ziemi jedności — ale od Boga Wszechmocnego, od Jehowy, Stworzyciela człowieka i jego Zachowawcy.

TEN, KTO POTRAFI ZJEDNOCZYĆ LUDZKOŚĆ

4. (a) Jak „dobra nowina” odbija się na wierze? (b) Jaką dobrą wiadomość o Stwórcy człowieka spisał Izajasz? (c) Z czego wynika jedność myśli i działania?

⁴ Dobra nowina zawarta w Biblii umacnia wiarę, a wiara to „zapewnione oczekiwanie rzeczy spodziewanych, widomy przejaw rzeczywistości istniejących, choć ich się nie ogląda” (Hebr. 11:1, NW). Zatem dobra nowina z Biblii traktuje o tym, czego się dzięki wierze spodziewamy; co więcej, zwraca nam uwagę na widome przejawy pewnych realiów, które istnieją, choć po części jeszcze obecnie nie są widoczne. Dobra nowina wzmacnia także wiarę w Stworzyciela ludzkości. Sprawa ta ma znaczenie zasadnicze, ponieważ — jak już wspomnieliśmy — żaden człowiek nie posiadł pełnej wiedzy o wszystkim. Dobra nowina pomaga nam zwrócić się do Źródła wszelkiej prawdy i wiedzy, do Tego, który potrafi wszystkim tak pokierować, że to u nikogo nie wywołuje zastrzeżeń, bo nie ma podstaw do krytykowania metod ani celów Jego poczynań. Osobistość ta, owa wielka Praprzyczyna, posiada wszelkie kwalifikacje potrzebne do prowadzenia ludzkości po ścieżkach sprawiedliwości. O Jehowie Bogu, Stworzycielu człowieka, prorok Izajasz napisał w natchnieniu następujące słowa dobrej nowiny: „Kogóż to przyrównacie do Boga i jaki obraz zastosujecie do Niego? (...) Podnieście oczy wasze w górę i patrzcie: Kto stworzył te gwiazdy? — Ten, który w szykach prowadzi ich wojsko, wszystkie je woła po imieniu. (...) Czy nie wiesz tego? Czyś nie słyszał? Jahwe [Jehowa] to Bóg wieczny, Stwórca krańców ziemi. On się nie męczy ani nie nuży, Jego mądrość jest niezgłębiona” (Izaj. 40:18, 26, 28). Dalej Jehowa sam mówi za pośrednictwem Izajasza: „myśli moje nie są myślami waszymi ani wasze drogi drogami moimi — wyrocznia Jahwe. Bo jak niebiosa górują nad ziemią, tak drogi moje nad waszymi drogami i myśli moje nad myślami waszymi” (Izaj. 55:8, 9). Zatem do jedności myśli i działania dochodzi się przez poznanie Stwórcy i służenie Jemu. Wprawdzie niedoskonały człowiek może uważać, że różnica zdań jest drogą do postępu, ale drogi Jehowy, którego wiedzy ani mądrości nie zgłębi żaden człowiek, są całkowicie odmienne.

