Królestwo Boże — przyszły rząd nad światem
„Śpiewajcie naszemu Bogu, śpiewajcie, śpiewajcie Królowi naszemu, śpiewajcie, gdyż Bóg jest Królem całej ziemi”. — Ps. 47:7, 8.
1. Dlaczego mówimy tutaj o „naszym” przyszłym rządzie nad światem?
CHODZI o rząd dla nas, mieszkańców ziemi! Rząd nad światem, o którym tu mowa, zdoła doskonale zaspokoić nasze pilne potrzeby. Wkrótce zatroszczy się o wszystkie nasze sprawy. Dlatego można go nazwać naszym przyszłym rządem nad światem.
2. Co można powiedzieć o umiejętności sprawowania władzy, którą się odznacza Twórca tego rządu nad światem?
2 Ustanawia go ktoś znacznie wyższy, znacznie większy niż my, mizerne stworzenia ludzkie, które tak żałośnie nie dopisały w zarządzaniu sprawami ziemi. Pochodzi od Tego, który wie, jak pokierować nie tylko naszą maleńką ziemią, lecz także całym wszechświatem. Pochodzi od Stwórcy wszystkiego, co istnieje. Wspomniany rząd nad światem to Jego Królestwo, które obiecał już przed sześcioma tysiącami lat. Czy wobec tego nie mamy powodu do radości i ‛śpiewania’ ku Jego chwale? Oczywiście mamy!
3. Właściwie nad czym i nad kim Bóg będzie Królem, gdy Jego Królestwo stanie się rządem ogólnoświatowym?
3 Ponieważ Królestwo Boże będzie rządem dla całego świata, nie będzie się zajmować wyłącznie jednym narodem na ziemi. Dawno temu, od wiosny 1513 roku p.n.e. do wiosny 33 roku n.e., Bóg był niebiańskim królem tylko dla narodu izraelskiego (Ps. 147:19, 20). Mamy jednak Jego niezawodne przyrzeczenie, że będzie Królem nad całą ziemią, to znaczy nad ludźmi ze wszystkich narodów. Dlatego za pośrednictwem jednego ze swych wybitnych proroków, to jest Izajasza, wypowiedział następujące słowa zachęty dla wszystkich grup narodowych: „Mój dom będzie zwany domem modlitwy dla wszystkich ludów”. — Izaj. 56:7, NP.
4. Jakie proroctwo, mające dla nas wszystkich ważne znaczenie, wypowiedział Bóg dawno temu w Edenie? Jaki organ władzy miał przy tym na myśli?
4 Jednakże tysiące lat wcześniej, jeszcze w ogrodzie Eden, Bóg również podał proroctwo, które ma ogromne znaczenie dla każdego człowieka. Powiedział wtedy do wielkiego Zwodziciela całej ludzkości: „Wprowadzam nieprzyjaźń między ciebie a niewiastę, pomiędzy potomstwo twoje a potomstwo jej: ono zmiażdży ci głowę, a ty zmiażdżysz mu piętę” (Rodz. 3:15). Prorocze te słowa wskazują, że jak wszyscy potomkowie pierwszej pary ludzkiej ponieśli szkodę wskutek oszukańczego manewru owego Zwodziciela, tak też wszyscy odniosą pożytek ze zmiażdżenia mu głowy przez zwycięskie ‛potomstwo niewiasty’ Bożej. Dla nas dziś żyjących jest to chyba zapowiedzią czegoś dobrego? Na szczęście tak! A kiedy Bóg mówił o zmiażdżeniu głowy temu Przeciwnikowi, mówił o działaniu rządu, jaki ustanowi nad całą ludzkością. Miał to być rząd od Boga i nadzorowany przez Boga, a służący dobru ogółu ludzi. Wszystkich nas fakt ten powinien napawać radością.
5. Jak pieśń Mojżesza i słowa przytoczone z niej przez apostoła wskazują, że zamierzenie Boże co do przyszłości dotyczyło nie tylko Izraela?
