Czy odnosisz się z szacunkiem do imienia Chrystusa?

„Bóg wyniósł go [Jezusa] na wyższe stanowisko i łaskawie dał mu imię, które jest nad wszelkie inne imię, tak iż w imię Jezusa powinno się zginać każde kolano tych, co są w niebie, i tych, co na ziemi, i tych, co pod ziemią, a każdy język powinien otwarcie przyznawać, że Jezus Chrystus jest Panem ku chwale Boga Ojca” (Filip. 2:9-11).a

APOSTOŁ Paweł opisał w powyższych wersetach szacunek i cześć, należne imieniu Jezusa. Czy na dźwięk jego imienia ‛zginasz kolano’? Czy w ogóle wiesz, czytelniku, jakie to „imię, które jest nad wszelkie inne imię”, dał mu Jehowa Bóg? W dobie obecnej setki milionów ludzi podają się za chrześcijan. Czy można o nich powiedzieć, że ‛zginają kolano’ w imię Jezusa? Rozpatrzmy dokładniej sprawę tego imienia i przekonajmy się, co obejmuje ‛zginanie kolana’ z szacunku dla niego.

O JAKIE TU CHODZI IMIĘ?

Przede wszystkim: właściwie jakie „imię” zostało dane Jezusowi? Nie może nim być po prostu jego imię własne. Tak samo nazywali się różni inni ludzie, trudno więc powiedzieć, by słowo „Jezus” było imieniem „nad wszelkie inne imię”. Nie chodzi też o imię Jezusa w znaczeniu jego dobrej sławy. Owszem, zyskał ją sobie jako świadek na rzecz Jehowy, najwybitniejszy ze wszystkich stworzeń (Obj. 3:14). Była to jednak jego zasługa. Natomiast „imię, które jest nad wszelkie inne imię” — jak czytamy — „łaskawie dał mu” sam Bóg.

Co więc należy rozumieć przez owo imię? Odpowiedź na to pytanie podsuwają nam pewne słowa proroka Izajasza. Setki lat przed przyjściem na świat Jezusa napisał on: „Dziecię bowiem narodziło się nam, został nam dany syn; panowanie książęce spocznie na jego barkach. A z imienia będzie zwany: Cudowny Doradca, Potężny Bóg, Wieczysty Ojciec, Książę Pokoju” (Izaj. 9:6 [9:5, Nowy Przekład]).

Co znaczy tutaj wyraz „imię”? Odnosi się do wysokiego stanowiska i władzy, które miał otrzymać Jezus, aby mógł spełnić wolę swego Ojca. Na dowód uznawania tej wielkiej władzy i uległości wobec niej powinno się zginać każde kolano. Skoro tak jest, zapoznajmy się dokładniej z wymienionymi przed chwilą czterema tytułami.

Z JAKICH WZGLĘDÓW JEZUS JEST „CUDOWNYM DORADCĄ”?

Izajasz przepowiedział przede wszystkim, że Jezus otrzyma imię „Cudowny Doradca”. Miał być upoważniony do udzielania zbawiennych rad ludzkości. Zanim jeszcze urodził się na ziemi, pełnił w niebie funkcję Słowa, czyli naczelnego rzecznika Jehowy (Jana 1:1). Przebywając potem między ludźmi, mówił im o tym, co ich mogło doprowadzić do życia wiecznego. Były to więc naprawdę cudowne rady! Słusznie też Piotr rzekł do Mistrza: „Ty masz słowa życia wiecznego” (Jana 6:68). Jezus odgrywa kluczową rolę w przekazywaniu informacji od Jehowy (Obj. 1:1). Słuchanie jego słów jest dziś dla każdego kwestią życia lub śmierci. Czytamy, że jest „drogą i prawdą, i życiem” (Jana 14:6). Bez zwracania uwagi na tego „Cudownego Doradcę” nie można dostąpić wybawienia.

