W takim razie staraj się rozwinąć w sobie więcej chrześcijańskiej miłości, która „zakrywa mnóstwo grzechów” (1 Piotra 4:8). Ponadto pamiętaj, że i ty dopuszczasz się wielu uchybień. Apostoł Paweł powiedział: „Jesteś bez wymówki, człowieku, kimkolwiek jesteś, jeśli osądzasz drugiego, bo w tym, w czym osądzasz drugiego, potępiasz sam siebie, skoro ty, który osądzasz, uprawiasz to samo” (Rzym. 2:1).

⁸ Doskonały przykład właściwego odnoszenia się do cudzych błędów daje nam Bóg. „Jehowa jest miłosierny i łaskawy”, pisze psalmista, „nieskory do gniewu i przepełniony serdeczną życzliwością. Nie będzie się ciągle doszukiwał błędów ani nie będzie się gniewał po czas niezmierzony. Nie obszedł się z nami ściśle według naszych grzechów ani według naszych błędów nie sprowadził na nas tego, na cośmy zasłużyli” (Ps. 103:8-10; por. Łukasza 17:3, 4).

⁹ Pismo Święte zachęca do naśladowania miłosiernego postępowania Jehowy. W Kolosan 3:13 czytamy: „Dalej znoście jeden drugiego i ochoczo przebaczajcie sobie nawzajem, jeśli ktoś ma przyczynę do uskarżania się na drugiego”. Zauważ, że chęć przebaczania trzeba okazywać nawet wtedy, gdy istnieje uzasadniona „przyczyna do uskarżania się”. Wskazując na potrzebę przebaczania cudzych przewinień, Jezus powiedział: „Jeśli wy przebaczycie ludziom ich wykroczenia, wasz Ojciec niebiański przebaczy wam. Jeśli zaś nie przebaczycie ludziom ich wykroczeń, to i wasz Ojciec nie przebaczy waszych wykroczeń” (Mat. 6:14, 15).

¹⁰ Wszyscy ludzie odziedziczyli grzech i dlatego wszyscy popełniamy różne błędy. Niemniej ustawiczne rozmyślanie i mówienie o cudzych błędach prowadzi do zadrażnień zarówno w stosunkach z Jehową, jak i z bliźnimi. Kto stale krytykuje drugich, ten nie tylko nie naśladuje Boga, ale po prostu odzwierciedla ducha tego, którego Słowo Boże nazywa „oskarżycielem”, czyli Szatanem Diabłem (Obj. 12:10). Kiedy więc następnym razem rozmowa zejdzie na temat innych osób, bądź zdecydowany nie ujawniać cudzych błędów.

Potrzebujemy zboru

¹ Każdy z nas może się w jakiś sposób przyczyniać do rozwoju i duchowego ożywienia zboru. Nasze szczere wysiłki torują drogę swobodnemu oddziaływaniu ducha Jehowy, z czego wszyscy możemy odnieść pożytek. Z drugiej strony zbór odgrywa istotną rolę w podtrzymywaniu naszego usposobienia duchowego i w rozwijaniu wytrwałości. Jehowa jest źródłem naszej siły, nie udziela nam jednak takiej pomocy niezależnie od zboru. Wszyscy przecież potrzebujemy miłości, poparcia i pomocy naszych braci.

DLACZEGO POTRZEBUJEMY ZBORU

² Jest kilka zasadniczych powodów; (1) chcemy być silni duchowo; (2) chcemy być aktywnymi głosicielami; (3) chcemy przetrzymać próby. Zastanówmy się przez chwilę, dlaczego zbór stanowi wprost bezcenną pomoc pod tym względem.

³ Wzmacnianie sił duchowych. Czy nie wystarczy mieć Biblię i objaśniającą ją literaturę, której dostarcza „we właściwej porze” klasa „niewolnika”, żeby się uczyć, rosnąć duchowo i podobać się Jehowie? (Mat. 24:45-47). A czy potrafilibyśmy dokładnie pojąć rady biblijne i wprowadzić je w czyn bez omawiania ich na zebraniach i bez udzielanych tam pouczeń? Czy potrafilibyśmy jasno zrozumieć, czego Jehowa od nas oczekuje, gdyby nie pomoc doświadczonych starszych? (1 Tym. 5:17). Gdybyśmy nie pozostawali w łączności z naszymi braćmi, czy duch Jehowy by na nas oddziaływał i czy by nas pobudzał „do miłości i właściwych uczynków”? (Hebr. 10:23-25). A czy w razie zrobienia fałszywego kroku moglibyśmy podźwignąć się sami, bez niczyjej pomocy? (Gal. 6:1).

⁴ Aktywny udział w głoszeniu. Głoszenie nie jest łatwe, gdyż spotykamy się z szyderstwem, obojętnością i nienawiścią. Czy zdołalibyśmy w pojedynkę podjąć wyzwanie całego środowiska, w którym żyjemy? Czy byśmy nie osłabli, gdyby nikogo nie