5 Rząd Boży na czele z Nim samym jako niebiańskim Królem miał panować nad narodem izraelskim tylko przez ograniczony czas. Jego miłościwe zamierzenia na przyszłość obejmowały więcej niż tylko interesy tej niewielkiej grupy ludzi. Bóg stał się jej Królem przy górze Synaj w Arabii; czterdzieści lat później Jego prorok Mojżesz śpiewał pieśń wobec słuchających go Izraelitów i zakończył ją słowami: „Weselcie się narody z ludem jego; albowiem krwi sług swoich pomści się, (...) a miłościw będzie ziemi swojej, i ludowi swemu” (Powt. Pr. [5 Mojż.] 32:43, Gd). Jakieś 1528 lat później człowiek, który był apostołem „dobrej nowiny” wysłanym do ludów nieizraelskich, podchwycił te słowa Mojżesza i włączył je do swego natchnionego listu, skierowanego do chrześcijan w Rzymie. Napisał: „Chrystus stał się sługą Żydów dla wierności Bożej i dla utwierdzenia obietnic danych przodkom. Poganie zaś uwielbili Boga za miłosierdzie (...). I znów powiada: ‛Weselcie się narody z ludem jego’”. — Rzym. 15:8-10, NDb.
6-8. (a) Jak Paweł wykazał, że w kwestii usprawiedliwienia ludzi przez wiarę Bóg ma na uwadze wszystkie narody? (b) Jakiego rodzaju rząd więc przewidział w swym zamierzeniu?
6 Pisarzem, który przytoczył te słowa Mojżesza, był apostoł Paweł. W charakterze misjonarza podróżował do odległych krajów i zamierzał w końcu dotrzeć do Rzymu, a nawet planował dostać się do Hiszpanii. Wiedział, co Bóg wtedy czynił nie tylko dla Żydów, którzy przyjęli „dobrą nowinę”, ale i dla tych spośród nieobrzezanych pogan, którzy uwierzyli „dobrej nowinie”. Świadomy był tego, że Bóg myśli o wszystkich narodach. Toteż do zboru w Rzymie, złożonego z chrześcijan pochodzenia żydowskiego i pogańskiego, Paweł napisał:
7 „Czyż Bóg jest Bogiem jedynie Żydów? Czy nie również i pogan? Zapewne również i pogan. Przecież jeden jest tylko Bóg, który usprawiedliwia obrzezanego dzięki wierze, a nieobrzezanego przez wiarę”. — Rzym. 3:29, 30.
8 Tak więc Bóg nie zamierza ustanowić za naszych czasów żadnego rządu narodowego, ale ogólnoświatowy rząd dla ludzi ze wszystkich narodów.
KRÓLESTWO UMIŁOWANEGO SYNA BOŻEGO
9. Dlaczego cielesnemu Izraelowi nie przysługuje dziedzicznie przywilej ustanowienia obiecanego rządu nad światem?
9 Ludzie zapoznani z zamysłem Bożym nie polegają na żadnym narodzie ani grupie narodów — nawet na Organizacji Narodów Zjednoczonych liczącej obecnie około 150 członków — i nie spodziewają się, iż ustanowi tak pilnie potrzebny rząd ogólnoświatowy. Wiedzą, że i Republika Izrael nie może rościć sobie żadnego dziedzicznego prawa do powołania takiego rządu nad światem ku błogosławieństwu wszystkich rodzin ziemi. Fakty wskazują, że królestwo Boże ustanowione nad rodowitymi, obrzezanymi Żydami ustąpiło z widowni w pierwszym stuleciu n.e. Ale Bóg w swej łaskawości zrobił wtedy posunięcie ściśle związane ze sprawą rządu nad światem. Utworzył Królestwo duchowe. Nad kim, skoro cielesnemu Izraelowi przywileje skojarzone z Królestwem Bożym zostały odebrane? Kto z mieszkańców ziemi należy do poddanych tego duchowego Królestwa?
10. Jak apostoł Paweł nazywa to Królestwo w Liście do Kolosan 1:13? Odkąd datuje się jego istnienie?
10 Królestwo to wzięło początek w I wieku n.e. Apostoł Paweł uwypuklił ten fakt zwłaszcza w swym liście do zboru chrześcijańskiego w Kolosach na terenie Azji Mniejszej (w obecnej Turcji), gdzie napisał: „Będziecie dziękować Ojcu, który was przysposobił do udziału w dziedzictwie świętych, to jest do udziału w światłości. On to nas wyrwał spod władzy ciemności i przeniósł do królestwa swego umiłowanego Syna. W Nim mamy odkupienie — odpuszczenie grzechów” (Kol. 1:12-14, Poz). Już wówczas, w pierwszym stuleciu, Bóg zaczął przygotowywać wierzących do roli ujętej w Jego zamierzeniu, chociaż pochodzili z narodów pogańskich. Przebaczył im ich grzechy.
