się w służbie. W okresie niespełna pięciu lat, jaki minął od czasu podjęcia służby pionierskiej, doprowadziłam do chrztu dziewiętnaście osób. W ciągu pierwszych dwóch miesięcy bieżącego roku służbowego (1974) zostały ochrzczone trzy osoby, z którymi prowadziłam studium, a z ośmiu osób, z którymi teraz studiuję, wszystkie przychodzą na zebrania. Trzy z nich wkrótce wyruszą do służby głoszenia. Kiedy spotykam ludzi chętnych do studiowania, czuję, że Jehowa zna dobrze swoje owce i pragnie je zgromadzić, a to napełnia mnie prawdziwą radością. Często jestem bardzo zajęta, niekiedy również odczuwam zmęczenie, wówczas jednak czytam sobie na nowo Księgę Izajasza 40:25-31. Wdzięczna jestem za przywilej, jaki mam w dziele czynienia uczniów, i odczuwam zadowolenie, żyjąc pełnią życia. Gdybym jeszcze raz miała zaczynać od początku, podjęłabym się tej samej działalności, poszłabym tą samą drogą życia.

23. (a) Jakiej zachęty mogą ludzie pracujący zawodowo zaczerpnąć z przykładu Pawła i Sylasa? (b) Jak nowo pozyskani uczniowie stają się naszą „chwałą i radością”?

²³ Nie każdy z nas może udzielać się w służbie w tej samej mierze. Poza tym na niektórych terenach głoszone orędzie wywołuje stosunkowo słaby oddźwięk u mieszkańców. Wszyscy jednak możemy pracować z całego serca i z całej duszy w dziele głoszenia i nauczania, w ufnym przeświadczeniu, że Jehowa zaprowadzi nas do tych, którzy należą do Niego. Wielu z nas może sobie postawić za wzór Pawła i Sylasa, którzy znajdowali zadowolenie w pracy „dniem i nocą”, nie ograniczając się tylko do wykonywania swego świeckiego zawodu, lecz posuwając się do ‚dawania nauki Bożej, a nadto własnych dusz’ umiłowanym nowym uczniom. A co się tyczy tych uczniów, możemy śmiało powiedzieć za apostołem: „Jakaż jest nasza nadzieja albo radość, albo wieniec chwały? Czyż nie wy nią będziecie przed Panem naszym Jezusem Chrystusem w chwili Jego przyjścia [obecności, NW]? Wy bowiem jesteście dla nas chwałą i radością” (1 Tes. 2:7-9, 19, 20). Nie chodzi tu o radość krótkotrwałą. Cóż to bowiem będzie za radość, gdy po „wielkim ucisku” w nowym systemie rzeczy po wieczne czasy obracać się będziemy w miłym towarzystwie tych, którym dopomogliśmy do poznania Jehowy!

Podążanie całą duszą drogą życia

„Będziesz miłował Pana [Jehowę, NW], Boga swego całym swoim sercem, całą swoją duszą, całą swoją mocą i całym swoim umysłem; a swego bliźniego jak siebie samego. (...) To czyń, a będziesz żył”. — Łuk. 10:27, 28.

1. Jakie dwie przeciwstawne drogi życiowe można dzisiaj zaobserwować na ziemi?

WIELKI Życiodawca, Jehowa, za pośrednictwem swego Syna, Jezusa Chrystusa, oferuje dzisiaj ludzkości „rzeczywiste życie”. Chodzi tu o życie z sensem, przynoszące spokój wewnętrzny i zadowolenie. Jednakże sporo ludzi woli obecnie inny tryb życia. Sercem i duszą ich rządzi samolubstwo, a siły swoje i sprawność swego umysłu marnują, uganiając się za przemijającymi przyjemnościami „nowoczesnego”, wielce pobłażliwego społeczeństwa. Nie mając żadnej nadziei na przyszłość, postępują w myśl hasła: „Jedzmy i pijmy, bo jutro pomrzemy” (1 Kor. 15:32). W