Wdzięczność dla Jehowy Boga i Jezusa Chrystusa za to, co dla nas uczynili

„O głębokości bogactwa i mądrości, i poznania Boga! Jakże niezbadane są wyroki jego i niewyśledzone drogi jego!” — Rzymian 11:33, NP.

1. Czego potrzeba, aby odczuć w sercu głęboką wdzięczność dla Jehowy?

CHRZEŚCIJAŃSCY świadkowie Jehowy służą Bogu i niestrudzenie pracują w dziele głoszenia dobrej nowiny wszystkim narodom, ponieważ kierują się wdzięcznością — wdzięcznością za to, co Jehowa Bóg i Jezus Chrystus już uczynili i nadal czynią dla ludzkości. Chodzi tu o rzecz wielkiej wagi: wdzięczność serdeczną. Aby odczuwać taką wdzięczność, musimy poznać Boga, nabyć wiedzy o Nim. Jezus Chrystus oświadczył: „To znaczy życie wiecznotrwałe: ich nabywanie wiedzy o tobie, jedynym prawdziwym Bogu, i o tym, któregoś posłał, Jezusie Chrystusie” (Jana 17:3, NW). Jeżeli chodzi o tę wiedzę, to musimy stale ją pomnażać; nie wystarczy jedynie wierzyć, że Bóg istnieje, wiedzieć coś niecoś o tym, co uczynił jako Stwórca. Wiedzieć coś powierzchownie o Bogu to jedno, a poznać Go to zupełnie co innego. Naprawdę znać Boga znaczy o wiele więcej niż tylko posiadać o Nim ogólnikowe wiadomości. Ustawiczne pogłębianie wiedzy o Bogu wzbudza w naszym sercu uczucie wdzięczności dla Niego, gdyż wtedy coraz lepiej zdajemy sobie sprawę, jak przyjaźnie On jest usposobiony do rodu ludzkiego i z jak niezrównaną miłością oraz cierpliwością daje wyraz tej swojej przyjaźni.

2, 3. Co może powstrzymać człowieka od obrania sobie grzesznego trybu życia?

² Apostoł Jan był od przeszło sześćdziesięciu lat chrześcijańskim sługą Bożym, gdy napisał: „Każdy, kto trwa w Nim, nie grzeszy, żaden zaś z tych, którzy grzeszą, nie widział Go ani Go nie poznał” (1 Jana 3:6)a. Dalej czytamy też: „Kto nie miłuje, nie zna Boga, bo Bóg jest miłością” (1 Jana 4:8). Ludzie, którzy nie poznali Boga, nie mogą też uświadomić sobie wszystkich cennych Jego zalet ani wzniosłych zasad, jakimi się kieruje; stąd i w sercu tego sobie nie cenią.

³ Jan donosi nam, że już wówczas niektórzy nie dopisali pod tym względem. Oto jego słowa: „Nie byli z nas. Gdyby bowiem byli z nas, byliby pozostali z nami” (1 Jana 2:19, NP). Jan podkreśla tym sposobem, że ci, którzy naprawdę poznali Boga, którzy Go poznali tak blisko, jak się poznaje dobrego przyjaciela lub kochającego ziemskiego ojca, na pewno dochowają wierności. Nie pozwalają sobie na próbowanie grzesznego biegu życia, co prowadzi do odpadnięcia od prawdy. Można więc słusznie powiedzieć, że nie każdy, kto się podaje za sługę Bożego, nawiązał tę zażyłą znajomość z Bogiem, bo są tacy, którzy odpadają, a inni bywają wykluczeni ze społeczności zborowej za niebiblijne praktyki.

WZOROWANIE SIĘ NA BOGU

4. Dlaczego Jezus mógł objawić Boga ludziom na ziemi?

⁴ Kiedy jeszcze Jezus przebywał na ziemi, powiedział on, że nikt nie zna w całej pełni Ojca, tylko Syn, jak również ten, komu Syn zechce Go objawić (Mat. 11:27). Syn był w zażyłych stosunkach z Ojcem od miliardów lat przed przyjściem na ziemię; dlatego podczas swej ziemskiej służby posiadał najpełniejszą wiedzę o Ojcu. Tak dobrze znał przymioty Boże, że kochał Go bardziej niż wszyscy inni, ze swej strony natomiast potrafił słowem i czynnym naśladowaniem Jehowy Boga objawiać Go drugim.