11. Czym w rzeczywistości dla chrześcijan w Kolosach było uwolnienie ich przez Boga „spod władzy ciemności”?
11 Tak więc wierzący Kolosanie byli przysposabiani do udziału w dziedzictwie wespół ze świętymi Bożymi, którzy korzystali ze światła. Znajdowali się dotąd pod „władzą ciemności”, czyli byli poddani temu wszystkiemu, co ciemność reprezentuje. Należy do tego między innymi brak wiedzy o Jehowie Bogu, obcość względem Niego, a także niepodleganie Jego panowaniu. Teraz wszakże, w ramach przystosowania takich wierzących do uczestnictwa w bardziej oświeconym życiu, Bóg „wyrwał [ich] spod władzy ciemności”. Stali się naprawdę najbardziej światłym ludem na ziemi, gdyż oświecił ich Bóg. Zostali uwolnieni od „władców świata tej ciemności” „złych mocy duchowych w miejscach niebiańskich” (Efez. 6:12, NW). Bóg swoją interwencją „‛otworzył im oczy, odwrócił ich od ciemności do światła’, od władzy szatana do Boga”. — Dzieje 26:18, Poz.
12. Z czym według Pawła wiązał się stan oświecenia wierzących w pierwszym stuleciu?
12 W ten sposób ludzie wierzący „dobrej nowinie” w pierwszym stuleciu zostali wprowadzeni w sferę oddziaływania światła. Ale z czym kojarzyło się ich oświecenie? Było związane z Królestwem. Kiedy bowiem Bóg ich „wyrwał spod władzy ciemności”, jednocześnie „przeniósł [ich] do królestwa swego umiłowanego Syna” (Kol. 1:13, Poz). Synem tym jest Jezus Chrystus.
13. Jak nie tylko chrześcijanie w Kolosach, ale także wrogowie pojmowali urząd przydzielony wówczas Chrystusowi?
13 Kiedy apostoł Paweł pisał swój list do zboru w Kolosach, wyraził się o Jezusie Chrystusie jako o Królu; przeczytaliśmy przecież wzmiankę o jego Królestwie. Tak właśnie pojmował sprawę tamtejszy oświecony zbór. Nawet nieprzyjaciele zaczęli tak rozumować. Z jakim na przykład zarzutem przeciw chrześcijanom wystąpił motłoch w Tesalonice? Chcąc podjudzić zarządcę miasta na chrześcijan, podżegacze powiedzieli: „Ci [to znaczy apostoł Paweł i towarzysze jego podróży misyjnej], co uczynili zamęt w całym świecie, przybyli i tutaj (...). Wszyscy oni postępują wbrew postanowieniom cesarza, głosząc, że jest inny król, Jezus”. — Dzieje 17:6, 7, NP.
14. Jak Paweł przeciwstawia ówczesnych cesarzy i innych władców politycznych wyniesionemu do chwały Jezusowi Chrystusowi?
14 Dla uwypuklenia różnicy między wyniesionym do chwały Jezusem Chrystusem, a cesarzami i innymi władcami politycznymi na ziemi, apostoł Paweł napisał o nieśmiertelnym Władcy, Jezusie Chrystusie, że jest to „Król [śmiertelnych] królów, Pan [śmiertelnych] panów, jedyny, który ma nieśmiertelność, który mieszka w światłości niedostępnej” (1 Tym. 6:15, 16, NP). Prócz tego apostoł porównuje nieśmiertelnego Syna Bożego, Jezusa Chrystusa, z królem Melchizedekiem żyjącym w XX wieku p.n.e. i powiada: „A ten Melchizedek był królem Salem i kapłanem Boga najwyższego. Wyszedł Abrahamowi naprzeciw, kiedy wracał po rozgromieniu królów, i błogosławił go (...). Imię jego oznacza najpierw ‛król sprawiedliwości’, a po wtóre ‛król Salem’, to jest król pokoju (...). Te cechy czynią go podobnym do Syna Bożego (...). A staje się to bardziej jasne, gdy na podobieństwo Melchizedeka powstaje kapłan inny (...). Bo świadectwo o nim tak brzmi: ‛Kapłanem jesteś na wieki wedle porządku Melchizedeka’”. — Hebr. 7:1-3, 15-17, Kow; Ps. 110:1-4.