5. Z jakiego względu postanowienie Boże co do odkupienia ludzi poprzez Chrystusa stanowi siłę jednoczącą?

⁵ „Dobra nowina” wzmacnia wiarę w postanowienie Boże, którego mocą człowiek może za pośrednictwem Jezusa Chrystusa uzyskać życie wieczne. Wyraźne stwierdzenia Pisma świętego dowodzą, że Jehowa, powodowany miłosierdziem i szczerym współczuciem dla ludzkości, podjął kroki zmierzające do wydźwignięcia upadłego człowieka ze stanu grzechu i śmierci. Bóg dokonał tego poprzez swego pierworodnego Syna, który przed narodzeniem się jako człowiek nosił imię Logos, czyli Słowo (Jana 1:1; Kol. 1:15). Dobra nowina o tym jednoczy ludzkość w wychwalaniu Jehowy Boga za Jego niezmiernie wzniosły akt zgotowania nam tego pierworodnego Syna oraz w wyrażaniu wdzięczności Panu Jezusowi Chrystusowi za wierne wykonanie woli Ojca, co się okazało dobrodziejstwem dla mieszkańców całej ziemi. Czy nie doznaje pokrzepienia nasza wiara w dobroć Boga i czy nie jednoczy nas takie samo u każdego zdecydowanie, gdy się zastanawiamy nad tym, jak bezcennym darem było to postanowienie Boże o dostarczeniu przez Jezusa Chrystusa okupu za ludzkość? Nie kto inny, jak apostoł Paweł, oświadczył: „Chrystus (...) umarł za nas jako za grzeszników w oznaczonym czasie, gdyśmy jeszcze byli bezsilni. Albowiem z największą tylko trudnością podejmuje się ktoś umrzeć za człowieka sprawiedliwego. Jeszcze za człowieka życzliwego może odważyłby się ktoś ponieść śmierć. Bóg zaś miłość swoją ku nam okazuje przez to, że Chrystus umarł za nas, gdyśmy byli jeszcze grzesznikami” (Rzym. 5:6-8). Uzmysłowienie sobie tego faktu przyczynia się do jedności wśród niedoskonałych ludzi, odbiorców tych dobrodziejstw, gdyż skłania ich do tego, że postanawiają jednomyślnie okazywać posłuszeństwo wytycznym wszechmocnego Boga Jehowy, Stworzyciela i Ojca całej ludzkości, oraz Jego jednorodzonego Syna, Jezusa Chrystusa, który przez swą ofiarę okupu umożliwił ich oswobodzenie od grzechu i śmierci.

„DOSKONAŁA WIĘŹ JEDNOŚCI”

6. Dlaczego istotnym czynnikiem jednoczącym ludzkość jest również miłość?

⁶ Rozpatrzmy teraz bliżej, z jakiego względu ludzie ściśle stosujący się do Słowa Bożego współpracują ze sobą w jedności bez względu na okoliczność, gdzie mieszkają, jakie zdobyli wykształcenie, jakie mieli obyczaje lub z jakiego pochodzą narodu. Jezus Chrystus wskazał na ważny czynnik jednoczący ludzkość, gdy przedstawił dobrą nowinę o miłości, którą Bóg okazał człowiekowi i którą również człowiek powinien żywić w stosunku do Boga oraz swego bliźniego. Jezus oświadczył naśladowcom: „Bóg bowiem umiłował świat tak dalece, że dał swego Syna jednorodzonego, aby każdy okazujący wiarę w niego mógł nie zostać zniszczonym, lecz mieć życie wiecznotrwałe” (Jana 3:16, NW). Dla podkreślenia, że i człowiek ma przejawiać taką miłość, Jezus powiedział: „‚Miłuj Jehowę, twego Boga, całym swym sercem i całą swą duszą, i całym swoim umysłem’. To jest największe i pierwsze przykazanie. Drugie, podobne temu, jest to: ‚Miłuj swego bliźniego jak siebie samego’. Na tych dwóch przykazaniach zawisło całe Prawo i Prorocy” (Mat. 22:37-40, NW). Miłość, o której tutaj mowa, miłość oparta na zasadach, to znacznie więcej niż zwyczajne stwierdzenie: „Kocham cię”. Nie chodzi tu o erotyczny pociąg ku innej osobie, ale o uczucie wyrosłe z najwznioślejszych zasad wyłuszczonych przez Boga w Księdze dobrej nowiny, w Piśmie świętym. Warunkiem jej pojawienia się jest głębokie zrozumienie woli i zamierzeń Jehowy w stosunku do ludzkości oraz poznanie, w jaki sposób można współpracować z innymi w jedności i harmonii, stosując się do nauk Słowa Bożego.

7. Jak ten przymiot sprzyja utrzymaniu właściwych stosunków wśród chrześcijan?

⁷ W celu jeszcze lepszego uwypuklenia dobrej nowiny o tej, na zasadach opartej miłości, którą powinni okazywać chrześcijanie, apostoł Paweł napisał w Liście do Kolosan o usposobieniu, jakie ma przejawiać człowiek, aby się podobać Bogu: „Wobec tego jako wybrani Boży, święci i umiłowani, przyodziejcie się subtelnymi uczuciami: zmiłowaniem, życzliwością, uniżeniem umysłu, łagodnością i wielkodusznością. Nadal znoście jeden drugiego i ochoczo przebaczajcie sobie wzajemnie, jeśli ktoś ma przyczynę do uskarżania się na innego. Jak Jehowa ochoczo wam przebaczył, tak czyńcie i wy. Ale prócz tego wszystkiego przyodziejcie się miłością, bo to jest doskonała więź jedności.” — Kol. 3:12-14, NW.