W JAKIM ZNACZENIU JEST „POTĘŻNYM BOGIEM”?

Izajasz mówił także o tym, że Jezus będzie „Potężnym Bogiem”. Przed przyjściem na ziemię oczywiście też był „bogiem”, mianowicie „obrazem Boga niewidzialnego, pierworodnym całego stworzenia” (Jana 1:1; Kol. 1:15). Odkąd poniósł śmierć jako człowiek i zmartwychwstał jako nieśmiertelny duch, stał się bogiem w tym sensie, że uczestniczy organicznie w „Boskiej właściwości” (Kol. 2:9; 1 Tym. 6:15, 16).

Niemniej jednak z tytułem „Potężny Bóg” wiąże się określony rodzaj władzy. W Biblii nazwano bogami nawet niektórych ludzi. Dlaczego? Ponieważ pełnili w narodzie izraelskim funkcję sędziów (Ps. 82:1-6). Jezus, „Potężny Bóg”, jest wielkim Sędzią zamianowanym przez Jehowę. Sam kiedyś wyjaśnił, co to znaczy: „Ojciec zresztą w ogóle nie sądzi nikogo, lecz wszelkie sądzenie powierzył Synowi, aby wszyscy szanowali Syna, tak jak mają szacunek dla Ojca” (Jana 5:22, 23).

Do aktów wymierzania sprawiedliwości poruczonych Jezusowi miało należeć osądzenie jego własnego zboru — zarówno tych członków, którzy by zmarli przed jego powrotem z władzą królewską, jak i tych, którzy wtedy mieli jeszcze żyć. Nastąpiło to podczas jego obecności w okresie „zakończenia systemu rzeczy” (Mat. 24:3). Ponadto Jezus sądzi dziś narody, oddzielając „owce” od „kozłów”. A po Armagedonie będzie kierował tysiącletnim dniem sądu nad całą ludzkością. Rzeczywiście jest „Potężnym Bogiem”! (Mat. 25:31-46; Obj. 11:18; 1 Piotra 4:17; Obj. 20:4, 5, 13).

DLACZEGO SŁUSZNIE NAZWANO GO „WIECZYSTYM OJCEM”?

Przepowiedziano ponadto, że Jezus zostanie „Wieczystym Ojcem”. Jak miało do tego dojść? Otóż pierwszym ojcem rodu ludzkiego był Adam. Ale gdy zgrzeszył, stracił sposobność stania się jego ojcem na zawsze. Nie mógł już przekazać w dziedzictwie swemu potomstwu wiecznotrwałego życia. Natomiast Jezus nie popełnił grzechu. A poświęciwszy za ludzkość swe bezgrzeszne życie, wszystkim okazującym wiarę otworzył drogę do życia wiecznego (Jana 3:16; 1 Jana 2:2). W ten sposób dał im to, czego nie mogli uzyskać od Adama. Dlatego Biblia nazywa go też „ostatnim Adamem” i „duchem życiodajnym” (1 Kor. 15:45). Słusznie otrzymał miano „Wieczystego Ojca” przyszłej, doskonałej ludzkości.

JAK WYSTĄPI W CHARAKTERZE „KSIĘCIA POKOJU”?

W końcu Izajasz oznajmił, że imię Jezusa będzie brzmiało: „Książę Pokoju”. Miał zostać Królem, który zapewni swoim poddanym pokój (Ps. 72:6, 7). Jezus wskazał po zmartwychwstaniu na zasięg swego panowania, gdy rzekł: „Dano mi wszelką władzę w niebie i na ziemi” (Mat. 28:18). Składa się na nią zwierzchnictwo nad własnym zborem, sprawowane od 33 roku n.e., oraz nad Królestwem Bożym, którym kieruje od roku 1914 (Kol. 1:13; Obj. 11:15). Jezus zagwarantuje ziemi pokój przez zniesienie z jej powierzchni nieprzyjaciół Bożych i przez sprawiedliwe rządy nad odrodzoną ludzkością (Ps. 37:10, 11; 72:7, 8; Dan. 2:44).