15. Od kiedy Jezus Chrystus jest Królem i Kapłanem na wzór Melchizedeka?
15 Kiedy Syn Boży został Królem i Kapłanem na wzór Melchizedeka? Nastąpiło to w czterdzieści dni po jego zmartwychwstaniu, gdy wstąpił do nieba. Ukazał się wtedy przed Bogiem z wartością swej doskonałej ludzkiej ofiary na rzecz odkupionych mieszkańców ziemi, którzy w przyszłości mieli stać się jego poddanymi.
16. Dlaczego tutaj ktoś mógłby wystąpić z pytaniami na temat królowania Chrystusa?
16 W tym miejscu niektórzy być może poczują się trochę zdezorientowani i powiedzą: Jak to? Dotąd rozumiałem, że Jezus Chrystus panuje w niebie dopiero od końca „czasów pogan” w roku 1914; czyżby więc panował tam od czasu swego wniebowstąpienia, to jest od 33 roku n.e.? (Dzieje 1:1-11; 2:22-36; Hebr. 9:24; 10:12, 13). W jakim sensie był Królem przez cały ten okres i nad kim?
DUCHOWE KRÓLESTWO NAD IZRAELEM DUCHOWYM
17. Nad czym Chrystus nie zaczął panować wtedy, w roku 33 n.e.?
17 Otóż wówczas w roku 33 n.e. Jezus Chrystus nie zaczął królować nad światem ludzkości. Nie zasiadł w jakimś rządzie ogólnoświatowym. Nie rozpoczął panowania nad narodami pogańskimi, gdyż „czasy pogan” miały się skończyć dopiero w 1914 roku n.e. — Łuk. 21:24.
18. Dlaczego Chrystus, chociaż wtedy został królem, nie sprawował władzy nad „światem”?
18 W dniu Pięćdziesiątnicy 33 roku n.e. z okazji wylania świętego ducha Bożego powstał nowy naród, Izrael duchowy (Gal. 6:15, 16; 1 Piotra 2:9, 10). Odtąd wyniesiony do chwały Jezus Chrystus objął panowanie nad duchowym Izraelem, czyli nad tymi, których Bóg „przeniósł do królestwa swego umiłowanego Syna” (Kol. 1:13). Do tego zboru duchowych Izraelitów odnoszą się słowa Jezusa Chrystusa: „Nie są cząstką świata, jak i ja nie jestem cząstką świata” (Jana 17:14, NW). Skoro zaczął panować nad takimi, którzy nie stanowili „cząstki świata”, to nie królował nad światem. Jego władza rozciągała się nad grupą ludzi oddzielonych od świata. Poddani mu byli na świecie, ale nie tworzyli „cząstki świata”.
19. Jaki charakter miało ‛Królestwo umiłowanego Syna’ Bożego? Kto był mu poddany?
19 Jezus Chrystus nigdy nie był ziemskim, człowieczym królem; natomiast jest teraz Królem niebiańskim, duchowym (Jana 18:36). Zgodnie z Listem do Hebrajczyków 4:14 „przeszedł przez niebiosa”. A w myśl Listu 1 Piotra 3:22 „wstąpił na niebiosa i siedzi po prawicy Bożej, gdzie poddani mu są aniołowie, zwierzchności i moce” (Kow). Obejmuje to również duchowego Izraela na ziemi. Tak więc Królestwo, w którym Chrystus panował od Pięćdziesiątnicy roku 33 n.e., miało charakter duchowy. Światowo usposobione Kościoły chrześcijaństwa, które lubią się mieszać do polityki tego świata, nie weszły w skład ‛Królestwa umiłowanego Syna’ Bożego. Żyją w przyjaźni z tym światem. — Jak. 4:4.
20. Jakie musiało być Królestwo Chrystusa ze względu na szczególny stosunek jego poddanych do Boga?
20 Królestwo Chrystusa musiało być od początku Królestwem duchowym, gdyż panowało nad oddanymi Bogu, ochrzczonymi chrześcijanami, którzy zostali zrodzeni z ducha Bożego, by się stać duchowymi synami Bożymi. Wynika to choćby ze słów Jezusa, skierowanych do żydowskiego możnowładcy Nikodema: „Jeśli się ktoś nie narodzi powtórnie, nie może ujrzeć królestwa Bożego (...), jeśli się ktoś nie narodzi z wody i z Ducha, nie może wejść do królestwa Bożego. To, co się z ciała narodziło, jest ciałem, a to, co się z Ducha narodziło, jest duchem”. — Jana 3:3, 5, 6.