OCHRONA PRZED PRAKTYKAMI NIWECZĄCYMI JEDNOŚĆ

8, 9. (a) Na jakie przyczyny rozdźwięków wskazują słowa z Listu do Efezjan 5:3-5? (b) Czego potrzeba, aby rada z Listu do Efezjan 5:3-5 jednoczyła wszystkich członków zboru?

⁸ Ze słów apostoła Pawła wynika jasno, że doskonałą więzią jedności jest miłość. Zespala ona poszczególnych ludzi, pobudza do współpracy, daje im poczucie wspólnoty. Tak dochodzi do tego, że dzięki „dobrej nowinie” potrafią współdziałać ze sobą dla dobra innych bez kłótni, sporów i zatargów. Doskonała więź jedności, jaką jest miłość, skłania też tych ludzi do prowadzenia trybu życia odpowiadającego dobrej nowinie zawartej w Słowie Bożym. Postępowaniem swym dowodzą, że zgodnie z jednoczącą radą zapisaną w Liście do Efezjan 5:3-5 dbają o zachowanie prawości pod względem moralnym. W liście tym Paweł wyjaśnia: „A rozpusta i wszelka nieczystość lub chciwość niech nawet nie będą wymieniane wśród was, jak przystoi świętym, także bezwstyd i błazeńska mowa lub nieprzyzwoite żarty, które nie przystoją, lecz raczej dziękczynienie, gdyż to wiedzcie na pewno, iż żaden rozpustnik albo nieczysty, lub chciwiec, to znaczy bałwochwalca, nie ma udziału w Królestwie Chrystusowym i Bożym” (NP). Skoro tylko wszyscy zwolennicy „dobrej nowiny” postępują według tej rady, panuje wśród nich jedność. Nikt nie powinien tej rady lekceważyć, traktując ją jako wskazówki pochodzące od zwykłego śmiertelnika. Są to — wręcz przeciwnie — wskazania, które Bóg za pomocą ducha świętego dał swemu ludowi. Jedność może panować pod warunkiem, że na całym świecie każdy stronnik dobrej nowiny ze Słowa Bożego będzie się wiernie trzymał owej rady. Żaden człowiek nie ma prawa orzekać, do którego z tych wskazań warto się stosować, a które można pominąć. Kto służy Jehowie i kto chce to nadal czynić w jedności, ten uznaje, iż nie może samowolnie rozstrzygać, czemu należy okazywać posłuszeństwo, a co odrzucić. Oto klucz do jedności: Uznawanie zwierzchniej pozycji Jehowy i przyjmowanie wszystkiego, co On mówi poprzez swoje Słowo. Dlatego każdy z tych ludzi zachowuje w pamięci radę apostoła Pawła, zanotowaną w Liście do Rzymian 12:3: „Powiadam (...) każdemu spośród was, mocą danej mi łaski, by nie rozumiał o sobie więcej niż rozumieć należy, lecz by rozumiał z umiarem, stosownie do wiary, jakiej Bóg każdemu udzielił” (NP). A zatem jedność pojawia się tam, gdzie wszyscy wypowiadają się zgodnie i podążają za jednolitym tokiem myślenia.

⁹ Według rady „dobrej nowiny” nie należy w rozmowach ani nawet w myślach zajmować się rozpustą bądź chciwością. Strzeż swego języka, aby nie opowiadał nieprzyzwoitych żartów, bacz także na to, by prowadzić tryb życia wolny od zarzutów, którego nie trzeba się wstydzić. Dlaczego? Po to, żebyś mógł w jedności służyć sprawie „dobrej nowiny”, bez względu na poziom swego wykształcenia, dawne obyczaje czy przynależność narodową.