5. Jak odbija się na człowieku służenie jakiemuś bogu?

⁵ Człowiek z czasem staje się odbiciem takiego boga, jakiemu służy. Jeżeli umysłem swoim wierzy w boga okrutnego, utrzymującego ogień piekielny, to stopniowo sam zatwardzi swoje serce; stanie się złośliwym i okrutnym wobec innych osób. Jezus zapowiedział, że niektórzy ludzie w zaślepieniu będą nawet zabijać sług Bożych, mniemając, że oddają przysługę Bogu (Jana 16:2). Ale jeśli ktoś służy Bogu miłości, i on będzie miłował drugich. Będzie w sobie rozwijał przymioty tego Boga. Skoro służy Jehowie, będzie się wzorował na Nim jak syn, który z całego serca kocha swego ojca. — Efez. 5:1.

6. W jaki sposób dochodzimy do poznania Boga?

⁶ Służąc więc Bogu ramię w ramię z naszymi braćmi w wierze, za najważniejszą rzecz musimy uznać dopomaganie im w poznaniu Boga i Jego punktu widzenia (Porównaj z tym księgę Wyjścia [2 Mojżeszową] 18:15, 16). Poznawanie Boga nie może się ograniczać jedynie do studiowania. Pismo święte radzi w Liście do Rzymian 12:2: „Abyście doświadczali, która jest wola Boża dobra i przyjemna, i doskonała” (Wk). Osiągamy to przez współdziałanie z Nim (2 Kor. 6:1). Dzięki stosowaniu w praktyce słusznych zasad Bożych doświadczamy sami na sobie i się przekonujemy, dlaczego jest On szczęśliwym Bogiem oraz dlaczego wszyscy, którzy z Nim współdziałają, są także szczęśliwi (1 Tym. 1:11, NW). Stajemy się prawdziwymi przyjaciółmi Jego wiernych przyjaciół i czerpiemy radość ze współpracy z nimi.

CO JEST NAPRAWDĘ WAŻNE

7, 8. (a) Jak możemy uzyskać pełne rozeznanie? (b) Jaki powinien być nasz stosunek do jakiegoś szczegółu, którego nie możemy w pełni zrozumieć?

⁷ Potrzeba nam dokładnej wiedzy o Bogu. Apostoł Paweł napisał jednak w związku z tym tematem: „O to wciąż się modlę, żeby wasza miłość jeszcze coraz bardziej obfitowała w dokładną wiedzę i pełne rozeznanie; żebyście się upewniali o rzeczach ważniejszych, aby być bez skazy i nie powodować zgorszenia aż do dnia Chrystusa” (Filip. 1:9, 10, NW). Przy wszystkim, co poznajemy, powinniśmy starać się zrozumieć, jak to wiąże się z Bogiem i Chrystusem, oraz się zastanowić, w jaki sposób to uwypukla wspaniałość Bożej osobowości i Jego postanowień. Powinniśmy być gotowi pogłębiać swe zrozumienie i docenianie tego, co dla nas uczynili Bóg i Chrystus. A wtedy nawet napotkawszy coś, czego nie rozumiemy w całej pełni, nie damy się łatwo wytrącić z równowagi, nie damy sobie wydrzeć wiary we wszystko, co poznaliśmy jako naprawdę ważne.

⁸ Pewien brat, będący w prawdzie już od wielu lat, wypowiedział się o tym następująco: „Dobrze jest uczyć się jak najwięcej. Musimy pomnażać swoją wiedzę, żeby umacniać wiarę; ale nie możemy nigdy pozwalać sobie na to, żebyśmy się potknęli o jakąś drobną sprawę. Wychodzę z takiego założenia: Wiem, co Jehowa Bóg i Jezus Chrystus uczynili dla nas, a to już wystarczy, by za to nawet oddać życie.”