UZNAWANIE IMIENIA JEZUSA

Tak więc „imię, które jest nad wszelkie inne imię”, oznacza pozycję, moc, władzę, jakie Chrystus uzyskał od Boga. Naprawdę jest ono ponad wszelkim innym imieniem, bo poza nim żadne stworzenie nie otrzymało tak wysokiego stanowiska. Tylko o Jezusie powiedziano: „W nikim innym nie ma wybawienia, gdyż nie ma pod niebem innego imienia danego między ludzi, w którym byśmy mieli zostać wybawieni” (Dzieje 4:12). I tylko on mógł obiecać: „Jeżeli będziecie prosić o coś w imię moje, ja to spełnię” (Jana 14:14).

W związku z tym apostoł Paweł pisze dalej: „W imię Jezusa powinno się zginać każde kolano tych, co są w niebie, i tych, co na ziemi, i tych, co pod ziemią” (Filip. 2:10). Tak, nawet ci, „co są w niebie”, czyli wierni aniołowie Boży, uznają jego autorytet i wysokie stanowisko (Hebr. 1:4-6). Jeżeli chodzi o tych, „co pod ziemią” — ci będą się dowiadywać o jego „imieniu”, gdy dostąpią ziemskiego zmartwychwstania. Okaże się ono „zmartwychwstaniem życia” jedynie dla tych, którzy wtedy ‛zegną kolano’ na znak szacunku wobec władzy, jaką Chrystus otrzymał od Boga (Jana 5:29; Obj. 20:12).

„Tych, co na ziemi” (to znaczy nas przebywających na niej obecnie) tak samo obowiązuje ‛zginanie kolana’ na imię Jezusa, jeśli pragną osiągnąć życie wieczne. Powinniśmy więc dawać posłuch temu Cudownemu Doradcy i stosować się do jego wskazówek (Mat. 7:24, 25). Musimy również pokładać w nim wiarę, aby zostały przebaczone nasze grzechy. Dzięki temu stanie się on w końcu naszym Wieczystym Ojcem.

Chcąc osiągnąć ten cel, trzeba w szczególności już teraz darzyć Jezusa szacunkiem oraz poddać się mu jako Królowi i Sędziemu ustanowionemu przez Boga. Czynami swymi — przez to, co robimy na rzecz duchowych braci tego Króla — musimy udowodnić, że jesteśmy „owcami”, a nie „kozłami”. Spoczywa na nas powinność głoszenia drugim dobrej nowiny o Królestwie przepowiedzianego „Księcia Pokoju” (Mat. 24:14; 25:34-40). Musimy też przestrzegać ustaw tego Królestwa, zachowując zarazem neutralność w sprawach doczesnego świata (Jak. 2:8; 1 Kor. 6:9, 10; Jana 15:19).

Jehowa zachęca władców teraźniejszego systemu rzeczy do podporządkowania się Jezusowi (Ps. 2:10-12). Ci wszakże uchylają się od tego i często wręcz zwalczają chrześcijan, którzy chcą być jego posłusznymi poddanymi. Stąd ‛zginanie kolana w imię Jezusa’ nie zawsze jest łatwe. Chrystus ostrzegł zresztą: „Z powodu mego imienia będziecie przedmiotem nienawiści u wszystkich narodów” (Mat. 24:9).

Wierni chrześcijanie doznają na sobie tej nienawiści, gdy obstają przy okazywaniu Jezusowi należnego szacunku oraz przy uznawaniu jego mocy i władzy jako Chrystusa. Uważają to jednak za wielki zaszczyt, związany w dodatku ze wspaniałą nagrodą, że znajdują się wśród tych, o których czytamy w Liście do Filipian 2:11: „Każdy język powinien otwarcie przyznawać, że Jezus Chrystus jest Panem ku chwale Boga Ojca”.

[Przypis]