10. Jakie dalsze ostrzeżenia podaje Paweł w Liście do Efezjan?

¹⁰ Dobra nowina ze Słowa Bożego ostrzega również przed kłamstwem, kradzieżą i przeklinaniem. Apostoł Paweł napisał: „Odrzuciwszy kłamstwo, mówcie prawdę, każdy z bliźnim swoim, bośmy członkami jedni drugich. Gniewajcie się, lecz nie grzeszcie; niech słońce nie zachodzi nad gniewem waszym, nie dawajcie diabłu przystępu. Kto kradnie, niech kraść przestanie, a niech raczej żmudną pracą własnych rąk zdobywa dobra, aby miał z czego udzielać potrzebującemu. Niech żadne nieprzyzwoite słowo nie wychodzi z ust waszych, ale tylko dobre, które może budować, gdy zajdzie potrzeba, aby przyniosło błogosławieństwo tym, którzy go słuchają” (Efez. 4:25-29, NP). Wszyscy, którzy pragną służyć Jehowie z całego serca, znajdują w tej budującej radzie dobrej nowiny ze Słowa Bożego zachętę, żeby i w tej dziedzinie postępować jednolicie.

11. Jak niektórzy zapatrują się na kłamstwo? Dlaczego jednak kłamstwo odpowiada tylko tym, którzy lubią siać niezgodę?

¹¹ W różnych stronach świata dyplomaci i mężowie stanu posługują się dziś metodą okłamywania zarówno własnego narodu, jak też innych rządów. Zapytany w tej sprawie pewien dygnitarz oświadczył, iż rząd ma niezaprzeczalne prawo „kłamać dla ratowania swej pozycji”. Słowo Boże radzi jednak inaczej: „Mówcie prawdę, każdy z bliźnim swoim, bośmy członkami jedni drugich” (Efez. 4:25, NP). Jedność występuje tylko tam, gdzie ludzie mówią sobie prawdę. Kłamcy to oszuści. Jakże kłamstwo mogłoby prowadzić do jedności ugruntowanej na mocnej i trwałej podstawie? To niemożliwe!

12. Dlaczego kradzież niweczy jedność?

¹² Złodziejstwo niweczy jedność. Dobra nowina ze Słowa Bożego potępia kradzieże. Według sprawozdania pewnej agencji zajmującej się wykrywaniem przestępczości sami tylko pracownicy biurowi kradną w każdym dniu pracy ponad pięć milionów dolarów w gotówce i towarach. Nie wszyscy ci ludzie są poganami czy ateistami. Większość z nich utrzymuje kontakt z jakąś społecznością religijną. Wolą jednak sami dla siebie ustanawiać prawa, odrzucając przy tym dobrą radę ze Słowa Bożego, aby ten, kto kradnie, już więcej nie kradł. W interesie jedności dobra nowina z Pisma świętego zabrania kradzieży tym, co się ubiegają o błogosławieństwo i łaskę Boga.

13. (a). Jak rozpowszechnione jest dzisiaj przeklinanie? (b) Jakiej mądrej rady udziela nam w tym względzie Biblia?

¹³ Doszło do tego, że dziś przeklinanie jest na porządku dziennym i wiele ludzi nie widzi w tym nic zdrożnego. W filmach, w telewizji, nawet w sztukach teatralnych rozpowszechniły się tak zwane „mocne wyrażenia”, czyli po prostu mowa wulgarna. Przeważa opinia, że chcąc być kimś, trzeba używać słów plugawych, trzeba rzucać przekleństwami. Osobom o tak spaczonych pojęciach rady i upomnienia biblijne wydają się staroświeckie, przestarzałe, i dlatego traktują je z pogardą. Niemniej jednak ci, którzy dążą do jedności wśród ludzi, nie mogą sobie pozwalać na to, aby z ich ust wyszło choć jedno nieprzyzwoite słowo. Posługiwanie się sprośną mową wcale nie dowodzi, że się nareszcie jest prawdziwym „mężczyzną” lub „kobietą”. Biblia poleca tym, którzy pragną podobać się Bogu i pracować na rzecz jedności, by stosowali się do następującej rady: „Wreszcie, bracia, myślcie tylko o tym, co prawdziwe, co poczciwe, co sprawiedliwe, co czyste, co miłe, co chwalebne, co jest cnotą i godne pochwały” (Filip. 4:8, NP). Plugawa mowa plugawi człowieka. Chcąc uniknąć splugawienia, pójdź za radą z Listu do Filipian 4:8. Jeżeli chcesz się przyczyniać do jedności, trzymaj się tego, co powiada dobra nowina Słowa Bożego. Wystrzegaj się wszystkiego, co mogłoby napełnić twój umysł brudnymi słowami i myślami. Jeżeli będziesz karmił swój umysł bezwartościowymi, brukowymi pismami, sztukami scenicznymi, filmami, programami telewizyjnymi, to z czasem i twoje usta staną się podobnym śmietniskiem. Pamiętaj, że powyższa rada pochodzi od Stwórcy człowieka i jest wynikiem oddziaływania ducha świętego na ludzi, którzy mówili to, co im nakazał ów święty duch.