9. Dlaczego jest ważne, aby nie „wykraczać ponad to, co zostało napisane”?

⁹ Czasopismo Strażnica stawia sobie za cel, żeby dopomagać czytelnikom w poznawaniu myśli Bożych, w przyswajaniu sobie Jego zapatrywania na różne sprawy. A zbiorowo pojęty sługa Boży, jakim jest „niewolnik wierny i rozumny”, ma nawet obowiązek wyłuszczania nam tych rzeczy na podstawie Słowa Bożego, co też wiernie czyni aż do chwili obecnej. Właśnie dlatego tak ważne jest stosowanie się do zasady, którą apostoł Paweł zapisał w Liście 1 do Koryntian 4:6: „Nie wolno wykraczać ponad to, co zostało napisane”. Jeżeli się tego będziemy trzymać, nie wykraczając poza ramy, jakie Biblia nakreśla zborowi chrześcijańskiemu, pomożemy innym do poznania Boga i Chrystusa, a nie będziemy ich skłaniać do zapatrywania się na nas samych jako poszczególne jednostki (1 Kor. 4:6). Nie chcemy, aby ktokolwiek polegał na nas, ale by każdy opierał się tylko na Jehowie. Pragniemy, żeby i drudzy zdali sobie sprawę z faktu, iż cały zbór chrześcijański odzwierciedla przymioty Boże, różnie się wyrażające u różnych członków (1 Kor. 12:4, 5, 24, 25). Nasze własne poglądy mogą się zrazu wydawać dobre, ale na dłuższą metę nie spełnią pokładanych w nich nadziei, bo gdy nasi bracia nie poznają Boga i Jezusa Chrystusa ani ich cennych zalet, będą pozbawieni tego, co najważniejsze.

10. Jaka nauka ułatwi nam lepsze poznanie Boga?

¹⁰ Jedną z najlepszych dróg zapoznania się z cudownymi przymiotami Bożymi jest zrozumienie biblijnej nauki o ofierze okupu. Kiedy ktoś w pełni pojmie, co Bóg i Jego Syn dla niego uczynili, udzielając mu w ten sposób pomocy, na którą wcale nie zasłużył — wówczas niepodobna, aby na to zareagował inaczej niż wykazaniem wobec bliźnich, jaka go przepełnia miłość i wdzięczność.

KWESTIA SPORNA

11. Jaką kwestię wysunął Szatan, wszczynając spór z Bogiem?

¹¹ Potrzeba okupu powstała w związku z kwestią sporną, jaka swego czasu wynikła między Bogiem a Szatanem. Z trzeciego rozdziału księgi Rodzaju [1 Mojżeszowej] dowiadujemy się, jak doszło do wyłonienia się tej kwestii. Diabeł przemówił do Ewy, posłużywszy się w tym celu zwierzęciem. Zwróćmy jednak baczną uwagę na to, co powiedział. Pomoże nam to zrozumieć, czego ta kwestia sporna dotyczy, o co w niej chodzi. Rzekł do Ewy: „Czy to prawda, że Bóg powiedział: Nie jedzcie owoców ze wszystkich drzew tego ogrodu?” W gruncie rzeczy mówił więc jak gdyby: ‚Czyżby faktycznie Bóg coś takiego wam powiedział? Czyżby tak z wami sobie postąpił i pozbawił was czegoś?’ Diabeł nie odkrył od razu swoich zamiarów i nie powiedział otwarcie, że Bóg nie ma racji, gdyż mógłby się spotkać ze zdecydowaną odprawą. Najpierw zasiał do umysłu Ewy wątpliwość, wzbudzoną przez samolubstwo; potem dopiero posunął się do zniesławienia Boga, oświadczając: ‚Bóg wie, że to nie jest słuszne. Wie, że jeśli zjecie z owocu zakazanego drzewa, zdobędziecie więcej wiedzy.’ — Rodz. 3:1-5.

12. Czy kwestia sporna dotyczyła zwierzchnictwa Bożego? Objaśnij to szerzej.

¹² Tak więc Szatan wysunął kwestię sporną. Na czym ona polegała? Czy było to wyzwanie rzucone zwierzchnictwu Bożemu? Możemy na to odpowiedzieć przecząco, bo gdy ktoś rzeczywiście dzierży władzę zwierzchnią, wtedy nikt inny nie będzie tego faktu podawał w wątpliwość, chyba że chciałby się z góry skazać na przegraną. Zauważmy, iż nawet w późniejszym okresie Diabeł nie zakwestionował ograniczeń, jakie na niego nałożył Bóg Wszechmocny dla ochrony życia Ijoba. — Ijoba 2:6, 7.