21. Dlaczego Królestwo Chrystusa nie było rządem światowym?
21 W Ewangelii według Jana 1:12, 13 napisano o ludziach, którzy przyjęli Jezusa jako Mesjasza, że tym „dał prawo stać się dziećmi Bożymi, tym, którzy wierzą w imię jego, którzy narodzili się nie z krwi ani z cielesnej woli, ani z woli mężczyzny, lecz z Boga” (NP). Z tej racji od czasu, gdy w dniu Pięćdziesiątnicy 33 roku n.e. został wylany duch święty na zbór chrześcijański w Jeruzalem, Królestwo Chrystusa sprawowało władzę nad klasą zrodzoną z ducha, nad duchowymi Izraelitami (Rzym. 2:29). Nie był to światowy rząd nad ziemskimi narodami.
22. Według jakiego orędzia, ogłoszonego w wyznaczonym przez Boga czasie, Chrystus miał uczestniczyć w rządzie nad światem?
22 Czy zatem „umiłowany Syn” Boży ma być Królem jedynie nad zborem uczniów zrodzonych z ducha? Czy każdy, kto chce się stać jego ziemskim poddanym, musi ‛narodzić się powtórnie’ z ducha, zostać duchowym synem Bożym? Czy wspomniany ogólnoświatowy rząd zawładnie całą ludzkością przez nawrócenie świata na chrystianizm przed nastaniem tysiącletniego panowania Chrystusa? Nie! A jednak Jezus Chrystus będzie uczestniczył w ogólnoświatowym rządzie panującym nad całym rodem ludzkim. W myśl proroctwa z Apokalipsy 11:15 miała w słusznym czasie być o Panu Bogu ogłoszona wiadomość: „Królestwo świata stało się królestwem naszego Pana i jego Chrystusa, i będzie królował na wieki, na zawsze”. — NW.
23. Dlaczego Bóg uznaje Jezusa Chrystusa za godnego udziału w rządzie ogólnoświatowym?
23 Orędzie to zapowiada rząd nad światem! W jaki więc sposób Jezus Chrystus ma uzyskać współuczestnictwo w tym rządzie? Pan Bóg uznaje, że Jego Syn, Jezus Chrystus, ma prawo do udziału w takim rządzie ogólnoświatowym. Z jakiego względu? Ponieważ Bóg wydał swego Syna na śmierć za całą ludzkość i ten Syn umarł jako doskonała ofiara człowiecza. Odkupił przez to cały ród ludzki. Dlatego w Liście do Hebrajczyków 2:9 powiedziano: „Z niezasłużonej życzliwości Bożej zakosztował śmierci za każdego” (NW). Ponadto w Liście 1 do Tymoteusza 2:5, 6 napisano, że „Jezus (...) dał siebie na okup odpowiedni za wszystkich”. — NW.
24. Jaki termin wyznaczył Bóg na to, by dać swemu Synowi udział w rządzie ogólnoświatowym?
24 Pan Bóg jednak wyznaczył porę, w której ten ofiarny Syn miał objąć swoją funkcję w rządzie nad światem. Kiedy to miało nastąpić? Z upływem „czasów pogan”. W tej znamiennej chwili miało wygasnąć pozwolenie Boże dane pogańskim narodom (włącznie z narodami nominalnie chrześcijańskimi), aby panowały nad światem bez ingerencji ze strony Królestwa Bożego. — Łuk. 21:24; Hebr. 10:12, 13.
25. Co minione stulecia umożliwiły Bogu uczynić na rzecz przyszłego rządu nad światem?
25 Minione stulecia dały Bogu sposobność dokonania czegoś ważnego, a ściśle związanego z naszym przyszłym rządem nad światem. Czego mianowicie? Umożliwiły przeniesienie dalszych uznanych uczniów Jezusa Chrystusa do duchowego „królestwa swego umiłowanego Syna” (Kol. 1:13). Zgodnie ze swą Boską wolą uczynił to przez zrodzenie ich z ducha (Jak. 1:18). Bóg zamierzył wybrać spośród mieszkańców ziemi i przenieść do duchowego Królestwa swego Syna aż 144 000 osób. Muszą to być wszystko ludzie, którzy dochowają wierności temu Królestwu pomimo wszelkich prób, trudności i prześladowań doznawanych w świecie. Muszą się okazać zrodzonymi z ducha uczniami, którzy pozostają ‛wierni aż do śmierci’. — Apok. 2:10; 7:4-8; 14:1-3.
[Ilustracja na stronie 4]
Chrześcijanie w pierwszym stuleciu uznawali, że Chrystus króluje nad nimi jako Izraelem duchowym