14. Dlaczego do jedności prowadzi także wystrzeganie się złorzeczenia, zawziętości, gniewu, złości i wrzasku?

¹⁴ „Dobra nowina” sprowadza jedność w jeszcze jednej dziedzinie życia. Pisał o tym apostoł Paweł takimi słowami: „Wszelka gorycz i zapalczywość, i gniew, i krzyk, i złorzeczenie niech będą usunięte spośród was, wraz z wszelką złością” (Efez. 4:31, NP). W dzisiejszym świecie na każdym kroku spotkać się można ze złorzeczeniem, zawziętością, gniewem i złością. Przez apele, demonstracje, rozruchy i inne formy wyrażania protestu ludzie dają upust swemu oburzeniu z powodu pewnych posunięć lub — na odwrót — braku działania ze strony jakiejś jednostki czy też grupy osób. Tymczasem rada ucznia Jakuba, jednego z tych mężów Bożych, którym były powierzone święte wypowiedzi stanowiące treść dobrej nowiny, brzmi: „Gniew człowieka nie czyni tego, co jest sprawiedliwe u Boga” (Jak. 1:20, NP). Zawarta w Słowie Bożym dobra nowina radzi, że ani gniew, ani wrzask, ani obelżywa mowa nie ma być cechą osobowości chrześcijańskiej. Chrześcijanom udzielono raczej napomnienia, że powinni „przyodziać nową osobowość, stworzoną według woli Bożej w prawdziwej sprawiedliwości i lojalności” (Efez. 4:24, NW). Jedność myśli i działania osiąga się wówczas, gdy wszyscy pragnący uznania Stwórcy dokładnie stosują się do wskazań dobrej nowiny pochodzącej od Boga. Jakże rozsądna jest więc rada Jakuba, który napisał: „Niech każdy człowiek będzie skory do słuchania, nieskory do mówienia, nieskory do gniewu”! — Jak. 1:19, NP.

ZJEDNOCZENI W POPIERANIU KRÓLESTWA BOŻEGO

15. (a) Jak neutralność chrześcijańska przyczynia się do jedności? (b) Dlaczego Jehowa nie wynosi jednego narodu nad drugi?

¹⁵ Dalszym czynnikiem, który sprzyja jedności wśród chrześcijan przestrzegających rad dobrej nowiny ze Słowa Bożego, jest zachowywanie neutralności. Jezus Chrystus otwarcie powiedział o swych naśladowcach: „Nie są częścią świata, jak i ja nie jestem częścią świata” (Jana 17:14, NW). Ponadto Biblia wyjawia niedwuznacznie, że „Pańska jest ziemia i wszystko, co ją napełnia, okrąg świata i jego mieszkańcy” (Ps. 24:1, Szeruda). Dla Jehowy nie istnieją więc na naszym globie żadne granice krajów. Utrzymujący się dziś podział ziemi na poszczególne państwa o odmiennych systemach rządów nie jest dziełem Jehowy. Nie poważa On jednego narodu bardziej niż drugi, nie darzy łaskami jednego kosztem drugiego ani nie udziela żadnemu z nich wyłącznego poparcia. Obecny podział ziemi jest dziełem „boga tego systemu rzeczy”, Szatana Diabła, który nawet ofiarował Jezusowi wszystkie królestwa świata za cenę oddania mu choćby jeden raz hołdu (2 Kor. 4:4, NW; Mat. 4:8, 9). Dobra nowina ze Słowa Bożego wyjaśnia, że Jehowa „z jednego człowieka wyprowadził cały ród ludzki, aby zamieszkiwał całą powierzchnię ziemi” (Dzieje 17:26). Dlatego też Bóg wzywa tych, którzy Jemu pragną służyć w jedności, aby byli neutralni wobec spraw doczesnego systemu rzeczy. W imię tej jedności każdy z nich, niezależnie od swego miejsca zamieszkania, przynależności narodowej i rasowej, pochodzenia społecznego i języka, jakim się posługuje, musi działać w harmonii z ludem Bożym na całym świecie. I znowu nie chodzi tutaj o to, jak poszczególny niedoskonały człowiek interpretowałby prawo Boże. Chodzi raczej o stosowanie się do wskazań, od których wszechmocny Jehowa Bóg, Praprzyczyna wszystkich rzeczy, uzależnia istnienie jedności i zsyłanie swego błogosławieństwa.