13. Co to jest suwerenność? Czy wyzwanie było rzucone suwerenności Bożej jako faktowi?

¹³ Czy w takim razie chodziło o suwerenność Bożą? Suwerenność oznacza prawo do władzy, połączone z możliwością udzielenia komuś pełnomocnictwa do sprawowania rządów. Czy Szatan rzucił wyzwanie suwerenności Boga? Tak, ale nie podważał samego faktu, samego istnienia suwerenności Bożej, gdyż jeśli ktoś jest najwyższy i wszechmocny, to może rządzić bez względu na czyjekolwiek zdanie. Zatem suwerenna władza Boża jako taka nie była nigdy zagrożona.

14. Czemu związanemu z suwerennością Bożą zostało rzucone wyzwanie? W jaki sposób?

¹⁴ Fakt suwerenności Jehowy nie był więc podawany w wątpliwość. Wobec tego co? Coś ściśle związanego z suwerennością Bożą. Z tego, co Diabeł powiedział, możemy łatwo się zorientować, że zakwestionowana została słuszność, zasadność i sprawiedliwość suwerennej władzy Jehowy. Bóg na pewno był suwerennym Władcą, ale czy z tej suwerenności korzystał naprawdę z myślą o dobru swoich stworzeń? Czy raczej odmawiał im czegoś? Kiedy Diabeł mówił do Boga o Ijobie, przebiegle odwrócił swoją poprzednią argumentację i rzekł mniej więcej tak: ‚Popatrz na wszystko, co Ijob posiada. Popatrz na to, co mu dałeś. Nic dziwnego, że ci służy, skoro ma wszystko od ciebie’. Wprawdzie innymi słowami, ale powtórzył swoje wyzwanie rzucone słuszności i zasadności suwerennej władzy Bożej. — Ijoba 1:8-12.

CZŁOWIEK WCIĄGNIĘTY DO SPORU

15. Jak człowiek został objęty kwestią sporną?

¹⁵ Ponadto ową kwestią sporną objęty jest też człowiek. Wchodzi tu w grę sprawa niezłomnej wierności człowieka wobec Boga. Diabeł twierdził, że suwerenna władza Jehowy nie wychodziła na dobre Jego stworzeniom, że wcale nie była słuszna ani uzasadniona. Powstało więc pytanie: Czy stworzenia będą uznawać suwerenność Jehowy za całkowicie uzasadnioną, a tym samym sprawiedliwą? Czy będą miłować suwerenność Bożą ponad wszystko? Czy będą wolały żyć raczej pod Jego suwerenną władzą niż pod władzą kogokolwiek innego? Czy naprawdę będą się za nią opowiadały całym sercem? A gdyby miały sposobność wydostania się spod suwerenności Bożej i zdobycia całkowitej niezawisłości, czy będą tego chciały? Czy przeciwnie, nawet w takiej sytuacji raczej wybiorą lojalne trwanie przy Nim wbrew wszelkim rzucanym Jemu wyzwaniom?b Bogu podoba się służba takich ludzi, jak wspomniani ostatnio; na innych nie mógłby polegać; wywoływaliby tylko zamieszanie we wszechświecie. I właśnie pod tym względem z powodu wysunięcia kwestii spornej mają być wypróbowane wszystkie stworzenia. Odsieje ona tych wszystkich, którzy mają usposobienie samolubne.

16. Czy Bóg miał wątpliwości co do swej suwerenności? Czy powątpiewał o wierności swej organizacji?

¹⁶ Można by w tym miejscu zadać pytanie: Czy Bóg sam wątpił o swej suwerenności? Czy pomyślał kiedyś, że może popełnił błędy we władaniu wszechświatem? — Nie, był w pełni zadowolony ze swego sposobu rządzenia. Znał samego siebie, a przy tym wiedział, czego potrzebują Jego myślące stworzenia (Wyjścia [2 Mojż.] 34:6, 7; Ps. 136:1-9). Wiedział, że Jego metoda sprawowania władzy służy dobru i wiecznotrwałemu szczęściu Jego stworzeń. Czy jednak nie istniało pewne prawdopodobieństwo, że źle o Nim pomyśli organizacja Jego stworzeń w niebie i na ziemi jako całość? Czy nie groziło masowe odstępowanie od Niego? Nie. Jehowa pozwolił na sprawdzenie tej kwestii spornej, co dowodzi, że nie obawiał się utracenia swej organizacji.

