Przekładzie Nowego Świata, zamiast w tych miejscach podawać słowa: „wnętrzności” lub „trzewia”, dla jaśniejszego zrozumienia tłumaczy je przez: „subtelne uczucia” albo „czułe zmiłowanie”, jak na przykład w Liście do Filipian 2:1 i w Liście 1 Jana 3:17. — Kol. 3:12, NW.

Doprawdy zdumiewająco często są w Piśmie świętym stosowane przenośnie oparte na poszczególnych częściach ciała. Ożywia to treść i uwypukla jej specyficzny koloryt, niemniej jednak te przekłady Biblii, które podają opisowo znaczenie danych wyrażeń, stanowią wielką pomoc w studium, zwłaszcza gdy ta czy inna przenośnia nie jest znana w języku, na który dokonany został przekład.

Pytania czytelników

● W czasie pobytu na ziemi Jezus Chrystus rzekł kiedyś: „Widziałem szatana, spadającego z nieba jak błyskawica.” (Łuk. 10:18, BT) Czy to oznacza, że Szatan już wtedy został wyrzucony z nieba? — O.B.

Nie; Pismo święte nie daje nam podstaw do takiego pojmowania wypowiedzi Jezusa, zanotowanej w Ewangelii według Łukasza 10:18. Chrystus z pewnością nawiązał tu do przyszłego zdarzenia, ale skłoniły go do tego okoliczności, z jakimi się aktualnie zetknął.

Poprzednio był „naznaczył Pan i innych siedemdziesięciu, i rozesłał ich po dwóch przed obliczem swoim do każdego miasta i miejsca, dokąd sam miał przyjść” (Łuk. 10:1, NT). Pomyślnie spełniwszy wyznaczone zadanie, siedemdziesięciu uczniów powróciło z radością, mówiąc: „Panie, przez wzgląd na Twoje imię nawet złe duchy nam się poddają.” (Łuk. 10:17, BT) Był to wspaniały pokaz przewagi mocy Bożej nad demonami! Tak świetne sprawozdanie całkiem słusznie pobudziło Jezusa do wypowiedzenia powyższych znamiennych słów o upadku Szatana, słów wskazujących na zapanowanie nad tym niegodziwcem.

Po rozważeniu innych wypowiedzi Biblii na ten temat staje się rzeczą oczywistą, że Chrystus słowami zanotowanymi w Ewangelii według Łukasza 10:18 nie nawiązywał do żadnego wcześniejszego, faktycznego upadku Szatana z nieba. W księdze Objawienia 12:7-9 czytamy o zrzuceniu Szatana i jego demonów z nieba na ziemię. Ale nie nastąpiło to ani za dni ludzkiego życia Jezusa na ziemi, ani przedtem. Należy pamiętać, że cała księga Objawienia zawiera materiał proroczy. Nie stanowiła ona opisu minionych dziejów. Wskazują na to chociażby słowa z Objawienia 1:1: „Objawienie Jezusa Chrystusa, które dał mu Bóg, aby ukazał sługom swoim to, co ma się stać wkrótce; to też wyjawił On za pośrednictwem zesłanego anioła swojego słudze swemu Janowi.” Apostołowi Janowi przekazano owo objawienie na wyspie Patmos pod koniec pierwszego wieku naszej ery, a spisywanie go ukończył około roku 96. Miało to więc miejsce wiele lat po okresie, w którym Jezus Chrystus wyrzekł słowa uwiecznione w Ewangelii według Łukasza 10:18.

Pilne prześledzenie rozdziału dwunastego księgi Objawienia pozwala poznać, że strącenie Diabła i jego niegodziwych aniołów z nieba miało nastąpić po narodzinach Królestwa Bożego (Obj. 12:5, 10). Jak już niejednokrotnie na podstawie Pisma świętego wykazywano na łamach „Strażnicy”, Królestwo niebiańskie pod rządami Chrystusa Króla zostało ustanowione w roku 1914 n.e. Wkrótce po wprowadzeniu na tron Jezus Chrystus, czyli Michał, przystąpił do działania i wtedy „wybuchła walka w niebie”. Michał i aniołowie stojący pod jego rozkazami podjęli bój z Szatanem i jego aniołami, w wyniku czego zrzucili ich z nieba aż na ziemię.

Wydaje się więc, że Jezus miał właśnie na myśli ostateczne usunięcie tegoż przeciwnika z nieba, kiedy rzekł: „Widziałem szatana, spadającego z nieba jak błyskawica.” O upadku jego upewniał fakt, że siedemdziesięciu głosicieli ewangelii, choć byli to zwyczajni ziemscy ludzie, potrafiło z powołaniem się na imię Jezusa wypędzać demony. Dla Jezusa był to znak, że w chwili wyznaczonej