16. (a) Czy chrześcijanie z racji swej neutralności przeciwstawiają się władcom? (b) Jaką wskazówkę dał im Jezus w tej sprawie?

¹⁶ Równocześnie wszakże dobra nowina ze Słowa Bożego wskazuje, że wszyscy doprowadzeni do jedności charakteryzującej lud Boży mieli być posłuszni władcom i rządom, nigdy nie naruszając swej jedności przez próbę obalenia istniejącego systemu. Sam Jezus powiedział przecież: „Oddajcie więc Cezarowi to, co do Cezara należy, a Bogu to, co do Boga należy” (Mat. 22:21). Takie stanowisko chrześcijan na całym świecie stanowi dalszy dowód ich jedności w myślach i czynach.

17. Dlaczego nakaz zawarty w sprawozdaniu ewangelicznym Mateusza 24:14 także stanowi czynnik jednoczący prawdziwych chrześcijan?

¹⁷ Prócz całego tego jednoczącego wpływu, jaki dobra nowina ze Słowa Bożego wywiera na wierzących, jedność ich wynika dodatkowo z posłusznego wykonywania polecenia, jakie się mieści w słowach z Ewangelii według Mateusza 24:14, co do ogłaszania dobrej nowiny o Królestwie Bożym po całej zamieszkanej ziemi na świadectwo. Wszyscy doprowadzeni do jedności przez dobrą nowinę Bożą zawartą w Jego Słowie, Piśmie świętym, uczestniczą w ogłaszaniu na całym świecie wieści o Królestwie Bożym i działalność ta również jest dla nich jednoczącą więzią. Owa dobra nowina zespala ludzi wszelkich ras i narodowości we wspólnej pracy, w której każdy udziela się bez odczuwania choćby śladu stronniczości.

18. Co jest możliwe do osiągnięcia, gdy Jehowa mówi, a ludzie Go słuchają?

¹⁸ Tak doszło do tego, że w obecnym dwudziestym wieku jednocząca treść Słowa Bożego bywa udostępniana ludziom w formie ustnej i w postaci słowa drukowanego. Chociażby ludzie mniemali, iż bez rozbieżności zdań nie ma mowy o postępie, my jednak możemy powiedzieć z całym przekonaniem, że kiedy mówi Jehowa, Stwórca wszechświata, a ludzie wszelkiego pokroju i ze wszystkich stron świata Go słuchają — wtedy możliwa jest wśród nich współpraca w jedności, bez rozdźwięków, bez sporów i bez zatargów.

19. Co Jehowa obiecał uczynić dla swego ludu? Do czego zapraszamy czytelników niniejszego pisma?

¹⁹ W proroctwie Micheasza 2:12 wszechmocny Bóg zapowiedział o swoim ludzie: „Doprowadzę ich do jedności, jak trzodę w zagrodzie” (NW). Doprawdy, „jak dobrze i jak miło, gdy bracia wspólnie mieszkają w jedności! (...) Jest to jak rosa z Hermonu, która opada na góry Syjonu; bo tam z nakazu Jehowy jest błogosławieństwo, a nawet życie po czas niezmierzony” (Ps. 133:1-3, NW). Jedność ta istnieje i jest dziś widoczna w 207 krajach oraz wyspach morskich wokół całego globu ziemskiego. Również ty, drogi czytelniku, możesz się stać uczestnikiem tej ogólnoświatowej jedności. Zapraszamy cię do dokładnego zbadania Słowa Bożego i do zapoznania się z tą społecznością, którą Bóg się dziś posługuje w celu zaniesienia ludziom dobrej nowiny mogącej zjednoczyć całą ludzkość.