17. Dlaczego Bóg ufał, że Jego organizacja jako całość Go nie opuści?

¹⁷ Jehowa Bóg wiedział, że Jego suwerenność była słuszna i uzasadniona oraz że Jego stworzenia ją miłowały i doceniały. Obdarzył swe stworzenia wolną wolą; dlatego mogło się zdarzyć, że któreś z nich odwróci się od Niego, jeśli zechce obrać takie postępowanie. Bóg wiedział jednak, że nie będzie masowego odstępstwa. Skąd mógł o tym wiedzieć? Z uwagi na zaletę, jaką im zaszczepił, w dodatku uzupełniwszy ją jeszcze możliwością dalszego rozwijania i pogłębiania. Cenną tą cechą jest MIŁOŚĆ. Biblia podaje, że miłość to „doskonała więź jedności” i że „miłość nigdy nie zawodzi” (Kol. 3:14; 1 Kor. 13:8, NW). Jest ona najsilniejszą siłą wiążącą we wszechświecie. Należy też do najważniejszych cech charakterystycznych Jehowy i nie może Go zawieść. Ufał więc niezachwianie, że Jego organizacja będzie trwała przy Nim. Wiedział także, iż znajdą się tacy, którzy Go naprawdę poznają, czego Adam z powodu braku lojalności nigdy nie osiągnął. Ci wszyscy, którzy by dopięli tego celu, będą Go miłować i pozostaną niezłomnymi oraz szczęśliwymi poddanymi Jego suwerennej władzy.

DLACZEGO BÓG POZWOLIŁ NA SPRAWDZENIE TEJ KWESTII SPORNEJ

18. Czy Bóg pozwolił na trwanie kwestii spornej przez 6000 lat dla własnej korzyści? Dla jakiego powodu dopuścił więc do tego?

¹⁸ Następna sprawa: Dlaczego Jehowa podjął rzucone Jemu wyzwanie, dopuszczając, że kwestia sporna utrzymuje się już prawie przez 6000 lat? Czy samolubnie miał w tym na oku własne dobro? Nikt nie może dać Bogu niczego z dóbr materialnych ani majątku; nie może niczego dodać do Jego bogactwa i potęgi ani do Jego wiedzy (Rzym. 11:34-36). Nie trzeba też niczego Jemu udowadniać. On pozwolił więc na to dla swego imienia, a jednocześnie dla dobra swoich stworzeń.

19. Dla kogo wyzwanie Diabła było oszczerstwem?

¹⁹ Przeanalizowanie tej sprawy przekona nas, że tak jest rzeczywiście. Rzucono na Jehowę podłe oszczerstwo, oczerniono Jego sposób rządzenia wszechświatem. Ale podejrzenie padło nie tylko na Jehowę. Oszczerstwo zostało rzucone na każde stworzenie we wszechświecie, gdyż słowa Diabła w istocie rzeczy sugerowały: Trzymają się ciebie jedynie dlatego, że dajesz im wszystko. — Tak to Diabeł rzucił cień, czyli piętno podejrzenia na opinię każdego żyjącego stworzenia obdarzonego zdolnością rozumowania.

20. Dlaczego Bóg pozwolił innym na współudział w zmyciu hańby?

²⁰ Jehowa wiedział, że ma synów, którzy z wielką ochotą skorzystają z każdej sposobności zmycia hańby z Jego imienia. Potraktowaliby to jako najważniejsze swoje zadanie. Ale jednocześnie usunęliby przez to oszczercze piętno z samych siebie oraz z dobrego imienia swych braci. Któryż syn godny tego miana nie chciałby wystąpić w obronie rodziny, aby oczyścić z hańby imię swego ojca? Wystąpienie takie przyczyniłoby się nawet do pełniejszej obrony słusznych praw Boga niż by to miało miejsce wtedy, gdyby Jehowa sam się zajął tą sprawą. Przystępując teraz do zapoznania się z następnym artykułem, stawiamy pytanie: Kto miał być wybrany na naczelnego obrońcę i dlaczego?

[Przypisy]